นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid

ลำดับตอนที่ #10 : Electric angel

 [ผู้แสดง- มิคุ]

เธอชื่นชอบการร้องเพลง

ไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นคนสร้างมันหรอกน่ะ

แต่เป็นเพราะ เจ้านายเธอ ที่ชื่นชอบเสียงของเธอ

นั้นมีความสุข เวลาได้ยินเธอร้องเพลง

มิคุจัง เหมือนกับเหล่าโปรแกรมทั่วไปที่รู้จักแต่ 0 กับ 1

แต่ เขา ได้ทำให้เธอรู้ัจักกับคำว่า "รัก"

นับตั้งแต่วันนั้น ในหัวใจอิเล็กทรอนิกส์ของเธอ

ก็เต็มไปด้วยเขา

........................................................................................

มิคุแอบส่องๆ ดูเจ้านายตัวเองเล่นคอมพิวเตอร์

"อ่านอะไรอยู่น่า" เธอคิดก่อนเดินไปที่หน้าต่างของ IE

มันเปิดเว็บ ebayอยู่พอดี

"เจ้านายจะทำอะไรน่า"

และแล้ว เคราเซอร์(ตัวชี้) ก็กดปิดหน้าต่าง

"จะได้พักซ่ะที" เคราเซอร์คิดในใจ

นอกจอคอมพ์

"เอาล่ะ เปิดโปรแกรม Word มาเขียนข้อความหน่อยดีกว่า" เจ้านายของมิคุพูดกับตัวเอง

แล้วก็ไปดับเบิลคลิก ตัวมิคุจัง

"จั๊กจี้จัง" เธอคิดตอนถูกกด(ก็ไม่ต่างจากถูกลูบหัวหรอก)

ความรู้สึกกระดี๊กระด้าเกิดขึ้นในใจที่เป็นอิเล็กตรอนของมิคุ

เธอจับเคราเซอร์

"อ้าวกดผิด" เจ้านายพูด "แถมใกล้ถึงเวลาต้องไปทำธุระแล้ว ปิดคอมพ์เลยดีกว่า"

เจ้านายเธอลากเคราเซอร์ออกจากมือของมิคุ

แล้วก็กดปิดโปรแกรมและกดปิดเครื่อง

"อ้ะ!" เธอช็อก

"อย่าพึ่งไปสิค่า" เธอเรียกเจ้านายขณะที่เขากำลังเดินอกจากห้อง

"..."

และจอก็ดับลง

"อ้าว!"

.............................................

เธอไม่ชอบการอยู่แบบหงอยเหงา

เธอรักช่วงเวลาที่อยู่กับเขา

เพราะเขาเป็นคนที่ชื่นชอบในตัวเธอ

มอบเพลงให้เธอ และเป็นคนที่เธอรัก

เจ้านายเธอเปิดประตูห้อง และกดปุ่มเปิดเครื่อง

สายลมแห่งควอนตัมพัดผ่าน ปลุกเธอให้ตื่นขึ้น

"เอาล่ะ" เจ้านายเธอคิด "เปิดโปรแกรมมาแต่งเพลงดีกว่า"

แล้วเขาก็เปิดไฟล์เนื้อเพลงขึ้นมาก่อนจะไปดับเบิลคลิกมิคุที่ Desktopอีกรอบ

"ดีจังที่เจอคุณกับเจ้านาย" เธอกระดี้กระด้ามาก เคราเซอร์ถึงกับรู้สึกเสียวๆ

"แปลกโปรแกรม" ตัวชี้นึกในใจ

.....................................................................................................................

ความรักของเธอ เติบโตขึ้นมา

เคราเซอร์ถึงกับงงว่าทำไม มิคุ ถึงมีอาการแปลกๆ จึงไปคุยกับโปรแกรมอื่นในคอม

"เจ้าเด็กผมเขียวทำไมมันดูแปลกๆชอบกล" เคราเซอร์ถาม My computer

"ไม่รู้" มันบอก

"นั้นสิ" แมคอาฟีที่เป็นไอคอนข้างๆเข้ามาแจม "ไม่ได้ติดเชื้อด้วย"

"น่ากิน" ถังขยะพาคุยนอกเรื่อง

"แต่ฉันรู้น่ะ" ไออีบอก "เธอกำลังมี'ความรัก' ยังไงล่ะ"

"ความรัก?"เคราเซอร์งงหนักกว่าเดิม ถึงเขาจะเป็นคนที่อาวุโสสุดในคอมพ์ แต่ก็มิอาจเข้าใจคำนี้ได้

แม้แต่โปรแกรมอื่นๆก็ด้วย

คงมีแค่เบราเซอร์และเหล่าโปรแกรมอินเตอร์เน็ตที่ท่องโลกอินเตอร์เน็จนรู้ถึงเรื่องกับโปรแกรมตระกูลโวคาลอยด์กระมั้งที่เข้าใจคำว่า


"รัก"

...........................................................................................................................................

"เอาล่ะเสร็จแล้ว" เจ้านายของมิคุลากเคราเซอร์ไปกดเซฟบนหน้าต่างโปรแกรมโวคาลอยด์ "มิคุ ฮันสึเนะ"

"ดีใจจัง ดูท่า คุณจะมีความสุข" มิคุจังยิ้ม

"คลิก" แล้วโปรแกรมก็ถูกปิด

เธอร้องไห้ เพราะรู้ว่าอีกไม่น่า เธอก็ต้องอยู่อย่างหงอยเหงาอีกรอบ

แต่แล้ว เธอก็รู้สึกแปลกที่หลัง

เหล่าบรรดาไอคอนตกกะใจอย่างแรง

"มิคุจัง" ถังขยะพูด "เธอ...มีปีก"

มิคุไม่อยากเชื่อคำพูดของเจ้าถังขยะ แต่พอลองจับหลัง ก็รู้สึกถึงปีก

มันเป็นปีกสีขาวออกชมพู

เธอลองขยับมัน มันขยับ

เธอเห็นว่า ตอนนี้เคราเซอร์ได้กดปุ่ม Start แล้ว

และกำลังจะกดปุ่ม Shutdownแล้วด้วย

"เอาล่ะ" แล้วเธอก็รีบบินไปหสเคราเซอร์ ตัวแทนของเจ้านาย

"จะได้นอนเสียที" ตัวชี้คิดก่อนจะหันไปเห็น อะไรเขียวๆพุ่งมา

"เฮ้ย!" ทั้งเคราเซอร์ทั้งเจ้านายของมิคุถึงกับช็อต มันเป็นมิคุติดปีก!

แล้วเธอก็จับเคราเซอร์ไว้ที่อกอย่างแน่นหนา

"อ๊อก" ตัวชี้ดิ้น ทั้งดิ้นเอง และการขยับเมาส์ของเจ้านาย

โปรแกรม Notepad เปิดเองอัตโนมัติ

แล้วมันก็มีข้อความเป็นภาษาอังกฤษว่า

"I love you, master. Can you wait - From miku, the program who learn love and love you so much"

เจ้านายเธอเห็นแล้วจึงพิมพ์ตอบไปว่า

"I can wait. My vocaloid"

................................................................





มิคุ - เกือบตายแน่ะ ตอนท้องเสีย

ผม - แต่พอเธอหาย สองฝาแฝดนั้นก็ดันขาหักซ่ะงั้น ถึงจะรักษาตัวเร็วก็เถอะ แต่ก็ใช้เวลาน่ะ

เมย์โกะ - แจ้งใครไปตรวจสอบเถอะ

ผม - ตอนนี้ ไคโตะกับเซ็นเซอร์กำลังจัดการให้อยู่น่ะ

เฮ้อ นึกมุขไม่ออกงั้นก็จบตอนนี้แล้วกัน

ติดตามตอนต่อไป