ป่วนนัก รักซะเลย

ลำดับตอนที่ #2 : นายกาดำ กะยายหนูผี

วิมสุดา ขับรถคู่ใจกลับบ้านด้วยความเหน็ดเหนื่อย   แล้วยังต้องมาเจอปัญหาการจราจรที่แน่นขนัดอีก  นึกแล้วก็รู้สึกโมโห   นายกาดำนั่น  (วิมสุดา แอบตั้งชื่อให้ กวิน น่ะ)  เพราะแค้นที่กวินแกล้งให้เธอทำงานอย่างหนัก  ทั้งที่เป็นวันแรกของการทำงาน ดีนะที่ตอนนี้ รวิสา  ยังอยู่ แล้วหลังจากนี้เธอจะต้องรบกับ  นายกาดำคนเดียวเหรอเนี่ย  คิดแล้ววิมสุดาอยากจะร้องไห้  แต่ไม่มีทางที่คนอย่างเธอจะมาเสียน้ำตาให้กับความงี่เง่าของกวิน  กว่าวิมสุดาจะกลับถึงบ้านก็เกือบสี่ทุ่ม เพราะนั่งทำงานจนลืมดูเวลา  เธอเดินเข้าไปในบ้านพบว่าชั้นล่างยังเปิดไฟไว้สว่าง  แสดงว่าทั้งคุณพ่อและคุณแม่ รอเธออยู่  คุณสุดาเปิดบ้านออกมารับลูกสาว  เธออยู่ในชุดนอนและเสื้อคลุมเรียบร้อย แต่ยังไม่ยอมเข้านอนจนก่วาลูกสาวจะกลับมา

“หนูวิม ทำไมกลับบ้านดึกล่ะลูก โทรเข้ามือถือก็ไม่มีสัญญาณเลย “ วิมสุดาตรงเข้าไปกอดแม่อย่าประจบ

“ขอโทษค่ะคุณแม่  พอดีหนูวิมทำงานเพลินไปหน่อย แล้วแบตโทรศัพท์หมด  เลยไม่ได้โทรบอกคุณแม่ค่ะ แล้วคุณพ่อล่ะคะ”

“คุณพ่ออยู่ในห้องทำงานน่ะลูก  เดี๋ยวหนูวิมไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวนะ แม่จะให้ป้าอวบเตรียมข้าวต้มไว้ให้ “ คุณสุดามองหน้าลูกสาวเห็นแววกังวลในดวงตาคู่โต  ที่ปกติจะใสแจ๋วแล้วก็รู้ด้วยสัญชาตญาณของคนเป็นแม่ว่าลูกคงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก  ด้วยความเป็นห่วงนี่ขนาดวันแรกยังกลับตั้งสี่ทุ่ม เห็นทีจะต้องคุยกับคุณกรซะแล้ว แต่คุณสุดาไม่รู้เลยว่าการที่เธอคุยกับคุณกรแล้วจะยิ่งทำให้ วิมสุดาลำบากในการทำงานมากขึ้น    เพราะกวินคงจะไม่ชอบใจนัก 

“ขอบคุณค่ะคุณแม่ แต่หนูวิมง่วงนอนจังเลย  ขอนมแก้วเดียวก็พอแล้วค่ะ”  บอกกับแม่ก่อนจะเดินขึ้นห้องรู้สึกว่าเหนื่อยขนาดไม่มีแรงจะลุกไปอาบน้ำ วิมสุดาหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปห้องน้ำ  หลังจากได้อาบน้ำสระผมแล้วรู้สึกว่าอารมณ์ดีขึ้น  วิมสุดาดื่มนมที่ป้าอวบยกมาให้ แล้วปิดไฟนอน ปกติเธอจะเข้านอนเร็วแล้วตื่นเช้า  แต่นี่เกือบเที่ยงคืนแล้ว วิมสุดานอนอย่างมีความสุขเพราะกำลังฝันว่าได้ไปเที่ยวทะเลกับเพื่อน ๆ  เธอกำลังเล่นน้ำทะเลอยู่ก็ได้ยินเสียงสัญญาณเตือนภัยสึนามิ  เธอสะดุ้งตื่นมองดูนาฬิกาที่กำลัง แฝดเสียง ซึ่งเป็นที่มาของสัญญาณเตือนภัย  วิมสุดาลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเธอมีความรู้สึกว่าเหมือนจะไปออกรบ และศรัตรูก็คือกวิน  วันนี้วิมสุดสวมชุดแซกคอจีนสีเหลืองอ่อน ผ้าซีฟองเนื้อดี  ขับกับผิวขาว และผมสีดำขลับเป็นเงาเหยียดตัวทิ้งน้ำหนักลงจนเกือบจะถึงกลางหลัง   ทำให้คนที่กำลังจะก้าวเดินเข้าในลิพท์ต้องยืนมองด้วยความชื่นชม   “ปุริน” ไม่เคยเห็นสาวสวยคนนี้มาก่อน  ทำให้เขาพินิจพิจารณาอย่างเสียมารยาท ผู้หญิงตรงหน้าไม่ได้พิถีพิถันกับการแต่งหน้าแต่งตัวให้ต้องเนียบทุกรูขุมขน แต่ทุกอย่างที่รวมกันแล้วทำให้เขาอยากรู้จักผู้หญิงคนนี้ซะแล้ว    ปุรินเหมือนจะเกิดสำนึกขึ้นมาได้ว่าเสียมารยาทจึงเดินเข้าไปในลิพท์ก่อนและกดรอจนเธอเดินเข้ามา  เขากดชั้น 18  ซึ่งเป็นที่ตั้งของบริษัท อนุวัฒนา  

“ชั้นไหนครับ “  ปุริมถามอย่างสุภาพ  พร้อมกับมองหน้าหญิงสาวข้าง ๆ  “ชั้นสิบแปดเหมือนกัน  ขอบคุณค่ะ “

วิมสุดาขอบคุณเขาที่อุตสาห์   มีน้ำใจ  ผู้ชายตัวสูง  ขาวตี๋คนนี้คงจะเป็นพนักงานของ อนุวัฒนาเหมือนกันกับเธอ เพียงแต่เธอยังไม่รู้เท่านั้นว่าเขาทำอยู่แผนกไหน   มองดูแล้วอายุน่าจะประมาณกวินเจ้านายของเธอ

“ขอโทษนะครับไม่ทราบว่ามาพบใครหรือเปล่าครับ “  ปุรินคิดว่าในลิพท์เงียบเกินไปจนกลัวคนข้าง ๆ จะได้ยินเสียงหายใจที่ดูเหมือนจะผิดปกติของเขา   ไม่ใช่ปุรินไม่เคยเจอคนสวย ด้วยงานที่ต้องติดต่อกับลูกค้าของบริษัท  และหน้าตาอย่างเขา ย่อมมีผู้หญิงมาติดพันอยู่แล้ว  แต่กลับคนนี้บอกไม่ถูกเหมือนกัน ขนาดจะชวนคุยยังบังคับแทบตายเพราะกลัวเสียงจะสั่น

“ดิฉันเป็นเลขาของคุณกวิน เพิ่งมาเริ่มงานค่ะ”

“อ๋อ...ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมปุริน  อยู่แผนกการตลาดครับ “  ปุรินถือโอกาสแนะนำตัวซะเลย  สงสัยเขาคงต้องหาเรื่องไปที่ห้องกวินบ่อย ๆ ซะแล้ว แต่เสียดายที่ยังไม่ทันได้รู้จักชื่อ ลิพท์ก็ถึงชั้น สิบแปดซะก่อน  ไม่เป็นไรเพราะอย่างน้อยเธอก็เป็นพนักงานที่นี่คงได้เจอกันบ่อย ๆ 

วิมสุดาเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองที่นั่งเมื่อวาน   ยังไม่ทันที่จะนั่งเสียงอินเตอร์คอมก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงนายกาดำ   “คุณวิสาครับขอกาแฟให้ผมด้วย “  ยังไม่ทันที่เธอจะบอกว่า รวิสา ยังไม่มาเขาก็วางไปก่อนแล้ว  เธอจึงเก็บกระเป๋าแล้วเดินไปชงกาแฟให้เขาเพราะเธอชงกาแฟให้พ่อกินประจำ   พ่อยังบอกว่าเธอชงกาแฟอร่อย    เสียงเคาะประตูห้อง รวิสาคงจะเอากาแฟมาให้      ดังนั้นกวินจึงไม่ได้เงยหน้าดูคนที่เข้ามาใหม่      แต่รสชาติกาแฟที่เขากิน รู้ทันทีว่าไม่ใช่รวิสา  กวินมองหน้าคนตรงหน้าด้วยสายตาที่ชื่นชม (ถ้าเกิดวิมสุดา ไม่ตาฝาดนะ เพราะมันแป๊บเดียว)    ก่อนที่เขาจะสนใจแฟ้มงานตรงหน้า

“คุณรวิสา  ไม่ได้บอกคุณเหรอว่าผมดื่มกาแฟดำ “ เขาพูดโดยไม่มองหน้าเธอ   จึงไม่เห็นหน้าคนที่ยืนทำปากยื่นขมุบขมิบเหมือนกับกำลังด่าเขาอยู่   “ไม่ได้บอกค่ะ  เพราะคุณวิสาคงคิดว่ามันคงไม่ได้สำคัญมาก กะอีแค่กาแฟถ้วยเดียว  แต่ถ้าเกิดคุณดื่มไม่ได้  ดิฉันจะชงให้ใหม่ “  บอกพร้อมกับหันหลังเดินไป   กวินมองตามเลขาของเขา   วิมสุดาเป็นผู้หญิงที่มีผมสวยมาก  เพียงแค่เธอปล่อยผมยาวดำ และติดกลิ๊บ เพื่อไม่ให้ผมปิดหน้าก็ทำให้หน้ามองแล้ว  เมื่อวานเธอมัดผมกวินจึงไม่ได้สนใจมากนัก          วิมสุดากลับเข้ามาพร้อมกับกาแฟถ้วยใหม่ที่เธอใส่ความตั้งใจลงไปอย่างเต็มที่  ในเมื่อเขาต้องการกาแฟดำเธอก็ตั้งใจให้ดำสมใจเขาล่ะ      ควาวนี้รับรองว่าถ้าเกิด   “นายกาดำ”      กินกาแฟถ้วยนี้ไปแล้วจะไม่อยากกินกาแฟดำไปอีกนานเลยทีเดียว  วิมสุดาวางกาแฟไว้ที่โต๊ะเขาและรีบหลบออกมาก่อนที่ระเบิดจะลง    หลังจากที่เขากินเข้าไปแล้ว   วิมสุดาเดินออกมาเจอกับคุณกร  หน้าห้องพอดีคุณกรมองหน้า วิมสุดาด้วยความเอ็นดู “สวัสดีค่ะ คุณลุง “ เธอยกมือไหว้ผู้สูงวัยด้วยความนอบน้อม  “สวัสดี   หนูวิมเป็นไงบ้างลูก เห็นบอกทำงานหนักตั้งแต่วันแรกเลยเหรอ นี่คุณพ่อหนูโทรมาว่าลุงใหญ่เลยนะ “

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะคุณลุง  แต่เมื่อวาน หนูวิม มัวทำงานเพลินจนลืมดูเวลา เลยกลับบ้านดึกไปหน่อยค่ะ  คุณลุงจะรับกาแฟมั๊ยคะ” 

“ไม่เป็นไร  ลุงแวะมาหา กวินน่ะ มาแล้วใช่มั๊ย เดี๋ยวค่อยคุยกันนะหนูวิม”  วิมสุดารู้สึกโล่งใจเพราะอย่างน้อย เจ้านายเธอคงทำอะไรเธอตอนนี้ไม่ได้แน่    รู้สึกขอบคุณ  คุณกรจริง ๆ ที่เข้ามาช่วยชีวิตเธอแบบเส้นยาแดงผ่าแปดเลยทีเดียว  ก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนเด็กได้ของเล่นถูกใจ

หลังจากดื่มกาแฟดำ ( เน้นว่าดำจริง ๆ)    ที่เลขาตัวแสบชงให้แล้วทำให้เขาอยากจะบีบคอคนหน้าสวยซะให้ตายคามือ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร   คุณกรก็เข้ามา  กวินสังหรณ์ว่ามันต้องมีอะไรซักอย่างที่ทำให้คุณกร  ลงมาหาเขาได้  “สวัสดีครับคุณพ่อ มีอะไรหรือเปล่าถึงมาหาผมแต่เช้าเลย “

“ไม่มีอะไรแวะมาดูหนูวิม น่ะ  เห็นบอกว่าแกใช้งานหนักน่าดูเลยเหรอ นี่พ่อกับแม่เขาต่อว่าพ่อใหญ่เลยหาว่าเอาลูกเขามาทรมาน  เมื่อคืนน้องกลับถึงบ้านเกือบสี่ทุ่มน่ะ “  นี่ยายหนูผีอยู่ทำอะไรตั้ง สี่ทุ่มแค่เขาให้ทำรายงานประชุมแค่นี้นี่นะ  แค่นี้ของกวินน่ะเขาคงลืมไปว่าเขาเอางานไปให้วิมสุดา   ตอนที่ รวิสากลับบ้านไปแล้วและเธอกำลังเตรียมตัวจะกลับบ้านเหมือนกัน แต่เขาบอกว่างานนี้สำคัญมากและเขาจำเป็นต้องใช้วันนี้  วิมสุดาเลยต้องทำให้เสร็จ  นี่เขาคงจะสงสารหล่อนหรอกนะ  ถ้าเกิดยังไม่ได้กินกาแฟถ้วยนี้    เด็กเส้นจริง ๆ  เขายังจำได้ว่าวันที่เขามาทำงานวันแรก  พ่อเขายังไม่สนใจลงมาดูด้วยตัวเองอย่างนี้  อย่างมากก็แค่โทรศัพท์มาถามแค่นั้น   นี่เขากำลังอิจฉายายหนูผีเหรอเนี่ย  หลังจากที่คุณกรกลับไปแล้ว เขาก็หยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานกด เลขสามตัวเพื่อต่อสายถึงคนข้างนอก

“คุณหนูวิมของท่านประธานครับ    วันนี้คุณวิสาไม่มานะครับ  เตรียมตัวเพื่อเข้าประชุมกับผมด้วย  และผมคงไม่ต้องบอกนะว่าเลขาต้องเตรียมอะไรเข้าห้องประชุมด้วย”    อีตาบ้าเอ๊ย  นี่นายคงไม่รู้ใช่มั๊ยว่าตอนเป็นนักศึกษาน่ะ   ฉันฝึกงานเป็นเลขามาก่อนย่ะ  วิมสุดาคิดบอกเขาอยู่ในใจ     พร้อมกับเตรียมทุกอย่างให้พร้อมกับการเข้าประชุมครั้งนี้  ก่อนที่เจ้านายของเธอจะเดินออกมา         เขามองหน้าเธอนิดเดียวคงจะยังแค้นไม่หายเรื่องกาแฟดำ    คิดแล้วทำให้เธออารมณ์ดีจนเผลอยิ้มออกมา  เป็นจังหวะเดียวกับที่กวินมองมาเห็นรอยยิ้มซุกซนนั่น   เขาอยากจะจับแม่สาวตรงหน้ามาจูบซะให้เข็ด  จะได้รู้ว่าไม่สมควรมาเล่นกับคนอย่างกวิน คิดอย่างคาดโทษไว้ก่อน  กวินไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันแค่คิดถึงบทลงโทษเธอ  ก็ทำให้อารมณ์ที่ขุ่มมัวเมื่อสักครู่กับดีขึ้นอย่างประหลาด  กลายเป็นว่าเลขาสาวกับเจ้านายหนุ่มอารมณ์ดีทั้งคู่