{TVXQ Japan's Gay Shinhwa} Never Die Love My Darling!

ลำดับตอนที่ #4 : Part 1... Actors of Ep.1 before 1000

Part  1... Actors of Ep.1 before 1000 Part I ในปี 1000

ลาก่อนโลกในฝัน..........
ฝันที่ถูกสร้างอย่างสวยงาม แต่งแต้มด้วยความสมดุลระหว่างด้านสว่างและด้านมืด ข้าสร้างสิ่งมหัศจรรย์นั้นขึ้นมา จาก เดอะ คิวบ์ ความหวังเดียวที่เป็นแรงบันดาลก็คือ ความสงบสุขของเผ่าพันธุ์ต่างๆในโลก 

"ข้าปรารถนาเช่นนั้น" 

โลกที่น่ารังเกียจ มีแต่ความเคียดแค้น ชิงชังและชั่วร้าย ก่อกำเนิดขึ้นมาอย่างรวดเร็วราวกับเนรมิตได้
 

ตำนาน ... กำลังจะเริ่มต้นแล้ว 

จากนี้ตัวข้าอีกคนที่อยู่ ณ แห่งใดก็ตาม กำลังจะเปิดเผยความต้องการอันรุนแรงออกมา
และข้าเท่านั้นจะเป็นผู้หยุดตัวข้าเอง
 

"โจลี่ เจโล ที่รัก" ชายหนุ่มรูปงามเรียกนางผู้ดูแล เดอะคิวบ์ ทั้ง 2 อัน 

ครั้งหนึ่งในร่างของพวกเรา เป็นเศษส่วนสำคัญของความดีและความชั่วที่รวมกันอยู่ การหลอมรวมกันระหว่างเราในครั้งนั้น 
เจ้ารู้และประจักษ์เช่นเดียวกันกับข้า เราหลอมรวมบาปเอาไว้บนริมฝีปากของกันและกัน และข้า...ต้องชดใช้สิ่งเหล่านั้นด้วยชีวิต

และด้วย คิง ออฟ เดอะ คิวบ์

 

-Space of Black-

 

พื้นที่สีดำภายใต้การดูแลของร่างได้ส่วนตรงหน้า เบยองจุน ยิ้มอย่างพอใจ 'ข้าคิดไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกเจ้า ที่นี่ช่างงดงามนัก 
แต่ก็แฝงไปด้วยความลึกลับ น่าค้นหาจริงๆ'

 

"นานแค่ไหนที่ท่านไม่ได้มาที่นี่" เจ้าของพื้นที่สีดำเดินออกมาต้อนรับผู้มาเยือน

 

"เพราะข้ารู้ว่าเจ้าสบายดี หน้าที่ของเจ้า เจ้าก็คงทำมันได้อย่างดีอยู่แล้ว ข้าพูดถูกไม๊"

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ เพราะเค้ารู้ดีว่า ถ้าพูดอะไรไปมากกว่านั้น จะยิ่งทำให้ความต้องการบางอย่าง
ในตัวผู้หญิงคนนี้เพิ่มมากขึ้น แม้ว่าข้าจะเป็นผู้สร้างเจ้าขึ้นมา จาก 1 ใน 3 ของตัวข้า 
แต่ข้าก็คือผู้ชายไม่อาจปฏิเสธความงดงามของหญิงสาว ข้ายอมรับได้เลยว่า เจ้านั้นช่างงดงาม
และข้าคงทนไม่ได้ถ้า... ต้องใกล้กันไปมากกว่านี้

 

ความคิดของเบยองจุนดูเหมือนจะเป็นจริง โจลี่ค่อยๆ เคลื่อนกายภายใต้อาภรณ์สีดำสนิท ไปทางด้านซ้ายของกายแกร่งที่ยิ่งสงบนิ่ง 
รูปหน้าที่ดูคมคายกับสายตาที่มองแล้ว...ท่านจะต้องเป็นของข้า ...ดั่งต้องมนต์บางอย่าง โจลี่ทรุดลงในอ้อมแขนทันที

 

"ท่านยองจุน...ทำไม? ใจของท่านทำด้วยสิ่งใดกัน ทั้งๆที่ท่านก็รู้ว่าข้าคิดเช่นไร"

 

ร่างที่เพิ่งจะตื่นเอ่ยถาม เมื่อละสายตาไปยังร่างกายตนเองที่ไม่ได้เปลือยเปล่าแต่อย่างใด 
มัน... ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นระหว่างท่านกับข้า ทำไม?

 

พื้นที่สีแดงเพลิงถูกเนรมิตขึ้นจากปลายนิ้วเรียวยาวของร่างแกร่งนั่น ดูภายนอกเหมือนมันสามารถที่เผาทุกอณูให้มอดไหม้ 
หากได้ย่างก้าวเข้าไป ไม่มีสิ่งใดให้ปรากฏให้รกสายตา จะมีก็แต่เพียงร่างๆนี้ที่... 
กำลังกรีดร้องด้วยความทรมานแทบขาดใจ ความร้อนคล้ายจะเผาไหม้เนื้อเนียนสวยนั้นให้สลาย

 

ร้อน ... 
ทรมาน ... 
ท่านอย่าทำอย่างนี้กับข้า 
แต่ไม่... 
ข้าจะไม่ยอม... ให้ท่านต้องฆ่าข้าหรอก 
เพราะ... ถ้าท่านไม่ต้องการข้า 
ข้า... จัดการกับตัวข้าเอง

 

เสียงโอดครวญด้วยทรมาน ดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ความร้อนจากพื้นที่สีแดงคงทวีความร้อนมากขึ้น 
เบยองจุนแค่ตั้งใจจะกักขังร่างนี้ไว้ เพื่อให้อารมณ์บางอย่างสงบลง เค้าไม่ใช่คนใจร้าย แต่สิ่งที่เค้าทำน่ะ มันถูกต้องแล้ว 
เสียงครวญครางนั่นเงียบไปนานแล้ว เข้าใจว่าคงสลบเพราะความร้อน

 

ทันทีที่ก้าวเข้ามา เค้าถึงกับชะงักกับร่างที่นอนอยู่บนเปลวเพลิง มันไม่ได้เกิดจากการเค้า ยองจุนรีบตรงไปยังร่างบางที่นอนหายใจรวยริน 
ไม่จริงนะ นี่มันไม่ใช่ความร้อนจากการกระทำของข้า หากแต่เป็นเพราะนางเอง นางทำร้ายตัวเอง เพื่ออะไร แต่ไม่ว่ายังไง 
ร่างกายของโจลี้ได้กลายเป็นสีดำไปแล้ว ดวงตาเบิกกว้างไม่ไหวติง นอนสงบนิ่ง ... นางสิ้นใจแล้ว

 

"โจลี้ เจ้าทำไมทำอย่างนี้ ทำไม ข้าไม่ได้ต้องการให้มันเป็นเช่นนี้ ข้าขอโทษ โจลี้...ที่รัก" 
ยองจุนหลุดปากออกไปแล้ว แต่ร่างนั้นไม่รับรู้อะไรอีกเลย

 

"ไม่นะ ข้าไม่ได้ต้องการชีวิตเจ้า ข้าไม่ได้อยากให้เจ้าตาย แต่ข้า ข้า..."

 

ยองจุนพูดกับร่างที่แน่นิ่ง สำหรับเจ้าแล้ว ข้าคือสิ่งที่เจ้าให้ได้แม้กระทั่งชีวิตงั้นเหรอ 

ทำไม?................. 
เพราะอะไร?..................

ความคิดและภาพเหตุการณ์ต่างๆหวนกลับมาในสมองเค้าอีกครั้ง

 

"อืม...โจลี่ เมื่อหลายวันก่อน ข้าเดินผ่านเขตป่าของเจ้า มันช่างเยือกเย็น และก็ไม่มีเสียงใดๆให้ได้ยินเลย จนข้าก้าวพ้นเขตป่าออกไป 
มีเสียงหนึ่งดังขึ้นเป็นระยะๆ เหมือนเสียงของ... มนุษย์ 2 คน กำลังสนทนากัน" 

โจลี่ฟังจบแล้วก็ยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานชิ้นล่าสุดของตัวเอง

 

"มันคือสิ่งที่ข้าเพิ่งจะสร้างขึ้น จากเศษของออร์ สปาร์คที่อยู่ใน เดอะ คิวบ์ ปีศาจสาวอันทรงเสน่ห์ นามว่า ซัคคิวบัส 
และปีศาจเพศชายรูปงาม นามว่า อินคิวบัส"

 

'ออร์ สปาร์ค ในเดอะ คิวบ์เหรอ นี่เจ้าสามารถดึงพลังงานจากเดอะ คิวบ์ ออกได้เอง งั้นเหรอ น่าทึ่งมากๆ 
เจ้าเรียนรู้วิธีการพัฒนาสิ่งมีชีวิตให้มี DNA แล้ว ยังสร้างมนุษย์ขึ้นมาได้อีก โอ้...โจลี่ ข้าภูมิใจในตัวเจ้ามากเหลือเกิน'

 

"จริงๆแล้วเจ้า 2 ตัวนั่นๆไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นปีศาจที่ข้าสร้างขึ้นเพื่อหลอกล่อเจ้าศัตรูเพศชายที่มักจะใช้ดินแดนข้าเป็นที่อาศัย 
ก็เจ้าผีกูลตัวร้ายนั่นแหล่ะ แถมยังชอบสร้างความรำคาญให้ข้าไม่เว้นแต่ละวัน"

 

"ยังไงล่ะ" ยองจุนอยากรู้แล้ว เพศชายหรอ?  แล้วโจลี่ก็เกลียดผีกูล ทำไม?  นึกแล้วก็ขำ

 

"ท่านยิ้มอะไร ห๊ะ !! ที่ข้ารำคาญก็เพราะพวกมันชอบขุดซากศพสัตว์ที่เน่าเปื่อย และยังเศษอาหารของมิโนทอร์นั่นอีก 
แดดาลุส รายงานข้าเกือบตลอดว่าเค้าเหลืออดกับเจ้าพวกนี้เต็มทีแล้ว"

 

"เจ้าก็เลยอยากช่วย แดดาลุส งั้นหรอ?" ยองจุนถามอีกแล้ว (หึงรึไงน้า)

 

"หืม!!... เปล่า" จริงๆตัวเค้ากับแดดาลุสก็มีงานล้นมืออยู่มากพอแล้ว 

"แต่ที่ข้าต้องทำเพราะ...แดดาลุส..." 
โจลี่พูดติดๆขัดๆซะแล้ว เมื่อเห็นสีหน้าของยองจุน เธอรู้ได้เลยว่าเค้าก็มีความรู้สึกบางอย่าง...เหมือนกับเธอเช่นกัน

 

"ทำไม?" ยองจุนเริ่มสงสัย นิสัยของโจลี่นั้น ไม่ค่อยจะทำร้ายใครก่อนถ้าไม่ถูกระทำ

 

"งั้นคงเป็น...เจ้าแดดาลุส ซินะ" เสียงยองจุนแปลกไปนิด โจลี่ยังไม่แน่ใจนักว่าเค้ากำลัง หึง!!!

 

"หืม...ใช่ พวกมันทำร้ายเค้า ซุ่มทำร้ายเค้าจนเกือบแย่ ถ้าไม่ได้ มันติคอรัส ช่วยไว้ละก็นะ ข้าคงต้องไปพบท่าน" 

สีหน้าที่เป็นกังวลและแสดงออกถึงความเป็นห่วงออกนอกหน้า สร้างความขุ่นเคืองในดวงตายองจุนซะแล้ว ก็เข้าทางโจลี่ล่ะซิ

 

"เพื่อให้ฟีนิกซ์ช่วยเค้า" ยองจุนต่อประโยคให้จบ น้ำเสียงฟังดูกระด้างนิดๆ

 

แต่ทำให้ร่างเล็กช้อนสายตาขึ้นมามองด้วยความพึงพอใจ ที่คนๆนี้รู้ทันเธอไปซะทุกเรื่องและยังออกอาการเสียอีก

ภาพเก่าๆ เหตุการณ์เก่าๆเหล่านั้น ล่องลอยอยู่ในสมองของยองจุนซ้ำไปซ้ำมา 'เจ้าเป็นสิ่งที่ข้าสร้างขึ้น แต่ทำไมนะ ข้าจึงกลับหลงใหลในเจ้า ทั้งๆที่ข้าเป็นผู้ปั้นขึ้นมาเอง จากนี้ข้าคงต้องห่างเจ้าซักระยะ เพื่อ...เจ้า เพื่อ...ข้า และเพื่อนาง...นางที่รักเจ้า'

 

"ข้าไม่ดีตรงไหนบอกข้ามาซิ!! ท่านต้องการให้ข้าทำเช่นไร ท่านจึงจะมอง..." โจลี่พูดยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกเสียงทุ้มขัดขึ้นก่อน

 

"อย่าพยายามเลยสาวน้อย ข้าสร้างเจ้าขึ้นมาเพื่อดูแลโลกแห่งความมืดให้เกิดความสมดุลและสมบูรณ์แบบตามสิ่งที่ควรจะเป็น" 
เจ้าของเสียงนั้นเอ่ยตอบ

 

"ถ้าเช่นนั้น... ข้าก็คงสร้างทุกสิ่งทุกอย่างสมบูรณ์แบบตามที่ท่านปรารถนาแล้ว มันก็ไม่มีประโยชน์ที่ข้าจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป" 
น้ำเสียงที่ก้าวร้าว ทำให้เบยองจุนโกรธจัด 'นี่เจ้ากำลังขู่ข้างั้นเหรอ... อยากลองดีกับข้า ... ก็ได้'

 

"ถ้าอย่างงั้น ....... เจ้าก็จงไประงับสติอารมณ์ตนเองในนั้น...จนกว่าข้าจะพอใจ"

ฟินิกซ์พาหนะคู่กายของเบยองจุน บินมาหยุดยืนตรงหน้าเค้า จ้องมองไปยังร่างที่ไหม้เกรียม ร่างที่สร้างจาก เดอะ คิวบ์ ชิ้นสุดท้าย ฟินิกซ์รับรู้ถึงอารมณ์ของเจ้านายอย่างดีและเหมือนรู้ว่ากำลังต้องการให้ช่วยเหลือร่างนั้น

 

"ชุบชีวิตนางให้ข้าที" พูดจบเค้าก็เดินหายไป

 

ทำไมไม่เห็นคุณค่า ทำไมกันนะ แต่เมื่อข้าต้องเห็นเจ้า...ต้องมาจากไปแบบนี้ ข้าก็ทนไม่ได้เช่นกัน ข้ายอมรับว่าข้าเองก็หวั่นไหวไม่แพ้เจ้า 
แต่จะให้ข้าทำอย่างไร ในเมื่อข้าสัญญากับนางไว้ว่า ข้าไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนรักของนาง นั่นก็คือเจ้า โจลี่ นางไม่เคยเอ่ยปากบอกรักเจ้ารึไงกัน
 
โลเปซ ข้าพยายามแล้ว ทั้งๆที่ข้าพยายามอย่างยิ่งแล้ว
 

-Space of Red-

 

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?  ทำไม?... อำนาจของข้า" เสียงร่างหนึ่งโวยวายดังลั่น จนได้ยินไปถึงสวนด้านนอก 

เจ้าฟื้นคืนชีพแล้วซินะ ขอบใจเจ้ามากนะ ฟินิกซ์ และข้าหวังอย่างยิ่งว่า การเกิดใหม่ครั้งนี้ของนาง จะไม่มีเหตุการณ์ซ้ำรอยนั่นอีก

 

ร่างเล็กๆ เดินเรื่อยเปื่อยไปตามสวนสวย แต่ที่น่าแปลกคือมีแต่ดอกไม้สีขาวกับสีแดงเท่านั้น เต็มพื้นที่ไปหมด 
ที่นี่...ที่ไหนกัน... มือเรียวเล็กกำลังเอื้อมจะเด็กดอกไม้ชนิดหนึ่งที่ทั้งสวยทั้งส่งกลิ่นหอม

 

"หยุดนะ เจ้าอยากจะตายอีกรอบรึไง เด็กจอมซน" 

'ใคร? เด็กจอมซน ท่านเป็นใคร?  แล้วข้าเหรอ? ที่เป็นเด็กจอมซน บังอาจมาก' 

โจลี่คิดอะไรบางอย่างออกแล้ว แต่ก็นึกไม่ออกทั้งหมด ............ยังสับสนจน........

 

"มาทำอะไรในเขตต้องห้าม กลับเข้าไปข้างในเดี๋ยวนี้" 

ร่างแกร่งดึงมือเล็กๆ หวังให้กลับไปข้างใน แล้วจู่ๆ มือนั้นก็สะบัดออกอย่างแรง ฝ่ามือเรียวเล็กตบเข้าที่ใบหน้าร่างปริศนาอย่างจัง 
ทำเอาร่างที่ตบหน้าชา ยืนงงอยู่พักใหญ่

 

"เช๊อะ เขตต้องห้าม ห้ามก็แปะป้ายบอกไว้ซิ จะได้ไม่เข้ามา ชิ๊" โจลี่ตะโกนใส่หน้าคนที่ถูกตบเมื่อครู่

 

"เจ้าตบข้าทำไมกัน โจลี่" เบยองจุนถาม มือก็ลูบแก้มตัวเอง ผู้หญิงอะไรมือหนักชะมัด

 

"แล้วเรื่องอะไรมาแตะต้องตัวข้า อยากลองดีกับข้ารึไง" ว่าแล้วโจลี่ก็ร่ายมนต์ (อีกครั้ง) ไม่ได้ผล 

ทำไม?................ 
เกิดอะไรขึ้น? ...........................
อำนาจของข้าหายไป?...................................

 

"แน่ละ!!! ถ้าเจ้าอยู่ที่นี่ เจ้าจะไม่มีอำนาจวิเศษใดๆ ยกเว้นแต่ข้าจะคืนให้"

 

ยองจุนนึกแล้วก็ขำกับท่าทีของโจลี่ที่ยังไม่เข้าใจ แต่ว่านางจำข้าไม่ได้เหรอ? ข้า...เบยองจุนที่นางรักไง 
เจ้า...ลืมข้าไปแล้วหรอ?  ต้องถามให้รู้เรื่อง ชุบชีวิต ไม่ได้ให้ลบความทรงจำนะ

 

คำถามที่ต้องการคำตอบรออยู่แล้วในห้องโถงนั่น ฟินิกซ์ และ โลเปซ นางผู้ดูแลโลกแห่งแสงสว่าง ยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อใบหน้าของนางที่เค้ารักปรากฏออกมาพร้อมกับเทพพระอาทิตย์

 

"สวัสดี โลเปซ เจ้ามาเยี่ยมนางหรือว่ามาพบข้า" 

ยองจุนถามไปงั้นแหล่ะ ก็ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่า โลเปซไม่ได้มีสายตาไว้มองใครเลย นอกจากร่างเล็กๆที่เดินตามหลังเค้ามาอย่างอ้อยอิ่ง

 

"โจลี่ เจ้าเป็นอย่างไนบ้าง ข้าเป็นห่วงเจ้ามากรู้ไม๊" 

โลเปซรีบตรงเข้าหาโจลี่ กุมมือเรียวสวยไว้แนบแก้ม สายตาก็สำรวจร่างกายอันบอบบางนั้นทุกซอกทุกมุม มือเรียวยาวโอบไหล่คนรักแล้ว
ดึงร่างนั้นเข้ามา ประทับจูบบนหน้าผากอย่างนุ่มนวล ก่อนจะละมาที่ริมฝีปากอวบอิ่ม จูบรสหวานดูจะเนิ่นนานเกินไปแล้ว..........
เมื่อสายตาและอารมณ์ของอีกคนที่ยังนิ่ง ฝ่ามือกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ ตรงนั้น สองคนนั่น!! ชักอยากจะไปกระชากสองร่างนั้น 
ให้แยกจากกันไปซะตอนนี้เลย แต่เค้าจะอย่างงั้นเพื่ออะไร?............

 

"ท่านมาที่นี่ได้ยังไง แล้วทำไมข้าถึงมาอยู่ที่ พาข้ากลับโลกมืดทีซิ อำนาจของข้าโดนคนๆนี้ขโมยไป" 
โจลี่ร่ายคำพูดซะยืดยาวพร้อมกับเหลียวมองคนๆนั้นแล้วรีบหันกลับไปทันที

 

ขโมยเหรอ?  ข้าไปขโมยอำนาจเจ้าเมื่อไหร่กัน ข้าช่วยเจ้าต่างหาก!!! แล้วมันเรื่องอะไรมากอด จูบ ลูบ คลำ กันตรงหน้าข้าล่ะนี่ 'โธ่ ... โว้ย!!!
เห็นข้าเป็นอากาศธาตุรึไง' 

ฟีนิกซ์วางของออกมาจากอุ้งเท้า มีข้อความบนขนนกฝากไว้ด้วย

 

~ถึงท่านเทพแห่งแดนพระอาทิตย์ สิ่งที่ท่านสงสัย จะได้รับคำเฉลยจากเรา เทวีแห่งศิลป์ทั้ง 9 จากที่ท่านโลเปซมาพบเราถึงบนยอดเขาเฮลิคอน โดยไม่เรียกใช้เพกาซัส ทั้งๆที่เป็นพาหนะของพระนาง คำที่เอ่ยร้องขอนั้น สร้างความประหลาดใจแก่เรามาก แต่ไม่แปลกอะไร ถ้าพระนางจะมีคนรักและเป็นผู้หญิงที่ท่านสร้างเพื่อดูแลโลกมืด ซึ่งเหมาะสมกันโดยแท้ ดังนั้น เราจึงขอความช่วยเหลือจากเทวีอะธีน่าและเพกาซัส นางจะฟื้นขึ้นได้จากน้ำตาของฟีนิกซ์ก็จริงแต่ จะกลายร่างเป็นสัตว์ เนื่องจากนางใช้อำนาจทั้งหมดของนางเผาหัวใจที่แตกสลาย ซึ่งเราไม่รู้ว่าเพราะเหตุนางจึงต้องทำเช่นนี้ พระนางเองก็สงสัย แต่ด้วยความรักและเหนือสิ่งใดนางผู้ดูแลโลกมืดเปรียบเสมือนดวงหฤทัยของพระนางแห่งเรา น้ำตาจากฟีนิกซ์กับขนจากปีกเพกาซัส เทวีอะธีน่าได้ร่ายมนต์บนหอคอยแห่งพรหมจรรย์นานถึง 7 ราตรี แต่ท่านรู้ใช่ไม๊ว่า บนหอคอยนั่น และเหตุใดนางจำท่านไม่ได้ นางจะจำเพศชายไม่ได้ ยกเว้นจำพวกสัตว์ที่นางสร้างขึ้นเท่านั้น อย่างเป็นกังวลใดๆเลย ท่านเทพ นางจะระลึกได้เองเมื่อถึงเวลาอันสมควร เทวีอะธีน่าฝากสิ่งนี้มายังท่านด้วย เพื่อมอบให้กับนางผู้ดูแลโลกมืด เมื่อนางอายุครบ 200 ปี ท่านจงนำของสิ่งมอบแด่นาง และจำไว้ว่านางผู้นี้จะนำความหายนะมาสู่พวกเรา ท่านต้องหยุดนางด้วยตัวท่านเอง ดวงตาอะธีน่าไม่เคยทำนายผิด~