คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผมกลัวการเปลี่ยนแปลง
“ hey !! เสือ มึะส่อระอีนานปะ ” ไม่้อสสัยว่าเสียใรรับ เสียแม่นที่สออผม แฮร่ ผมล้อเล่น
นั้นเสียเ แม่นที่สออผม เหอะ ปาหมาไม่พอ ยิ่แ่ึ้นทุวันปายิ่มา
“เออ แป๊บๆ เสร็แล้ว ” ผมรีบแ่ัวใสุ่นัศึษา ่อนที่เะบ่นผมอีรั้
“เสร็ละ ไปเลยไหม”
ผมถามเ หลัาแ่ัวเสร็
เมารอผมในห้อที่โฟาัวเิมที่เธอนั่ประำทุๆวัน เหันมามอผม
ั้แ่หัวยันเท้า แล้วรอาใส่ผม อ้าวผมผิไร หล่อมาอะิ ทำใหน่อยมีเพื่อนหล่อ
“หล่อหรอ หลอะิ
อย่านะมึ ูเพื่อนมึนะ ” ผมพูโพล่ึ้น เยิ้มมุมปาใส่ผม
ยิ้มแบนั้นือไร อบ
“ปล่าว
มึไม่เยหล่อหรอเสือ อย่าหลัวเอ มีแ่ผู้หิาถั่วเท่านั้นแหละที่หลมึอะ
อย่ามึไม่เหมาะสมสำหรับผัวในอนาูหรอ อีเสือ ” เหันมาอบผม
ผมนี่ไปไม่ถูเลย ปาหมาไ้ถ้วย
“าถั่วันทั้มหาลัยเลยวะ
หึ ” ผมอบพร้อมหยิบุแรถลูรัอผม BMW Z4 (บีเอ็มับเบิลยู Z4)
“ะไปไม่ไป” ผมหันไปถามเ ่อนที่ะรีบวิ่ออาห้อไปที่รถให้ถึ่อนเ
แบบที่เล่นันทุที ผมถึ่อนเ เหมือนับทุที เพราะผมผอมว่าและวิ่ไว่อน ผมยืนรอเ้ารถ่อนที่ะเห็นเเินมาาประูบ้าน
“้าัแม่หมู
ึ้นรถ่วนๆ ” ผมพูหยอเ แล้ว็รีบึ้นรถ
เไม่เยโรธผมที่ผมเรียเแบบนั้น เไม่เยแร์ว่านอื่นะมอเธอแบบไหน อ้วน หมู
้า หรืออะไร เพราะนพวนั้นะปาีไ้ไม่นาน และปามีเลือลับไปทุน ยเว้นผม
“เออ ูรีบสุละ
ไหนะปิแอร์ปิประูห้อ ล็อบ้าน เ็อให้มึอี นี่ลบ้านมึหรือบ้านูวะ
ให้ายิ ” เอบแบบประประัน แถมรอาใส่ผมอี โห
โหรับโห
“
บ้านู็เหมือนบ้านมึนั้นแหละน่า บ่น เี่ยวฟ้อแม่นะ ว่าลูสาวทำัวไม่น่ารั
ินเหล้า สูบบุหรี่ แถม่อยีนอื่นอี ”
ผมอบแล้วยิ้มให้แบบผู้นะ แม่อเ ไม่อบเรื่อที่เทำเอามาๆ
เเยโนแมุ่นเ้อมาอมาอยู่บ้านผม อ้าว่า ี้เียื่นเ้า
บ้านผมเป็นบ้านที่พ่อื้อไว้ให้แถวมหาลัย
เลยไม่้อื่นเ้ามาเพราะลัวรถิ แม่อเโอเและลันว่าเะ้อูแลเรื่ออาหารให้ผม
ผมลเพราะเเป็นนทำอาหารอร่อย ีไหมละ มีเฟประำัว อยาินอะไร็ไ้ิน
แ่ิที่ว่า มีลิ่นอาหารผสมลิ่นบุหรี่ทุๆอนเย็น เเป็นนิบุหรี่
เสูบบุหรี่ั้แ่ ม.5 นอนนี้ ปี2 เธอ็ยัสูบแ่เธอลปริมานลมาแล้ว เพราะผมอเธอ
ให้สูบไ้วันละม้วนเท่านั้น
ะับรถไปมหาลัย ผมพึ่สัเเห็นว่าเใส่ระโปรทรเอมา
สั้นประมานบนเ่ามาืบนึ
เสื้อนัศึษาที่เธอใว้นอระโปร และเสื้อแ็เ็ยีนส์สีเ้มที่ถือไว้บนั
รอเท้าผ้าใบอนเวิร์สสีาวอผู้าย ผมบอเลย เไม่ไ่นที่อ้วนมามาย
แ่เป็นนที่อวบูมีน้ำมีเนื้อ ผิวาวใส ลิ่นน้ำหอมลิ่นเียวับผม
น้ำหอมผู้ายทีู่นุ่มนวลและอบอุ่น ผมเผลอมอเไป นผมเผลอหลุ
เมื่อมอไปสบาับเพอี เธอ้อผมๆ
“มึมอทำไม
วันนีู้แปลมารึไ” เออแปล แปลไป ปิเมันะไม่ใส่ทรเอ
ไม่ว่าะายยัไ็ไม่ใส่
“เออแปล ทำไมใส่ทรเอวะ
ามึไม่ไ้น่ามอเลย” ผมประรับ าเไม่ไ้ให่
าเถือว่าสวยเลยละ บวับผิวาวๆนั้น ไม่ไ้เล็ และไม่ไ้ให่ ูสมส่วนอเเอ
“อาารย์แมร่บัับ
เ็ทไหม” เอบผมพร้อมหยิบโทรศัพท์ึ้นมาเล่น
“เออเ็ท
็ีะไ้เป็นสาวึ้นบ้า ปิแมรู่ิว่ามึเป็นายลอ” ผมอบเแล้วยิ้ววนๆ
“้ะ
ูเป็นสาวีเนอะวันนี้ วันนี้ถ้าูไ้ผัวนะ มึเลี้ยหมูระทะเลย้ะ” เ หันมาอบ พร้อมท้าทายผม ผมรู้มันวนีนผม ็รู้ๆอยู่
ผู้ายในมหาลัยแมร่ลัวมัน่อยะายไป เพราะมันเย่อยพี่ว๊าวิศวะเมื่อปี่อนมาแล้ว
เพราะ พี่ว๊าปีที่แล้ว แมร่ เล่นรุมผม อนวันรับน้อวันสุท้าย
ไอเไปเอผมนั่โอโอยอยู่หน้าึะมัน ไอเมันแ้นมาเลยแมร่
ลาผมทั้ๆที่ผมเ็บ และ้ำไปทั้ัว เผื่อหาัวพี่นที่พาพวมารุมผม พอเมันเอ
มันี้หน้า่า แ่ไอพี่ว๊าแมร่ปาเ่ ่าว่า
ไอเแมร่้าน้ำมา่าริอยามีเรื่อ สร้าัวเอให้เ่น ไอเโมโหหนั
ว้าไม้เทนนิสที่ั้แถวนั้น ฟาหน้าพี่ว๊านั้นไปเ็มๆ เลือรปา
มูแมร่หัในทีเียว หลัานั้น็ไม่่อยมีใรล้าแวมันและล้ายุ่ับผมเท่าไหร่
เหมือนแมร่ผู้ายปป้อผมเลย แ่อนนั้นใระสู้ไ้ รุมโยไม่ทันั้ัวเลยนิ
เรื่อมีผัว อย่าหวั ผมไม่้อเือัในระเป๋าเลี้ยหมูระทะมันหรอ หึ
“มั่นใมาาไหนรับุเ้า”ผมหันไปถามเที่นั่ิ้มโทรศัพท์ั้แ่เมื่อี้
“นี่เ ทำไรวะ
ูเห็นั้แ่เมื้อี้ละ” เยัไม่ทันอบำถามแร
ผมยันำถามสอไป เหันมามอหน้าผม แล้วูแทไลน์ให้ผมู “นี่ไ
ูไม่รู้ัหรอว่าใร แ่แมร่ทัมาั้แ่เ้าละ” เอบผมแล้วหันมือถือเ้าหน้าัวเอ่อ
เไม่ไ่นที่ฮอนานั้น ไม่่อยมีใรแท้วยเท่าไหร่และไม่อบแทับใรเท่าไหร่
นาผม มันยัไม่อบไลน์เลย
“ไรวะ
ไม่รู้ัแุ่ยเหนี่ยนะ แล้วแทูมึอบยั”
ผมไม่ไ้น้อยในะ แ่มันน่าสสัย
“็ไม่รู้ัริๆ
ส่วนแทมึ ี้เียอบ มึแมร่ทัอะไรไร้สาระ”เอบผมแ่ไม่หันมามอหน้า
ิ้มมือถือ่อไป
“ไร้สาระรไหน
เ้าไปอ่านละหรอวะ”ผมถาม่อ เหันมอหน้าผม
่อนที่เบ้ปาใส่แล้วหันไปิ้มมือถือ่อ
“ไร้สาระมาะ อีเสือ
มึถามูมาแ่ละอย่านะ โรไร้สาระเลย แบบว่า ผู้หิแมร่อบท่าไหนสุวะ ผู้หิแเหล้าแบบไหน
ผู้หิวนเ้าโรแรม ู้อไปไหมวะ มึวรไหู้อบไหมวะเสือ”
“อบิ ็ูอวามเห็นามึไ”
ผมหันไปอบเะที่ิไฟแสุท้าย่อนถึมหาลัย
“ั้นูวรอบว่า รีบลับบ้าน
ู่ว ี้เียรอ แบบนี้ีไหม” เหันมามอหน้าผมแล้วอบ
หน้าวนีนมาเ
“ี” ผมอบ เหันมาทำหน้าใส่
“็ยัีว่าไม่อบอะ
แล้วมันเป็นใรแมร่อบเอาๆ ูเป็นเพื่อนมึมานานนะเว้ย
ไอเหี้ยนี้แมร่พึ่ทัมาไม่ไ่หรอวะ”
ผมพูแบบไม่หันมอหน้าเ
“น้อยใหรอวะ ไม่ปิ
ไม่ปิ” เหันมาอบพราเอามือบีบแ้มนปาผมบู้ ผมสะบัหน้าเอามือเออาหน้า
“เออ ูน้อยใ ลใร
ูรู้ัปะ” ผมถาม
“ูอะไม่รู้ั แ่มึอะูไม่รู้ว่ารู้ัไหม เห็นว่าเรียนวิศวะนะ รุ่นพี่มึปีนึ” เอบผม
แล้วหันไปิ้มมือถือ่อไม่สนใหน้าผม ไอเมีผู้แล้วลืมเพื่อนหรอวะ
“อย่ามาเมินหน้าูหันมา” ผมอรถหน้าึะเ่อนที่ะเอามือึแ้มใสๆอเให้หันมามอหน้าผม
“มันื่ออะไรวะ” ผมถาม
“ื่อ ราม มั้” มั้ มั้ืออะไรเ
“แล้วมึมึมั้ทำไม
ไม่รู้ื่อหรอวะ”
“ไม่รู้
แมร่มันไม่ไ้บอื่อ แ่แทนัวเอว่าราม”
เอบผมแล้วะหันไปหยิบเป้ำลัะลารถ
“เี่ยว เอามานี่มา”
ผมแย่มือถือามือเมา แล้วเอาใส่ระเป๋าาเอย่าไว
“เอาไปทำไม ู้อใ้”
ผมไม่สนใำพูน้าๆ
“เอามาไอเสือ
ูเือนแล้วนะ” เทำหน้าโมโหใส่ผม แ่ผมไม่สนใ
“ี่เ่าวะ เอามา
่อนทีู่ะละรถแล้วใ้ีนยันรถลูรัมึเป็นรอยประับบารมี” เู่ผม แ่ผมไม่ลัว
“มึสนใมันแมร่ว่าูอะ
ูเพื่อนมึปะ ุยอยู่ไ้ ูอยาเห็นหน้าแมร่ิบหาย”
ผมอบไม่พอใมา มา มา และมา ปิเแมร่สนใผมะาย
ไม่ว่าทรผมเสื้อผ้า่อนเ้ามหาลัย แ่วันนี้แมร่ไม่บ่นไม่สนใ้วย้ำ
ว่าผมไม่ไ้เ็ทผมมา
“โอเ ามใ ูไปเรียนละ
อนเที่ยมารับ้วย 11 โมร เพราะ็โทรามมึไม่ไ้
เพราะมึริปมือถือูไปแล้ว” เอบแล้วเินลารถ่อนะปิประูรถและโบมือให้ผม
ผมับรถออาหน้าะเแล้วรไปวิศวะ
ผมลารถ
แล้วเินไปทีุ่่มที่ประำอลุ่มผม
“มาแล้วหรอวะ เสือ
้ามา” ไอเมทัผม
“เออริ ้าริ
ปิ้อมาถึ่อนหน้านี้นะเว้ย”
ไอสนทัผมามไอเม
“รถิ
แล้ว็แมร่บ่นไอเนิหน่อย”
ผมอบพลานั่ล่อนที่หยิบมือถือเึ้นมาเล่น
“อ้าว
ไห่วันนี้เป็นนบ่นวะ ปิแมร่เ้อบ่นสิวะ” เมพูพลาำพลา
“็แมร่ไม่สนใู
สนใแ่ไอมือถือเหนี่ย”ผมอบพลายมือถือเ้าปัหาึ้นมาให้เมับสนู
“น้อยใหรอวะ
โห่มึให้เมันมีบ้าเถอะ ูยัไม่เยเห็นมันมีแฟนเลยนะ อยู่ับมึลอ” สนพูึ้น เออริ เไม่เยมีแฟน และไม่เยสนใใร
นอาผมแ่ผมไม่่อยไ้สนใเเท่าไหร่
เพราะผมเป็นนอบเที่ยวลาืนแถมไป่อับหิลอ เ็ไม่่อย้ามและ้าว่าย
ไม่ว่าะอะไร
แ่ผมันไป้าว่ายมันเ้าแล้ว
ริปมือถือมันมา แ่นะ ั่เหอะ มันไม่ว่านี้หว่า
“เออ ูน้อยใ
เลยริปมาละ” ผมอบพลาเ้าแอพสีเียวไลน์ เ้าไปที่แทล่าสุ
่อนที่อ่านแทอเับไอใรไม่รู้นนั้น อ่านั้แ่้นนบ
เ้าไปูรูปโปรไฟล์นในแทนั้น แล้วหันไปถามไปสนแล้ว็เม
“รู้ัห่านี้ปะ” ผมถาม ไอสนทำหน้าอ๋อแล้วอบ
“รู้ั
ไอพี่นี้ื่อราม เรียนวิศวะนี่แหละ ูไ้ยินว่าพี่แมร่เหี้ยสุๆ
แ่มีสเปไม่เหมือนนอื่น อบผู้หิอวบๆ ทำไมวะ พี่เาแมร่ทัเมาหรอ”
สนอบผม แล้วถาม้วยวามสสัย่อ
“เออ ใ่” ผมอบ่อนะเล่นอย่าอื่นในมือถือเ่อ
“ูว่าละ ีบไอเัวร์
เื่อู แมร่แบบไอเรสเปพี่แมร่พอีเป๊ะ” ไอเมเสริมึ้น
“ไ่หรอวะ” ผมถามแบบไม่ใส่ใอะไรเท่าไหร่ เมันไม่เล่น้วยหรอ ูาแท็รู้
ทั้อบแบบไม่แยแสอะไรแบบนั้น หึ พี่รับพี่ิผิละ
“ะใ่แล้วละวะ”
สนอบึ้นมา
ผมไม่สนใำพูพวนั้นหรอ
ไอเเพื่อนผมมาั้นานทำไมะไม่รู้ว่ามันอบแบบไหน สนใอะไร
ูาารระทำอมันในแท็ูออว่ารำานแมร่มาๆ
ผมเลื่อนรูปในแลเลอรี่อเไปเรื่อยๆ
เพราะ รูปส่วนให่เป็นรูปอผมับเทั้นั้น แ่ผมลับนิ่ับรูปๆนึึ้นมา
มันเป็นรูปอเับผู้ายนนึ
ึ่ผมไม่รู้ั แู่ารูปสนิทัน เพราะูรูปใล้ิว่าผมะอี มันเป็นใรวะ
ทำไมไม่รู้ เ็มา
รื รื
มือถือเสายเ้าเป็นเบอร์ไม่รู้ั
ผมรับสายแบบไม่เรใ
“โหล” ผมรับสาย
“เบอร์เไหมเหนี่ย”
เสียผู้ายนนั้นพูึ้น
“ใ่ แ่เไม่อยู่”
ผมอบ
“อ้อ แล้วเไปไหน”
ปลายสายถามผม
“เรียนิวะ มือถือมันอยู่นี่ไม่ไ้เอาไป้วย
เ้าใยั”
ผมอบไปแบบไม่เรใว่าเาะเป็นใร
“อ้อ โอเั้น เมาบอ้วย
พี่รามโทรมาโทรลับ้วย” ปลายสายอบแล้วัสายไป่อนผมะอบลับ
“นี่แมร่มันมีเบอร์เ้วยหรอวะ”
ผมบ่นออมา
“ไห่ละมึ
ูบอแล้วพี่มันแมร่ีบเัวร์”
.
.
.
.
.
เำลัมีนมาีบวะ
แล้วมันะยัสนใผมอีไหม
เำลัะเปลี่ยนไป แล้วผมละ
มันยันอนอผมเวลาผมละเมอไหม ะทำอาหารไห้ินไหม ะบ่นเวลาผมเหลวไหลไหม
ะอยเป็นห่วผมอยู่ไหม ะรอผมลับมานอนพร้อมันอยู่ไหม ผมลัวารเปลี่ยนแปล
ความคิดเห็น