หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน หัวใจสับสน

ลำดับตอนที่ #5 : ลอบทำร้าย

ตอน  ลอบทำร้าย

            ในขณะที่เฟลิโอน่ากำลังเดินกลับมาที่ห้องอย่างเร่งรีบ  เพราะจะแอบมางีบเอาแรงซะ หน่อย  แต่แล้วระหว่างทางเดินนั้นมีลูกศรพุ่งตรงมายังตัวเธอ  แต่คาโลกลับเหวี่ยงตัวเธอไว้ ด้านหลังแล้วรับลูกศรนั้นแทน  คาโลทรุดลงทันที  เฟลิโอน่ารีบพยุงคาโลแล้วพาไปที่ห้องทันที

ภายในห้องพัก  คาโลนอนอยู่บนเตียงของเธอ  ใบหน้าซีดเซียว  แล้วพูดกับเฟลิโอน่าว่า

             “เธอเป็นหนี้ฉันเฟลิโอน่า  เกรเดเวล  เดอะ  ปริ้นเซส  ออฟ  เดมอสแอนด์บารามอส” พูดจบคาโลก็สลบไป  เฟลิโอน่าไม่รู้จะทำอย่างไง  เธอรักษาใครไม่เป็นนี่น่า  จะไปบอกอาจารย์ก็กลัวว่าถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูท่านตาชามัล  ก็ต้องรู้ถึงพ่อ  แม่ของเธอเป็นแน่  แล้วเธอก็ต้องถูกเรียกตัวกลับแน่นอน  แต่อีกใจก็ เป็นห่วงคนตรงหน้า  มันช่วยเธอไว้เธอเป็นหนี้มันจริงๆ   แต่ยังไม่ทันที่เธอจะทำอะไร  เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น   เฟลิโอน่าจึงเดินไปเปิดประตูพบเรนอนยืนอยู่หน้าประตู

            “คุณเฟลิโอน่าค่ะ  ขอเรนอนพบคุณคาโลหน่อยได้ไหมค่ะ”  หญิงสาวพูดพลางมองหาคาโลในห้อง  เฟลิโอน่าไม่รู้จะทำอย่างไงดีจึงให้เรนอนเข้ามาในห้อง  เมื่อเรนอนเห็นคาโลนอนหน้าซีดอยู่บนเตียงก็รีบสาวเท้ามาใกล้  พลางคิดในใจว่ากะแล้วว่าต้องเกิดเรื่อง  เพราะเรนอนกับคาโลเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก  ยามที่คาโลไม่สบายเรนอนจะสามารถรับรู้ได้เสมอเพราะความจริงแล้ว  เขากับเธอเป็นพี่น้องแท้ๆเพียงแต่ว่า ถ้าเธอเกิดแสดงตัวเป็นทายาทอีกคน  จะทำให้เธอ ต้องสู้ชิงบัลลังก์กับคาโล  ดังนั้นคิงบาโร  จึงให้เธอไปเป็นบุตรบุญธรรมของตระกูลธีน็อต  ซึ่งเป็นตระกูลเก่าแก่และมีเชื้อพระวงศ์ของกษัตริย์องค์ก่อน  เธอจึงมีศักดิ์เป็นเจ้าหญิงเหมือนกันซึ่งเรื่องนี้เธอกับคาโลและคนในราชวงศ์รู้ดี   เรนอนเอามือแตะหน้าผากของคาโล  แล้วพึมพำคาถาอะไรสักอย่าง  ทำให้ตัวของคาโลมีแสงสีฟ้าวาบเข้ามา  จากนั้นสีหน้าของคาโลก็ดีขึ้น  เรนอนจึงเอ่ยกับเฟลิโอน่าว่า

            “คุณเฟลิโอน่าค่ะ  ช่วยดูแลเจ้าพี่คาโลด้วยนะค่ะ  คอยเช็ดตัวให้ทุก  4  ชั่วโมง  ไข้ก็จะลงเองค่ะ”  เรนอนพูดพลางมองหน้าเฟลิโอน่าที่กำลังงงอยู่

            “นี่เป็นวิธีการรักษาแบบคาโนวาลน่ะค่ะ  คุณเฟลิโอน่าไม่ต้องงงหรอกค่ะ  ยิ่งเจ้าพี่มีสายเลือดภูตด้วยแล้วร่างกายจะรักษาตัวเองเร็วกว่าคนปกติ  ต่อให้โดนอาคมก็เถอะค่ะ”  เรนอน พูด  แล้วเดินสาวเท้าไปที่ประตูห้อง  แล้วเอ่ยประโยคสุดท้ายว่า

“เรนอนมีธุระต้องรีบไปทำ  ฝากคุณเฟลิโอน่าด้วยนะค่ะ  เจ้าพี่ไม่เคยได้รับความรักจาก ใครและไม่เคยมีใครดูแลเลย  คุณเฟลิโอน่าเป็นเพื่อนกับเจ้าพี่ยังไงช่วยดูแลเจ้าพี่ด้วยนะค่ะ”  เรนอน พูดแล้วเดินจากไปทิ้งเจ้าชาย ผู้ไม่เคยได้รับรักไว้กับเธอ  เฟลิโอน่าฟังคำที่เรนอนพูดแล้วรู้สึกเห็นใจคนตรงหน้าขึ้นมาจับใจ  แล้วพลันนึกไปถึงวันที่เธอกับมันมาสอบ  ที่มันบอก ว่า   “คนที่เกิดมาแล้วได้รับความรักอย่างสมบูรณ์จากครอบครัวอย่างเธอ  คงไม่เข้าใจคำว่า สูญเสียหรอก”

            เฟลิโอน่าเช็ดตัวคาโลทุก 4  ชั่วโมงอย่างที่เรนอนบอก  แล้วนั่งเฝ้าคาโลไว้ตลอดเวลา  จนคิลกลับมาที่ห้องเฟลิโอน่าเล่าเรื่องทั้งหมดให้คิลฟัง  คิลก็มาช่วยเฟลิโอน่าดูแลคาโลเหมือนกัน

            “เฟลิโอน่า  ไปอาบเถอะ  เดี๋ยวฉันดูเจ้าคาโลมันให้”  คิลหันมาพูดกับเพื่อนรักของเขาที่เอาแต่นั่งเฝ้าเจ้าชายน้ำแข็ง

            “อืม  จะไปเดี๋ยวนี้แหละ  ฝากดูคาโลมันด้วยนะ”  เธอพูดกับคิล  แล้วเดินไปอาบน้ำอย่าง รวดเร็ว

            “นี่แกมานอนได้แล้ว  เดี๋ยวก็ไม่สบายไปอีกคนหรอก”  คิลบอกเพื่อนที่ยังนั่งเฝ้าคาโลอยู่ไม่ห่าง 

            “แกนอนไปก่อนเลยคิล  เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้มันรอบนี้เสร็จก็จะเข้านอนแล้ว”

            “งั้นฉันนอนก่อนนะ”  พูดจบคิลก็เข้านอนทันที  ส่วนเฟลิโอน่าก็เช็ดตัวให้คาโลจนเสร็จ  พลันจะเดินไปนอนอีกเตียงที่เหลืออยู่  แต่ก็ไปไม่ได้เหมือนไม่อยากทิ้งให้คนตรงหน้าอยู่คนเดียว  เฟลิโอน่าจึงตัดสินใจนั่งเฝ้าคาโลจนหลับไป  พร้อมกับเอามือคาโลมากุมไว้ด้วย

            เวลาผ่านไปจนประมาณเที่ยงคืน  แพขนตาเริ่มขยับ  ดวงตาสีฟ้าสวยรี่ตามองรอบๆๆห้อง  รู้สึกเมื่อยล้าเล็กน้อยกับเจ็บแผลที่โดนธนู  พลันก็รู้สึกแฉะๆที่มือของตน  จึงหันไปข้างเตียง แล้วพบว่า  หญิงสาวผมสีน้ำตาล  นั่งหลับโดยกุมมือเขาอยู่  มันทำให้เขารู้สึกอบอุ่นชอบกล  หัวใจเขาเริ่มเต้นแรงขึ้น  เขาใช้มืออีกข้างเกลี่ยผมที่มาปิดใบหน้าหญิง สาวอย่างแผ่วเบา  โดยกลัวว่าเธอจะตื่น  ใบหน้าโน้มเข้ามาใกล้กับหน้าหญิงสาว  แล้วจมูกของเขาก็ประกบเข้ากับแก้มสีนวลอย่างแผ่วเบา  พร้อมกับกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน  ข้างใบหูของหล่อน

            “ขอบคุณนะ  เจ้าหญิงของฉัน”  พูดจบแล้วก็อุ้มเจ้าหญิงน้อยขึ้นมานอนบนเตียงพร้อมกับห่มผ้าให้อย่างแผ่วเบากลัวว่าเธอจะตื่น  แล้วเดินไปนอนที่เตียงตัวเอง

รุ่งเช้า  คาโลตื่นขึ้นมาอาบน้ำก่อนใคร  เพราะเขานอนไม่หลับ จะให้หลับได้ไงหล่ะ  ก็หน้าแม่สาวเจ้าอยู่หน้าเตียงเขาตลอดไม่ว่าจะหันไปทีไรก็เจอแต่หน้าเจ้าหล่อน  ใครจะรู้เวลาเธอนอนจะน่ารักอย่างนี้  คาโลอาบน้ำ เสร็จแล้วเดินไปปลุกคิล  ให้อาบน้ำตา  คิลตื่นขึ้นมาก็ตกใจเล็กน้อย

            “นายหายดีแล้วหรอคาโล”  คิล เอ่ยถามเพื่อนของเขาหลังจากเห็นมันสีหน้าดีขึ้นมากแล้ว

            “อืม”  คำตอบที่สั้น  ง่าย  จากปากเจ้าชายน้ำแข็ง  มันยังพูดน้อยเหมือนเดิมแสดงว่ามันหายแล้ว  คิลคิดในใจ  พร้อมกับเดินไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว  เวลานี้ยังเช้าอยู่ทั้งคิลและคาโลจึงยังไม่อยากปลุกเฟลิโอน่า  เพราะต่างก็อยากให้มันได้พักผ่อนบ้าง

            “คาโล  เรื่องมันเป็นอย่างไง  แกเล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ”  คิลเอ่ยถามคาโล  หลังจากที่เขาแอบสงสัยมานาน  คาโลหันมองหน้าคิล  แล้วเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้คิลฟัง   คิลรับฟังแล้วก็คิดบางอย่างในใจ  และเหมือนคาโลจะรู้จึงเอ่ยดักคอว่า

            “นายรู้อะไรบางอย่างใช่ไหม”คาโลถามด้วยน้ำเสียงจริง จัง

            “ก็พอรู้มาบ้าง” คิลตอบอย่างเลี่ยงๆ  คาโลส่งสายตาดุๆ  มาให้เป็นเชิงให้พูดต่อ

            “เจ้าหญิงเฟลิโอน่า  เจ้าหญิงสองแผ่นดิน  คนสำคัญทั้งเอเดนและเดมอส  มันไม่แปลก หรอกที่คนที่หมายหัวน่ะ”  คาโลหันมองหน้าคิลเป็นเชิงให้พูดมาให้หมด

            “โอเค  ยอมแพ้แล้ว  คือว่าตระกูลของฉันเป็นตระกูลนักฆ่า  เท่าที่ฉันรู้ก็คือว่าคนที่ลอบทำร้ายแกกับไอ้เฟลิโอน่าน่าจะเป็นนักฆ่าจากไนล์  ดูจากอุปกรณ์ที่พวกมันใช้ธนูอาบยาพิษ  แต่ ที่ฉันสงสัยคือทำไมมันถึงอาบยาพิษน้อยจัง”  หลังจากที่คาโลได้ฟังแล้วก็ครุ่นคิดอยู่สักพัก  จน เอ่ยว่า

            “นายกำลังจะบอกว่า พวกมันเหมือนว่าต้องการตัวแต่ไม่ต้องการฆ่า”  คิลพยักหน้าเป็นเชิง   หลังจากที่ทั้งสองคุยกันได้สักพัก  คาโลก็เดินออกมาจากระเบียง พร้อมกับเดินมาที่เตียงของแม่ตัวยุ่งที่ยังนอนหลับตาพริ้มสบายใจอยู่  นี่ขนาดโดนลอบฆ่านะเนี่ยยังฝันดีอยู่อีก

            “คาโล  แกปลุกมันนะฉันมีธุระต้องไปทำ”  คิลพูดเสียงเข้มแล้วเดินออกไป   คาโลไม่พูดอะไรเพียงแต่พยักหน้าเป็นเชิง

            “เฟลิโอน่าตื่น”  ไม่มีปฎิกริยาตอบโต้ใดๆ  มันยังคงนอนอยู่เหมือนเดิม

            “ถ้าเธอไม่ตื่นฉันจะ  จะจูบเธอ  เฟลิโอน่า”  ฉับพลันสาวน้อยก็กระเด้งขึ้นมาทันที 

 “อย่าจูบฉันนะ  นายมีสิทธิอะไรมาจูบฉัน  ไอ้เจ้าชายลามก”  เมื่อตื่นขึ้นมาโวยวายเสร็จ  เฟลิโอน่าก็รีบลุกจากเตียงเดินมาหาเจ้าชายคนสำคัญที่เธอดูแลมันตลอด  พลางเดินเข้ามาสำรวจร่างกายจับหน้าผากจับมือ  ฝ่ายคาโลเองก็ยอมให้มันแต๊ะอั๋งยอมยืนให้มันจับอยู่เฉยๆๆ 

            “นายหายแล้วหรอ  คาโล” หญิงสาวถามอย่างซื่อๆ

            “เธอเป็นหนี้ชีวิตฉัน  เฟลิโอน่า  เกรเดเวล”  คำ ตอบที่ไม่ค่อยจะตรงกับคำถามของคาโล ทำเอาเฟลิโอน่าหน้าเจือนทันที  ใช่มันพูดถูกเธอเป็นหนี้มันจริงๆ  แต่จะให้เธอทำอย่างไงล่ะ  หรือว่าจะให้เธอเอาธนูมาแทงตัวเองก็ไม่ใช่เรื่อง  เมื่อคิดไม่ออก  หญิงสาวจึงเอ่ยถามเจ้าชายทันที

            “แล้วนายจะให้ฉันทำอย่างไงเล่าคาโล  ฉันก็นึกว่าคาโนวาลมีน้ำใจที่ไหนได้”  เฟลิโอน่าพูดพลางหันไปมองหน้าคาโลแบบงอนๆๆ  ทำเอาคนถูกงอนเริ่มงงๆ

            “นายเป็นหนี้ก็ต้องชดใช้”  คาโลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

            “ว่ะ  ก็แล้วจะให้ทำอย่างไงเล่าเนี่ย”  หญิง สาวเริ่มกล่างด้วยอารมณ์ขุ่นมัว  โธ่  เธออุตส่าห์เป็นห่วงมันดูแลมันทั้งคืนฟื้นขึ้นมาแทนที่มันจะขอบคุณเธอสักคำยังไม่มี  ไอ้ไม่รู้จัก บุญคุณคน  ถึงแม้ว่ามันจะช่วยเธอก็เถอะ  เธอแอบด่าเขาในใจ

            “เป็นหนี้ชีวิตต้องชดใช้ด้วยชีวิต”  คำพูดของเจ้าชายเล่นเอาเจ้าหญิงตาโต  นี่ มันฆ่าเธอหรอเนี่ย 

            “นายต้องเป็นทาสฉันตลอดชีวิต”  คำ พูดต่อมาทำเอาหญิงสาวใจชื้นขึ้นมาบ้าง  ค่อย ยังชั่วมันไม่ได้จะฆ่าเธอ  แต่เดี๋ยวเป็นทาส  ทาส  ทาส งั้นเหรอ 

            “เฮ้ย  จะบ้าเหรอเป็นทาสชั่วชีวิตเนี่ยนะ”  หญิงสาวโวยวายเต็มที่

            “ใช่  เป็นทาส  หวังว่าเดมอสกับบารามอสเขาคงสอบเรื่องบุญคุณต้องทดแทนมานะ  เอหรือว่าเจ้าหญิงสองดินแดนจะกลัวไม่กล้าเป็นทาสฉัน”  ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน  หญิง สาวมองอย่างค้อนๆๆ  เรื่องอะไรมาว่าเดมอสกับบารามอสบ้านของเธอ  แถมยังมาดูถูกเธออีก  เธอจึงตอบกลับไปว่า

            “ใคร  ใคร กลัว  ก็แค่เป็นทาส  กระจอก  ฉันรับปากฉันจะเป็นทาสนายก็ได้  เห็นแก่ที่นายช่วยชีวิตฉันไว้  แต่ว่าชั่วชีวิตนี่มันไม่เยอะไปหน่อยหรอเจ้าชาย  ทั้งๆที่ฉันก็เป็นคนดูแลนายตลอดเวลาที่นายป่วยอยู่”  สมองอันชาญฉลาดก็คิดต่อรองขึ้นมาฉับพลัน

            “ก็ได้  ในฐานะที่เธอดูแลฉันตอนฉัน ป่วย  ฉันจะลดให้เธอเหลือแค่เจ็ดปีที่เรียนหนังสืออยู่ที่นี่ตกลงไหม”  คาโลพูดอย่างใจเย็น  พลางมองหน้าหญิงสาว

 “ดี  7  ปี  นับแต่นี้ฉันจะเป็นทาสนายเอง  แล้วก็จำไว้ด้วยว่าเดมอสกับบารามอสไม่ติดหนี้บุญคุณคาโนวาล”  เฟลิโอน่าพูดเสียงแข็งกลับไปเช่นกัน  รอยยิ้มเจ้าเล่ห์พลุดขึ้นบนหน้าคาโล พร้อมกับคำพูดต่อมา

            “งั้นเราคงต้องมาทำสัญญากันหน่อยแล้วแหละเจ้าหญิง”  คาโลพูดพลางยื่นมือมาจับมือเจ้าหญิงสองดินแดน

            “นี่นายจะทำอะไร”  เฟลิโอน่าถามอย่างงงๆ  ขณะที่คาโลร่ายคาถาบางอย่างแล้วก็ เกิดลำแสงสีฟ้าขึ้นบนมือของทั้งสองคน  แล้วก็กลายเป็นกำไลที่ฟ้าสวยอันเล็กพอดีข้อมือของทั้งสองคน

            “กำไลนี้มันจะบังคับตัวเธอเวลาเธอไม่ฟังคำสั่งฉัน  แต่ถ้าเธอทำตามที่ฉันสั่งมันก็จะไม่มีผลอะไร  อ่อ แล้วก็อย่าคิดจะถอดออกล่ะ  เพราะมีแต่ฉันคน เดียวที่ถอดให้ได้  แล้วฉันจะบอกอะไรเธอให้นะว่า  คาโนวาลไม่เคยปล่อยใครให้หนี้พ้นหรอก”  พูดจบคาโลก็สาวเท้าเดินออกไปข้างนอก  พลันคิดในใจว่าเจ้าตัวจะรู้ไหมเนี่ยว่ากำไลที่เขาทำให้มันสามารถสื่อถึงกันได้ เวลามีอันตราย  แล้วมันก็ยังมีเวทย์ปกป้องที่ เขาทำไว้ให้ด้วย  ฉะนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาจะรู้เป็นคนแรก 

 วิชา แรกของวันนี้ยังคงน่าเบื่อเหมือนเดิม แต่เธอก็ยังคงนั่งหลังตรง จดเลคเชอร์อย่างตั้งใจ ก็จะไม่ให้ตั้งใจได้ไงหล่ะนี่มันวิชาประวัติศาสตร์ของอาจารย์เจ้าชายชามัล ฟาโรเวล หรือเรียกว่าพระเจ้าตาของเธอก็ว่าได้ ขืนหลับรับรองเรื่องนี้ถึงหูท่านพ่อ ท่านแม่แน่นอน พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเจ้าชายคนสำคัญของคาลโนวาล ที่ตั้งใจเรียนไม่แพ้เธอ วูบเดียวเท่านั้นสายตาดุๆ ก็ถูกส่งลงสบตาเข้ากับเธอ เฟลิโอน่ารีบหันหน้ากลับทันที

“หมากกระดานเกียรติยศ อย่างที่เรารู้ดี อีกเพียงอาทิตย์เดียวก็จะถึงศึกหมากกระดานเกียรติยศของพวกเราชาวป้อมอัศวิน ฉัน เจ้าชายคาโล เจ้าหญิงเรนอน ได้ปรึกษากันแล้วกำหนดรายชื่อกับตำแหน่งของทุกคนไว้ในชีทที่แจกให้ใครมีอะไรสงสัยไหม” เสียงเจ้าหญิงคนงามแห่งอเมซอลดังขึ้น ใครจะกล้ามีปัญหากับเจ้าหล่อน ดุขนาดนั้น เป็นผู้หญิงที่เฟลิโอน่าคิดว่าไม่อยากจะเข้าใกล้เลย และจะไม่ทำให้เจ้าหล่อนโกรธเป็นอันขาด ไม่งั้นเธอคงแย่แน่

“หา!!!”  เสียงอุทานของเจ้าหญิงสองแผ่นดินดังขึ้น

“มีปัญหาอะไรหรอเจ้าหญิงเฟลิโอน่า”  เสียงของเจ้าหญิงมาทิลด้าดังขึ้น

“เปล่าจ้า ฉันแค่ตกใจนิดหน่อย” โธ่  ใครมันช่างเลือกให้เธอเป็นบิชอบเนี่ย ทั้งๆที่เธออ่อนเวทมนต์จะตาย  ตายแน่งานนี้

“นี่ แล้วทำไมแองจี้ถึงไม่เป็นบิชอปหล่ะครับ เก่งเวทมนต์ออกทำไมถึงได้เป็นเบี้ยหล่ะครับ”  เสียงของหนุ่มเรียบร้อย ซีบิวถามขึ้น หลังจากที่เขาไม่เห็นด้วยเพราะแองเจลีน่าเป็นแม่มดแห่งวิทช์แท้ๆ

“เราแบ่งตามความสามารถ และความเหมาะสม มีใครจะถามอะไรอีกไหม”

“ฉันขอเปลี่ยนตำแหน่งกับแองจี้ได้ไหม” เฟลิโอน่า พูดขึ้น  พลันทุกสายตาหันไปมองทันที

“คือว่าฉันไม่ค่อยถนัดเวทมนต์เท่าไหร่ ให้แองจี้เป็นบิชอบไปแล้วกัน ฉันจะเป็นเบี้ยเองคะ” พูดพร้อมส่งสายตาหวานไปให้ เจ้าหญิงคนงามแห่งอเมซอล หวังว่าเจ้าหล่อนคงไม่โกรธนะ ไม่งั้นเธอคงโดนเล่นงานแน่

“อืม ก็ดีงั้นเอาตามนี้แล้วกัน”  หลังจากประชุมเหล่าทะโมนปี 1 ก็เดินทยอยออกมาจากห้อง  ในขณะที่เดินออกมานั้น ก็เจอกับโรเวนพระคู่หมั้นของเธอ  มารออยู่หน้าห้องประชุม        “รุ่นพี่โรเวน มาหาน้องหรอคะ” เสียงหวานๆออกจากปากของเจ้าหญิงคนงาม

“อื้ม พี่มารอน้องหญิง วันนี้จะชวนไปซื้อชุดเต้นรำที่ตลาดเอดินเบิร์ก  น้องหญิงว่างไหม”

“ว่างสิเพคะ หญิงจะไม่ว่างได้ยังไง” เสียงดีใจของเจ้าหญิงปิดไว้ ไม่มิด ถึงจะอยู่ป้อมเดียวกันแต่กว่าจะได้เจอกันแต่ละครั้งสิยากเหลือเกิน

“สวัสดีครับรุ่นพี่โรเวน” เสียงดังมาจากข้างหลังเฟลิโอน่า ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้เจ้าชายขี้เก๊กนี่เอง

“ดีคาโล วันนี้ขอยืมตัวเพื่อนนายหน่อยแล้วกัน หวังว่าคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม”

“เห็นทีคงจะไม่ได้หรอกครับ เฟลิโอน่าต้องไปทำธุระกับผม คงให้พี่ยืมตัวไม่ได้” คาโลตอบพร้อมส่งสายตาไปให้โรเวน รุ่นพี่ที่เขาเคราพรุ่นพี่ที่เขานับถือ แต่กลับมายุ่งกับคนที่เขาเกลียดมากที่สุด ไม่มีทางซะหล่ะที่เขาจะปล่อยให้ไปมีความสุขกัน

“แย่จังนะงั้นพี่ไปก่อนนะเฟลิโอน่า แล้วไว้เจอกันใหม่” โรเวนไป พร้อมกับในใจคิดว่าเหตุใดคาโลรุ่นน้องคนเก่งของเขาจึงมีอาการแข็งกระด้างเช่นนี้...แปลก  แต่ด้วยความที่ต้องไปทำธุระสำคัญบางอย่างทำให้คราวนี้เขาเป็นฝ่ายล่าถอยไป  แต่ในใจก็คิดต่อว่าถ้าเกิดคาโลมีปัญหาจริงๆเขาก็จะไม่ไว้หน้าเหมือนกันที่มายุ่งกับคนของเขา

“รุ่นพี่ๆ”  เสียงเรียกตามหลัง แต่ไม่ทันซะแล้วโรเวนไปแล้ว เฟลิโอน่าหันมาเอาเรื่องกับคนที่อ้างว่าจะต้องไปธุระกับเธอทันที

“ใครไปมีธุระอะไรกับนายไม่ทราบ”

“ธุระของคนเป็นนาย ทาสอย่างเธอไม่ต้องรู้ ตามมา” ฉับพลันเท้าของเธอก็เดินตามไปอย่างรวดเร็วราวกับได้รับคำสั่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะไอ้กำไลอันนี้ทีเดียวเชียว ทั้งที่เธอเคยพยายามที่จะถอดมันแต่ก็ไม่สำเร็จ รู้งี้ตั้งใจเรียนเวทมนต์ที่เดมอสก็ดี คิดอย่างปลงๆ

ตลาดเอดินเบิร์ก ยังคงคับคั่งไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา มีร้านค้า ร้านอาหาร มาขายของเครื่องประดับกันอย่างล้นพ้น คงเป็นเพราะศึกหมากกระดานเกียรติยศที่กำลังจะใกล้เข้ามาเลยทำให้คึกคักเป็น พิเศษ และแล้วเขาและเธอก็เดินมาหยุด ณ ร้านขายเสื้อผ้า ที่หรู และดังที่สุดแห่งเอดินเบิร์ก โป๊ก!! หัวของเฟลิโอน่าไปชนเข้า กับหลังของคาโลอย่างจัง

“โอ๊ย นี่จะหยุดทำไมไม่บอกก่อนหล่ะ ไอ้บ้า”

“เพิ่งรู้ว่าคนของเดมอสไม่มีตา”   เฟลิโอน่าไม่อยากจะสนใจในคำพูดของคาโล เถียงไปก็เท่านั้น ไอ้เจ้าชายคนนี้มันคอยหาเรื่องเธออยู่แล้ว

“เข้าไปสิ” คาโลพูดพลางดันตัวของเฟลิโอน่า ให้เข้าไป

“ฉันไม่ได้ อยากซื้อเสื้อผ้า นายอยากซื้อก็เข้าไปสิ”

“เฟ ลิ โอ น่า เข้าไปในร้านเดี๋ยวนี้” คำพูดกึ่งคำสั่งของคาโล ทำให้ขาของเจ้าหญิงคนสำคัญก้าวออกไปอย่างเสียไม่ได้ โธ่เว้ย เฟลิโอน่าสบถในใจ

“ยินดีต้อนรับคะคุณผู้หญิง กับคุณผู้ชายมีอะไรให้รับใช้คะ ต้องการรับเป็นชุดแบบไหนดีคะ ชุดคู่ ชุดงานราตรี ชุดธรรมดาดีคะ” พนักงานในร้านกล่าวต้อนรับอย่างดี

เงียบ เฟลิโอน่าไม่คิดแม้แต่จะปริปากพูด ก็เธอจะซื้อไปทำไมหล่ะ ชุดที่มีอยู่ก็จะใส่ไม่พออยู่แล้ว  คาโลจึงเป็นฝ่ายพูดแทน “ขอชุดงานราตรี สีฟ้า ให้ผู้หญิงคนนี้ทีครับ”

“เฮ้ย จะบ้าหรอฉันไม่เอา นายอยากได้ก็เอาไปเอง ฉันไม่ซื้อ”

“เฟลิโอน่า ไปเลือกชุด”  คาโลพูดพร้อมส่งสายตาดุๆ “เดี๋ยวนี้” 

 เวลา ผ่านไป 2 ชั่วโมง ซึ่งนี้ก็ปาเข้าไปเกือบจะถึงเวลาปิดหอแล้วแต่สาวเจ้าก็ไม่มีท่าทีว่าจะออกมา คาโลจึงหมดความอดทน เดินเข้าไปในห้องลองชุด ไม่พบเจ้าหล่อน พบเพียงหญิงสาวใส่ชุดเกาะอกสีฟ้าอ่อน กระโปรงสั้นเหนือเขา เผยเห็นผิวเนียนขาวที่เนินอก กับผมที่น้ำตาลที่เกล้าอย่างลวกๆไว้ กำลังนอนหลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์ คาดว่าน่าจะฝัน คาโลเดินเข้าไปใกล้ๆ พิจารณาชุดที่เจ้าหล่อนใส่ เธอเป็นคนน่ารัก ผิวขาวเนียน ย่อมเข้ากับทุกสี ถึงชุดนี้จะดูเป็นผู้ใหญ่ไปสักนิดแต่ก็ยังคงเหมาะกับเธออยู่ดี มันสวยในสายตาของเขา  คาโลเดินออกไปนอกห้องแต่ง ตัว บอกกับเจ้าของร้านว่า “เอาชุดราตรีสีฟ้าที่ใส่ อยู่นั่นครับ 1 ชุด ฝากไปปลุกคนที่หลับอยุ่ข้างในด้วยนะครับ”

เวลา ผ่านไป 5  นาที เฟลิโอน่าวิ่งหน้าหวอออกมา ซวย ซวยแน่ๆ ในความคิดของเธอ ดันเผลอหลับไป แถมหลับไปตั้ง 2 ชั่วโมง ไอ้เจ้าชายบ้านั่นมันเอาตายแน่  เจ้าหล่อนวิ่งออกมาขณะที่เสื้อผ้ายังไม่เรียบร้อย เมื่อออกมาเจอหน้าคาโล ก็รีบพูดแก้ตัวอย่างทันควัน ขืนมันโกรธมันอาจจะสั่งให้เธอไปทำอะไรก็ได้ มันยิ่งพิเรนอยู่ในความคิดของเฟลิโอน่า ไม่ได้ๆๆ

“เจ้าชายคาโล เราขอโทษด้วยที่มาช้าคะ” เสียง ไพเราะอ่อนหวานออกมาจากปากของเฟลิโอน่า พร้อมกับสายตาแบบว่าสำนึกผิด คาโลหันไปสบตา กำลังจะเคลิ้มใจอ่อนแล้วทีเดียวแต่ ฉับพลันเขาก็รีบหันหน้ากลับทันที   มันโกรธ น่าจะโกรธมากด้วย ถึงไม่กลับไม่มองหน้ากันเลย ไม่ได้ ๆๆๆ  เฟลิโอน่ารีบตามคาโลไปอยู่ด้านหน้า แต่คาโลก็หันหนีอีก มันอะไรกันนี่ เฟลิโอน่าไม่ยอมลดละ ด้วยความที่กลัวว่าจะโดนโกรธ จึงพูดไปว่า “คาโล ฉันขอโทษ ฉันแค่เผลอหลับไปแปบเดียวเอง นายอย่าโกรธสิ นะนะนะนะ” ไม่พูดเปล่ายังเอามือไปจับแขนเขา แล้วเขย่า เหมือนเด็กงอแงไม่มีผิด

“เฟลิโอน่า” คาโลเรียกชื่อ พร้อมเดินเข้ามาใกล้ แล้วกระซิบลงข้างหูว่า “เธอลืมติดกระดุมเม็ดที่สอง”แล้วเดินจากไป

ไอ้ บ้า ไอ้บ้า ไอ้บ้าเอ้ย ทำไมเป็นงี้ไปได้ โธ่เว้ย คิดแล้วแค้น เจ็บใจนัก อายก็อาย โกรธก็โกรธ