โชคร้ายนัก หลงรักสาววาย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

            ปีXXXX ณ สวนสาธารณะ

บรรยากาศที่ดูร่มรื่น แสงแดดไม่ร้อนเกินไปมีเมฆบ้างเล็กน้อย บรรยากาศช่างเป็นใจ แต่คงไม่ใช่สำหรับนาที่ถูกคนรักของตนบอกเลิกไป ถ้อยคำนั้นมันยังวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาในหัวของเธอ

            ‘นาเดีย เราคงไปด้วยกันไม่ได้ เธอน่ารักแต่เธอมันเปิ่น บ้าบอ เอาแต่ใจ งอแง เสียงดัง ชอบบังคับ ขี้งอน และผมคิดว่าถึงเธอจะน่ารักแต่คงไม่มีใครเอาหรอก ผมคิดว่าเราไปด้วยกันไม่ได้จริงแหละ เราเลิกกันเหอะ’

            แม้ประโยคสุดคลาสสิกของการบอกเลิกอย่างเธอดีเกินไปจะไม่ได้ออกมาจากปากของคนรัก แต่มันก็ทำให้นาเดียเจ็บกว่าประโยคนั้นเสียอีก ร่างบางเอาแต่ไปรอบสวนสาธารณะ แสงแดดเริ่มแรงขึ้น เป็นบรรยากาศที่ไม่เหมาะสมกับคนเศร้าเท่าไหร่ คงประสงค์จากฟ้ากระมังที่อยากบอกให้เธอเข้มแข็งไว้แม้วันร้ายๆจะผ่านไปแล้ว และมันฝังรอยรักที่ร้ายแรงไว้ให้เธอ แต่อีกไว้นานวันที่สดใสเช่นนี้จะกลับมาอีกครั้ง นาเดียตัดสินใจแล้วว่า จะต้องเปลี่ยนตัวเองให้ได้

            ในขณะเดียวกัน(แต่คนละสถานที่)

            ชายหนุ่มคนหนึ่งต้องมานั่งอยู่งานแต่งงานที่ไม่ใช่ของตัวเอง แต่เป็นงานแต่งของพ่อบังเกิดเกล้าของตัวเอง ใบหน้าที่ดูไม่สู้ดี และเริ่มเบื่อของไทเกอร์ที่ต้องมานั่งในสถานที่ที่ไม่ใช่ที่ของตน แม้จะถูกชวนคุยจากคนรุ่นแม่รุ่นพ่อบ่อยถึงเพียงใด แต่ชายหนุ่มก็ยังคงนั่งหน้าตูมอยู่ที่โต๊ะ ถึงแม้ว่าไทเกอร์จะเห็นด้วยกับการแต่งงานใหม่ของพ่อ ไม่ขัดขวาง ไม่เรื่องมาก เพียงแต่ชายหนุ่มไม่ชอบเรื่องยุ่งยาก เมื่อความอดทนของหนุ่มน้อยลงจนอดทนไม่ไหว บุตรชายของเจ้าบ่าวจึงเดินออกไปด้วยไม่สนใจผู้เป็นพ่อ เขาเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เขาเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่จึงต้องการเข้าไปปลอบโยนแต่หนุ่มไทเกอร์เลือกที่เฝ้ามองสาวน้อยคนนั้นต่อไป แล้วจู่ๆสาวเจ้าก็ลุกขึ้นด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง สีหน้าที่มุ่งมั่นเหมือนต้องการสิ่งใดบางอย่างปรากฏบนใบหน้าเนียนนั้นที่เต็มไปด้วยน้ำตา และเธอก็เปล่งเสียงออกมาอย่างไม่เบานักแต่ก็ไม่ดังนักว่า

            “ฉันจะต้องอยู่ได้โดยไม่ต้องมีผู้ชายเลวๆคนนั้น”