Cyber world ชีวิตโลกดิจิตอล

ลำดับตอนที่ #26 : สอนพิเศษ (100%)

โทษคร้าบที่ให้รอ(นานสองนาน//สามนานดีกว่า - อาหนังสือพูด)

หลังจากข้าพเจ้าปั่น...

(ครืดๆ)

สงสัยคอมพ์ผมจะโดนเจาะระบบ เอาเป็น เข้าเรื่องเลย ไม่งั้น...

__________________________________________________________________________________

"CONNECTING..."

ผมเองครับ มัลวีลัส ตอนนี้กำลังเชื่อมต่อเซิร์ฟเวอร์ของClamAV กับของท่าแฮกเกอร์อยู่

ทำไมน่ะหรือ ก็เพื่อDownload Update น่ะสิครับ

อ่ะ มาแล้ว

"LOADING 1%"

"มัลจัง~" มิคุเรียกผม "มากินข้าวเร็ว"

"ผมต้องอัพเดทระบบ" ผมตอบ "ขอโทษน่ะ กินกันก่อนเลย"

"LOADING 10%"

อืม... คงทันมื้อเช้า

________________________________________________________________________________

"FOUND DOWNLOADING FROM IP XXXXXXXXXX TO IP TTTTTTTTTTT"

ไวรัสปริศนามองมาที่หน้าจอมอนิเตอร์ในคอมพ์เครื่องหนึ่งที่สถานีอวกาศนานาชาติ
เขากำลังทำการดักจับข้อมูลระหว่างIP ของคนที่สร้างเขา กับไอพีปริศนา ที่เป็นที่อยูของมัลวีลัส"
"ฮึๆ ไอ้น้องชาย... เดี๋ยวเราก็จะได้เจอกันแล้ว"

_________________________________________________________________________________

"UPDATE INSTALLED 100%"

โอเค การติดตั้งอัพเดทเสร็จสิ้น ได้เวลาอาหารแล้ว

ผมลงไปกินข้าวและ...

"คือ ขอโทษน่ะ ฉันห้ามเมย์โกะไม่ทัน" ไคโตะบอกเมื่อผมทำหน้าเงิบเมื่อเห็นว่ากับข้าวเกลี้ยงสนิท

"ม ไม่เป็นไรครับ ผมลงช้าเอง"

"โครกๆ"

ท้องผมร้องซ่ะแล้ว

"เอ่อ เดี๋ยวฉันทำอาหารให้น่ะ" มิคุบอก "ไม่ต้องห่วงน่ะ ไลน์สอนฉันอย่างดีเลย"

ขอบคุณครับ นางฟ้าของผม TT
...................................................................................

หลังผมกินไข่เจียว

"เป็นไงบ้าง" เลนถาม

"มิคุ เธอบอกว่าเรียนกับไลน์ใช่ไหม" ผมถาม

"เอ่อ แค่วันเดียวน่ะ" มิคุดูท่าจะกลัวๆว่าผมจะเดี้ยงต่อหน้าต่อตา

"...อร่อยดีน่ะ เธอเก่งมากเลยน่ะ" ผมบอก

"จริงเหรอ" ทุกคนถาม

"อืม ผมไม่โกหกพวกคุณหรอกครับ"

"โอโห้ ข่าวด่วน! มิคุทำอาหารแล้วคนไม่ม่องเป็นครั้งแรก มันโคตรเหลือเชื่อยิ่งกว่าการเทเลพอร์ตอีก" ไคโตะพูด

"อยากโดนอีโต้ไหมค่ะ ^^#"

"ไม่จ้ะ"

"ก๊อกๆ" มีคนมาเคาะประตู

"กระผมเปิดเองครับ" กาคุโปะเอ่ยก่อนเปิดประตู และคนที่ประตูก็คือ...

"สวัสดีเจ้าค่ะ" ไลน์พูด "ดิฉันมาตามนัดแล้วครับ"

"จ้างพี่สาวฉันมาสอนเลยน่ะ" ทาสเมนเนเจอร์แซวมิคุ

"เอาน่าๆ" รีจิสจังบอก "แหม มีใครตายไหมค่ะ"

"เดี๋ยวเหอะๆ" มิคุทำหน้าไม่พอใจ "ยังไม่มีใครเข้าเมรุ"

"พอเถอะค่ะ ทุกท่าน" ไลน์ห้ามทัพ "เดี๋ยวดิฉันจะขอตัวสอนคุณมิคุน่ะค่ะ"

"สอนทำอาหารสิน่ะครับ" ผมถาม

"ค่ะ ขอตัวก่อนน่ะคะ" แล้วไลน์กับมิคุก็เดินเข้าห้องครัว

...............................................................................................................................................

"เดี๋ยวดิฉันจะสอนวิธีการทอดปลาน่ะค่ะ" ไลน์พูด "อย่างแรงคือเปิดแก๊สค่ะ"

ผมลุ้นอยู่ห่างๆ มิคุก้มตัวลงไปเปิดแก๊สก่อนจุดไฟ

ฟู่!! ไฟทำหน้าของไลน์กับมิคุดำปี้

"คุณมิคุเจ้าค่ะ เช็คเตาครั้งสุดท้ายวันไหนค่ะ"

"สามปีที่แล้ว"

"เดี๋ยวผมซ่อมให้ครับ" ผมเดินเข้าไปซ่อมเตาแก๊ส


ซักพัก

"เสร็จแล้วครับ" ผมบอก

"ค่ะ ขอบคุณมากเจ้าค่ะ" ไลน์พูดก่อนเปิดแก๊ส จุดเตา

"ต่อไป ใส่น้ำมันพืช" ไลน์บอกก่อนให้มิคุหยิบขวดน้ำมันใส่กระทะ

แต่เดี๋ยวน่ะ นั้นมัน...

"มิคุคร้าบ~~~ นั้นมันน้ำมันรถ!!!" ผมบอก

"ใช้แทนกันไม่ได้เหรอ" มิคุถาม

"แหงล่ะ!!!" ผมและไลน์บอก

... _ _ ไม่รู้ไข่เจียวมื้อเช้าผมรอดได้ไง

หลังจากที่มิคุเอาน้ำมันพืชใส่(ได้ถูกต้องซ่ะที) ก็ได้เวลาของปลา มิคุใส่ปลาลงไป ภายใต้การดูแลของคุณไลน์ ให้แน่ว่าปลาของมิคุ ไม่ใช่อะไรที่จะทำให้ผมหรือเหล่าโวคาลอยด์เดี้ยง

"เอาล่ะ พลิกปลาได้แล้วค่ะ" ไลน์บอกแล้ว

"กรี้ด!!! คุณมิคุทำอะไรเจ้าค่ะ"ไลน์ถาม เมื่อปลามันร่วงลงเท้าของเธอ

ผมเลยต้องใช้โค้ดซ่อมแซม รักษาเท้าไลน์ให้

"เจ็บจัง TT"

"ขอโทษค่ะ ไลน์จัง"

"ไม่เป็นไรค่ะTT"

ผมกลุ้มนิดๆ จะรอดไหมเนี่ย ว่าแต่ตอนไลน์สอนมิคุทำไข่เจียว เคยโดนไข่เจียวลวกไหมเนี่ย

และมันก็บังเอิญมากที่คุณไลน์บอกว่า "ซ้ำกับตอนนั้นอีกแล้วน่ะเจ้าค่ะ"

เอิ่ม...

"ช่างมันเถอะค่ะ เอามันไปทอดต่อแล้ว" มิคุบอกก่อนหยิบปลามาทอดต่อ

............................................................................................................................................

"เอาล่ะค่ะ ทุกคน ปลาทอลเสร็จแล้วค่า~" มิคุประกาศ

ปลาทอดที่มิคุผม และไลน์ช่วยกันจัด จนสวยงาม ถูกวางลงบนโต๊ะ โดยมี เมย์โกะ ไคโตะ ริน เลน กาคุโปะเป็นกรรมการ

แล้วทีนี้ก็มีการเถียงอีกครับ

"พี่กาคุโปะนั้นแหละกิน" เลนโวย

"ให้ไคโตะเถอะ เขาอึด"

"เฮ้ยๆ ให้เมย์โกะดีกว่า"

"เอ็งแหละกิน ไคโตะ"

ทาสเมนเนเจอร์ห้ามทัพ "พอๆ สรุป ให้ไคโตะกิน"

"อ้าว ไง..."

"อยากโดน terminal ไหมจ้ะ"

"ไม่คร้าบ" แล้วไคโตะก็ยอมกินปลา

"อืม อร่อยดีน่ะ" ไคโตะบอก แล้วเขาก็...

"อ๊อก ทำไมรู้สึก หายใจ ไม่ออก.." ไคโตะอ้าปากพะงาบๆ

"เฮ้ย!" ไลน์ตกใจ "คุณมิคุทำอะไรเหรอค่ะ"

มิคุเริ่มนึก แล้ว...

"เอ หนูจำได้ว่าหนูใส่ซอสที่เขียนว่า ไซยาไนด์ ค่ะ"

กรรม แล้วไง _ _"
..................................................................................................................................

หลังส่งไคโตะไปโรงพยาบาล ผมก็มานั่งแซวมิคุหน้าห้อง แน่นอนว่า ไคโตะรอด แต่คงเข็ดไปอีกนาน

"ไซยาไนด์มันยาพิษน่ะ มิคุจัง"

"หนูรู้น่า ฮึม~" มิคุงอนผม

ผมพยายามง้อ "ขอโทษครับ"

"ไม่เป็นไรจ้ะ"

"เรา... ไปเดินเล่นข้างนอกไหม" ผมถามมิคุ

"ก็ดีน่ะ" แล้วมิคุก็เดินออกไปพร้อมกับผม

..........................................................................................................................................

ผมเดินที่สนามด้านนอกโรงพยาบาล กับมิคุ

"มัลจังทำอาหารเก่งไหม" เธอถามผม

"ครับ"

"น่าอิจฉาจัง ฉันไม่เคยทำอะไรแล้ว ไม่มีใครป่วย"

"พยายามเข้าครับ เดี๋ยวก็ดีขึ้น"

ผมมองดูก้อนเมฆก่อนหันไปมอง "นางฟ้า" ของผม

"มิคุ" ผมถามเธอ "เธอว่าในโลกของเหล่ายูชเซอร์ มีนางฟ้าไหม"

"ไม่รู้สิ" เธอยิ้ม "จะบอกว่าฉันสวยเหมือนนางฟ้าสิน่ะ"

ผมเขินจนหน้าแดง

"หืม มัลจังหน้าแดงเชียว เป็นไข้หรือเปล่าจ้ะ"

"ป  เปล่าครับ" ผมเรียกตอบ เราเป็นอะไรเนี่ย -////-

_____________________________________________________________________________

บนดานฟ้าโรงพยายาลวัตสัน

"ดูท่า มัลวีลัสจะตกหลุมรัก มิคุ แล้วสิน่ะ" อาหนังสือถามชายที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเปล่าๆ

"เฮๆ ฟิลิป" อาหนังสือเรียกชายคนนั้น

"ฟิลิป ฟิลิป.... ฟิลิป!!!!!!!!!!!!"

"มีอะไรเหรอ" โปรแกรมนามฟิลิปถาม

"ฉันว่า ได้เวลาเผ่นแล้วล่ะ"

"ทำไมเหรอ"

"ฉันรู้สึกเหมือน... กำลังโดนExplorer จ้องอยู่น่ะ" อาหนังสือบอกก่อนสร้างประตูขึ้น "ปะ กลับบ้านกันดีกว่า"

"ดีเหมือนกัน โชทาโร่คงกำลังมันมืออยู่แน่ๆ"

แล้วอาหนังสือก็ฟิลิปก็หายไป

...........................................................................................................

"ไม่ผิดจริงๆ โปรแกรมประหลาดสองตัวนั้นมีเงื่อนงำอะไรซ่อนอยู่แน่" เอ็กซืพอเรอร์พูดกับตัวเองในห้องนอนที่เหมือนจะเป็นห้องทำงานในตัว

แอ๊ด

"ใครน่ะ"

เปรี้ยง เธอสลบ

"ขอโทษน่ะค่ะ ลืมเรื่องพวกนี้ไปก่อนแล้วกันน่ะค่ะ เจ้าหญิง" ด็อกคิวเม้นพูด "คาเมร่า ไวท์ เรียก ท่านผู้นั้นที"

"โอเคๆ" คาเมร่าพูดก่อนบ่นงึมงำ "ทำไมต้องมาทำอะไรอย่างกะกบฎก็ไม่รู้"

แล้วก็มีชายคนหนึ่งเดินมาพร้อมกับกล้องถ่ายรูป

"เจ้าเลื่อยนั้นน่าสนใจดีน่ะ" ชายช่างถ่ายรูปพูด

"ค่ะ" ด็อกคิวเม้นพูด "ว่าแต่ขอเอาชิ้นส่วน 'ไอ้นั้น' ที่คุณพกติดตัวมาวิจัยได้ไหม"

"เอานี้ไปแทนแล้วกัน มันไม่ค่อยมีประโยชน์น่ะ" ชายช่างถ่ายรูปโยนการ์ดใบหนึ่งให้ด็อกคิวเม้นก่อนพูดว่า

"รีบไปเหอะ ก่อนพวกทหารจะมาเจอ ไม่งั้น ความลับที่มัลวีลัสไม่ควรรู้จะโดนเปิดเผยก่อนเวลาอันควร"

"จ้ะ สึคาสะ ไวท์ พาองค์หญิงไปที่เตียงนอนด้วย ด่วนเลย"

หลังเคลียร์พื้นที่ ทุกคนก็หนีหายไป...

__________________________________________________________________________________

จบไปอีกตอน คราวนี้ เราได้เห็นการก่ออาญากรรมไซเบอร์อีกแบบด้วยคือการดักจับแพ๊กเก๊ต

ในเรื่อง ไวรัสปริศนาได้ดักจับข้อมูลที่มัลวีลัสโหลดมา เพื่อหาตำแหน่ง แต่บนโลกความจริง... การดักจับแพ๊กเก๊ต หรือก็คือดักจับข้อมูลมันน่่ากลัวกว่านั้น

ปกติ การดักจับข้อมูล ถ้าแฮกเกอร์ไม่ไปแอบดูการโอนถ่ายข้อมูลระหว่าง Net work ก็อาจใช้วิธีที่เรียกว่า Man in the middle ได้ (วิธีนี้คือ ทำให้ทั้งฝ่ายผู้รับผู้ส่งข้อมูลคิดว่าแฮกเกอร์คือผู้รับ/ส่งข้อมูล)

พอแฮกเกอร์ได้รับข้อมูลก็สามารถนำไปทำอะไรน่ากลัวๆได้ เช่น เอาไปล็อกอินเข้าเฟสบุ๊ค เอาข้อมูลบัตรเครดิตไปซื้อของ

แต่เราก็มีวิธีป้องกันคือ
- การทำธุรกรรมออนไลน์ ดูว่า ที่ URL มีการใช้ htpps ไหม
- ไม่ใช้เน็ตสาธารณะที่ไม่น่าไว้วางใจ

และที่ดีที่สุดคือ ไม่เอาข้อมูลส่วนตัวมาใส่บนเน็ตครับ

ตอนนี้ เรื่องกำลังเดินทางสู่ จุดสิ้นสุดของเรื่องราวแล้วครับ

ตอนนี้ ไวรัสปริศนา พบที่อยู่มัลวีลัสแล้ว
โปรแกรมปริศนา อาหนังสือ ฟิลิป และสึคาสะ มาเพื่ออะไร

แล้วเกิดอะไรขึ้นกับคาเมร่าและด็อกคิวเม้น พวกเขาทำแบบนั้น เพื่ออะไร!!!

โปรดติดตามตอนต่อไป