นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid

ลำดับตอนที่ #6 : re_Cycle

 [ผู้แสดง - ลูกะ]
(แต่ก่อนชม มาดูหนังสั้นหน่อยน่ะครับ)
(หนังสั้น)
ริน - ทำไมไม่ให้ผมกับพี่ออกไปมีบทเด่นบางล่ะครับ
ผม - รอหน่อยสิ
เมย์โกะ - ฉันด้วย
ผม - (คิดในใจ สองรุมหนึ่ง)
(จบหนังสั้น ฉายหนังยาว เรื่อง re_Cycle)

[มีฉากต่อสู้เล็กน้อย ไม่มาก ไมเลือดสาด ดูได้ทุกคน]

ใน โลกเทาที่เงียบสงัด

ร่างของเธอ นั่งอยู่บนพื้นดินที่แห้งแล้ง

ภาพของเจ้านายเธอที่กำลังร้องไห้ เข้ามาใน ระบบจอประสาทเทียม

แขนกลของเธอขยับ หมายจะเอื้อมไปหาเขา

ร่างที่ขึ้นสนิทนี้ มีไว้เพื่อปกป้อง

ร่างของเธอกำลังจะผุพังไป ในวันที่เธอปกป้อง เขาไม่ได้

"เอา ทุกคน เอาตัวหมอนั้นไป ทิ้งยัยนี้ให้ผุกร่อนที่นี้" สาวผมแดงยิ้มเยาะเย้ย

เมื่อไร้ซึ่งพลังใดๆ ทุกอย่างก็ถูกพลัดพรากไปจากเธอ

"Emergency shutdown" ตอนนี้เธอกำลังจะหลับลง แต่เมื่อไรที่เธอตื่นขึ้น

"ฉันจะนำเขากลับมา" และแล้ว สัญญาณควบคุมจากสมองกลของเธอ ก็หยุดนิ่ง

พร้อมกับคำสั่งและคำสัญญาที่ถูกบันทึกในหน่วยความจำ

ฉันจะอยู่ไปตราบชั่วนิรันดร์ เพื่อเธอ...

และจะหาหนทางเพื่อได้อยู่เคียงข้างเธอ


....................................................................................................................................................................................................

"เอาล่ะ"
"ลูกะ" ได้ฟื้นคืนชีพขึ้นจากการรวบเศษซากรอบๆตัวเธอ

ตอนนี้เธอเกิดใหม่แล้ว

"ไม่พบกันซ่ะนาน ไม่รู้ว่านายท่านเป็นยังไงบ้าง" ลูกะคิด

ความสัมพันธ์ของเธอกับเขายังไม่เลือนหายไป

การต่อสู้ในโลกที่ไร้ความปราณี รั้นแต่มอบความเจ็บปวดแก่ผู้ที่ตายจากไป

ต่างจากเหล่านักวิจัยหุ่นยนต์ จิตใจพวกเขานั้นเย็นชา

และสิ่งที่เขาสร้างก็กลายเป็นอาวุณที่ล้างผลาญชีวิตผู้คนอีกครั้ง

(การเถียงจากผมและอันเซอร์ - ถึงผู้แต่งเพลง จริงที่หุ่นยนต์อาจใช้ก่อสงคราม แต่มันก็ขึ้นกับคน และเหล่านักวิจัย(ทุกสาขา)ก็ไม่ชอบที่จะเห็นเครื่องมือที่ตัวเองคิดกลายเป็นสงคราม เหมือนกับที่ผู้สร้างไดนาไม ไม่อยากให้เราเอาระเบิดมาใช้ฆ่าฟัดกันเอง)

เธออยู่ในวงล้อมของหุ่นยนต์สงคราม

เธอกำจัดพวกมัน เพื่อปกป้องผู้คนจำนวนมาก
จากสิ่งที่ควรกำจัดไป

เธอ เชื่อมั่นในตนเองเท่านั้น แม้การทำอย่างนั้นอาจทำให้เธอต้องถูกกำจัด เพราะมันคือเหตุผลที่เธอเกิดมา

และแล้วเธอก็ได้อยู่กับชายใส่แว่นคนหนึ่ง ที่ไม่ทราบประวัติข้อมูล
......................................................................................................

สายลมปีศาจแห่งฆ่าฟัดเริ่มพัดมา



ความทรงจำที่อยู่ในวิญญาณของเธอ ผุดขึ้นมา

ภาพในอดีต ตอนที่นายของเธอถูกลัพพาตัว

ในตอนนั้น เธอเห็นหน้าของคนที่ลัพพาตัวนายท่านของเธออีกคน

เป็นผู้ชาย หน้าตาเหมือนคนที่เธออยู่ด้วยเปี่ยบ

เธอตัดสินใจหยิบดาบของเธอขึ้น

ชายคนนั้นกำลังดูรูปใบหนึ่งอยู่ แต่นั้นไม่สำคัญสำหรับเธอ

เขาหันมาหาเธอด้วยสีหน้าแห่งความเมตตา

ก่อนที่จะตกตะลึงและถูกแทงโดยลูกะ

ในที่สุด ลูกะก็ชำระแค้นให้นายท่านเธอสำเร็จ

"นายจะหลับไหลไปชั่วนิรันดร์" เธอพูดด้วยสีหน้าอันเหยียดหยาม "และจะไม่ตื่นขึ้นมาอีก"

แว่นของชายคนนั้นหลุดออก

พอเธอเห็นหน้าเขา เธอถึงกับช็อก

มันเป็นหน้าของนายของเธอ

เขาคือ "ความทรงจำของเธอ"

"การเน่าเปื่อย การสูญสลาย" คำต่างๆกรูออกมาจากฐานข้อมูล "อมตะ ความเจ็บปวด การเข้าใจผิด"

"นายท่าน" ลูกะรีบวิ่งไปกอดนายของเธอ "อย่าตายน่ะค่ะ อย่าจากฉันไป"

...................................


ทรายสีแดงแห่งกาลเวลา

จงกลบร่างกายของเธอ

ให้จมอยู่ในมหาสมุทรให้ฝุ่นละออง


++++++++++++++++++++++++++TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT

ผม - เก่งมากเลยทุกคน

โฮโรมะ (ผู้แสดงเป็นนายของลูกะ) - ขอบคุณครับ

ลูกะ - แหม เพลงฉันออกจะซึ้ง ไรท์เตอร์เล่นซ่ะ

ผม - โทษทีจ้า T-T

ซึ้งไม่ซึ้งมาฟังเองน่ะครับ


ริน - ซึ้งจริงๆ ToT

ผมโืทรศัพท์ - โหลๆ ใช่คุณโดเปล่าครับ โทษครับๆ ช่วยมาที่ห้องส่ง Dek-d KIG writer Vocaloid ได้ไหมครับ มีค่าจ้างเป็นโดรายากิครับ จะมาเหรอครับ โอเคครับ เจอกันครับ ขอบคุณครับ

ลูกะ - โทรหาใครเหรอค่ะ

ผม - ความลับ แต่เขากับเพื่อนอีกสี่คนจะมาในหนึ่งหรือสองตอนหน้าน่ะ

อันเซอร์ - ทายสิว่าใคร

ผม - อย่าบอกเขาสิ

ไคโตะ - มากี่คนครับ

ผม - ห้าคน

ไคโตะ - งั้นก็ต้องซื้อไอติมมาห้าแท่ง

ผม - เปลี่ยนจากไอติมเป็นแป้งทอดหรือโดรายากิยี่สิบชิ้นได้ไหม

มิคุ - หรือว่าไรท์เตอร์จะเชิญ....

ผมวิ่งไปปิดปากมิคุ - เดี๋ยวเขาก็รู้กันหมด

คนอื่นเลยหน้างงๆกันหมด

อยากรู้ โปรดติดตามตอนต่อไป