นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid

ลำดับตอนที่ #8 : Hot Cocoa

 [ผู้แสดง - เลน]

เลนมองไปยังปฏิทิน ตอนนี้เป็นวันที่ยี่สิบ เดือนใดไม่สำคัญ

แต่สำคัญที่ว่า ตอนนี้เหลืออีกวันเดียวก็ต้องส่งงานแล้ว

หนุ่มผมเหลืองหันไปมองยังกองเอกสารสูงราวๆหนึ่งเมตรเห็นจะได้ (ผมก็ไม่เคยดองไว้ขนาดนี้ - ไรท์เตอร์)

ก็มันไม่อยากทำนิ เขาคิดในใจ

เลนเปิดเครื่องคอมพ์ขึ้นมาเล่นเกม

"ทำยังงี้ มันไม่ต่างจากขุดหลุมศพให้ตัวเองหรอกเหรอจ้ะ" รินเข้ามาเอ่ยคำเืตือน

"เดี๋ยวทำน่า พี่"

"เมื่อวานก็ว่าจะทำ มะรืนก็ว่าจะทำ ดูสิ กองพะเนินจะทับตายอยู่แล้ว" รินพูดก่อนสั่งเสียงดุใส่แฝดผู้น้อง

"ไปทำเดี๋ยวนี้!"

"คร้าบ" แล้วฝ่ายน้องก็กุลีกุจอย ปิดเกม เปิด Google เตรียมทำงาน

มันไม่มีงานใดสำเร็จ หากไม่ลงมือทำหรอกน่ะ

"พี่ชงโกโก้ร้อนๆ มาให้น่ะ" รินยกโกโก้มาให้น้อง

"ขอบคุณครับ" แล้วเลนก็รับแก้วมาดื่ม

.............................................................................

เวลา สามทุ่ม รินยังช่วยน้องเคลียร์งานอยู่

แต่งานก็ไม่ยังกะลดลงเลย

"ผมเหนื่อยแล้ว" เลนฟุบหน้าลงตรงคีย์บอร์ด

"สู้ๆ เลน พี่เอาใจช่วยอยู่" รินเชียร์

รินออกไปข้างนอกห้อง "เดี๋ยวพี่ชงโกโก้มาให้น่ะ"

หนุ่มน้องผมเหลืองเงยหน้าแล้วยิ้ม และเริ่มลุยงานต่อ

....................................................................................

เวลา เที่ยงคืน (เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ)

กองงานที่ดองไว้ของเลนลดลงบ้าง แต่ก็ยังสูงอยู่ดี

เขาชักขี้เกียจทำแล้ว

"เวลาจ้า หยุดเดินหน่อย ไม่ก็ย้อนกลับหน่อยสิ" เลนขอ

(จากโดเรมอน - ผมรู้ว่าผมไม่เกี่ยวกับตอนนี้แต่อยากบอกว่า ผมมีของวิเศษที่คืนเวลาที่ใช้อย่างไร้ค่าได้ ลองหาดูจาก วิกิพีเดียดูสิ แต่อย่างหมอนี้ คงต้องพึ่งนาฬกาหยุดเวลาละมั่ง แต่สุดท้าย ก็ขึ้นกับคุณธรรมในตัวแล้วล่ะ)

ตอนนี้ เหลือเวลาอีกแค่หกชั่วโมงก่อนอรุณรุ่งจะมา

และตอนนี้ เขาก็อยากจะหลับซักงีบ

ว่าแล้ว เลนก็หลับค้างจอ

รินขึ้นมาเห็น

"ตื่นเดี๋ยวนี้น่ะ เลน!" แล้วหมอนั้นก็สะดุดตื่น

แล้วเขาก็ลุกขึ้นมาทำงานต่อ

......................................................

"นี้มันมากไปแล้ว" เลนพูดอย่างนี้ เกือบจะร้อยครั้งแล้วมั่ง

วัฏจักรที่เกิดซ้ำแล้วซ้ำอีก

เขาต้องการให้มันจบลง ตอนนี้

เขานึกอย่างนี้ แล้วก็ปั่นงานต่อ

"นี้ริน" เลนเรียกพี่ของตนเองก่อนหันไปพบว่า

พี่รินของเขา หลับไปแล้ว ค้างกองเอกสาร

เขานำรินไปนอนบนเตียง

ไม่เป็นไร ยังมีดวงจันทร์อยู่เป็นเพื่อน

แล้วเลนก็ลุยงานต่อ



...................................................................

หกนาฬกา

รินตื่นขึ้มาอย่างงัวเงี่ยและหันไปทางโต๊ะทำงานของเลน

สิ่งที่เธอเห็นมีสองอย่าง คือ กองเอกสารที่ทำเสร็จแล้วทั้งหมด กับ น้องชายที่กำลังหลับอยู่

เธอยิ้ม

แสงอรุณแห่งวันใหม่ ต้อนรับพวกเขาแล้ว

๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕

ผม - แหม ฉันก็ไม่เคยค้างงานขนาดนี้เลยน่ะ

อันเซอร์ดึงรูปจากลิ้นชักความจำจากห้องเก็บเอกสาร - แต่แฟ้มงานก็รกจนงานหายเหมือนกันน่ะครับ

ผม - อย่าพูดสิเฟ้ย อายเขา

เซ็นเซอร์ - ว่าแต่พวกนั้นหายไปไหนค่ะ มาแค่เลนกับรินเอง

ริน - พวกพี่ๆเขาท้องเสียน่ะคะ โดเรมอนก็ด้วย

ผม - กินอะไรมาล่ะนั้น

เลน - ซีฟูดกับโดรายากิครับ

ผมคิดในใจ - สงสัยต้องแจ้งอยให้ไปตรวจสอบ

เลน - แต่ผมก็ีมีบทแล้ว เย้

ผม - งั้นดู MV ก่อนไหม





ริน - ไรท์เตอร์เคยนอนดึกขนาดไหนค่ะ

ผม - เที่ยงคืน เพราะหลายๆเหตุผล แต่ไม่มีเรื่องงานมาเกี่ยว แต่ครั้งที่แย่ที่สุดคือตอนไปค่าย

เลน - ทำไมฮ่ะ

ผม -ครั้งแรกที่ค่ายลูกเสือ เพื่อนคุยจนถูกถูกปลุกให้ไปโดนทำโทษทั้งห้อง อีกครั้งก็ค่ายวิทย์ เพื่อนฉันเล่นตั้งนาฬกาปลุกไว้ มันปลุกฉัน แต่เพื่อนคนนั้น ดันไม่ตื่น เลยต้องตื่นมาฟังอย่างเคืองๆ

เซ็นเซอร์ - เป็นฉัน ลบมันออกไปแล้ว

ผม - ก็บนโลกจริง ฉันเป็นคนธรรมดานิ

อันเซอร์ - แต่อย่างนี้ มิคุก็มาแสดงไม่ได้สิครับ

ผม - ไม่เป็นไร ฉันจะได้เคลียร์นิยายที่ดองไว้ให้เสร็จ

เลนคิดในใจ - สุดท้ายก็ดองเป็นเหมือนกันน่ะ ไรท์เตอร์