ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ความผิด 100%
ภายในห้องสีขาวสนิทมีเพียงแสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดเข้ามากระทบบริเวณตัวห้อง บนเตียงมีร่างเล็กกำลังนอนอยู่ ใบหน้าที่ซีดเซียวที่เหมือนเริ่มรู้สึกตัวได้ลืมตาขึ้นมา ลมเย็นๆพัดผ่านทำให้คนตัวเล็กรู้สึกดีไม่น้อยกับบรรยากาศแบบนี้ แต่คงมีแค่กลิ่นยาแรงๆที่ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกอยากอาเจียน กลิ่นยาแบบนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าที่นี่คือคือไหน
"โรงพยาบาล......"ร่างเล็กกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะไปสะดุดตากับผู้ชายผมสีน้ำตาลส้ม ที่นอนฟุบกับเตียง ไหนจะผู้ชายผมสีดำน้ำตาลนอนอยู่บริเวณโซฟา
ประตูถูกเปิดออกเบาๆราวกับไม่อยากให้คนข้างในได้ยิน
"!!!!" แบมแบมเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนไข้ที่นอนหลับมาเกือบอาทิตย์ ตอนนี้กำลังจ้องเขาด้วยแววตาที่มีแต่คำถาม
"เนียร์....ฟื้นแล้ว...."เสียงสั่นๆของแบมแบม ทำให้ผู้ชายผมสีน้ำตาลส้มตื่นจากความฝัน มาร์คมีอาการเหมือนแบมแบมก่อนหน้านี้ หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นคนตัวเล็กที่เขาเฝ้าหวยหามาตลอดเกือบ 1 อาทิตย์กำลังนั่งมองเขา
"เนียร์!!"มาร์คถลาเข้ากอดคนตัวเล็ก ทำเอาคนตัวเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะร่างกายยังไม่หายดี แต่ถึงอย่างงั้นก็ไม่ได้ทำให้มาร์คถอนตัวออกเลย จูเนียร์รับรู้ถึงร่างกายสั่นๆของคนตรงหน้า
แบมแบมได้แต่มองภาพตรงหน้า มาร์คร้องไห้ให้เนียร์อีกแล้วสินะ คำถามมากมายตีกันเข้ามาในหัวแบมแบม เขาต้องแสดงอาการยังไง?.....เขาต้องแสดงอารมณ์ออกมาแบบไหน?...หรือเขาควรยืนมองภาพนั้นแบบไม่รู้สึกอะไร....บ้าสิ้นดี
"เนียร์ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั้ย?"มาร์คถามคนตัวเล็กโดยไม่ยอมถอนกอด
เสียงของมาร์คทำให้ แจ็คสันตื่นขึ้นมา แจ็คสันมองมาร์คที่กำลังกอดจูเนียร์ด้วยความไม่พอใจเขาช้ากว่ามาร์คเสมอไม่ว่าจะเรื่องอะไร เขามักถูกเปรียบเทียบกับผู้ชายคนนี้เสมอไม่ว่าเรื่องไหน เขาไม่มีทางชนะมาร์คได้เลย
จูเนียร์ลอบมองคนที่ตื่นใหม่ แต่แค่นั้นก็เรียกรอยยิ้มจากคนที่มองอยู่ก่อนแล้วไม่น้อย
"เนียร์ทำไมถึงเงียบละ....ยังไม่ยกโทษให้พี่อีกสินะ" มาร์คถอนกอดออกจากคนตัวเล็กก่อนจะยิ้มเยาะให้กับตัวเอง "พี่ขอโทษยกโทษให้ได้มั้ย?พี่รักเนียร์พี่รู้ตัวแล้ว เนียร์กลับมารักพี่เหมือนเดิมได้มั้ย.....?"
ประโยคที่มาร์คพูดออกมา ทำเอาคนฟังทั้ง 2 คนหายใจไม่ออก แบมแบมกำหมัดแน่น มองมาร์คด้วยแววตาสั่นเทา และไม่เข้าใจ ส่วนแจ็คสันได้แต่มองจูเนียร์และได้แต่ภาวนาให้คำตอบนั้นปฎิเสธมาร์ค เพราะเขายังอยากดูแล เขาไม่อยากให้จูเนียร์เป็นของใครนอกจากเขา
ซึ่งผิดกับจูเนียร์ที่นิ่งเงียบและมองมาร์คด้วยแววตาว่างเปล่า
"....คุณเป็นใคร?"
"ไม่เอาน่าเนียร์อย่าแกล้งพี่สิครับ...."มาร์คพยายามหัวเราะออกมาเหมือนกับคำพูดของจูเนียร์เป็นแค่มุกตลกหรืออาจเป็นคำพูดที่ใช้ล้างแค้นเขา เขาหลอกตัวเอง....เขายอมทุกอย่างแต่ไม่เอาอย่างนี้ ทำไมต้องมาพรากความทรงจำของเขาไปจากจูเนียร์ด้วยทำไม
"ผมจำไม่ได้พวกคุณคือใคร?ผมไม่เคยรู้จักพวกคุณ... "
"!!!!!!" ทั้งมาร์ค แจ็คสันแล้วก็แบมแบมถึงกับพูดไม่ออก มันหมายความว่ายังไง?ความจำของเนียร์หายไปจริงๆงั้นเหรอไม่เอาน่า...
"นายจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอเนียร์" แจ็คสันเดินเข้ามาหาจูเนียร์ เขาพยายามฝืนยิ้ม แต่สิ่งที่คนตัวเล็กตอบกลับมาทำเอาแจ็คสันชาไปทั้งตัว
"....ขอโทษ.....ผมจำไม่ได้เลย" คนตัวเล็กส่ายหัวน้อยๆ
เจบีค่อยๆปิดประตูห้องของจูเนียร์อย่างเบามือ เขาได้ยินทุกอย่างในบทสนธนานั้น ตอนแรกเขาแทบจะพุ่งไปต่อยมาร์คด้วยซ้ำที่บังอาจมากอดจูเนียร์ แต่พอได้ยินอย่างงั้น เขาก็ไม่ต่างจากมาร์คหรือแจ็คสันเลย
"นายบอกฉันสิเนียร์........ฉันควรทำยังไง...บอกสิ....." เจบีพิงผนังหน้าห้องจูเนียร์ก่อนน้ำตาจะค่อยๆไหลรินออกมาทีละนิด เขาไม่อยากไปเห็นหน้าจูเนียร์เพราะเขาก็มีส่วนในการทำความผิดครั้งนี้ ยิ่งเห็นหน้าน้องชายของเขา เขายิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก
เขาทำร้ายจูเนียร์ด้วยตัวของเขาเองความผิดบาปครั้งนี้ จะแก้มันยังไงมันก็แก้ไม่ได้
จะลบด้วยอะไร ร่องรอยทุกอย่างกลับยิ่งชัดขึ้น เขาควรทำยังไงกับเรื่องนี้เขาควรจบมันด้วยตัวของเขาเอง.......
เจบีเดินออกมาจากโรงพยาบาลพร้อมกับคิดเรื่องของจูเนียร์เต็มไปหมด สายฝนที่เริ่มโปรยปรายตกลงมาทำเอาความแข็งแรงของเจบีถูกทำลายลงอีกครั้ง เขาไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเขาทำร้ายน้องชายของเขาแบบไม่มีชิ้นดีจนมาถึงวันนี้ วันที่เขารู้สึกเหมือนคนรักของเขาเริ่มหายไปแต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย
อีกด้านหนึ่ง มาร์คกับแจ็คสันที่ยังคงอยู่ภายในห้องของจูเนียร์ กำลังมองคนตัวเล็กที่ตอนนี้ได้หลับไปแล้ว ส่วนแบมแบมก็ขอตัวกลับไปบ้านตั้งแต่ตอนเที่ยง ทำให้ตอนนี้เหลือเพียงมาร์คกับแจ็คสัน
"มึงกลับไปได้แล้วแจ็คสันกูจะดูแลคู่หมั้นกูเอง"เสียงของมาร์คทำให้แจ็คสันตื่นขึ้นจากภวังค์
"อดีตคู่หมั้นสิถึงจะถูก ใช่มั้ยพี่ชาย?" ความสัมพันธ์ที่แจ็คสันขยะแขยงที่สุดตั้งแต่เขารู้ว่าตัวเองเป็นลูกเมียน้อย ลูกร่วมสายเลือดพ่อคนเดียวกันกับมาร์ค ตอนแรกเขาเคารพและเชื่อฟังมาร์คอย่างพี่ชายก็จริงแต่ตั้งแต่รู้ว่าตัวเองเป็นลูกเมียน้อยก็พาลเกลียดคนในครอบครัวเขาทั้งหมด ทุกคนรู้ยกเว้นเขา มันน่าตลกที่เขาไม่เคยรู้อะไรเลย
เขาเลยเลือกที่จะปิดความสัมพันธ์ระหว่างมาร์คกับเขา เขาเลือกที่จะเป็นศัตรูของมาร์คและเจบีเพราะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์อันน่าขยะแขยงระหว่างเขากับมาร์ค เขาเกลียดมันถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะเลือกเกิดใหม่ให้มันรู้แล้วรู้รอด
หลายครั้งที่แจ็คสันถูกเปรียบเทียบกับมาร์คในเรื่องทุกอย่าง หลายเรื่องที่แจ็คสันด้อยกว่ามาร์คและไม่สามารถชนะมาร์คได้ ทุกอย่างมันเลยเกิดเป็นความแค้นที่อยากเอาชนะ
แต่ตั้งแต่ตอนเขาได้พบกับจูเนียร์ ทุกอย่างก็ดูเปลี่ยนไป เด็กคนนั้นยิ้มได้ทุกครั้งไม่ว่าจะเศร้าหรือเสียใจ ยิ้มที่ไม่เคยเสแสร้งมันเหมือนยาเสพติดของแจ็คสันไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
แต่ในเวลาเดียวกันฟ้ากลับเล่นตลกกับเขาเพราะเขาถูกส่งไปเรียนเมืองนอก พร้อมกับสถานะของมาร์คและจูเนียร์ที่ถูกแปรเปลี่ยนกลายเป็นคู่หมั้น พอกลับมาเกาหลีอีกครั้งจูเนียร์ก็ลืมเขาไปแล้ว มันทำให้เขาอยากกลับเข้ามามีตัวตนกลับจูเนียร์อีกครั้ง
แต่ทุกอย่างดูสายไปหมดเพราะจูเนียร์ไม่มีรอยยิ้มนั้นอีกแล้ว เด็กที่ชอบยิ้มกลับกลายเป็นเด็กที่ชอบร้องไห้ หน้าอมชมพูกลับกลายเป็นหน้าที่ซีดเซียว เขาไม่สามารถดูแลจูเนียร์ได้.....
"หุบปากซะแจ็คสัน" มาร์คพูดด้วยเสียงที่แข็งกร้าวแต่เบาเพื่อไม่ให้คนบนเตียงตื่น
"รับความจริงไม่ได้สินะ หึ น่าสมเพชว่ะ" แจ็คสันยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแต่กลับยั่วอารมณ์คนมอง ไม่น้อย
"กูก็ยังดีกว่ามึงที่ตอนนี้ไม่ต่างจากหมาหวงก้างหรอกจริงมั้ย?"
"ไอ้มาร์ค!!"
"อย่าเสียงดังไปสิ รับความจริงไม่สินะ หึ น่าสมเพชว่ะ" มาร์คเดินเข้าไปในห้องน้ำโดยที่ไม่หันกลับไปมองแจ็คสันอีกเลย
แจ็คสันเดินออกจากห้องไปเพราะขืนเขาอยู่ในนั้นต่ออาจทำให้คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาก็ได้เขายอมรับว่าเขาโกรธมาร์คมากแต่ก็ไม่อยากทำให้คนตัวเล็กตื่น เขาอยากให้คนรักของเขาพักผ่อน ถ้าในเมื่อเขาไม่สามารถปกป้องรอยยิ้มนั้นได้อย่างน้อยเขาก็อยากทำให้เด็กคนนั้นสบายใจ.....
จูเนียร์ลืมตาขึ้น เขาได้ยินทุกอย่างใช่.......เขาก็แค่แกล้งหลับไปแค่นั้น หลังจากแบมแบมขอตัวกลับเขาก็หลับไป แต่ดันตื่นขึ้นมาตอนได้ยินบทสนธนาของคนที่เฝ้าเขาทั้ง 2 คนซะอย่างงั้น แค่ฟังบทสนธนาของทั้งคู่เขาก็เดาอารมณ์ของทั้ง 2 ไม่ยาก
เขาเป็นต้นเหตุทำให้ทั้งคู่ทะเลาะกันสินะ "เฮ้อ..." จูเนียร์ถอนหายใจพรางคิดเรื่องวันนี้ไป
วันนี้เขาเจอทุกคนยกเว้น ผู้ชายคนนั้น เขาเฝ้ารอให้ผู้ชายคนนั้นมาหาแต่จนแล้วจนเล่าคนคนนั้นก็ไม่มาปรากฎให้เขาเห็น เขาคงลืมไปแล้วว่าเขามันไม่มีค่าพอให้ผู้ชายคนนั้นมาสนใจ
'คนที่น่าสมเพชมันคงเป็นผมมากกว่า'
ท
โอ๊ะ!!มีใครเอะใจอะไรมั้ย
ที่จริงก็เดาไม่ยากหรอกเนาะ
เขียนผิดตรงไหนก็ขออภัยด้วยนะ
ตอนหน้าน้องเนียร์ของเราจะกลับบ้านแล้ว เย้ๆๆ (^^)
ส่วนความสัมพันธ์ของมาร์คและแบมแบม
รอติดตามกันต่อไป
ส่วนบทของยองแจกับน้องยูคมีแน่ๆ
แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้
ฝากติดตามกันต่อไปด้วยนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น