นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid

ลำดับตอนที่ #7 : Vocaloid พบรุ่นพี่โดราเอมอน [พิเศษ]

ในสตูดิโอ ลูกะกำลังช่วยอันเซอร์รื้อบุ๊คมาร์ก ส่วยผมกำลังดูการ์ตูนอยู่

รินกับเลนก็กำลังคุยกับเซ็นเซอร์ ส่วนไคโตะและกาคุโปะก็กำลังเตรียมสถาที่ให้แขก

เมย์โกะ - ว่าแต่ คนที่ชื่อโดคือใครเหรอคะ และจะมาหรือยังคะ

ผม - เดี๋ยวก็มา

"แขกของท่านมาแล้ว" คอมพิวเตอร์รายงาน

"ให้เข้ามาได้" ผมสั่ง

ประตูเปิดออก

และแล้วแขกทั้งห้าก็เข้ามาในห้อง พวกเขาคือ...

"โดราเอมอน!!" มิคุร้อง

"สวัสดีครับ/ค่ะ ไรท์เตอร์" พวกเขาทักทายผมโดยการโค้งตามแบบญี่ปุ่น ส่วนผมก็ไหว้รับการเคารพ

"สวัสดีจ้ะ" ผมพูดก่อนเริ่มการแนะนำตัว

"ขอแนะนำน่ะ นี่ มิคุ ริน เลน ลูกะ เมย์โกะ ไคโตะ กาคุโปะ อันเซอร์ และ เซ็นเซอร์"

"สวัสดีค่ะ/ครับ" พวกเขาทักทาย

"สวัสดีครับ/ค่ะ" พวกโดเรมอนทักทายตอบ

"ผมชื่อโดราเอมอนครับ เป็นหุ่นยนต์แมวจากศตวรรษที่ยี่สิบสอง"

"ผมชื่อโนบิตะฮ่ะ"

"ฉันชื่อชิซูกะจ้ะ"

"ส่วนฉันก็คือไจแอนด์ ส่วนนี้ก็เจ้าซูนิโอะ" ไจแอนด์กอดคอซูนิโอะอย่างแรง

"แอ๊ก" ซูนิโอะร้อง

เซ็นเซอร์ทำทางจะพูด ผมยกมือห้าม เพราะไม่งั้นแขกผมได้หายไปแน่

"พวกคุณเป็น จินตนาการของคุณฟูจิโอะ ฟูจิโกะ เหรอค่ะ" รินถาม

"ใช่แล้วล่ะ" โดเรมอนตอบ "เขาสร้างฉันขึ้นมาพร้อมกับของวิเศษตั้งมากมาย"

"ที่ส่วนใหญ่จะพัง" อันเซอร์กำลังจะพูด แต่ผมรู้ว่าเขาจะพูดอะไร เลยยกมือปิดปากเสีย

"ส่วนคุณคงเป็น ฮันซึเนะ มิคุ ที่โด่งดังในตอนนี้สิน่ะค่ะ" ชิซูกะคุยกับมิคุ

"แหมๆ ก็ ไม่ถึงขนาดนั้นค่ะ" มิคุเขิน

"พวกเราเป็นมาสคอตของโปรแกรมสร้างเสียงสังเคราะห์น่ะค่ะ" รินตอบ

"ผลงานเยอะน่ะครับเนี่ย" โนบิตะพูด "จนแทบจะแทนที่พวกเราได้เลย"

"ไม่หรอกค่ะ" ลูกะบอก "พวกเราไม่ได้ดังไปกว่าพวกคุณหรอก"

"แต่เรื่องเพลง ฉันก็ไม่แพ้ใคร" ว่าแล้วไจแอนด์ก็เริ่มแหกปากร้องเพลง ผมกดSilent บนคอมพ์ ส่วนเซ็นเซอร์ก็อุดหู อันเซอร์ก็กระโดดหายแว้บเข้า ฮาร์ดดิสก์โน้ตบุ้ค ส่วนมิคุก็ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำ และวิ่งเร็วจี๋

ส่วนพวกโดเรมอนก็เตรียมอุดหู

เขาเป็นอะไรกัน พวกของโวคาลอยด์ที่เหลือคิดอย่างนั้น

และแล้ว พวกเขาก็รู้คำตอบ

"~ ไปลงนรกซ่เถอะที่รัก ฉันจะลงโทษเธอ เวลาของเธอหมดแอ้ววววว" เสียงอันสุดห่วยของไจแอนด์ดังขึ้น

เหล่าโวคาลอยด์(ยกเว้นมิคุ)เกิดอาการช็อตขึ้นมา ส่วนเซ็นเซอร์ก็ดูท่าจะพยายามอดทนไม่ให้ตัวเอง "แบน" เด็กชายเสียงเพี้ยน ส่วนพวกโดเรมอนก็สลบเหมือด ส่วนผมก็ยืนเฉย (ก็เล่นปิดเสียงเครื่องนิ)

แต่ก่อนจะแย่กว่านี้ ระบบสตูดิโอก็ส่งข้อความเสียงมา

"ช่วยเงียบหน่อยได้ไหมค่ะ" มันบอก

ไจแอนด์หยุดร้อง อันเซอร์กลับออกมา มิคุกลับจากห้องน้ำ ผมเปิดเสียงเครื่อง ทุกอย่างกลับสู่ภาวะปกติ

"เสียงแย่ชิบ" เลนบ่น

"งั้นนายก็ร้องให้ฟังสิ" ไจแอนด์พูด

"ของกล้วยๆ ฉันคือ Vocaloid น่ะ อย่าลืมสิ" แล้วเลนก็เรียกแฝดพี่มา

"ร้องเพลง Magnet หรือ Butterfly on your right shoulderดีครับ" เขาถามริน

"อืม ทั้งสองเพลงแล้วกัน" แล้วรินกับเลนก็เริ่มร้องเพลง

พร้อมกับ MV บนจอยักษ์

พวกโดเรมอนถึงกับตะลึง

"จะฟังของฉันต่อไหม" ไม่รอคำตอบ มิคุก็เริ่มร้องเพลงชื่อ Light song

"ส... สุดยอดไปเลย" โดราเอมอนพูดขึ้น "สมแล้วที่เป็นโวคาลอยด์ พวกเราชักเทียบไม่ติดแล้ว"

"พวกเราคงโบราณเกินไปแล้วสิน่ะ" โนบิตะพูดด้วยความน้อยใจ

"ไม่หรอกจ้ะ" มิยูโกะ (จำได้ไหมจากตอน Uninstall) เข้ามาในห้อง "รู้ไหม พวกเธอมีส่วนคล้ายกัน"

"เอ้" พวกเขาร้องอุทาน

"โดราเอมอนเป็นหุ่นยนต์ที่มาพร้อมกับความคิดและเทคโนโลยีสุดล้ำอนาคต มอบแนวคิดอันดีแก่เยาวชน" ผมพูด

"จนได้เป็นฮีโร่ของเอเชีย เป็นทูตของญี่ปุ่น และมีชื่อเสียงดังไปทั่วโลก มีการ์ตูนน้อยเรื่องนักที่จะเป็นอย่างนี้" เซ็นเซอร์พูดด้วย

"มิคุเป็นมาสคอตของโวคาลอยด์ ที่สร้างกระแส Vocaloid fewer ขึ้น จนดังระเบิดไปทั่ว พร้อมกับการกำเนิดของมาสคอตตัวอื่น และยังมีบทเพลงที่บรรจุไปด้วยสาสน์และสาระ" อันเซอร์พูด

"จนมีการสร้างคอนเสิร์ตให้โดยใช้โฮโลแกรมสร้างพวกเธอให้เหล่าแฟนๆได้ชม แถมชื่อของมิคุยังแปลได้ว่า 'เสียงแรกแห่งอนาคต'อีกด้วยน่ะ"มิยูโกะเสริม

"แล้วไงเหรอครับ" ไคโตะถาม

"พวกเธอต่างเป็น 'อนาคต'ยังไงล่ะ อนาคตที่นักร้องเป็นโปรแกรม AI อนาคตของหุ่นยนต์ไฮเทค อนาคต ในรูปของจินตนาการ" ผม อันเซอร์ มิยูโกะ เซ็นเซอร์พูดออกมาพร้อมกัน

ริน "พวกเรา"

มิคุ "คือ"

โดเรมอน "อนาคต"

โนบิตะ "ของโลกหรือฮ่ะ"

"ถูกต้อง" ผมบอก "มันอาจเหมือนภาพร่างเครื่องจักรของลีโอนาโด ดาวินชี ที่สร้างไม่ได้ในยุคนั้น แต่มาสร้างได้ในยุคนี้ พวกเธอก็เหมือนกัน ถ้าฉันไม่แก่เร็วไป และพวกเธอไม่จากไปเร็วนัก ฉันอาจเห็นหุ่นยนต์แมวคิดเองได้ กำลังดูคอนเสิร์ตของนักร้องAIที่ร้องเพลงของเธอจริงๆ"

"มองไกลจังน่ะครับ" อันเซอร์พูด

"ฮึ" ผมหัวเราะ

"ถ้างั้น เราไปกินไอติมกับโดรายากิไหม มีของอร่อยๆเยอะน่า" ไคโตะชวน (นายแย่งซีนฉัน - ไรท์เตอร์)

"ดีเลย" ทุกคนตะโกน (ยกเว้นผมกับเซ็นเซอร์และอันเซอร์)

"แล้วกินเพื่ออะไรล่ะค่ะ" มิคุพูด

"เพื่อกระชับมิตรและเพื่ออนาคตไง" มิยูโกะบอก

"แด่อนาคต!" พวกเขาชูหมัดขึ้น

แล้วพวกเขาก็วิ่งกรูออกไป

หวังว่า "สาสน์" ของผมกับของพวกเขาจะส่งถึงพวกคุณน่ะครับ