คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Actors of Ep.1 Part เหล่าราชวงศ์ลิงและแวมไพร์สายพันธุ์ใหม่
ความเดิมตอนที่แล้ว
ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด เค้าให้เหตุผลว่า “ผมขี้เกียจเล่นแล้วฮะ ยกเว้นคุณปู่จะป่วยแบบนั้นอีก” และไคสุเกะก็โดนหนังสือว่าด้วยพลังลี้ลับก่อนคริสตกาลร่อนเฉียดหัวเค้าไปเพียงไม่กี่เซ็น
ไม่น่าแปลกเลยที่เสียงเพลงที่เค้าเล่นอยู่ในห้องซ้อมจะลอดออกมาเข้าหูสมาชิกในบ้านให้เหมือนต้องมนต์สะกด ทุกคนไม่เว้นแม้แต่คนที่ดูแข็งกระด้างอย่างโทคุยามะ นั่งลงข้างๆ ยาสุกะที่ห้องรับแขก รวมถึงเรงกะจูริ และเจ้าโคทานิที่เคยติดกันเป็นตังเม แต่วันนี้ไคสุเกะบอกว่า
“คือวันนี้ชั้นต้องขอตัวก่อนนะ ...คือชั้นอยากเข้าห้องซ้อมดนตรีคนเดียวอ่ะ แล้วเจอกันตอนอาหารเย็นน้า”
โคทานิหย่อนก้นลงอีกข้างของยาสุกะและความเงียบก็เข้าครอบงำทั้งบ้าน ปู่คาโต้ที่เอนตัวอยู่ชั้น 2 ตรงเทอร์เรดห้องนอน อมยิ้มอย่างพอใจ
“อืม...ป่านนี้คง...?”
ชิม ชางมิน ทารกน้อยน่ารักที่เพิ่งจะลืมตาดูโลกได้เพียง 7 วัน 
ร้องไห้โยเยไม่หยุดตั้งแต่เช้ามืด เมทิสทั้ง 10 คน ไม่ซิ...ตอนนี้เหลือเพียง 9 คนแล้ว ฮยอกแจไม่อยู่แล้วนิ่หน่า ต่างคนก็ต่างพลัดกันอุ้มเด็กน้อยชางมิน จนแขนขาล้าไปตามๆ กัน และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดร้องเลย เกิดอะไรขึ้นกับชางมินกันนะ
“ไม่ได้ให้อะไรทานเลยนิ่หน่า”
“เอ... หรือว่า... หิว?”
“ไม่หรอก เพิ่งจะตื่นเองนะ”
“ปวดท้อง? ปวดหัว? ปวดฟัน? ปวด…?”
“ประสาทดี’เปล่า ปวดบ้าๆ อะไรแบบนั้น เพี้ยนจริงๆ”
“นี่!... โอ๊ย... มันนานเกินไปแล้วนะ ชั้นว่าเค้าต้องเป็นอะไรซักอย่างแน่ๆ”
“ไม่หร๊อกน่า แต่ก็...ไม่รู้ซิก็ เพิ่งจะตื่นนิ่ ทำไงดีล่ะ?”
จู่ๆ คิมฮีซอลก็หันไปสบตากับปาร์คจองซู
“ได้ยินเสียงนั้นไม๊?”
“อืม...และชางมิน... เงียบแล้ว”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
รยอฮุคถามฮีซอลแต่กลับไปเขย่าแขนจองซู
“เพลงนั่น... กับ... ชางมิน!”
ทุกคนพร้อมใจกันหันไปทางเด็กน้อยชางมินที่นอนหลับตาพริ้มในโลงแก้วสีทองอร่าม เมื่อเยซองค่อยๆ วางอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้ชางมินตกใจตื่นมาร้องไห้อีก
“เงียบแล้ว เฮ้อ! เมื่อยชมัดเล๊ย!!”
เยซองเอ่ยด้วยน้ำเสียงดีใจสุดๆ และเบามั่กๆ ปากก็บ่นมือก็ทุบแขนตัวเองไป
“เมื่อยเหรอ? นวดให้เอาป่ะ?”
ดงแฮที่ยืนมองอยู่นาน อมยิ้มอย่างขำๆ กับอาการของเยซองที่ดูยังไงๆ ก็...น่ารักจริงๆ เล๊ย อดไม่ได้เลยเดินไปจุ๊บแก้มซะทีนึง
“บ้า! ทำ’ไรของนาย ห๊าดงแฮ!”
เยซองหน้าแดง ดงแฮก็เลยดึงมากอดซะเลย
“เยเย่ดูเจ้าตัวเล็กซิ หลับปุ๋ยเลย ไม่น่าเชื่อเลยเน๊อะ”
ช่ายแล้ว แต่...ทำไมมันง่ายจัง แค่เพลงนั่นน่ะ!...
"เน่!! ซีวอนดูเซ่...ชางมินกำลังอมยิ้มล่ะ นาย
คิบอมสังเกตบางอย่างที่หน้าของชางมิน
“อะไรเนี่ยะ? ละอองเกสรดอกไม้?”
ซีวอนโอบไหล่คิบอมแล้วก้มหน้าลงไปดูเด็กน้อยชางมิน
“อืม...น่ารักดีจัง”
แต่คนข้างๆ เค้าเนี่ยะ น่ารักกว่าอีก น่ารักซะจน
“คิบอม?”
“หือ!!?”
เจ้าของหันควับเมื่อถูกเรียกอย่างไม่รู้ตัวว่าซีวอนตั้งใจจะ จุ๊บ!!
“นี่เน๊!!...บ้า!”
คิบอมฟาดฝ่ามือหนักๆ ไปกลางหน้าอกกว้าง
“โอ๊ย! เจ็บนะ”
คิบอมวิ่งหนีไปแล้ว โดยมีซีวอนยิ้มร่าวิ่งตามไปติดๆ
“เฮ้อ! เล่นอะไรกันเป็นเด็กๆ อีกล่ะ คู่นี้”
คยูฮยอนเอ่ยไปส่ายหน้าไป
“ตัวเองโตจะแย่แล้วล่ะ”
เสียงเล็กๆ ของเอ่ยแซวจากด้านหลัง
“นายว่าใครเด็กเหรอ? ซองมิน”
คยูหันไปสวนใส่ทันที ดิ่งตรงไปยังเจ้าของเสียง
“หยู๊ด! น้า! ช้านบอก...ให้ หยู๊ด!!!”
“ถอยไปเลย ชั้นจะดูชางมิน วันนี้เป็นเวรชั้นนะ นายน่ะ...ถอยไปเลย ไป๊!”
ซองมินกระแทก เสียงใส่ดุๆ น่ากลัวตายล่ะ เช๊อะ!
“ไม่ต้องก็ได้ ชั้นดูให้เอง พวกนายไปพักผ่อนกันเหอะ เหนื่อยกันมากพอแล้ว กว่าจะหยุดร้อง เดี๋ยวถ้าเกิดร้องขึ้นมาอีกคงไม่มีใครได้พักแน่ๆ แต่คิดว่าคงไม่ตื่นแล้วล่ะ”
ฮีซอลเบ้ปากให้กับคยู พาไปเซ่! นี่ช่วยแล้วนะ เด๋วเปลี่ยนใจเลย คยูก้มหัวให้ฮีซอลเป็นการขอบคุณที่ช่างรู้ใจเค้าจริงๆ แล้วรีบดีดตัวไปหนีบซองมินที่ตั้งท่าจะหนีเค้า (อีกแล้ว)
“ไม่ต้องเลย คิดว่าหนีพ้นเหรอ”
“นายอยากมาว่าชั้นเด็กทามมาย”
“ก็นายเกิดที่หลังชั้นนิ่หน่า”
ซองมินไม่กล้าส่งเสียงดัง เพราะกลัวว่าชางมินจะตื่น เมื่อโดนร่างสูงกว่าคว้าตัวไว้ได้ก็รัวกำปั้นไม่ยั้งใส่ไปเต็มแรง
“เฮ๊ย! ปล่อยช้าน!!!”
คยูยกซองมินพาดที่ไหล่ตัวเองแล้วหันไปยิ้มให้ฮีซอลก่อนไป
“ไปแล้วน้า...คร๊าบพี่สาว!?”
เสียงซองมินค่อยๆ เบาลงและเงียบหายไป ปาร์คจองซูกะรยอฮุคยังยืนอยู่ (ทำไมกัน?)
“แล้วนายจะมายืนหาเรื่องชั้นรึไง ไปเซ่!”
ฮีซอลชักน้ำเสียงใส่อย่างขุ่นๆ แต่เค้าแกล้งทำหรอกน่า ก็เห็นหน้ากับท่าทางของจองซูก็พอรู้แล้วล่ะว่า
“ไปเหอะ ไปพักซะ ชั้นดูเองได้ เด็กคนเดียว ถ้าเค้าไม่แหกปากจนชั้นเอาไม่อยู่อ่ะนะ”
“แต่พี่เองก็ยังไม่ได้พัก ไม่ใช่เหรอ?”
ฮีซอลยิ้มๆ ปลายตาไปยังจองซู
“ชั้นว่าพี่คงอยากสอนฮุคกี้เรื่องเวทย์สมุนไพรนะ ชะมะ?”
“จริงเหรอ?”
จองซูปั้นหน้าไม่ทัน คิดไม่ถึงว่าฮีซอลจะชำนาญในเรื่องแบบนี้
“ช่า...ช่าย สมุนไพรหายาก!”
จองซูส่งยิ้มแปลกๆ ที่ดูเหมือนกำลังจะขอบใจหรือเปล่า? ไม่รู้ซิ
“ไปเหอะ!! ผมอยากเรียนจะแย่แล้ว!”
ช่างไม่รู้อะไรบ้างเล๊ย
“งั้นก็...ไปนะ ...ไปฮุคกี้...”
ไปกันหมดแล้ว
- เทือกเขาเฮลิคอน –
“อุ๊ยตาย!ตื่นแล้วเหรอจ๊ะเด็กน้อย!”
เยซองเอ่ยถามเมื่อรยอฮุคเปิดฝาโลงออกแล้วอุ้มทารกน้อยๆ ที่เพิ่งจะลืมตาดูโลกได้ไม่นาน ไม่ใช่ซิ! เค้าเพิ่งจะตื่นต่างหาก เค้าน่ะเกิดมาตั้งนานแล้ว
“ทีนี้ก็เหลือแต่รอเวลาให้เค้าเติบโตและเอ่อ...เราต้องการพื้นที่หรือเปล่า?”
เยซองถาม รยอฮุค
“แน่อน และต้องเป็นเจ้าพวกนั้นซินะ!”
เจ้านั่น! พวกนั้น! หมายถึงใคร เยซองกับรยอฮุคมองหน้ากันอย่างงๆ
“โธ่เอ๊ย! ทำเป็นงง ก็เจ้าพวกตัวแสบที่คลอดที่เขาโอลิมปัสนั่นไง๊”
คิบอมตอบแทน
“ห๊า! ว่าไงนะ นี่คงไม่ได้หมายความว่า...”
เยซองหน้ามุ่ยลง
“ที่นี่ก็กว้างขวางพอที่จะเปลี่ยน...และเอ่อ...สอน...”
รยอฮุครีบเสริม
“มันคงจะ ช่าย! ถ้าเป็นเมื่อก่อน สมัยนั้น แต่นี่มันเปลี่ยนไปแล้ว นี่มันปี ค.ศ. 2079 แล้วนะ”
คิบอมแย้งขึ้น
“แล้วไง...จะเอายังไง?”
เยซองเริ่มขึ้นเสียงใส่คิบอมที่ดูจะพลักไสพวกเค้าไปซะเหลือเกิน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ก็เลี้ยงมาเหมือนๆ กัน ทำไมจะต้องเลือกที่รักมักที่ชังด้วยนะ
“ชิ๊! ลำเอียง”
รยอฮุคสบทขึ้น
“ยังไงซะเด็กพวกนั้นก็ต้องอยู่ที่นี่ ชั้นไม่มีทางปล่อยให้เค้าไปไหนแน่ๆ”
เจ้าแม่ฮีซอลเรอล่าแห๋วมาจากด้านหลัง ทำเอาทั้ง 3 คน หุบปากทันที
“แต่ที่นี่ต้องการ การเปลี่ยนแปลงและเด็กนี่ก็ต้องเรียนรู้...”
คิบอมอ้าปากค้างเมื่อเจอกับสายตาพิฆาตของเจ้าแม่ฮีซอลไปเต็มๆ
“ชั้นคิดว่าพวกเค้าคงต้องไปอาศัยอยู่ที่โรมาเนียซักพักนะ ก็ถือซะว่าไปพักผ่อน เปลี่ยนบรรยากาศ อะไรทำนองเนี่ยะ และชั้นคิดว่า เมทิส...ทุกคนรู้ดี ใช่ไม๊?”
ปาร์คจองซูเอ่ยเรียบๆ เสียงแห่งความเป็นผู้นำถึงแม้ว่าจะมีอำนาจใกล้เคียงกับคิมฮีซอลแต่ ยังไงซะฮีซอลเองก็ระลึกได้เช่นกันว่า ไม่ควรแย้งถ้าคนๆ นั้น มีเหตุผลเพียงพอ และนั้นก็เป็นสาเหตุนึงที่เค้าไม่กล้าขัดสิ่งที่จองซูเพิ่งเอ่ยไป ซีอวน ดงแฮ ซองมิน และคยูฮยอน เดินตามมาติดๆ และแม้จะสงสารฮีซอลจับใจ ก็ไม่อาจคัดค้านอะไรลีดเดอร์ลีทึกได้เล๊ย
“และถ้ายังพอมีหลงเหลือบ้าง สำหรับความทรงจำเก่าๆ ในอดีต เมทิส! เจ้าควรรู้นะว่าสิ่งใดที่ควรจะปฏิบัติเป็นสิ่งแรก เวลานี้สิ่งที่ควรทำ และต้องให้ดีที่สุดด้วยสำหรับการกำเนิดใหม่ของ... มันควรเป็นยังไง”
จองซูจบประโยคเชิงออกคำสั่ง แล้วก้าวเท้าออกไปทันที โดยมีรยอฮุควิ่งตามไปเพื่อ?
“ฮีซอล!!”
เป็นซีวอนที่คว้าเอวไว้ได้ทัน ก่อนที่ร่างจะกระแทกกับพื้นหิน
“ลมจับซะแล้ว”
คิบอมส่ายหน้า
“พี่นะพี่...ทำอะไร พูดอะไร ไม่คิดถึงจิตใจคนอื่นบ้างเล๊ย ทีตัวเองกะ...”
ลีซองมินหน้าจ๋อยลงเมื่อโดนคยูตำหนิทางสายตา
“นี่ไม่ใช่เวลาจะมาเถียงกันนะ เราเป็นเมทิส และเด็กคนนั้น”
“งั้นนายก็เห็นด้วยกับจองซูซินะ”
เยซองกระแทกเสียงใส่หน้าคยู
“เยเย่!... ไปกันเหอะ! ชั้นมีเรื่องจะปรึกษานายหน่อย”
ดงแฮเรียกคนรักซะหวานหยด
ความคิดเห็น