คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความรู้สึกที่เก็บซ่อน.....
บทนำ
พวกเราอยู่ร่วมกันด้วยความเป็น "เพื่อน"
มิตรภาพความเป็น "เพื่อน" ระหว่างพวกเรามันลึกซึ้ง จริงใจเกินกว่าที่คนทั่วไปจะเข้าใจ
แต่เพราะความเป็น "เพื่อน" นี่ล่ะ
ที่ทำให้พวกเรา ไม่สามารถก้าวข้าม มันไปมากกว่านี้ได้
เพราะความกลัว
กลัวว่าเมื่อใดก็ตามที่เราล้ำเส้นคำว่า "เพื่อน" ไป
ความสัมพันธ์ระหว่างเรา อาจจะพังทลายลงก็เป็นได้
ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลย
แต่ก็ไม่สามารถเก็บไว้เงียบๆ ได้ จะทำอย่างไรกับความรู้สึกนี้ดี
จะมีใครบ้างไหมที่เข้าใจ ใครสักคน........................................
Dear My Friend # Lesson 1 เพราะเราเข้าใจกัน
...................................................................
ตอนที่ 1 ความรู้สึกที่เก็บซ่อน....
ห้องสมุด
"เฮ้ย นันท์ กลับบ้านได้ยัง นี่มันจะ 5 โมงแล้วนะ"
เสียงของแบงค์ เพื่อนสนิทของผม เรียกดังขึ้นมาจนเจ้าหน้าที่ต้องส่งเสียงเอ็ดตักเตือน อา... นี่มัน 5โมงแล้วเหรอ ตายล่ะ อ่านหนังสือมากไปจนลืมเวลาอีกแล้ว
"เออ.. โทษทีๆ อ่านหนังสือเพลินไปอีกแล้ว อ้าวแล้ว บาสล่ะ ไม่มาด้วยกันเหรอ"
ผมถาม บาสเป็นน้องชายฝาแฝด ของแบงค์น่ะครับ หน้าตาเหมือนกันอย่างกะแกะ (ก็แฝดนี่หน่า -*-)
"เจ้าบ้านั่นน่ะเรอะ สงสัยคงไปตะลอนอยู่ที่ห้างละมั้ง"
แบงค์ตอบด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉย
"อ่ะเหรอ -*- รอแปบนะ ขอเวลา 5 นาที เอาหนังสือไปวางไว้ที่ แปบนะ"
ผมบอกพร้อมกับหยิบกองหนังสือขึ้นมา
โครม!!!
แต่ด้วยความรีบร้อน ทำให้กองหนังสือนั้นหล่นลง
โชคดีที่ เจ้าหน้าที่ไม่ทันสังเกต ผมรีบลงไปเก็บทันที
"ซุ่มซ่ามจังนะนายเนี่ย มาๆ เดี๋ยวช่วย" แบงค์พูดพร้อมก้มตัวลงมาช่วยเก็บ ใบหน้าของเขาเข้าใกล้เข้ามาทุกทีๆ ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ
"มะ ไม่เป็นไร เราจัดการเองได้ นายไปรอหน้าห้องเหอะ เดี๋ยวเราตามไป" ผมพยายามเก็บอาการ พร้อมกับดึงหนังสือมาจาก แบงค์ แล้วรีบลุกขึ้นเดินไปยังชั้นหนังสือทันที
"อืมๆ งั้นเร็วๆนะ เราหิวแล้ว-*-"
เฮ้อ...โชคดีที่แบงค์ไม่ทันสังเกต
ใช่ ผมแอบชอบแบงค์น่ะครับ แอบชอบมาตั้งแต่ม. 1 ตั้งแต่พวกเราเพิ่งเข้ามาใหม่ๆ จนตอนนี้เวลามันผ่านมากว่า 4 ปีแล้ว พวกเราอยู่ชั้นม. 5 แต่ความรู้สึกของผมมันไม่ได้ลดลงเลย
กลับยิ่งมากขึ้นกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ
แต่แบงค์เขาคงไม่ได้รู้สึกอะไรเกินเลยกับผมหรอก ผมรู้ดี คนที่อยู่ในใจเขานั้น ไม่ใช่ผม และคงไม่มีทางใช่อย่างแน่นอน
ไม่เคยนึกมาก่อน ว่าตัวเองจะต้องมารู้สึกแบบนี้ ความรู้สึกที่อึดอัด ไม่สามารถพูดออกไปได้
ผมกลัวเหลือเกินที่จะต้องสูญเสียเขาไป เพื่อนที่ผมรักมากที่สุด เพื่อนที่ผมแอบคิดกับเขาไปมากกว่าคำว่า"เพื่อน"
วันใดวันนึง ถ้าเขารู้ความจริง เขาจะยังคงอยู่เคียงผมอีกมั้ยนะ
แต่ก็แอบคิดนะ ว่าถ้าอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ สักวันความรู้สึกของเขาอาจจะเปลี่ยนไป มันอาจจะผิดที่ผมดึงเขามา ผมอาจจะเห็นแก่ตัวที่คิดอย่างนี้
-------------------------
"หาอะไรกินก่อนกลับดีกว่าป่ะ"
แบงค์พูดขึ้น ในขณะที่เดินกลับบ้าน ซึ่งอยู่ ไม่ไกลจากโรงเรียนที่เราเรียนมากนัก
"ไม่อ่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีตังค์ สภาพทางการเงิน ขัดสนมากๆ"
ผมพูดยอมรับอย่างไม่อายตัวเอง-*-
"เอาเงินไปซื้อหนังสือ อีกอ่ะดิ"
อุก!!! รู้ทันซะจริงแฮะ เพื่อนเรา -*-
"เอาเหอะๆ เราหิวมากๆ เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราเลี้ยงเองละกัน" แบงค์บอกผมพร้อมกับยิ้มให้ผม มันช่างเป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์เสียเหลือเกิน จนผมแทบจะเก็บอาการไม่อยู่
"แห่ะ ขอบใจมากๆ รอคำนี้มานานละ" ผมพูดกลบเกลื่อนอาการ "เดี๋ยวจะสั่งให้หนำใจเลยอิอิ"
"อ้าวๆ เดี๋ยวสั่งมากินไม่หมด ให้จ่ายเองซะเลยนี่" แบงค์พูดหยอก "เอาเหอะ อยากกินไรสั่งเอาละกัน กับเพื่อนทำไมจะเลี้ยงไม่ได้"
เขาพูดพร้อมกับยกมือมาขยี้หัวผม ประจำเลย ไม่ร้ทำไมชอบขยี้หัวผมเล่นประจำ -*-
ถึงใครจะมองยังไง ผมไม่สนใจ วันนี้ ตอนนี้ ได้อยู่แบบนี้ ผมก็มีความสุขมากแล้ว
วันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ค่อยว่ากันอีกทีละกัน
...........................
ช่วงค่ำวันนั้น
"แม่ฮะ เห็นแว่น อีกอันของผมมั้ยอ่ะ" ผมถามขึ้นในขณะที่กำลังเช็ดผมของตัวเอง(เพิ่งอาบน้ำมาอ่ะ)
"ตั้งอยู่บนชั้น ในห้องแม่นู้น" แม่ผมตอบกลับมาในขณะที่กำลังดูรายการโทรทัศน์รายการโปรดอยู่ ก่อนที่จะถามกลับมา"แล้วอันที่ใช้อยู่ล่ะ ไปไหน"
"ยังอยู่น่ะ แต่ว่าอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศดูมั่งน่ะ แม่"
"เปลี่ยนไปก็เท่านั้น หน้าตาจืดชืดอย่างแกน่ะ"
อุก!!! แม่ใครเนี่ย ผมลูกแม่นะครับ ไม่ชมไม่ว่า แต่อย่าด่าซ้ำเติมกันสิ
"อ้อ เมื่อตอนเย็น เพื่อนแกที่ชื่อ อะไรนะ ไมล์ มัย......"
"มาย แม่ ทำไมอ่ะ" ผมพูดตัดบท
"เออ ใช่ มายน่ะล่ะ เขา โทรมาแต่แกยังไม่กลับมาที แม่เลยบอกเขาว่าเดี๋ยวให้แกโทรกลับ"
"ขอบคุณมาก แม่ งั้นผมขึ้นห้องก่อนนะ" ผมบอกแม่พร้อมกลับกำลังจะเดินขึ้นไปบนห้อง
"เดี๋ยว" แม่ผมทักขึ้น ผมหันไปถามกลับ
"ทำไมแม่ มีไรอีกเหรอ"
"ปล่าว แต่เปลี่ยนคำขอบคุณมะกี้เป็น เงินแทนได้มั้ย"
ง่ะ แม่ใครเนี่ย มุขซ้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
-------------------------------
"โหล มายเหรอ มะตอนเย็นโทรหาเราใช่มะ" ผมถาม
"อื้ม เราโทรไปเองล่ะ แต่ นันท์ไม่กลับมาทีอ่ะ ไปไหนมาเหรอ" มายถามกลับ
"ก็........" ผมตอบไม่ถูก
"ไปเดท กับตาแบงค์มาล่ะสิ" อุก!!!
"บ้าสิ" ผมชิงตอบอย่างรวดเร็ว "แค่แวะหาไรกินกลางทางเท่านั้นน่ะ ไม่มีไร จริงๆนะ"
ยิ่งพูดปัดเหมือน ยิ่งรัดตัวเองมากเท่านั้น เพราะอีกฝ่ายจับไต๋ได้ตั้งแต่แรกแล้ว
"555+ จะอายทำไมเนี่ย นันท์ ชอบเขาแท้ๆ แต่ทำไมไม่บอกเขาไปล่ะ" มายถาม ซึ่งคำถามนี้ มันทำให้ผมนิ่งเงียบไปครู่นึง
..........
..............
....................
"นันท์ นันท์......." เสียงของมาย ดังขึ้นผ่านโทรศัพท์ ดึงผมกลับมาจากพะวังนั้น ชั่วเวลฃเพียงครู่เดียวแต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันนานจังนะ เมื่อครู่เหมือนรู้สึกได้ถึงความหนักอึ้ง
"นันท์ เป็นอะไรรึป่าว ทำไมเงียบไป" มายถามผมด้วยน้ำเสียงที่ดูกังวล และเป็นห่วง
"ป่ะ ป่าวๆ" ผมตอบอย่างตะกุก ตะกัก "พอดี คิดอะไรเพลินๆ น่ะ เอ้อ ว่าแต่ที่โทรมาหาเรา มะตอนกลางวัน มีเรื่องอะไรเหรอ" ผมรีบตัดบท ดึงเข้าเรื่องอื่น
"อ้อ ใช่เกือบลืม จะถามว่า รายงานของวิชา สังคม น่ะ กลุ่มนันท์ ทำไปถึงไหนแล้ว กำหนดส่งมัน จันทร์หน้าแล้วนะ" มายถาม ทำให้ผมฉุกคิดขึ้นได้
"อ่ะ แย่แล้ว ลืมสนิทเลย ตายแน่ๆ มายขอลอกหน่อยเด่ะ ทำเองตอนนี้ไม่ทันแล้วแน่ๆ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อน (ฟังดูน่าเตะมากกว่าน่าสงสาร-*-)
"หมดสิทธิ์จ๊ะ กลุ่มเธอ กะ กลุ่มเรา ได้หัวข้อ คนละเรื่องกันนะ" มายพูด แง้ๆๆๆๆๆ ลืมไปอีกแล้ว ไม่น่าเลย ไม่น่าปากดี รับมาทำเลยแท้ๆ เป็นไงล่ะ ทีนี้
"แต่เดี๋ยวนะ เราจำได้นะ ว่าเหมือน พี่สาธิต จะมีสรุป รายงานหัวข้อนี้เหมือนกันนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลองถามให้ดู" มายพูดออกมา ซึ่งเหมือนกับเสียงสวรรค์สำหรับผมมากๆ แต่เอ๊ะ......
"มาย เธอรู้ได้ไง ว่าพี่เขามีน่ะ" ผมถามด้วยความสงสัย มายนิ่งเงียบไปครู่นึง
"ก็....ถ้าเป็...เรื่..ง...ของค...ที่เราช.... ไม่ว่าอ..ไรเราก็ร...หม..ล่ะ" มายพูดไม่ชัดถ้อยชัดคำนัก จนผมต้องถามซ้ำ
"หา อะไรนะ มาย ไม่ค่อยได้ยินเลย พูดอีกทีซิ"
"ไม่เอาแล้ว ของดีมีครั้งเดียว เอาเป็นว่า เดี๋ยวชั้นถามให้ละกัน แค่นี้ไปล่ะ " ตรู๊ดๆๆๆๆๆๆ
อ้าวไปซะละ เพื่อนเรา อะไรเนี่ย
งงจริงๆ เลย
"จะอายทำไมเนี่ย นันท์ ชอบเขาแท้ๆ แต่ทำไมไม่บอกเขาไปล่ะ"
เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆ
พูดง่าย แต่มันทำยากนะ ยายมาย ความรักของเรา มันไม่ใช่ความรักแบบ ปกติทั่วไปเหมือนใครๆ เขานี่
เราเองก็อยากจะบอกออกไปเหมือนกันนะ เก็บเอาไว้ นับวันมันก็ยิ่งอึดอัดเต็มที อยากจะ ตะโกนมันออกไป แต่ก็ทำไม่ได้
บางครั้ง ก็นึกอยากจะ หนีไปไกลๆ เผื่อความรู้สึกที่มีนี้ มันอาจจะลดลงก็เป็นได้
แต่จะเป็นไปได้เหรอ แค่ไม่เจอหน้ากันไม่กี่ ชม. ก็คิดถึงจะตายอยู่แล้ว
แบงค์ ครับ หลับฝันดีนะครับ
ไม่สิๆ เอาใหม่ๆ
แบงค์ครับ ฝันร้ายนะครับ ถ้าแบงค์ฝันร้าย เดี๋ยวผมจะไปช่วยแบงค์เอง อิอิ (ชั่วร้ายจริงเรานิ)
----------------------
สงสัยเวรกรรมมีจริง
คืนนั้นผมดันฝันว่า โดนอ. วิชาสังคม เอาเสาไฟฟ้าไล่ทุบฐานไม่มีรายงานส่ง (ยังสงสัย เอาแรงจากไหน มาแบกเสาไฟฟ้าเนี่ย )
จบตอนที่ 1................................................
ปล. ขอบคุณ พี่ปริ๊น สำหรับรูปประกอบครับ -/l\-
ความคิดเห็น