นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid

ลำดับตอนที่ #16 : World of android

ในปี ค.ศ. 20XX

โลกกำลังเผชิญกับวิกฤตขาดแคลงทรัพยากรอย่างใหญ่หลวง
องค์การสหประชาชาติจึงได้มีโครงการครั้งใหญ่เพื่อแก้ปัญหานี้ คือ

"ย้ายสมองของมนุษย์ทุกคนลงเครื่องจักร"

โครงการได้ผ่านมาเป็นเวลาหนึ่งปี

ทุกอย่างดูเหมือนจะเรียบร้อย










แต่.....

............................................................................................

สงครามระหว่างมนุษย์กับแอดดรอยด์ใกล้จะถึงเวลายุติลง
โดยผู้แพ้คือมนุษย์

เหล่าแอดดรอยด์ไร้สิ้นจิตใจและความเจ็บปวด

การที่มิอาจเข้าใจถึงความจริงปวด

กลายเป็นภัยครั้งหม่ของมนุษย์ชาติ

มนุษย์ที่เหลืออยู่ต้องหลบซ่อนจากการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์

สองหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังหลบอยู่ตรงมุมของตึก
โดยมีความหวังเป็นเด็กทารกสองคนในอกของพวกเขา

และแล้วพวกเขาก็โตขึ้น

และเห็นพ่อแม่ของเขาถูกฆ่าตาย

โดยเหล่าแอดดรอยด์

"เลน" กับ "ริน" ยังจำคำพูดสุดท้ายของแม่เขาได้

"พวกเธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป"

..............................................................................................

ในเมืองที่ตอนนี้แสงแห่งจันทราได้ส่องลงมา

ไม่มีทางได้ยินเสียงหัวใจของมนุษย์เต้น

มนุษย์แบบเดิมได้ตายไปหมดแล้ว

เว้นแต่สองพี่น้องผู้รอดชีวิต รินกับเลน

พวกเขาได้เดินทางอย่างหลบๆซ่อน

มาถึงห้องที่มีความหวัง

ความหวังของพวกเขาคือเครื่องเชื่อมต่อกาลเวลา

ที่จะเชื่อมต่อจิตใจของผู้ใช้เข้ากับตัวตนของคนๆนั้นในช่วงเวลานั้น

"เราต้องทำให้สำเร็จ" เลนพูด

"อือ" รินตอบรับ

ตึก ครืน เสียงฝีเท้าของเหล่าแอดดรอยด์ดังขึ้น

เลนรีบกดปุ่ม Start เครื่อง

และแล้วพวกเขาก็เห็น

ความทรงจำของพวกเขา ในทุกช่วงเวลา

นักโทษชาย กับ หญิงสาวธรรมดา

อัศวิน กับ เจ้าหญิง

หุ่นยนต์ฝาแฝด

ในทุกห้วงเวลา พวกเขาได้พบกัน

ทั้งทุกข์ สุข เศร้า

สองพี่น้องยืนตะลึงกับภาพแห่งอดีต

พวกเขาได้ตระหนักว่า พวกเขาได้อยู่เคียงข้างกันเสมอมา

เสียงประตูที่กำลังถูกทำให้เปิดโดยเหล่าแอดดรอยด์ ทำให้พวกเขาตื่นจากห้วงความทรงจำ

ฉันไม่อยากจะเสียเธอไป รินคิด

แล้วเธอก็ผลักเลนเข้าไปในโหลแก้วของเครื่องเชื่อมต่อกาลเวลา

"เฮ้ย ริน" เลนร้อง

รินป้อนคำสั่งเข้าสู่เครื่อง

"เริ่มดำเนินการในอีก 60 วินาที"

"พี่ชาย" รินพูดกับเลน "ฉันจะซื้อเวลาให้จนกว่าเครื่องจะทำงาน"

"หรือว่า"

ประตูเปิดออก เหลือเวลาอีก สี่สิบวินาที

"ฉันจะใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ" รินบอก "น่าจะถ่วงเวลาออกไปได้อีก"

"ริน เปิดประตูเดี๋ยวนี้น่ะ!"

หุ่นแอดดรอย์บุกเข้ามา เหลือเวลาอีก ยี่สิบห้าวินาที

"เธอคอยปกป้องฉันและเคียงข้างฉันมาตลอด" รินพูด "ขอฉันเป็นฝ่ายปกป้องเธอบ้างน่ะ"

ปัง หุ่นร้ายยิงกระสุนใส่ริน เลือดได้สาดรอบโหลแก้ว

"ริน!!!"

"ไม่เป็นไรหรอก ใน...โลกที่ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไป พวกเราจะได้พบกันอีก"

แล้วเธอก็ล้มลง

"รินจัง!!!"

"นับถอยหลัง สิบ เก้า แปด..." หุ่นปีศาจรู้ว่าอะไรกำลังจะเกิด มันยิงกระสุนใส่โหลแก้ว

ถึงโหลแก้วจะทนกระสุนก็เหอะ แต่จะได้นานพอหรือเปล่า

"...ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง เริ่มการทำงาน"

เครื่องเชื่อมต่อกาลเวลาทำงาน

แสงตะวันแห่งวันรุ่ง ฉายขึ้นมา

เหล่าแอดดรอย์ค่อยๆหายไปทีละตัว

ทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว

.......................................................

ริน สิ่งที่ฉันอยากได้ยินจากเธอคือ...

ช่วงเวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกัน

ช่างเต็มไปด้วยความสุข


ริน...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ไคโตะ - เศร้าโว้ย

ผม - นั้นสิ

ริน - ผู้กำกับยังทำได้แย่ตามเคย

เซ็นเซอร์หยิบผ้าเช็คตัวมาให้รินที่เลือด(ปลอม)ยังท่วมตัว

ผม - ของที่ขอยืมจากโดเรมอนมานี้ เจ๋งจริงๆ

มาดูเอ็มวีกันครับ








ผม - ตอนนี้ ไม่ว่าใครก็ตามที่กำลังเดือดร้อน ผมและเหล่าเื่พื่อนๆของผม ร่วมถึงทีมโวคาลอยด์ ขอให้พวกคุณ ฝ่าปัญหานั้นได้โดยเร็วและมีความสุขหลังจากผ่านพ้นปัญหานั้นไปแล้วน่ะครับ

See you later ติดตามตอนต่อไป