GOT{FIC} Junior X All ฺBad Memory ความทรงจำ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 สิ่งที่หายไป 100%

사랑이 아냐 이건 사랑이 아냐
ซา รัง อี อา นยา อี กอน ซา รัง อี อา นยา
มันไม่ใช่ความรัก แบบนี้ไม่เรียกว่าความรัก

너의 집착일 뿐이야
นอ เอ ชิบ ชา กิล ปู นี ยา
เป็นเพียงแค่การครอบงำจิตใจ

어디 있든지 내가 무얼 하든지
ออ ดี อิซ ดึน จี แน กา มู ออล ฮา ดึน จี
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าฉันจะทำอะไร

무서워 나를 바라보는 너
มู ซอ วอ นา รึล พา รา โบ นึน นอ
มันช่างน่ากลัว เหมือนมีใครคอยมองฉันอยู่

이건 아냐 사랑이 아니야 (아니야)
อี กอน อา นยา ซา รัง อี อา นี ยา (อา นี ยา)
นี่เป็นสิ่งไม่ถูกต้อง นี่มันไม่ใช่ความรัก

내게 상처뿐이야 이러지 마 (너 이러지 마)
แน เก ซัง ชยอ ปู นี ยา อี รอ จี มา (นอ อี รอ จี มา)
มันพึ่งทำให้ฉันเจ็บ ไม่ชอบแบบนี้เอาซะเลย

널 사랑 했지만 이제는 아니야
นอล ซา รัง แฮซ จี มัน อี เจ นึน อา นี ยา
ฉันรักคุณนะ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้

너의 기억에서 날 잊어줘
นอ เอ คี ออก เก ซอ นัล อิจ จอ ชวอ
ลบฉันออกไปจากความทรงจำของคุณเถอะ
 

I Don’t Wanna Cry No More More
ฉันไม่อยากจะร้องไห้ไปมากกว่านี้อีกแล้ว

"จูเนียร์!!!!!"

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ผมได้ยินเพียงเสียงตะโกนของคนที่ผมเกลียดที่สุด ผมไม่อยากได้ยินเสียงคนคนนี้
ผมเกลียด เกลียดเสียงของผู้ชายคนนี้
เกลียดแววตาที่มองผมด้วยความสงสารแบบที่ไม่ใช่ความรัก ผมเกลียด.....
ผมมองคนตรงหน้าด้วยแววตาว่างเปล่า 

.
.
.
.

 

"จูเนียร์ฟังพี่นะ....พี่ขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกเรื่อง พี่เลวเองพี่ผิดเอง"

"หุบปาก!!คุณเห็นผมเป็นตัวอะไร ผมไม่ต้องการเห็นหน้าคุณไปซะ!!!!"

"เนียร์.....พี่...." ผมไม่เข้าใจในเมื่อทิ้งผมแล้วจะกลับมาหาผมทำไม ทำไม?..

"ไปซะ..ผมไม่อยากอ่อนแอไปกว่านี้ได้โปรด..." 

"...เนียร์ยังรักพี่อยู่มั้ย" .....ผมมองคนตรงหน้า แต่ก่อนจะได้พูดอะไรออกไป แรงกระแทกจากอะไรสักอย่างก็พุ่งมาชนผม  ผมเริ่มมองอะไรไม่เห็น ใช่......ทุกอย่างมันมืดสนิท

ผมรู้สึกว่าร่างกายของผมกำลังล้มไปกองกับพื้น ความเจ็บจากทุกส่วนแปลบเข้ามาในหัวใจผม

ตาผมเริ่มปิดสนิท
.
.
.
.
.
.
.

ผมคงใกล้ตายแล้วสินะ.....

"จูเนียร์!!!!!ฟื้นสิฟื้น ได้โปรดตื่นขึ้น ขอร้องเถอะอย่าทิ้งพี่ พี่ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ.........."

.
.
.
.
.

ผมรู้สึกถึง หยดน้ำเย็นๆที่ร่วงลงมาแปะแก้มผม.......น้ำตางั้นเหรอ? ไม่สิ มันไม่มีทางออกมาจากผู้ชายคนนี้....ไม่มีทาง
ผมอยากลืมตาขึ้นมามองแต่ผมกลับไม่สามารถขยับตัวได้อีกแล้วลมหายใจก้เหมือนจะขาดเอาซะดื้อๆ

.
.
.
.
.
แต่ก็ดีผมจะได้ไปจากมันซะที
.
.
.
.
.
.
.
นรกซวยๆ ที่ทำให้ผมตายทั้งเป็นแบบนี้







 

เวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมงนับตั้งแต่จูเนียร์เข้าไปอยู่ในห้องผ่าตัด 

มาร์ค ต้วน เดินวนไปมาอยู่หน้าห้องผ่าตัดเหมือนคนไม่มีสติเขาทึ้งหัวตัวเองไปหลายครั้ง มาร์คได้แต่เฝ้ามองอยู่หน้าประตูห้องผ่าตัด ถ้าเป็นไปได้เขาคงพังประตูเข้าไปหาคนข้างในนั้นไปแล้ว

เวลานี้มาร์ค ต่อยกำแพงจนเลือดซึมออกมาแต่เขารู้ดีว่าคนในนั้นเจ็บกว่าหลายเท่า จูเนียร์ต้องทรมานกับสิ่งที่เขาทำ จูเนียร์ต้องเสียน้ำตานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่ที่ต้องมารู้จักคนอย่างผม 

.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมอยากขอโทษเด็กคนนั้น
 

มันเป็นคำคำหนึ่งที่มาร์คไม่เคยสามารถพูดมันออกไปไม่ใช่เพราะหยิ่งในศักดิ์ศรีแต่เพราะเขากลัว กลัวว่าสิ่งที่เด็กคนนั้นจะตอบกลับมา........จะทำให้ผมรับมันไม่ได้


"ไอ้มาร์ค!!!!!" หมัดหนักๆจากผู้ชายผมสีดำสนิทต่อยเข้าเต็มๆบริเวณแก้มของมาร์ค 
มาร์คกำลังจะโต้ตอบกลับไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนตรงหน้าเป็นคนที่เขารู้จักดีที่สุด

.
.
.
.
.
.
.

"ว่าไง....เจบี" มาร์คมองอดีตเพื่อนสนิทที่ตอนนี้มีสภาพไม่ต่างจากเขา เสื้อผ้าที่ยับเหมือนผ่านสงครามนรกมา หัวยุ่งๆที่ถูกทึ้งไม่เป็นทรง ไหนจะเหงื่อที่ท่วมเต็มตัวราวกับพึ่งอาบน้ำมา
แต่ที่ต่างออกไปจากสภาพของเจบีคงเป็นแววตาที่จ้องมาร์คเหมือนกับกำลังจะฆ่ามาร์คให้ตายคามือยังไงยังงั้น

"มึงทำอะไรเนียร์!!" เจบีผลักมาร์คนั่งเก้าอี้ก่อนที่จะดึงคอเสื้อมาร์ค เจบีพร้อมที่จะฆ่ามาร์คทันทีถ้ามาร์คพูดไม่ถูกใจเขา

"มึงอย่าโทษกูสิ มึงก็มีส่วนทำให้จูเนียร์เป็นอย่างงี้ไม่ใช่หรือไง?"มาร์คแสยะยิ้มเหมือนสะใจทั้งที่ตอนนี้เขากำลังซ่อนความอ่อนแอด้วยแวตาที่ว่างเปล่า

".......!!!" ประโยคที่มาร์คตอบกลับมา ทำเอาเจบีถึงกับนิ่ง และเม้มปากด้วยความไม่พอใจ

"คนที่ขึ้นชื่อว่าพี่ชาย กลับทำร้ายน้องชายของตัวเอง หึ น่าสมเพชสิ้นดี"  

"แล้วคนที่ขึ้นชื่อว่าคู่หมั้นอย่างมึง ดีตายห่าแหละ!!" เจบีต่อยมาร์คอีกครั้งหลังจากที่พูดประโยคนั้นจบ"มึงจำไว้นะมาร์ค จูเนียร์คือของกูไม่ว่าใครก็อย่าแตะ! แม้แต่มึง!!!"

"หึ.....แล้วจะบอกพ่อของมึงว่าไงดีละเจบี" มาร์คยิ้มอย่างผู้ถือไพ่เหนือกว่า
เจบีจึงได้แต่กำหมัดแน่นแล้วจ้องมาร์คอย่างไม่วางตา

"จูเนียร์!!" การปรากฎตัวของบุคคลที่ 3 ทำให้การสนธนาของพวกเขาทั้ง 2 คนจบลงทั้งมาร์คและเจบีหันไปมองคนที่มาเยือนใหม่ พร้อมตะโกนเรียกชื่อคนที่พึ่งมาถึง พวกเขารู้จักคนคนนี้ดี เพราะมันเป็น ศัตรู  ของพวกเขา

"แจ็คสัน!"  แจ็คสันมองคนทั้ง 2 คนด้วยแววตาตื่นตระหนก

"มึงมาที่นี่ทำไม?" มาร์คพูดด้วยน้ำสียงที่พยายามเก็บอารมณ์โกรธไว้

"จูเนียร์..." แจ็คสันพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะหันหน้าไปมองหน้าห้องผ่าตัด

"มึงกลับไปซะ!!!" เสียงนี้เป็นเสียงของเจบี 

"ไม่เจบี มึงไม่มีสิทธิ์มาสั่งกู ขนาดมึงมึงยังทำร้ายน้องชายตัวเองนี่" 

"มึง!!" เจบีกำลังจะพุ่งไปต่อยแจ็คสัน แต่เขาก็ต้องชะงักเพราะ.....

"หยุด!!!"เสียงประกาศิตของชายวัยกลางคนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อของเจบีทำให้ทุกคนต้องเงียบ คงมีแต่มาร์คที่มองคนตัวเล็กข้างๆพ่อของเจบีโดยแทบไม่กระพริบตา ทุกคนในที่นี้รู้จักคนตัวเล็กนั้นดี.....แบมแบมเพื่อนสนิทของจูเนียร์

"พ่อ...."เจบีมองพ่อของตัวเองด้วยความรู้สึกกังวลเพราะพ่อของเขาไม่เคยเป็นแบบนี้  ก่อนที่มือหนาจะฟาดเข้าตรงแก้มของเจบีอย่างจัดทำเอาเจบีถึงกับหน้าหันไปอีกทาง

"แกดูแลน้องภาษาอะไร ทำให้น้องเป็นแบบนี้! " เจบีได้แต่หันมองไปอีกทาง เขารู้ดีว่าเขาไม่ใช่พี่ชายที่ดี ไม่สิเขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นพี่ชายด้วยซ้ำตั้งแต่ที่รู้จักกับจูเนียร์ แต่จะให้ตอบไปว่ายังไงละ? ไม่ว่าจะตอบอะไรไปคำตอบที่ได้มาก็คือคำว่าพี่ชายอยู่ดี....

"มาร์คฉันจะให้จูเนียร์ถอนหมั้นกับนาย" คำพูดเรียบๆแต่กลับเอาทำคนฟังรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง 

"ครับ..." มาร์คพูดเพียงแค่นั้นแต่ภายในหัวของเขากลับตีกันยุ่งไปหมด เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานก่อนน้ำตาจะไหลออกมา

"รวมทั้งนายด้วยแจ็คสันเลิกยุ่งกับลูกชายฉันซะ" แจ็คสันเพียงแค่หัวเราะเยาะให้ตัวเอง เขากำลังสมเพชตัวเอง ใช่ ทุกอย่างจบแล้ว........


บทสนธนาทุกอย่างจบเพียงแค่นั้นก่อนที่ตอนนี้ทุกคนเงียบ ไม่มีการทะเลาะกันเหมือนตอนแรก

พ่อของเจบีกวาดตาสำรวจแต่ละคนที่ตอนนี้สภาพของพวกนี้ไม่ต่างจากหมาข้างถนน 

ลูกชายของเขาที่ตอนนี้นั่งเฝ้าหน้าประตูโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย

มาร์คที่ตอนนี้กำลังนั่งกุมขมับ.....ดูก็รู้ว่าเขากำลังร้องไห้ 

ส่วนอีกคนแจ็คสันที่แม้ดูไม่เดือดร้อนแต่ตอนนี้สติเขามันกำลังแตก

แบมแบมที่ตอนนี้เอาแต่จ้องมองมาร์ค.......พี่มาร์คร้องไห้? พี่มาร์คไม่เคยร้องไห้ให้ใคร เนียร์คงสำคัญกับพี่มากสินะ แบมแบมได้แต่ยิ้มบางๆ ก่อนจะมองเข้าไปในห้องผ่าตัด


ขณะนั้นเองประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก ทุกคนลุกขึ้นมองแพทย์ที่พึ่งถอดผ้าปิดปากออก

"หมอครับลูกชายผมเป็นยังไงบ้าง?"

"ลูกชายของคุณปลอดภัยแล้วครับ จากนี้ควรให้คนไข้นอนพักผ่อนสักพัก" พอได้ยินอย่างนั้นทุกคนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก 

''แต่.....ผมคงต้องขอดูอาการหน่อยนะครับ เพราะคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองอย่างรุนแรง" 

"!!!!!!"
 

"บางที
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อาจทำให้คนไข้ความจำเสื่อมอย่างถาวรเลยก็ได้ครับ"

 

"ยังไงผมขอคุยกับญาติคนไข้เป็นการส่วนตัวด้วยนะครับ "




 

 



  



 

 

 

 

 

จบแล้ววววว!!
สนุกไม่สนุกยังไงติเตือนได้นะ
จะพยายามแก้ไขฝีมือต่อไป
แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาติดตามนะค่ะ
ขอบคุณมากๆ
ตอนหน้า จูเนียร์จะฟื้นแว้ววว
มาลุ้นกันว่าน้องเนียร์ของเราจะความจำเสื่อมหรือไม่?
ฝากติดตามนะ!!
 

 

j

 

@SQWEEZ