คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทซานเหมยเทพเซียนสวรรค์
แนสวรร์เ้าั้นฟ้า
แนพรธาานะวะวิถี ึ่ห่าไลโพ้นาินแนมนุษย์นับเป็นหมื่นๆ ลี้ถ้าามพันาาพน์แล้วนั้นวามสวยสามอินแนสวรร์ ประัษ์ว่าถูเลื่อลือปรีาล่าวานยาวนานเหนือานับ สิ่แรพลันปราเมื่อยามเยื้อย่า้าวเ้าไปนั้น ือประูธรีบานให่ยัษ์อันถูั้ระห่านสูเสียเหนือฟาฟ้าเบื้อบน สลัสลวยลวยลายมัราวระาราแสนปราีวิิรบนประูหยมีโปร่แส เสมือนับมัรรูปภาพนั้นมีีวิยับเยื้อนไ้ริ ส่อแสสว่าเิรัสสะท้านทั่วทั้สามินแนเห็นระ่าแ้
ยามเมื่อผ่านพ้นประูบานยัษ์เ้าไป ปราวิมานแ้วหยทรลอเหล่าเทวาเทพธิามามายนาบ้าอยเปล่อร่ามเิ้ารอบอาาเสว่าไสวไร้่ำืนมืมิ วบนเสียบรรเลเพลับานอินหยั้อัวานึ้นระลอให่ พลันส่ลื่นพลัทั่วทั้แนสวรร์ระัระายไปไลโพ้นไพศาล หมู่นาฟ้าเทวาไ้ยิน ท่วทำนอนั้นลุึ้นมาฟ้อน้อยร่ายรำท่วท่าพริ้วไหวประุใบไม้ผลิใบร่วโรยามลมสามทิศ
รวมทั้้นไม้สวรร์ที่รายล้อมรอบวิมานแ้วหย่าส่ลิ่นหอมอิ่มเอมสะพรั่ฟุ้ระายทั่วแนสวรร์ ไม่้าลีบโ้เว้าอมัน่อยๆ ผลิใบร่วโรยรินระายามโลธาุโปร่ใส และเมื่อแหวว่ายผ่านไอวันหมอาวปลุมแ้ววิมานหยระาราสูึ้นไปอีแปพันลี้ พึพลันเห็นปราสาทสูริบหนาทึบแย้มทออร่ามวิิรา รอบๆ ปราสาททรเหลี่ยมรายล้อม้วยอัมีแ้วหลาสี ปราีอยส่อแสประายวิบวับสลับลับไอหมอสีทออร่าม้านนอ
ึ่ภายในัวปราสาทอันให่โมโหฬาร เลือบย้อม้วยแ้วผาหินอ่อนแถบทั้หม ส่วน้านล่าบนพื้นสีเียวมรแะสัลายวิหเพลิสวรร์ อันเป็นสัลัษ์อินแนสวรร์และเมื่อแหนมอเพานาว้านบน่าถูแ่ประับประา้วยโมไฟแ้วสีทอปัันละเลาเ็มไปหม
ไม่้าประูหยบานให่ปิสนิทอยู่นาน่อยๆ เปิพายอออย่าแรนเิเสียัปึสนั่นทั่วท้อพระโร ปราเป็นบุรุษรูปร่าำยำหนาแน่นน่าเรลัวผู้หนึ่ สวมุอาภร์ำมะหยี่ั้นีสีแรามทอ้านนอรอบทับ้วยเสื้อ่วนสีเินรามเาลายมัรัวให่แลูแล้วน่าเรามยิ่นั
ฝ่าเท้าแร่เปลือยเปล่าเ็มไป้วยเส้นเลือหนานูนผุ เยื้อย่าทุฝี้าวอย่าหนัแน่นมั่น ผ่านเหล่าเทพเียนที่่าพาัน้มหน้าล่ำมอน้วยแววาหวั่นเร รวาเรียวเยหน้าึ้นไปมอบัลลั์แ้วแวบหนึ่ เท้าแร่เ้าไปใล้เื่อ้า เหยียายนั่ลพร้อมทั้สะบัายเสื้อแนยาวเหยียราหนึ่อย่าส่าผ่าเผย นัยน์าสีำลับนิ่สบเสมือนบ่อน้ำลึใ้้นบึ วบนเมื่อแลเห็นนผู้นั้นนั่ลบนบัลลั์แ้วแล้ว เหล่าเทพเียนยืนแ็ทื่อเร็ุรูปปั้นอยู่็พาันโ้ำนับพร้อมันราหนึ่ ่อนเหยียายนั่ลบนที่นั่อนอย่านอบน้อมและประบประแอีฝ่าย
ใบหน้าหล่อมเ้มประุแะสลัมาอย่าปราีโย่าแะระับปรมาารย์ ัสีหน้าอึมรึมนหม่นหมอเล็น้อย พลาเอื้อมฝ่ามือหนาไปหยิบถ้วยาอเล็ใบามใล้ายึ้นมาิบอย่าอ้อยอิ่เนิบา นัยน์ามยัำเหลือเยหน้าไปมอประูหยอยู่เป็นระยะๆ แ่เมื่อไม่เห็นารับเลื่อนไหวใๆ ึวาถ้วยาล้าบัลลั์อย่ารุนแรนเือบะลายเป็นระแทระทั้นเเทน
วินาที่อมาสีหน้าเาถมึทึว่าเ่า วาสายามอเหล่าเทพเียน้วยวามเย็นเยียบน่าหวาผวาอยู่รู่หนึ่ แล้วหันลับมา้อประูหยรออย
ประายเเสสีาวนวลแผ่ระายอยู่หน้าประูหยสัพัหนึ่ ่อนประูบานให่แ้มเปิออแสสีาวแพร่ปลุมทั่วท้อพระโรให่ยัษ์ ปราเรือนร่าระห์ามพรึเพริอนผู้หนึ่สะทุสายา้วยริยานุ่มละมุนละไลน่าับ้อวนมัวเมา นผู้นั้นสวมุอาภร์สีาวโปร่ยาวสลวย แนายเสื้อถัร้อยลวยลายอเหมยฮวาสีแแมมพูแสนปราี ้านนอรอบทับ้วยเสื้อลุมสีเินเาไหม เมื่อไล่มอสูึ้นไปพลันทำใหเห็นใบหน้าามสะพรึสะพรั่ราวรวบรวมวามามอทั้สามินแนมาไว้แ่นเพียผู้เียว เส้นผมสีาวโพลนโบพลิ้วเล็น้อยยามนามย่า้าวบนผ้าปูไหมพรมยาวเหยียสีแาน วบพัพาลิ่นอเหมยฮวาล่อลอยระายละลุ้ทั่วท้อพระโร เปลือาามเลิึ้นเื่อ้า นัยน์าสีอ่อนทอมอไปยับัลลั์แ้วโยมิไ้มอนที่นั่อยู่บนนั้นแ่อย่าใ
พลา้มายลโ้เารพเทวเทพอย่านอบน้อมทว่าลับูห่าเหินยิ่นั เพียแ่ฝ่ายเทวเทพนั้นรับารำนับ้วยใบหน้ายิ้มแย้มละมุน นัย์าสีำลับายแววเปล่ประายยาม้อมอ อีน้วยสายาลึล้ำอ่าน่าย ลบรัสีอึมรึมมืหม่นเมื่อรู่นี้สลายหายหมสิ้น
ไม่นานนั็ามมา้วยหิสาวผู้หนึ่หน้าาสะสวยุเทพธิา นาสวมุอาภร์สีฟ้าอ่อนมัผมเล้ารวบสูพร้อมปั้วยปิ่นหยลวยลายอโบั๋นแ เพียแ่ใบหน้าสระสวยยามนี้ลับเศร้าสร้อยล นาสาวเท้ามายืนเียายร่าระห์พร้อมล่าว้วยน้ำเสียล้ายเศร้าหมอ
"ท่านพี่ไม่ไปไม่ไ้หรือ"นาเอ่ย้วยน้ำเสียละห้อยริมฝีปาสีสสวยเม้มเป็นเส้นรเล็น้อย นัยน์าสีน้ำาลอ่อน้อมอนาม้าายอย่า้ำึ่อ้อนวอน
ร่าระห์เห็นท่าทาอมทุ์โศเศร้าอนา็อสสารมิไ้ เอื้อมฝ่ามือาวละเอียไปลูบรุ้มผมสีน้ำาลอ่อนอนาอย่าอ่อนโยนแผ่วเบาพร้อมล่าวอบ้วยน้ำเสียนุ่มนวล
"หลเอ๋อร์เ้า็รู้มิใ่รึ ว่า้า้อไป้วยเหุผลใ ้ารู้ว่าเ้านั้นทั้เป็นห่วและะิถึ้ามาน้อยเพียใเมื่อ้าไม่อยู่"
รอยยิ้มามหยย้อยพลันประับบนใบหน้าามพิลาสทำเอาเหล่าเทพเียนทั้หลาย เผลอเหลือบาไปแลเห็น ่าพาันเลิบเลิ้มับวามละมุนละไมนั้นน้อใบหน้าามนั้นอย่าลืมัว แ่เมื่อสัมผัสถึรัศีอำมหิแผ่่านออมาลบอบอวล หาาึหันำเลือมอเทวเทพผู้นั่อยู่บนบัลั์ ใบหน้าหล่อเหลายามนี้ัสีหน้ามืหม่นนน่าหวาลัว หาาเรียวมอเหล่าเทพเียน้วยแววาุัน เมื่อเหล่าเทพเียนเห็นันั้นไ้สึหลุาภว์ภวั์รหน้า้มหน้ามอ่ำิพื้นทันที
"ท่านพี่็พูเ่นนี้มาหลายราแล้วเหุใถึยัำเป็น้อไปุิบนโลมนุษย์อีเล่า"ใบหน้าสะสวยัสีหน้าหิอแสออถึวามน้อยเนื้อ่ำใอย่าเ่นั ร่าระห์เห็นันั้นึอบลับ้วยรอยยิ้มเบาบาและนุ่มนวลทว่าลับหนัแน่นไม่สั่นลอน
"แม้้าะสามารถละอารม์โลภ โรธ หล ไ้แล้วเพียแ่ว่ายัมีเพียอารม์รัเท่านั้นที่้ายัไม่สามารถละไ้ันั้น ้าำเป็น้อใ้โอาสนี้เพื่อเ้าถึวามบริสุทธิ์อันเป็นนิรันร์ ั่ำพระบิาั่วฟเยล่าวไว้ ำ้อเผิอุปสรรบนโลมนุษย์ให้สำเร็เสร็สิ้น แล้ว้าะลับมาหาเ้าอย่าปลอภัยแน่นอนหลเอ๋อร์" ในน้ำเสียหวานแอบแฝแววโหเ่นั เพียแ่็ไม่อามีผู้ใสามารถรับรู้หรือล่วรู้ไ้ ใรันเล่าะสามารถมอออไ้ว่าใ้รอยยิ้มนั้นมีสิ่ใุ่อนไว้อยู่ ในเมื่อรอยยิ้มละไมนั้นแสนริใุเทพธิานาสวรร์ไม่ปาน เพื่อะหลุพ้นาแนสวรร์ไ้ ูแล้วะมีเพียแ่หนทานี้ทาเียวเท่านั้น
เทวเทพอยลอบมอทั้สอนอยู่นานอย่าเียบเียบพลันรู้สึเ็บปวรวร้าวึ้นมารทรวอ ้วยถ้อยำวาาที่นามเอ่ยออมานั่น ทำใบหน้าหล่อเหลาายแววสั่นไหววูบยามมัวมอเรือนร่าระห์ ริมฝีปาบาพลันยยิ้มอ่อนโยนออมาให้เห็น พร้อมเหยียายหนาึ้นาบัลลั์แ้วแล้วสาวเท้ายาวไปหยุอยู่เบื้อหน้าร่าระห์
"านเหมยเ้านั้นเป็นถึเทพเียนผู้ปรอป่าวิเศษ ้ำยัมีอำนาและวามสุรายล้อมถึเพียนี้เเล้ว เหุใำ้อใร่วามบริสุทธิ์อันเป็นนิรันร์อีรึ เ้าสามารถอยู่ินเเนสวรร์แห่นี้ไ้อีเป็นหมื่นๆ ปีโยไม่มีเหุำเป็นะ้ออยู่แนมนุษย์ให้มันลำบามาแม้นสันิ อีอย่าทั้้าและเ้าเรา่าเิมาเพื่อรอู่ันเสมือนเส้นสายสัมพันธ์ถาวร พวเราล้วนเิมาาลูแ้วอพระบิาสรร์สร้าึ้น...านเหมยเ้าอยู่นี่ับ้าเถิ"
ุ้มเสียทุ้ม่ำนั้นูอ่อนโยนมาล้นเพียแ่ในนั้นลับเือแววออำสั่ึ่บัับลาๆ
ทั้เเววาใ้มอนรหน้า่าลึล้ำลุ่มหลนสามารถสัเ่ายาย ร่าสูให่ยับ้าวเินเ้าไปใล้อีฝ่ายเล็น้อย พลาทำท่าทาล้ายเอื้อมมือหนาอนไปอบุม้อมือเรียวามนั้นหมายมาวาแผอบึบึน เพียแ่ร่าระห์รหน้าลับเ็บ้อมือามนั้นไว้เสียทันท่วที พร้อมประสานมือทั้สอ้าไว้แนบท้อแบนราบแล้วโ้ำนับอีนอย่าห่าเหิน ล่าววาาเนิบาแสวามื้อึแฝไว้ัเน
"อบุท่านเทวเทพที่เป็นห่วเป็นใยเพียแ่านเหมยรัสแล้วย่อมไม่ืนำ"น้ำเสียหวานล่าวอย่าเรียบเยยาาเา ร่าระห์ถอยห่าเทวเทพหลาย้าว นเปลี่ยนไปยืนเีย้าหลเอ๋อร์แทน พลาเอื้อมมือเรียวุมมือนาไว้ทั้สอ่าพูุยันอีเล็น้อยโยมิไ้สนใอีนที่้อร่าระห์้วยแววาอ่านยาลุ่มลึ
้าัสินใแล้ว..้าอยาะหลุพ้นออาินแนสวรร์ในรั้นี้ เพื่อเพราะามหาวามทรำอันาหายไปยามอนเป็นมนุษย์ และสิ่เียวที่ทำให้ทุสิ่ทุอย่า่ายายึ้น มีเพียแ่ทำให้เทวเทพหลิว่า้อารเ้าถึวามบริสุทธิ์อันเป็นนิรันร์เท่านั้น และเพื่อ้นหา้นเหุอวามรู้สึพิลึพิลั่นแลบเล่นอยู่รทรวอนั้น้วย เหุใ้าึรู้สึอาลัยอาวร์ะนึถึนแปลหน้าผู้นั้น ้อหลอลวหลเอ๋อร์...น้อพี่อโทษริๆ
ฝ่ายเทวเทพไ้ยินันั้นึัฝ่ามือหนาลับอ้อยอิ่ พลาหันไปเหลียวมอใบหน้าามพริ้มพรายนั้น ในนัยน์าสีอ่อนพร่าพราวนั้นไม่เยสะท้อนเาอเาอยู่เลยแม้แ่น้อย ใบหน้าหล่อหม่นหมอลหลายส่วนเ่นัพลาล่าวึ้น้วยน้ำเสียอ่อนเอนล
"ถ้าเ่นนั้น้าไม่ห้ามเ้าแล้ว"ล่าวบพลาเหลือบหาาเรียวมอหลเอ๋อร์ทำหน้าอมทุ์อยู่้านร่าระห์้วยแววาำมืราวลับุ่อนอารม์อันใเอาไว้
หลเอ๋อร์เห็นอีฝ่ายหันมามอนเ่นนั้น นาึนึไม่พอใเป็นอย่ามา ใบหน้าสระสวยายวามบึ้ึออมานเเปรเปลี่ยนเป็นถมึทึเย็นยะเยือ แววาแ็ร้าวทันใ
ิว่า้าไม่รู้รึ? ว่าสีหน้าที่เ้าแสออมานั้นเสแสร้ถึเพียใ! ้าย่อมรู้ว่าเ้าิเ่นไรับพี่้า นีแ่าหน้าเเ่นเ้านั้น ้าะไม่มีวันให้ย่ารายเ้าใล้พี่้าเป็นอันา
"ให้หลเอ๋อร์ามไปูเ้า้วยีหรือไม่"เสียทุ้มนุ่มล่าวอย่าอ่อนโยนลเพีย แ่เ่นัว่าไม่มีวามริใเลยแม้แ่น้อย ฝ่าย้านานเหมยมอาหน้านั้นไม่ออไ้ยินึทำเพียยิ้มบาๆ เป็นารอบรับพลาเอื้อมมือาวโพลนลูบศีรษะนา้าายอย่าเอ็นูรัใร่ประุมารามอบุรี สีหน้าอหลเอ๋อร์พลันีึ้นเล็น้อย้วยวามอ่อนโยนนุ่มนวลที่อีฝ่ายมอบ นัยน์าสีน้ำาลอ่อนหันมอใบหน้าาม้วยรอยยิ้มบา แ่ยัเลือบวามอมทุ์ไว้
"ถ้าเ่นนั้นเราไปันเถิ"
ร่าระห์ล่าวึ้นเนิบนาบ ่อนสาวเท้าไปยืนรลาท้อพระโรทันที โยไม่สนใเสียเ็แ่อเหล่าเทพเียนที่โอรวเพราะไม่อยาให้วามามเพียหนึ่เียวบนินแนสวรร์้อาไป วบนเมื่อฝ่าเท้าเล็รบนพื้นสีเียวมรแล้วนั้น
ไม่้าึเิแสประายวูบวาบสีาว่อยๆ หลั่ไหลมาวนทั่วเรือนร่าระห์พร่ามัวไปเสียหม ไอหมอาวแพร่ระายทั่วบริเว ท้อพระโรเิหม่านหมอหนาึ้นไม่แลเห็นสิ่ใ ามมา้วยแรสั่นไหวเล็น้อย่อนร่าระห์ะ่อยๆ หลอมรวมเ้าับไอหมอาวนลับลายเป็นวไฟสีาวสว่าไสวแทน ั่วพริบาวไฟวนั้นพลันลอยึ้นสูเหนือเพานแ้วมร แล้วหายวับไปในหม่านหมอหนาทึบทันใ หลเหลือไว้เพียลิ่นหอมหวานนุ่มนวลสะพรั่
้านหลเอ๋อร์เห็นพี่ายไปแล้ว รีบสะบัายเสื้อราหนึ่แล้วลายเป็นวไฟสีฟ้าล่อลอยเหาะเหินบินามวไฟวนั่นไปในทันที
ไอหมอเมื่อรู่พลัน่อยๆ สลายลายัวเลือนลาย ทำบรรยาาศเียบเียบปลุมท้อพระโรอย่าน่าอึอัแทน เหล่าเทพเมื่อรู่นี้ส่เสียราวนระิบหุบปาสนิทลทันวัน ึ่แม้เเ่เสียลมหายใ็ยัพรั่พรูออมาไ้อย่ายาลำบา เหล่าเทพเียนน้อยให่่าพา้มหน้ามอ่ำิออย่าหวั่นเร เพื่อหวัว่าอีฝ่ายะอารม์ีึ้นมาบ้า ้านเทวเทพ ใบหน้าหล่อส่า พอแลเห็นว่าร่าระห์ไปยัโลมนุษย์แล้วนั้น ายแววบึ้ึไม่น่าูอย่าบิเบี้ยวยิ่ สอเท้าแร่่อยๆ เยื้อย่าอย่าหนัหน่วึ้นไปนั่บนบัลลั์แ้วเ่นเิม โยทุฝีเ้า่าเอิเริอึระทึทั่วท้อพระโร เมื่อเหยียายนั่ลบนบัลลั์แ้ว
มือหนาพลาเอื้อมหยิบถ้วยาใบสวยถ้วยนั้นึ้นมาเยมอยู่รู่หนึ่้วยวามเอื่อยเื่อย ในนัยน์าำลับนั้นลับเิายวามำมืสนิทลุเล้านเป็นลื่นยัษ์ ่อนหาาเรียวเหลือบไปมอเหล่าเทพเียน้วยแรบันาลโทสะ พลาออปาสั่้วยน้ำเสียวาัลั่นึ้อสะท้านทั่วินแน
"ออไป! "เเม้ะเป็นเพียเำล่าวเพียสั้นๆ แ่ลับทำให้เหล่าเทพเียน้มหน้ามอ่ำอยู่นั้น พลันมีสีหน้าื่นระหนอลหม่านนใบหน้าีเียวพาันลุึ้นุลีุอออไปาท้อพระโลอย่าเร่รีบ โยมิลืม้มหัวรพื้นเือบะลายเป็นเอาศีรษะโพื้นออาท้อพระโรทันทีทันใ เหล่านาฟ้านาเียนน้อยให่่าอยปรนนิบัิรับใ้เทวเทพอยู่้าายมาอย่ายาวนาน พาันทยอยลุลี้ลุลนออาท้อพระโรไป้วยท่าทาหวาผวาเ่นัน
บรรยาาศรอบ้าน่อยๆ เียบันสนิทอย่าน่าหวาหวั่น เนื่อายัมีเพีย้ารับใ้นหนึ่อยู่้าายเทวเทพมาอย่ายาวนานเพียเท่านั้น ใบหน้าแสออถึวามประบประแผู้เป็นนายอย่าที่สุ้มหน้ามอพื้นนิ่สบล้ายินาับริยวัรแ็ร้าวออีฝ่าย โยไม่มีแม้แ่ส่เสียใเล็ลอออมา ฝ่ายเทวเทพเมื่อไม่แลเห็นว่ามีผู้ใอยส่เสียราวนระิบอยู่รบวนนแล้ว ฝ่ามือหนายิ่อบุมบีบรัถ้วยาามนั้นให้แน่นยิ่ึ้น แ่้วยแรออารม์โทสะำลัแลบแล่นพลุ่พล่าน ทำให้ถ้วยาใบสวยอนั้น่อยๆ เิรอยร้าวแระแหเป็นทายาวนั่วพริบา็เเละเอียเป็นผุยผามือนในที่สุ
ใบหน้าหล่อราวรูปปั้นแะสลัที่เยยิ้มแย้มละมุนละไมับให้ร่าระห์แ่เพียผู้เียวยามนี้ลับบิเบี้ยวน่าสยสยอไร้ึ่วามหล่อเหลาอี่อไป วบนริมฝีปาบาแสยะยิ้มเย็นยะเยือออมา
ูเหมือนว่าารที่้าสาปส่ให้เ้าเป็นอมะะไม่ไ้่วยอะไรเลยสินะ....หรือ้า้อทำให้เ้าายไปาวามรู้สึอายเหมยเสียที ถึะทำให้านเหมยหันมารั้าไ้ัน!
ไม่้าน้ำเสียทุ้ม็วาลั่นวาา่น่าถึนผู้หนึ่ออมาสารพั้วยวามเือาลอเพลิโทสะ นทำทั่วท้อพระโรเิแรสั่นสะเทือนลาเลื่อนรุนแรยิ่ เพานาวสวยาม้านบนแทบะถล่มลมา โมไฟแ้วที่ห้อยอยู่ละเล็พลันลมาาล่าทันใ นแระัระายลาเลื่อน
"ทั้ๆ ที้าทำีับเ้าเสียั้มามายแล้วแท้ๆ แ่เ้าลับยัเลือะลับไปหามันอี ้าทั้อุส่าห์ัวามันมาหลายภพหลายาิแ่เ้า็ยัำเ้ามนุษย์ผู้นั้นไ้เสียทุาิไป เพราะเหุใัน!เหุใเ้าถึไม่รั้าเสียทีานเหมย!เ้ามนุษย์่ำ้อยนั้นีเลิศเลอว่า้ารไหนัน! "
ทั่วทั้เเนสวรร์เิหม่านหมอหนานาให่รายล้อม วบนแรระโอพายุ่อยๆ ทวีวามรุนแรึ้น ในไม่้าปราสาทที่เยเป็นั่สีทออร่ามวิิราลับลายเป็นสีหมอหม่นล้วยเเรอารม์อเทวเทพผู้นั้น ทั้แ้วมีเพราม่าๆ ็พลันหลุร่วหล่นลสู่พื้นิน
สวรร์ในยามนี้ถึว่าปั่นป่วนเป็นอย่ามา
ไป๋เว่ย้าะไม่ยอมให้เ้าไ้อยู่อย่าสบแน่
แนมนุษย์
ทิวทัศน์อันเียบสบเย็นเียบอป่าพไพรยามวิาล ำลั่วยลับแสันทร์ให้ยิ่เิรัสเปล่ประายมายิ่ึ้นไอวามเย็นยะเยือ่อยๆ แผ่่านลบอบอวล สายลมหนาวเย็นพัพาใบไม้ผลัใบพริ้วไหวร่วโรยนลาเลื่อนทั่วพื้นห้าเปียุ่มเ็มไปหม
ภูเา'เหิวี่'ยามนี้ถือว่าสบและร่มรื่นเป็นอย่ามา ทว่าู่ๆ ลับเิแรพายุระโพัพา้นไม้น้อยให่ให้สั่นไหวไปามแรลมนโ้อแถบถึพื้น แสให้เห็น่ายพลัานนาให่สีเินรามปลุมล้อมรอบทั่วอาาเผืนป่าหนาทึบเ่นั
ปราบุรุษรูปร่าำยำสูให่ในเามืมิาย นผู้นั้นสวมใสุ่อาภร์สีเิน้านถัทอ้วยลวลายพยั์ใหู่น่าเรามเป็นอย่ายิ่ เพียแ่ใบหน้าอนผู้นั้นสวมใส่หน้าาปปิรึ่หน้าแ่็มิไ้ทำให้วามหล่อเหลามายออาที่ปิบัเอาไว้ลลแ่อย่าใ ลับยิ่ับออถึลิ่นไออวามส่าผ่าเผยุันมายิ่ึ้น
ลื่นพลัอานเหมย......แ่ทำไมเบาบาถึเพียนี้....
ิ้วโ่หนาุันศรมวเ้าหาันนเป็นปมล้ายรุ่นิ เปลือาหนา่อยๆ ปิลอย่าอ้อยอิ่เร่สมาธิ ไม่้า่ายพลัานนาให่รอบายอยู่ๆ พลันแผ่ยายึ้นรอบลุมผืนพไพรนอาาเโยรอบเป็นหม่านลุมสีเินทั่วผืนป่า นผู้นั้นพยายามแ่นส่ลื่นพลัานอนออไปผ่านม่านพลั เพื่อหาพลัานออีฝ่าย เพียแ่เมื่อไม่สามารถสัมผัสถึลื่นพลัานออีนไ้เลยแม้แ่น้อย เาึยินยอมล่ายพลัานลให้รอบลุมอยู่รอบายแทน
ร่าสูส่าใ้ฝ่ามือแร่เหยียายอนลุึ้น หาาเรียววามอสำรวทั่วทั้ผืนป่า้วยแววาอ่อนไหววูบ ปลายมูโ่สันมพลันสัมผัสไ้ถึลิ่นออไม้อันแสนุ้นเยอยู่เบาบามาามสายลมหนาวเหน็บ ใบหน้ามายออาภายใ้หน้าานั้นเิายแววาเศร้าโศระทมออมา
้าะหาเ้าให้พบ.....เหมยเอ๋อร์
ความคิดเห็น