หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน หัวใจสับสน

ลำดับตอนที่ #6 : ซ้อมรักษาความปลอดภัย

ตอน  ซ้อม รักษาความปลอดภัย 

            ก่อนการแข่งหมากกระดานเกียรติยศที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้า  จะมีการซ้อมรักษาความปลอดภัยขึ้นในปราสาท  แต่คราวนี้พิเศษกว่าครั้งไหนๆๆ  โดยที่จะมีการจับสลากระหว่างฝ่ายบุก  กับฝ่ายรับ  ใครจับได้สีแดงเป็นฝ่ายบุก  สีดำเป็นฝ่ายรับ   ทุกคนเดินออกมาจับสลาก  หลังจากได้ยินเสียงเรียกของอาจารย์

            “คิล แกได้สีอะไรว่ะ” เฟลิโอน่าเอ่ยถาม ทั้งที่ลุ้นของตัวเองตัวโก่งไม่กล้าเปิดดู

            “ฉันได้สีแดง ส่วนคาโลมันได้สีดำ แล้วแกหล่ะ” เฟลิโอน่าค่อยๆๆ เปิดดูปรากฏว่า

            “คิล ฉันได้สีแดง ไชโย” เสียง ของเฟลิโอน่าร้องดังลั่น พร้อมกับกระโดดกอดคอเพื่อน สนิททันที

            “ฝ่าย บุกมีในชั้นปี  1  มี  คิลมัส  ฟิลมัส  เจ้า หญิงเฟลิโอน่า  จักรพรรนีวิเวียนนานีย่า  โร  เซวาเรส    ครี้ด  ธันเดอร์   เดท  ไฟเออร์  และ  แองเจลีน่า  โรมานอฟ  ทั้งหมดนี้ต้องเตรียมตัวให้ดีหล่ะ  ส่วนฝ่ายรับนั้น จะทำงานร่วมกับรุ่นพี่ในสภาด้วย  ฉะนั้นฝ่าบุ ต้องระวังไม่เฉพาะกับเพื่อนแต่ต้องระวังรุ่นพี่ด้วย”

            “การซ้อมรักษาความปลอดภัยนี้จะมีขึ้น วันนี้ตอนเย็นใครที่เป็นฝ่ายบุก ต้องไปขโมยไข่มุกและรักษาชีวิตให้ได้ และต้องออกจากโรงเรียนเวลา  6  โมงเย็นนี้  มีใครสงสัยอะไรไหม  ถ้าไม่มีแยกย้ายไปพักผ่อนเตรียมตัวได้”  เมื่อมิสแรมเซิลพูดจบ  นักเรียนทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน

            เฟลิโอน่าและคิลหน้าตายิ้มแย้มเดินฮัมเพลงกลับไปที่ห้องอย่างอารมณ์ดีโดยเฉพาะเฟลิโอน่า  แต่ระหว่างทางที่ทั้งสองกำลังเดินกลับไปนั้น  ก็พบเรนอนกำลังจูบกับคาโล  เฟลิโอน่าก้าวขาไม่ออก  คิลเองก็ตกใจเช่นกัน  ไม่รู้มาก่อนว่าคาโลกับเรนอนจะ…ก็ ไม่เคยเห็นมาก่อนว่าไอ้คาโลมันจะมีท่าทีกับเรนอนเลย  คิลหันไปมองเพื่อนซี้ข้างๆที่บัดนี้น้ำตาคลอเบ้า  จึงรีบดึงมือเฟลิโอน่าแล้วพาออกนอกโรงเรียนก่อนเวลาทันที  

ก่อนเฟลิโอน่าและคิลจะเดินมา

“ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ เรนอน”   คาโลกล่างเสียงแข็ง

  “ไม่ทำไม่ได้หรอก เพค่ะเจ้าพี่   มันยังไม่หายดีแล้ววันนี้มีซ้อมรักษาความปลอดภัยด้วย ถ้าเกิดอะไรขึ้นล่ะเพค่ะ”พูดจบเรนอนก็คว้าคอคาโลลงมาจูบ ซึ่งเฟลิโอน่าและคิลเดินมาพอดี

“ขอบใจนะเรนอน” คาโลเอ่ยขอบคุณ เขาไม่อยากให้เรนอนจูบเขา ทั้งที่รู้ดีว่าจุมพิตจากเจ้าหญิงแห่งคาโนวาลสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้   เขายังไม่หายดีเรื่องนี้เขารู้ดี แต่การที่ให้เรนอนจูบรักษาเขาเนี่ยมันดูเหมือนเอาเปรียบเรนอน ทั้งๆที่เธอเป็นน้องสาวเขาก็เถอะ 

            “ค่ะ” เรนอน รับคำแล้วเดินจากไป

            คาโลเดินกลับมาที่ห้องก็แปลกใจที่ไม่พบร่างของเพื่อนทั้งสอง  สงสัยจะออกนอกโรงเรียนไปก่อนเวลา  คงจะไปเที่ยวตลาดเอดินเบิร์กกันล่ะมั้ง  คาโลไม่ได้คิดอะไรมาก

ทางด้านคิลและเฟลิโอน่า 

หลังจากที่คิลลากเฟลิโอน่าออกมานอกโรงเรียนแล้ว  คิลก็เอ่ยทำลายความเงียบ

            “แก เป็นไรรึป่าวว่ะ” แน่นอนเขาถามเพื่อนซี้เขาที่มันซึมตั้งแต่เจอหนังสด

            “ฉันจะเป็นอะไรเล่าแกก็   ฉันก็แค่ตกใจเท่านั้นแหละ อีกอย่างฉันก็ไอ้เจ้าชายขี้เก๊กนั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย” หล่อนพูดพลางหันมายิ้มให้เพื่อนสนิท

            “ไปเที่ยวตลาดเอดินเบิร์กกันดีกว่า ฉันยังไม่เคยมาเลยนะเนี่ย” เฟลิโอน่าพูดพลางดึงมือของคิลเดินไปยังตลาด

            ระหว่างที่คิลกับเฟลิโอน่าเดินเที่ยวอยู่นั้น  เฟลิโอน่าก็ขอตัวไปซื้อแอปเปิ้ลอีกด้านหนึ่งแล้วทั้งสองต่างก็แยกทางกันเพื่อรอเวลาบุกปราสาทเอดินเบิร์ก  ขณะที่เฟลิโอน่ากำลังซื้อแอปเปิ้ลอยู่นั้น

            “ป้า แอปเปิ้ลนี่ขายยังไงจ๊ะ” เฟลิโอน่าพูดอย่าง สุภาพ

            “แอปเปิ้ล นี้พันธุ์ดีมาจากคาโนวาล   ลูกละ   30 คราวน์” 

            “โห ทำไมมันแพงจังเลย งั้นเอาลูกเดียวพอ” เฟลิโอน่าพูดพลางหยิบเงินในกระเป๋า แต่ปรากฏว่ามันไม่มี ใช่สิเธอโดนไอ้คิลลากมาทั้งที่ยังไม่ได้ไป หยิบกระเป๋าเงินในห้องเลย

            “เอ่อ ป้าจ๊ะ ฉันไม่เอาแล้วหล่ะ พอดีลืมเอากระเป๋าตังค์มาหน่ะ” เฟลิโอน่าพูดเสียงจ๋อย มองแอปเปิ้ลตาละห้อย แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเดินไป ก็มีมือหนึ่งมาคว้าข้อมือเธอไว้ พร้อม กับควักเงินจ่ายค่าแอปเปิ้ลแล้วส่งมันให้เธอ

            “นายมาที่นี่ได้ไง ฉันไม่เอาไม่อยากเป็นหนี้ใคร” พูดพลางปัดแอปเปิ้ลที่คาโลยื่นมาให้

            “เธอ ต้องเอา” คาโลพูดเสียงเย็น ฉับพลันมือของเฟลิโอน่าก็ยื่นมาหยิบโดยอัตโนมัติ ทั้งที่เธอไม่ได้จะยื่นมือไปเหมือนเธอบังคับมือไม่ได้

            “เธอเป็นทาสฉันไม่มีสิทธิ์ต่อรอง   ฉันเคยบอกเธอแล้วว่ากำไลนี่จะควบคุมเวลาเธอไม่เชื่อฟังฉัน” คาโลพูดแล้วมองหน้าเฟลิโอน่าจริงจัง เมื่อรับแอปเปิ้ลมาเธอก็กินไม่สนใจคนตรงหน้า แล้วคิดอย่างปลงๆๆ ว่าในเมื่อขัดมันไม่ได้ มันให้กินก็กิน ยิ่งหิวๆ อยู่ด้วย 

            “นายมาทำอะไรที่นี่ เป็นฝ่ายรับไม่ใช่หรอ อ่อแล้วมานี่แฟนนายเขาไม่ว่าเอาหรอ” เฟลิ โอน่าพูดด้วยน้ำเสียงประชดนิดๆ คาโลเองฟังแล้ว ก็งง แฟน แฟนที่ ไหน

            “ฉันออกมาตรวจก่อนงานเริ่ม ในฐานะหัวหน้าชั้นปี แล้วเธอพูดถึงแฟน แฟน ใคร” คาโลเอ่ยน้ำเสียงงง

            “แหม ทำเป็นไก๋ไปได้ นายนี่มันเป็นผู้ชายที่ใช้ไม่ได้เลยนะ เป็นถึงเจ้าชายทำอะไรไว้ ย่อมรู้อยู่แก่ใจ ฉันเกียจคนแบบนายที่สุด”   เฟลิโอน่าพูดเสียงสั่น  เหมือนน้ำตาที่กั้นไว้จะไหลออกมา  พลางจะวิ่งหนีแต่เหมือนคาโลจะรู้ทัน  เขาจึงเอ่ยเสียงแข็ง

            “เฟลิโอน่าหยุด” เฟลิโอน่าวิ่งไม่ออกเพราะขามันไม่ขยับ   คาโลเดินมาตรงหน้าเฟลิโอน่า แล้วจับมือลากไปใต้ต้นไม้ที่ไม่มีคนอยู่ แล้วเอ่ยปากถามว่า

            “เธอพูดถึงเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ แล้วฉันไปทำอะไรไว้ พูดมาเฟลิโอน่า”   คาโลเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เย็น   เฟลิโอน่าไม่กล้าเงยหน้าสบตา  ไม่อยากตอบคำถาม  กลัวน้ำตาที่กั้นไว้จะไหลซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่ามันจะไหลออกมาทำไมในเมื่อเธอกันคนตรงหน้าไม่ได้เป็นอะไรกันเลย  แต่เมื่อมันสั่งให้เธอตอบเธอก็ต้องตอบอย่างเสียไม่ได้

            “ก็ก่อนหน้าที่นายจะมานี่ นายไปทำอะไรกับใครไว้หล่ะ” คาโลฟังเฟลิโอน่า แล้วก็ย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เขาจะมา ก็แค่เรนอนเรียกไปรักษาบาดแผลให้เขานี่นา   เอ๊ะเดี๋ยวเรนอนรักษาบาดแผลด้วยการจูบ   หรือว่ายัยนี่จะเห็น  เข้าใจแล้วเมื่อได้คำตอบคาโลก็ยิ้ม เจ้าเล่ห์

            “อ๋อ   ฉันก็นึกว่าเรื่องอะไร   เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะเรนอนเขาเป็นคนมีเหตุผล  เขา เข้าใจฉันดี   เขาคงไม่ว่าอะไรหรอกที่ฉันออกมาตรวจตราที่นี่นะ”  เฟลิโอน่าฟังแล้วรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ  จนน้ำตาที่กั้นไว้จะไหล  เธอจึงตัดสินวิ่งหนีออกไป   คาโลจะเรียกไว้แต่ก็เห็นว่าใกล้เวลางานจะเริ่มแล้ว  จึงคิดในใจว่ากลับไปที่ห้องแล้วค่อยคุยก็ได้   จึงเดินกลับเข้าป้อม

            เวลา  4  ทุ่ม  เฟลิโอน่าแอบย่องเข้าโรงเรียน  หันไปเจอคิลยิ้มให้กันเล็กน้อย  แต่คิลโชคร้ายโดนเจ้าหญิงเรนอนจับได้เข้ามาขวางก่อนที่เขาจะเข้าป้อม   เฟลิโอน่าจึงใช้จังหวะนี้แอบเข้าไปในปราสาทโดยใช้คำสอนของท่านตามาดัสที่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กมองให้เห็นโอกาส

            “นึกว่าจะรอดแล้ว เชียว”   คิลเอ่ยกับเจ้าหญิงแห่งคาโนวาล 

 “ต้องเสียใจด้วยนะค่ะคุณคิล   เรนอนทำตามหน้าที่”  คิลยืนมองหน้าเรนอนอยู่สักพักแล้วพิจารณาว่าจะเอาอย่างไงกับหญิงสาวตรงหน้าดี  ครั้นจะทำตามใบสั่งที่ได้มาจากทางบ้านเลย  แต่เดี๋ยวจะหาว่าเขาฉวยโอกาส  แต่ในเมื่อมันมีโอกาสดีๆอย่างนี้เขาก็ไม่ควรปล่อยให้พลาดไป  เขาเป็นนักฆ่าไม่ใช่เจ้าชายที่ต้อง รักษาศักดิ์ศรีอะไรสักหน่อย  เมื่อคิดได้ดังนั้นคิลจึงเอ่ยตอบกลับไปว่า

            “งั้นต้องขออภัยด้วยนะเจ้าหญิง”  คิลพูดจบแล้วก็วาดดาบใส่เรนอนทันที่  เรนอนตั้งรับ ไม่ทันทำให้แขนเธอโดนมีดฟันเข้าอย่างจัง  เรนอนจึงร่ายคาถาพึมพำ  แล้วก็มีพายุหิมะพุ่งเข้าใส่ คิล  คิลใช้ความไวของนักฆ่าหลบได้ทัน  แล้วใช้ความไวไปอยู่ข้างหลังเจ้าหญิงคนงาม  พร้อม กับใช้มีดจ่อที่คอข้างหนึ่ง  ส่วนมืออีกข้างหนึ่งนั้น  เขาดันพลาดไปจับบริเวณหน้าอกของหญิงสาว   เรนอนร้อง กรี๊ด  เสียงดัง  คิลรีบดึงมือออกราวกับจับของร้อน  เรนอนอายหน้าแดง  แล้วรีบใช้มือทั้งปกปิดหน้าอกของตัวเองทันที  คิลเองที่ตอนแรกจะฆ่าตามใบสั่งก็ทำไม่ลงเขาไม่ได้ ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้  อุตส่าห์จะสำเร็จแล้วเชียว

            “เอ่อ   คือ   ฉันขอโทษ  ฉัน ไม่ได้ตั้งใจ” คิลเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก  เรนอน ไม่ตอบ  ตัวของเธอยังสั่นอยู่  เหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้หน้าของเธอยังแดงไม่หาย

            “นี่อย่าทำแบบนี้สิ   ฉันขอโทษ  เอ้า  ฉันยอมให้เธอจับฟรีๆๆเลยไม่ขัดขืนด้วย”  คิล พูดแล้วพลางกางแขนออกเอาอาวุธเก็บหมด  เรนอนเห็นดังนั้นจึงเดินตรงเข้าไปหาแล้วพูดว่า

            “จริงนะค่ะคุณคิล”  เรนอน ถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

            “จริงสิครับ   ผมไม่หลอกคุณหรอก”  คิลเอ่ย  เรนอนจึงเดินมาแล้วใช้ปากกาเวทย์ขีดที่ แขนของคิล  แต่คิลเองก็หยิบปากกาเวทย์ขึ้นมาขีดตรงหน้าของเรนอนเหมือนกัน  เรนอนตกใจมาก  คิลเอ่ยว่า

            “ผมยอมให้คุณจับโดยไม่ขัดขืนจริงๆๆ  แต่ผมไม่ได้บอกว่าจะไม่จับคุณเหมือนกัน”  คิลพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์  เรนอนโกรธมาก  คว้าปากกาเวทย์ของคิลที่เพิ่งขีดที่หน้าเธอ  มาละเลงหน้าคิลทั้งหน้าจนพอใจ

 โธ่เอ้ย คิล แกนะแก  แค่นี้ก็โดนจับได้ซะแล้วดีนะที่เรารอดมาได้  เฮ้อ ออออออ  แล้วไอ้ไข่มุกบ้านี่มันอยู่ไหนหล่ะเนี่ย จะได้รีบเอาๆแล้วออกไปซะที  เฟลิโอน่าคิดในใจเพราะเธอไม่อยากปะทะกับใคร ใช่สิเธอมันพวกรักสงบเรื่องไรจะหาเรื่องใส่ตัว  ใครจะรู้ว่าเดินเข้ามาเรื่อยๆ ก็ดันโชคหล่นทับ มาเจอไข่มุกที่หล่นอยู่ แถมยังไปจิ๊กมาได้อีก 4 เม็ด เฟลิโอน่ามองไข่มุกในมืออย่างอารมณ์ งานนี้แหละเสร็จแน่!!! 

“กำลังอารมณ์ดีอะไรอยู่เหรอน้องหญิง” เสียงเรียกจากข้างหลังทำให้เธอตกใจเกือบจะทำไข่มุกหล่นจาก มือแล้วเชียว ซวย ซวย ซวย   ในใจของเธอคิดได้แค่นั้น เจอใครไม่เจอดันมาเจอเจ้าพี่ซะได้

“นึกว่าใคร ที่แท้ก็รุ่นพี่โรเวน   แล้วนี่รุ่นพี่มาคนเดียวหรอค่ะ” ในขณะที่ถามนั้น สมองก็คิดทางหนีทีไล่   พลันสายตาเหลือไปเห็นจักรพรรนีวิเวียนนานีย่า  ซึ่งกำลังส่งสายตามาเตรียมพร้อมจะช่วยเหลือ  ดีหล่ะสองรุมหนึ่งจะกลัวอะไร   อีกอย่างเจ้าพี่คงไม่ทำร้ายเรากับวิเวียนหรอกน่า

 “มากี่คนไม่สำคัญหรอกน้องหญิง   ว่าแต่น้องหญิงกำลังอารมณ์ดีเรื่องอะไร   หรือว่าจะเป็นเรื่อง…ไข่มุก 4 เม็ด ที่อยู่ในกระเป๋านั่น” มันไม่พูดเปล่า โรเวนยังทำหน้าเจ้าเล่ห์ เหมือนพร้อมจะลงมือได้ตลอดเวลางั้นแหละ ทำไมเจ้าพี่ช่างน่ากลัวอะไรอย่างงี้นะ   เอาวะ สู้ก็สู้   คิดได้ดังนั้น   เฟลิโอน่ากำลังจะเรียก ผ่าปฐพี ดาบคู่ใจที่ท่านพ่อทรงประทานให้ แต่ทันใดนั้นลมพัดวูบเดียว ร่างทั้งร่างของเฟลิโอน่าก็พลับหายวับกับตาไป คงเหลือเพียงแต่วิเวียนนานีย่าที่แอบอยู่หลังเสา

“แย่จัง...น้องหญิงไปซะแล้ว   ทีนี้ก็เหลือตัวคนเดียวแล้วสิ...วิเวียน”   เสียงพูดดังขี้นจากความเงียบ  เขารู้  เขารู้ตั้งแต่ต้นแล้วว่าเธออยู่   แต่การจะให้สู้พร้อมกันทั้งสองคนนั้นไม่ใช่เรื่องดี  เพราะคนหนึ่งก็เป็นคู่หมั้น  อีกคนก็เป็นรุ่นน้องแถมยังเป็นผู้หญิงซะด้วย   มันออกจะดูไม่เป็นสุภาพบุรุษตรงคอนเซ็บของเขาสักเท่าไหร่   แต่เมื่อน้องหญิงของเขาถูกฉกตัวไปแล้วก็ดี   ไม่งั้นคงหาลูกไม้มาออดอ้อนจนเขาใจอ่อนเผลอปล่อยตัวไปแน่

“เป็นยังไงบ้าง...สบายดีรึเปล่า  วิเวียน    รู้สึกว่าเราไม่ค่อยได้ซ้อมเต้นรำกันเลยนะ   มาซ้อมกันหน่อยไหม”  โรเวนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน   อย่างเป็นมิตร   แต่วิเวียนกลับคิดตรงกันข้าม 

“จะสู้..ก็สู้   ดีกว่าค่ะพี่โรเวน  ฉันเสียเวลามามากแล้ว”  วิเวียนเอ่ยขึ้นทันที

“งั้นก็...ตามใจแล้วกันนะ”  จบคำพูด  วิเวียนก็โผพุ่งเข้าใส่โรเวนแบบไม่ทันตั้งตัว   แต่ด้วยทักษะและความว่องไวของโรเวนทำให้พลิกตัวหลบมาได้  การต่อสู้ดำเนินไปเรื่อยๆจนกระทั่งวิเวียนเริ่มเหนื่อยหอบ   แต่โรเวนกลับใช้พลังไปแค่ครึ่งเดียว

“พักเหนื่อยก่อนไหม   เดี๋ยวจะหาว่าเอาเปรียบ”  คำพูดพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนเช่นเคย  และเมื่อตระหนักได้ว่าคงไม่สามารถชนะได้ด้วยกำลัง   วิเวียนจึงเรียกคทาออกมา   เพื่อสู้ด้วยเวทถึงแม้ตอนนี้พลังจะเหลือน้อยเต็มที่

“จะสู้ด้วยเวทหรอ....จะไหวไหมเนี่ย   พี่ว่าเราทำแผลก่อนเถอะ   รับรองพี่ไม่จับเราตอนนี้หรอกน่า”

“อย่ามัวพูดมาก   รีบๆสู้กันให้จบเถอะค่ะ”  วิเวียนเอ่ยกล่าวพร้อมท่องคาถา  ทำให้พายุเริ่มก่อตัว  โรเวนมองวิเวียนที่เอ่ยคาถาอยู่นั้น  แล้วถอนหายใจ  พลางคิดว่าทำไมดื้ออย่างงี้นะเด็กคนนี้  แต่ยังไม่ทันที่โรเวนจะหยิบคทาแล้วสู้กลับ  กลับมีเสียงระเบิดดังมาจากข้างในปราสาทข้างๆที่ๆเขากำลังสู้กับสาวน้อยอยู่  พร้อมกับการการสั่นสะเทือนของตัวปราสาทที่เริ่มมีหินตกลงมาเหมือนมันกำลังจะถล่ม   วิเวียนเสียสมาธิในการร่ายเวททันที   ทำให้กระอักเลือดออกมาเพราะเสียสมดุล  บวกกับพลังที่เหลือน้อยอยู่เต็มที  โรเวนเห็นก้อนที่กำลังจะหล่นมาทับตัวรุ่นน้องสาวรีบกระโดดไปคว้าตัวพร้อมเป็นโล่กำบังให้อย่างทันที

“ระวัง”  เสียงเขาตะโกนออกไป

“โอ๊ย”

“รุ่นพี่...เป็นอะไรรึป่าวค่ะ”   เสียงร้องตะโกนตกใจของวิเวียนดังขี้นในทันทีที่เห็นหลังของชายหนุ่มโดนหินตกลงมาทับ  แถมยังมีเลือดซิบอยู่ที่กลางหลังด้วย

“ไม่...เป็นไร   รีบ...หนีไปเถอะ  ฝีมือลูคัสแน่ๆ”  แม้จะเจ็บปวด  แต่โรเวนก็ยังคงเป็นโรเวนที่จำแม่นโดยเฉพาะในเรื่องซวยๆ แบบนี้  กลับไปจะคิดบัญชีให้หนักเลยเชียวเจ้าพวกนี้  ซึ่งในใจของเขาก็ยังเดาต่อไปอีกด้วย  ว่าคู่ต่อสู้ของลูคัสคงไม่ใช่ใครที่ไหนแน่  นอกจากลอเลนซ์นักบวชคู่หูคนนั้น

“ไม่ค่ะ...ฉันจะรักษาให้”  วิเวียนพูดขนาดพยายามร่ายเวทให้โรเวนแต่กลับไม่เป็นผลเพราะพลังของเธอก็น้อยเต็มที่

“ทำไมถึง...ดื้อจังนะเรา”   โรเวนพูดพร้อมหยิบมือของวิเวียนให้หยุดร่ายเวท

“งั้น...นั่งพักกันตรงนี้แหละ   พลังฟื้นเมื่อไหร่ค่อยออกไปกัน”  โรเวนพูดในขณะที่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากวิเวียน

“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ   ปล่อยมือฉันได้แล้วค่ะ”

“โทษที   พี่แค่เป็นห่วง”  หลังจากปล่อยมือแล้วทุกอย่างก็เข้าสู่ความเงียบ   จนโรเวนเป็นคนเอ่ยขึ้นมาว่า

“เหนื่อยไหม”   คำพูดที่อ่อนโยน   พร้อมกับดวงตาที่ส่งประกายความอบอุ่นไปให้คนตรงหน้าทำให้เธอถึงกับตะลึง  แต่พอไม่นานก็เรียกสติได้

“เหนื่อย...เรื่องอะไรค่ะ”

“ทุกเรื่อง   เรื่องเรียน   เรื่องประเทศ”

“ไม่ต้องมาคิดสงสารฉัน   ฉันโตแล้วไมจำเป็นต้องให้ใครมาสงสาร”   เสียงแข็งกร้าวดังขึ้นทันทีที่ชายหนุ่มพูดจบ

“ที่ถามไม่ได้คิดจะสงสาร   แต่...เป็นห่วง   เราไม่จำเป็นต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้นะวิเวียน   บางครั้งก็ต้องอ่อนแอบ้าง   ไม่งั้นเราคงจะไม่มีความสุขหรอกนะ”

“อย่างนาย   จะไปรู้อะไร”

“แล้วอะไรหล่ะที่ยังไม่รู้   ไหนบอกหน่อยสิคนเก่ง”  วิเวียนสะบัดหน้าหนีแต่ก็ยังไม่ยอมพูดอะไร

“พี่คงไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอบ้าง   แต่ว่า...อย่างน้อย  พี่คงเป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้มีความสุขสักเท่าไหร่ที่เห็นเธอเป็นแบบนี้   ถ้ามีอะไรที่อัดอั้น   ถ้ามีอะไรที่อยากระบายก็ขอให้พี่เป็นคนนั้นที่จะรับฟังได้ไหม”   วิเวียนอึ้งทันที   นานมาแล้วที่เธอไม่ได้ระบายกับใคร  นานมาแล้วที่เธอไม่ได้พูดให้ใครฟัง   นานมาแล้วที่เธอไม่ได้....ร้องไห้

ไม่เพียงแต่วิเวียนที่อึ้งในคำพูด   ตัวโรเวนเองนั้นเขาก็อึ้งกับคำพูดที่ตัวเขาพูดออกมา  แต่ไม่รู้สิเขารู้สึกไม่สบายใจทุกครั้งที่เห็นคนตรงหน้าทำเป็นเข้มแข็ง  ทำเหมือนไม่มีอะไรแต่จริงๆแล้วเธอต้องเหนื่อยกว่าคนอื่นหลายเท่า   เป็นการยากที่จะเข้าใจแต่เขาก็พร้อมที่จะฟังเธอ  เขารู้สึกเป็นห่วงหญิงสาวคนนี้  คล้ายๆกับความรู้สึกให้เฟลิโอน่า  แค่อยากจะเข้าใจเท่านั้นและไม่อยากให้ร้องไห้

“ตั้งแต่เสด็จพ่อสวรรต  ท่านแม่ก็ตรอมใจตามไป  เจ้าพี่ชาเบรียนถูกลอบปลงพระชนม์  ทุกอย่างบีบคั้น  ให้เหลือฉันเป็นทายาทคนเดียว   ฉันไม่รู้เรื่องการปกครอง   เป็นเพียงเจ้าหญิงที่เรียนเรื่องการบ้านการเรียนมาแต่เด็ก   ฉันไม่เคยคิดว่าสักวันหนึ่งฉันจะต้องขึ้นครองราชย์   ก็เพราะยังไงซะพี่ชาเบรียนก็ต้องขึ้นอยู่แล้ว   แล้วพอวันนั้นมาถึง  ทุกคนบีบคั้น   กดดัน   เขาพยายามอธิบาย  หรือหางานต่างๆมาให้ฉันซึ่งเป็นเด็กอายุแค่  15  ปีเป็นคนตัดสิน   บางครั้งฉันก็คิดว่าคนพวกนี้อาจบ้าไปแล้ว   แต่คิดอีกทีก็เพราะเขายังคงให้เกียรติ  และจงรักภักดีกับราชวงศ์ถึงยังยอมให้ฉันขึ้นครองราชย์   ฉันต้องเรียนหนักกว่าคนอื่น  แต่โชคดีที่มีท่านแม่ทัพคอยช่วยเหลือ   ทุกอย่างผ่านไปด้วยความยากลำบาก   ในขนาดที่ฉันกำลังฟื้นฟูประเทศเท่าที่จะทำได้   คาโนวาลก็ส่งทูตมาเจรจาจะขอเหมืองแร่เหล็กจากเรา   แต่ฉันกลับไม่ค่อยรู้เรื่องนี้เท่าไหร่ว่าในเวนอลจะมีแร่สายนี้ด้วย  น่าขำไหมหล่ะคนเวนอลเองแท้ๆ  กลับไม่รู้แม้แต่สายแร่ในประเทศของตัวเอง   หลังจากการเจรจาเราทางเวนอลก็ได้ปฏิเสธไปเพราะเราไม่พร้อมที่จะให้คนอื่นมาเข้าประเทศของเรา  ทั้งๆที่เหตุการณ์ภายในยังไม่สงบแบบนี้   แต่คาโนวาลไม่ยอมเขาจะยกทัพมาตีเรา   ถึงแม้เวนอลจะเป็นประเทศใหญ่แต่ว่าเหตุการณ์ภายในตอนนี้ใครๆก็รู้ดีเราไม่พร้อมจะทำศึก   แม้แต่ตัวฉันเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสองมือของฉันจะปกป้องเวนอลได้สักเท่าไหร่  อย่างที่รุ่นพี่เห็น   ต่อสู้ฉันไม่ได้เรื่อง  เวทมนต์ก็ยังไม่เก่งกาจพอจะไปสู้รบปรบมือ   เราจึงมีอีกทางเลือกหนึ่ง   คือ...”   พูดได้แค่นี้ดวงตาที่หม่นหมองอยู่แล้วกับเศร้าสร้อยมากขึ้นกว่าเดิม  น้ำตาหยดน้อยๆเริ่มล่วงหล่น  หลังจากที่พยายามเก็บกักมานาน  จนโรเวนเองต้องดึงบางๆคู่นั้นเข้ามาสวมกอดแล้วกระชับแทนความรู้สึกห่วงใย  แล้วเอ่ยต่อว่า

“ทางเลือกที่ว่า..แอเรียส  ใช่ไหม”

“รุ่นพี่   รู้...”  

“บังเอิญอ่ะนะ...โทษทีพี่ไม่ได้ตั้งใจแอบดู   แต่วันนั้นพี่จะเอาเอกสารการประชุมครั้งหน้าไปให้ลอเลนซ์พอดี   เลยเห็น...”

“ช่างมันเถอะค่ะ...ฉันไม่ได้คิดจะปิดบังใครอยู่แล้ว   เพียงแต่ตอนนี้ยังเปิดเผยไม่ได้ไม่งั้นจะมีผลต่อรุ่นพี่ลอเลนซ์เขา  เพราะเขายังอยู่ในช่วงเร่ร่อน”  วิเวียนพูดพร้อมสะอื้นน้ำตาเล็กน้อย  พยายามบังคับให้มันหยุดไหล

“ฉันอ่อนแอมากใช่ไหมค่ะ   น่าขำที่จักรพรรนีแห่งประเทศที่ยิ่งใหญ่กลับแก้ไขปัญหาเองไม่ได้  จนกระทั่งต้องยอมขายศักดิ์ศรีเพื่อความอยู่รอด”  โรเวนได้ยินคำพูดเช่นนั้น  จึงคลายอ้อมกอด  พร้อมส่งสายตาจริงจังมาให้เธอแล้วพูดว่า

“อย่าพูดให้พี่ได้ยินแบบนี้อีก   เราทำได้ขนาดนี้ก็เก่งแล้ว   อย่าโทษตัวเองแบบนี้อีก...นะครับ”  คำพูดที่อ่อนโยนทำให้ทำนบน้ำตาของจักรพรรนีหล่นลงมาอีกครั้งที่นี้รุนแรงกว่าเดิม

“สัญญากับพี่ได้ไหม....ถ้ามีปัญหาอีกเมื่อไหร่   จะเล่าให้พี่ฟัง  ไม่เก็บไว้คนเดียวอีก   พี่เองก็แย่ที่ช่วยอะไรเราไม่ได้   แต่สัญญาด้วยเกียรติของโรเวน  ฮาเวิร์ด  ว่าพี่จะไม่ทอดทิ้งเราแน่นอน”   หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ  แล้วโผเข้ากอดรอดบุรุษตรงหน้าราวกับเขาเป็นทั้งเพื่อน  ทั้งพี่  เป็นทุกอย่างสำหรับเธอในตอนนี้  ขอแค่นี้  ขอแค่มีคนเข้าใจเธอสักคน  แม้หนทางข้างหน้าจะอีกยาวไกล  แต่เธอจะไม่ย่อท้ออีกต่อไป

ถัดมาอีกด้าน  มุมมืดของตึกหลังหอพักป้อมอัศวิน เงียบกริบ ไม่มีแม้แต่เสียงสัตว์เล็ก สัตว์น้อย บวกกับคืนนี้เป็นคืนเดือนมืด ทำให้มีเพียงแสงจันทร์สาดส่องลงมาเล็กน้อย   เสียงหัวใจเต้นของเฟลิโอน่า บ่งบอกถึงความตื่นเต้นที่ผ่านมาเมื่อครู่นี้ เจ้าของมือบางที่ตอนนี้ถูกมือขาวใหญ่ควบคุมอยู่นั้น ร้อนผ่าว เหงื่อออกเต็มมือ และแล้วเธอก็เลือกที่จะทำลายความเงียบ

 “นายมาช่วย ฉันทำไม ฉันกำลังจะผ่านไปได้แล้วเชียว ยุ่งจริงๆ” อาจเพราะ เธอเพิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น เรื่องที่ทำให้เธอรู้สึกเจ็บจิ๊ดๆ ที่หน้าอก ใช่ เจ้าชายคาโลกับเจ้าหญิงเรนอนกำลังจูบกัน ภาพนั้นยังอยู่ในสมองเธอเป็นอย่างดี ก็ช่างมันสิ จะไปสนใจทำไม แต่พลันสายตาของเธอกลับไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเจ้าชายตรงหน้า

“เป็นทาส ไม่มีสิทธิมาถามคนเป็นนาย” ประโยคแรกที่เฟลิโอน่า ถึงกับเงยหน้ามองเจ้าของต้นเสียง พร้อมกับประโยคต่อมา

“หรือว่าที่เดมอสเขาไม่สอนมารยาท ถึงได้แยกแยะไม่ออกว่าทาสควรทำตัวยังไงกับเจ้านาย” หน้า ของเจ้าหญิงคนเก่งเริ่มเปลี่ยนสี ใช่ มันเริ่มแดง แดงขึ้น และพลันปรอทของเจ้าหญิงคนเก่งก็แตก พลั่ว!!

 “ฉันไม่ได้ขอร้องให้นายช่วย อยากช่วยเองทำไม ช่วยไม่ได้ อ่อ แล้วที่เดมอสเค้าก็สอนมารยาทมาอย่างดี แต่ฉันเห็นว่าควรจะใช้กับคนที่มีมารยาทด้วยเท่านั้น ไม่ใช่เจ้าชายที่กำลังฉวยโอกาสอยู่ตอนนี้” ฉับพลัน มือของทั้งสองก็แยกออกจากกันทัน

“ฉันไม่ได้มาช่วยเธอ ฉันแค่มาจับผู้ร้าย” ไม่พูดเปล่ามันหยิบปากกาเวทย์ ขึ้นมาด้วย เท้าของเฟลิโอน่าก็เตรียมพร้อมจะวิ่งหนี แต่เสียงดังของหน่วยลาดตระเวนดังขึ้น ทำให้คาโลดึงเจ้าตัวยุ่งเข้ามาในอ้อมกอดพร้อมดันหลบเข้าไปในมุมตึก ทำให้รอดพ้นจากสายตรวจของหน่วยลาดตระเวน แต่ใบหน้าของของคนทั้งสองกลับห่างกันไม่ถึงคืบ สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของอีกฝ่าย เฟลิโอน่านั้นเกร็งจนทำอะไรไม่ถูก มันใกล้เกินไป ใกล้จนแม้แต่ขยับยังไม่ได้ แต่หัวใจเธอสิกลับเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

“นี่ นาย ออกไปได้แล้ว ฉัน ฉัน..ฉันอึดอัด”

ใบหน้าแสนหวานที่ เค้าเคยเห็นใกล้ๆ ตอนเธอมาเฝ้าไข้เขา ตากลมโต สีน้ำตาลที่ไร้เดียงสา ปากกลีบกุหลาบนั่น พูดได้คำเดียวเลยว่า สวย ไม่สิ เธอน่ารักมากกว่า ในความคิดของคาโล แล้วสติของเขาก็เริ่มเรือนหายไป เค้าโน้มตัวลงมาใกล้ ใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจ ใกล้จนมัน มัน..มันปะกบกันแล้ว คาโลค่อยๆบรรจงมอบจุมพิตที่อ่อนหวาน ให้กับเฟลิโอน่า อย่างเนิ่นนาน นานจนเจ้าหล่อนเริ่มหายใจไม่ออก เขาจึงค่อยๆถอนริมฝีปากออกอย่างเสียงดาย พร้อมกับคำพูดต่อมา

“จำไว้ ทาสที่ดีต้องเชื่อฟังนาย ไม่งั้นจะถูกลงโทษ” จากนั้นคาโลก็เดินออกมาไปทาง ด้านหลังตึกแล้วหายแวบไป

อะไรกัน เมื่อกี้มัน อะไรกัน จูบนั้น มัน..ทำไม เฟลิโอน่าหมดเรี่ยวแรงทันที ตัวเธอทรุดลงหไปกองกับพื้น พร้อมกับคำถามที่เกิดขึ้นในหัวมากมาย เมื่อกี้เธอจูบ กับเจ้าชายน้ำแข็งงี่เง่านั้น ทั้งที่ไม่ควรจะมีใครทำกับเธอได้ นอกจากเจ้าชายโรเวน พระคู่หมั้นของเธอ แต่ทำไมความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน เจ้าชายคาโล นายต้องการอะไรกันแน่

หลังจากเดินผ่านมุมตึกไปยังสวน ด้านหลังตึก คาโลมานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ พร้อมกับทบทวนสิ่งที่ทำลงไป นี่เราทำอะไรลงไป แค่จะแกล้งยัยบ้านั่น แต่กลับไปมอบจุมพิตให้ เราเป็นอะไรไป เพราะเขารู้ดีว่าจุมพิตของเขานั้นมันสำคัญมากแค่ไหน จุมพิตของเจ้าชายแห่งคาโนวาล คือการสาบานรัก เขาไม่เคย ไม่เคยคิดแม้แต่จะมอบมันให้กับใคร แต่เมื่อกี้นี้เพียงแค่อยู่ใกล้เธอ เขากับควบคุมตัวเองไม่ได้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่ได้ ไม่เด็ดขาด พ่อของผู้หญิงคนนั้นเป็นคนทำให้ท่านพ่อกับท่านแม่ต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมาน ทำให้เขาเป็นลูกที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิด ทำให้เขาไม่เคยได้รับความรักจากท่านพ่อ เธอต้องชดใช้..เฟลิโอน่า