{TVXQ Japan's Gay Shinhwa} Never Die Love My Darling! Ep2.

ลำดับตอนที่ #5 : Actors of Ep.1 Part 5 Everybody came.....1 [JAPAN]

Actors of Ep.1 Part 5 Everybody came.....1 [JAPAN]

ความเดิมตอนที่แล้ว 

ยาสุกะก็ถูกช้อนตัวให้มานอนซบที่แผงอกกว้างบนร่างของโทคุยามะแทน ร่างบางที่ไม่ได้สติหลับไม่รู้เรื่องบนร่างหนาจนกระทั่ง...เค้าก็หลับไปแล้วเช่นกัน

แสงแดดที่ลอดผ่านม่านสีครีมไล่เลียอยู่บริเวณเปลือกตาช่างสร้างความน่ารำคาญให้ร่างที่กำลังหลับสบายๆ หงุดหงิดจนทนไม่ไหวต้องเปิดเปลือกตาออกมาดูสิ่งที่รบกวน แล้วรีบหลับตาปี๋ทันที

"โอ๊ะ! ... แสบตาจัง"

ร่างบางกระพริบตาถี่ๆ ปรับรูรับแสงในตาให้ชิน แล้วตั้งท่าจะบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้าจากอะไรซักอย่างเมื่อคืน แต่ ติด... อะไร... หนักๆ แขนใคร?

"ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ เจ้าหญิงของช้าน"

โทคุยามะเอ่ยทักซะหวานหยด

"เจ้าหญิงเหรอ ? ประสาท! ชั้นต้องเป็นเจ้าชายซิ ถึงจะถูก"

ยาสุกะแย้ง

"ได้ไง ถ้านายเป็นเจ้าชายแล้วช้านล่ะ"

โทคุยามะถามด้วยน้ำเสียงงอนๆ

"ก็นายก็เป็น... เอ่อ...เดี๋ยวคิดก่อน"

แล้วก่อนที่จะได้โต้ตอบกัน ก็มีเสียงนึงดังขึ้นด้านนอกที่หน้าประตู

"พี่ๆ พี่ตื่น'ยัง"

นั่นเสียงเจ้าโคทานิ น้องชายเค้าเอง

"ชั้นว่าพี่เค้าไม่สบายรึเปล่า"

และนั่นคงเป็นเสียงเจ้าไคสุเกะ เจ้าของบ้าน

"นี่พวกนาย มาตะโกนแหกปากหน้าห้องคนอื่นทำไม"

เรงเอ่ยถามและตามด้วยฝ่ามือประทับลงบนกลางกะบาลเจ้าเด็ก 2 คน นั่น

"เจ็บ!! อ่ะ"

"ใครใช้ให้นายเสียมารยาทแบบนี้ ห๊า!!!"

"ช่างเหอะ ชั้นตื่นกันแล้ว เดี๋ยวตามลงไป"

สายตาทุกคู่หันตามเสียงทุ้มๆ ที่คุ้นจัง

"โทคุยามะ!!!!"

ดันเป็นจูริซะนิ่ที่แหกปากดังลั่น

"อืม...โอฮาโยะ มินน่ะ"

เค้าเอ่ยทักทายทุกคนด้วยคำสุภาพ แต่ที่ไม่สุภาพเอาซะเลยก็คงจะเป็นท่อนบนที่ไม่ได้สวมอะไร (เปลือย ซิ๊กแพคล้วนๆ) กับท่อนล่างเป็นบ๊อคเซอร์ตัวจิ๋ว คล้ายๆ ของ

"กางเกงพี่ยาสุกะซังนิ่หน่า"

เจ้าน้องชายตัวดีเอ่ยถาม

"อืม...ยืมมาใช้ก่อน เพราะไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาเลยซักกะชิ้นเดียว คำพูดที่ชวนจิ้นของโทคุยามะ ทำให้โคทานิหน้าแดงเถือก (ทำไม?) ส่วนไคสุเกะอมยิ้มแปลกๆ อย่างเข้าใจแล้วคร๊าบ เรงกะจูริมองหน้าสลับกันไปสลับกันมาจนเริ่มมึนหัว

"งั้นพวกเราไปรอพี่ที่ห้องอาหารนะครับ"

"อ้าว!! ยังไม่ได้ทานอาหรเช้ากันเหรอ?"

เจ้าห้องนอนสีครีมโผล่หัวออกมาทัก น้าน!! เข้าใจ'ยัง ทีนี้ก็จบไปอีกคู่นึงแล้วซินะ

"แล้วนายก็ไปอาบน้ำซะ"

ยาสุกะเอ่ยกับโทคุยามะเสียงขุ่นๆ เหมือนว่าเค้าเป็นเด็กๆ ที่ไมรู้จักหน้าที่ ก็แค่ให้ไปบอกน้องมันว่าไปรอข้างล่างเดี๋ยวจะตามไป ก็หายไปชาติเศษ จนเค้าอาบน้ำแต่งตัว (อย่างสบายๆ ด้วยขาสั้นสีดำกับคอวีสีแดง) เสร็จเรียบร้อยแล้วก็ยังไม่มาจนต้องมาตามเนี่ยะ

"นายเนี่ยะน้า รู้จักเวลาล่ำเวลาบ้างซิ เดี๋ยวคนอื่นเค้าก็คอยเราหรอก"

ประตูที่ถูกปิดโดยยาสุกะ แต่ก็ยังได้ยินเสียงบ่นๆๆๆ ใส่โทคุยามะไม่ขาดปากจนกระทั่งเสียงนั้นค่อยๆ เบาลงและไม่ได้ยินในที่สุด เมื่อเดินเกือบจะถึงบันไดขั้นสุดท้ายจูริก็หยุด

"เรง...ชั้นลืมของวะ เดี๋ยวมาไปที่ห้องแป๊บ"

จูริก้าวขายาวๆ ขึ้นกลับไปข้างบน

"เดี๋ยวดิ่...ไปด้วย"

แล้วทั้งคู่ก็หายไป (อีกคู่แล้วนะ) เจ้าเด็กแสบ 2 คน มีรึ...จะยอมพลาดก็มันน่าคิดนิ่ ลืมอะไร แล้วทำไมต้องไปกัน 2 คนด้วยล่ะ

"ตามไม๊?"

ไคสึเกะถาม

"อืม...แน่นอน" (สอดเจงๆ)

ว่าแล้วก็แอบย่องๆ ตามขึ้นไปจนเกือบถึงขั้นบนสุด

"อ่ะ...นั่นมันอะไร"

ภาพที่เห็นจากระยะสายตาตรงปลายบันไดขั้นเกือบบนสุด กับระหว่างหน้าห้องเรงกับจูริที่ตรงข้ามกัน

"นายว่านั่นคือ?"

ไคสุเกะถาม

"ชั้นว่าพี่เค้าคงจูบกันอยู่"

โคทานิตอบได้ทันควันเลยแฮะ

"ไมล่ะ มั่นใจจัง ชั้นว่าไม่น่า"

ก็ในเมื่อเค้าเติบโตมาด้วยกัน ถ้ามีความผิดปกติระหว่างพี่ 2 คน นั่น เค้าต้องรู้ซิ เค้าจึงแย้งโคทานิที่จ้องเอาๆ

"ชั้นว่าไปกันเหอะ"

ไคสุเกะชวนโคทานิ แต่เค้ายังไม่ขยับ และแล้วฝ่ามือปริศนาก็ตกลงตรงกลางกระหม่อมโคทานิอย่างจัง

"นายนี่ มาสอดอะไรตรงนี้ ไป๊!!!"

เสียงเล็กๆ แหลมๆ ของยาสุกะดังจน 2 คนตรงนั้น งง คร๊าบ

"แล้วนายมายืนทำอะไรให้น้องมันจิ้นล่ะ"

โทคุยามะถามเรง

"เปล่าแค่ลืม I นี่"

เรงชูของที่ลืมให้ 2 คนนั่นดู

"โธ่!...นึกว่าอะไร ที่แท้ก็แผ่นเกมส์ตัวใหม่"

ยาสุกะเอ่ยอย่างระอา

"ที่นี่ ก็ถึงคราวเจ้าน้องชายของเราแล้ว ชั้นจะต้องพิสูจน์"

"เรื่อง?"

"ความลับ...บางอย่าง...ที่เหมือนนาย 2 คนไง"

"ห๊า!?!"

2 ร่างผสานเสียงด้วยความตกใจ คาดไม่ถึงว่า ไคสุเกะจะเป็น.......

"ไม่หร๊อก...ชั้นว่า เจ้านั่นไม่ใช่ แต่น้องนายน่ะนะ ยาสุกะซัง ...ชัวร์"

โทคุยามะร่ายซะยาวแล้วจบประโยคตรงโคทานิเป็นพวกเดียวกันกับยาสุกะไง (เคะ ชะมะๆ)

หลังจัดการกับอาหารเช้าเสร็จทั้ง 4 คน ก็เริ่มแผนการ โดยเรงและจูริชวนไคสุเกะไปเล่นเกมส์ก่อน แล้วคอยให้ 2 คนนั่นหลอกหล่อเจ้าโคทานิที่ทำตัวติดกันเป็นตังเมไปหาอะไรอย่างอื่นทำแทน แต่ไม่ว่าชวนทำโน่น ทำนี่ ก็ไม่มีท่าทีที่เจ้าเด็กแสบ 2 คน จะแยกออกจากกัน ถ้าไม่ติดว่า โคทานิเป็นเอ่อ...นะ คงคิดว่า 2 คนนี่ เป็นแฟนกันแหงๆ นั่งแต่งเพลงรักๆ ใคร่ๆ กันอยู่ได้ จะไปเป็นนักร้องกันรึไงเจ้าพวกนี้ แต่ไม่มีอะไรเกินความสามารถหรอกน่า และยาสุกะก็เริ่มต้น

"ชั้นว่าห้องหนังสือคุณปู่คาโต้เนี่ยะ มันน่าสนใจนะ ว่าไม๊ โทคุซัง"

"อืม...คงมีพวกหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของการกำเนิดพลัง GPS ด้วยนะ ถ้าจำไม่ผิด เพราะว่าเท่าที่ชั้นเรียนมา มีไม่กี่คนหร๊อก ที่ได้ครองครอบหนังสือทรงคุณค่าขนาดนั้น"

"แล้ว...มันจะมีประโยชน์กับชั้นยังไง"

"ก็...คงอาจจะช่วยแนะนำการใช้พลัง GPS ของนายให้น้อยลง แต่ทรงประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าเดิมไง"

"คือ...หมายถึงใช้พลังน้อย แต่ค้นหาได้ไว งั้นชะมะ"

"แหม...นายเนี่ยะน้า...นอกจากจะน่าร๊ากๆ สำหรับชั้นแล้ว นายยังฉล๊าด ฉลาด จริงนะ ยาสุกะของช้าน"

ปากก็พูดไป แต่สายตาก็คอยชำเลืองไปทางเจ้าโคทานิ อยู่เป็นระยะๆ ได้ผลแฮะ เจ้านั่นชักเริ่มขยับตัวออกจากโซฟาแล้ว 

"เอ่อ...ไคสุเกะ ชั้นว่า... เราแต่งเพลงไว้แค่นี้ก่อน... ดีมะ"

"อ้าว!' ไม? อ่ะ"

"คือ...ชั้นอยากอ่านหนังสือ ...เพิ่มเติมนิดหน่อย"

"โห! ... ดับ' นายเนี่ยะ ต้องพึ่งหนังสืออีกเหรอ ชั้นว่านายร้องเพลงก็เพราะ เล่นดนตรีก็เก่ง แถมยังแต่งพลงได้เข้าท่าอีก ดูของช้านดิ่"

"เอาน่า...นายเองก็... ร้องเพลงเพราะดีออก โดยเฉพาะเพลงนั้นหน่ะ...เพลง ชื่อเพลงอะไรนะ?"

ไคสุเกะยังไม่ทันจะได้ตอบ เรงกับกะจูริก็เดินเข้ามา

"แน้!! ทุกคน ช้านมีเกมส์ใหม่มาให้ลองชิม"

"เฮ้ย! มันกินได้ด้วยเหรอ"

เรงขัดคอซะนิ่

"บ้าเหรอ!!...หมายถึงเล่นไง"

ไคสุเกะสนใจเกมส์บ้างแต่ก็ไม่ถึงกะมากมาย เท่าเรงกะจูริหร๊อกนะ ถ้าไม่ใช่

"คาเมน ไรเดอร์!!!!"

"ห๊า!!!"

"ใหม่ล่าสุดจากเพื่อนช้าน เจ้านั่นมันเพิ่งเขียนโปรแกรมเมื่อวานก่อน และยังไม่มีขายตามตลาด...ชัวร์"

เกมส์ต่อสู้กับปีศาจ ไคสุเกะคลั่งจริงๆ นะ และมันก็ทำให้ร่างของทั้ง 2 คน แยกจากกันซะที เฮ้อ!! ลุ้นจนเหนื๊อย เหนื่อย 

ที่ห้องนอนของจูริ (ให้ยืมใช้งาน) สมากชิก 3 คนกำลังเริ่มต้นเล่นเกมส์ แต่ขึ้นชื่อว่าบ้าเกมส์ทั้งคู่ รวมถึงเไคสุเกะก็ใช่ย่อย แผนก็เลยยังไม่ถึงไหน และเมื่อโทคุยามะมาเคาะที่ประตูที่หวังว่าคงเคลียร์ทางแล้ว

(ทำไมต้องเป็นเค้าล่ะ อยากรู้ก็จิ้มดูที่ Blog ของซูริเลยนะ)

"นาย...พวกนายทำอะไรกัน!!!"

เจ้าของเสียงทุ้มที่ทำไมถึงได้ดูน่ากลัวจังวะ เรงคิดในใจ

"เอ่อ...กำลังซาหนุกเลย เฮ้ย จูริ นายลืม I นั่นไว้ที่ไหน ถ้าหายไปชั้นซวยนะ"

เรงกระตุ้นจูริให้ลุกขึ้น

"ตายละ ชั้นลืมไปซะสนิทเลย"

เมื่อทั้ง 2 คน ลุกออกจากเบาะหน้าจอทีวีแล้ว

"เอ่อ...งั้นนายเล่นกะโทคุยามะไปก่อนนะ"

"ชั้นไม่เล่นเกมส์"

ตอบอย่างรวดเร็ว

"งั้น...นายก็ดูน้องเล่นไปละกัน"

"เดี๋ยวมานะ"

"อืม ... พี่แพ้ผมอีกแล้ว"

ไคสุเกะสนซะที่ไหนละ เกมส์กำลังซึมผ่านสมองอันชาญฉลาด เมื่อชนะก็ต้องเล่นภาคต่อเนื่องดิ่ ประตูสนิท โดยไม่ลืมล๊อคจากด้านนอกด้วยฝีมือของจูริเอง

"น้องจะเป็นไงมั่งอ่ะ"

จูริเอ่ยอย่างกังวล

"ไม่หร๊อก เจ้านั่นไม่กล้า"

"หึๆ น้อยไปซิ! นายยังไม่รู้จักเค้าดีพอ"

ยาสุกะเดินขึ้นมาจากห้องหนังสือที่ปล่อยให้โคทานิอ่านหนังสือมีไม่คิดว่าโทคุยามะจะรู้ว่ามันมีจริง คิดว่าพูดเล่นๆ

"เค้าแรงได้ใจนะ แต่กับน้องคงไม่เท่าไหร่ ก็แค่เราอยากพิสูจน์นิดๆ หน่อยๆ เองน้า"

ยาสุกะพูดเพื่ออะไร? ให้เรงกะจูริจิ้นไปไกล!! (อีกแล้ว) เรื่องเมื่อคืนยังจิ้นไม่เลิกเลย ยาสุกะพอนึกได้ ก็หน้าขึ้นสีทันที

ในห้องทำไมมันเงียบจัง

"ห๊า!! ไหงทำงี้อ่ะ...จูริ"

ยาสุกะเองที่โวยวาย

"ก็ลืมไป...อ่ะ"

ห้องนอนของจูริคนเดียวที่เก็บเสียง เพราะเป็นคำสั่งของคุณปู่คาโต้ที่สั่งทำขึ้น ก่อนหน้าที่พวกเค้าจะมาอยู่และสั่งทำป้ายแขวนชนิดติดตายตัวเหมือนร่ายมนต์ไว้ แงะไม่ออกเลย หน้าห้องของแต่ละคนจะมีป้ายกำกับบอกไว้ว่า นี่...ห้องใครและมีสัญลักษณ์ของตราประจำตระกูลติดไว้ด้าบบนของชื่อด้วย อันนี้ไม่มีใครทราบว่าทำไม แม้แต่คุณพ่อบ้านชินกะคุณแม่บ้านชินนิจิเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่แน่ๆ ทุกคนเป็นห่วงจัง
(กลับไปด้านในกันเหอะ: คนเขียน)