Hope book หนังสือแห่งความหวัง

ลำดับตอนที่ #1 : การพบเจอ

 คุณเคยดูเรื่อง Dead note หรือเปล่า

สมุดที่เขียนชื่อใคร คนนั้นต้องตาย
มันอาจเป็นอาวุณที่ทำให้คนชั่วตายไปหมดโลกได้

แต่ ผมว่าแทนที่จะฆ่าชีวิตของคนชั่ว

ทำไมไม่ ให้ ความดี ความหวังกับเขาล่ะ

....................................................................................................................................................................................................................

เวลา 15:30 น. ประเทศไทย จังหวัด กรุงเทพมหานคร

วิพาลัย งามอรุณ เด็กมัธยมศึกษาปีที่หนึ่ง กำลังเดินกลับบ้านของเธออยู่

"กริ้งๆๆๆ" เสียงมือถือเธอดังขึ้น เป็นสายจากคุณแม่ของเธอ เธอกดรับสาย

"สวัสดีค่ะ แม่"

"วิพาลัย วันนี้แม่กับพ่อจะไปงานศพเพื่อนน่ะ เฝ้าบ้านด้วยน่ะ"

"ค่ะแม่ ไปดีมาดีน่ะค่ะ" เธอวางสาย แล้วคิดในใจ

"ทำไมโลกนี้มันต้องมีความตาย ความไม่สมหวังด้วยน่ะ"

แล้วเธอก็ขึ้นรถเมล์ไป

ที่หน้าหมู่บ้าน

เธอเดินตรงไปยังบ้านของเธอ บ้านเธออยู่ห่างจากป้อมยาม(ที่ไม่มียาม)ไปห้าหลัง

เธอถึงหน้าบ้านแล้วเหลือบเห็นหนังสือปกชมพูเล่มหนึ่ง

"ของใครเนี่ย" เธอคิดก่อนหยิบขึ้นมาดู ปกหนังสือมีข้อความสีน้ำเงินเข้มว่า

                                                                                             Hope Book
ตรงกลางปกหนังสือ
วิพาลัยตัดสินใจเก็บมันขึ้นไป แล้วเธอก็เปิดประตูบ้านด้วยกุญแจ

เธอเดินเข้าบ้านและได้ยินเสียงเล็กๆว่า

"ช่วยเปิดฉันที"

วิพาลัยขนหัวลุกในทันที

"ช่วยเปิดที"

เสียงเดิมกลับมาอีกครั้ง คราวนี้เธอได้ยินชัดว่ามันมาจาก.....

หนังสือที่เธอถือ

เธอปล่อยมันตกลงพื้นด้วยความตกใจและ

"แว้บ" มีแสงเปล่งออกมาจากหนังสือเล่มนั้น

และมีบางสิ่งออกมาจากหนังสือคือ...

"สวัสดีค่ะ"สิ่งนั้นคือ ภูตน้อยตัวจิ๋วติดปีกขนาดแค่ราวๆสิบเซนติเมตรเห็นจะได้

"ท.. เธอเป็นใครน่ะ" สาวน้อยถามด้วยความตกใจและฉงน

"ฉันชื่อโฮป เป็นภูต ในหนังสือเล่มนั้น"

"เอ่อ โฮปจัง ทำไมเธอถึงมาที่บ้านฉันเหรอ"

"หนังสือที่เธอถือมาน่ะ ไม่ใช่หนังสือธรรมดา"

"หา" วิพาลัยร้อง "เจ้่า Hope bookน่ะเหรอ"

"ใช่ หนังสือเล่มนี้ สามารถมอบความหวังและโอกาศแก่บุคคลต่างๆได้ ตรามที่มันไม่ผิดกฏ" ภูตตนนั้นพูด "แค่เขียนชื่อบุคคลๆนั้น และถ้าอยากก็เขียนรูปแบบเหตุการณ์ สิ่งที่เขาหวังและต้องการ หรือเวลาที่จะเกิดก็ได้น่ะ"

"งั้นเหรอ" วิพาลัยก้มเก็บโฮปบุ๊คขึ้นแล้วพูดว่า "ฉันจะลองใช้มันดู"

เธอเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องนอนของเธอและเดินยังโต๊ะหนังสือในห้องโดยมีโฮปบินตามมา

ระหว่างนั้น เธอกำลังนึกถึงคนๆหนึ่งอยู่ นั้นคือคุณพ่อของเธอซึ่งเป็นตำรวจและมักบ่นกับเธอเสมอว่าทำงานมานานยังไม่ได้เลื่อนขั้นบ้างเลย

เธอเปิดหนังสือ จับปากกาและเริ่มเขียนข้อความว่า

"นายจิตติกร งามอรุณ ในอีกสามชั่วโมง จะได้เลื่อนขั้น"

"เธอเขียนให้พ่อเธอได้เลื่อนขั้นเหรอ" โฮปถาม

"เธอรู้ได้ไง"

"ฉันอ่านใจคนได้" โฮปพูดก่อนพูดต่อว่า "ที่จริง เธอก็ใช้มันได้ดีน่ะ แต่มันไม่ได้แค่ช่วยผู้คนทางวัตถุน่ะ มันยังใช้กับทางจิตใจได้ด้วย"

"ก็ฉันต้องการเช็คมันไงล่ะ" เฃวิพาลัยก่อนปิดหนังสือ

..........................................................................................................................................................................................................

สามชั่วโมงผ่านไป

วิพาลัยกำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่กับโฮปและ

"กริ้งๆ"เสียงมือถือเธอดังขึ้น

"ใครน่ะ อ่ะ คุณพ่อนี่" เธอพูดแล้วกดรับสาย

"สวัสดีค้า"

"สวัสดีจ้ะูลูกรักของพ่อ กินข้าวยัง"

"กินแล้วค่ะ"

"พ่อมีเรื่องจะบอกน่ะ คือพ่อได้เลื่อนขั้น"

"หา จริงเหรอค่ะพ่อ" เธอพูดด้วยความตกใจ

"จริง พ่อล่ะ รอเวลานี้มานานแล้ว เอะ มีคนโทรมา เดียวพ่อจะวางแล้วน่ะ"

"ค่ะพ่อ รักษาตัวด้วยน่ะค่ะ"

แล้วสายก็ตัดไป

"เห็นยังค่ะ" โฮปพูด

"ชัดเลยล่ะ" วิพาลัยตอบก่อนถามว่า "เธอว่าจะดีไหมหากฉันใช้นี้ทำให้ความฝันของทุกคนกลายเป็นความจริง"

"ก็แล้วแต่วิพาล่ะค่ะ" โฮปพูด

"เธอรู้ชื่อเล่นฉันได้ไง" วิพาลัยถาม

"ฉันอ่านความคิดได้ค่ะ"

"นั้นสิเนอะ" วิพาพูดแล้วบอกกับโฮปว่า

"ฉันจะใช้ Hope book มอบความหวังให้แก่ผู้ที่พบกับความยากเข็นในชีวิต ให้โลกนี้มีแต่ความสุข!!"

TBC