Cyber world ชีวิตโลกดิจิตอล

ลำดับตอนที่ #20 : ความฝันของไวรัส

 สวัสดีครับ

วันนี้ผมกลับมาอีกครั้งแล้วครับ

คราวนี้ เราจะมาเน้นเรื่องความสัมพันธ์ของมัลวีลัสกับมิคุจังครับ

ใครรับไม่ได้ กรุณากดExitด้วยครับ

พร้อมแล้ว ไปกันเลยครับ
__________________________________________________________________

วันนี้ พวกโวคาลอยด์กับผม ได้ออกมาปิกนิกที่สวนสาธารณะที่D:\ครับ

สวนแห่งนี้ เขียวขจี แวดล้อมด้วยต้นไม้ และเหล่าข้อมูลตัวน้อยๆ

ผมยกชาึ้มาดื่ม พร้อมกับชมดอกซากุระที่ผลิบานอยู่แถวๆนี้

"เขาว่ากันว่า ที่แห่งนี้เคยมีไฟล์ภาพต้นซากุระอาศัยอยู่น่ะ" ลูกะพูดขึ้น "แต่ตอนนี้ตายไปแล้ว"

"อึ้ย หมายความว่าเราก็กินอยู่บนศพของเขาน่ะสิครับ" เลนพูดอย่างสยองนิดๆ

ผมเหลือบไปดูกล่องข้าวของผมก่อนเอ่ยถามว่า "มีใครเอาปลาทูมาให้ผมเพิ่มครับ"

มิคุกลั้นหัวเราะ

ผมส่ายหน้าไปมาก่อนเห็นว่าไม่ใช่แค่ปลาที่ถูกแถมมา ต้นหอมด้วย

"เอ่อ ผมไม่กินต้นหอมครับ" ผมบอกมิคุ

"ก็อยากให้นิ"

รินเห็นกิริยาท่าทางของมิคุเลยถาม "ชอบพี่มัลวีลัสเหรอคะ พี่มิคุ"

"ก็ จ้ะ"

พรู่ด!!! ไคโตะ เมย์โกะ และเลนถึงกับสำลักข้าวในปาก (ดีที่ผมไม่ได้นั่งตรงข้ามพวกเขา รอดไป)

"... เธอ ชอบ เจ้า ไวรัส เนี่ย เหรอห๊า!!!!!" เมย์โกะตะโกนถาม

"ก็เขาทั้งเท่ ดูดี ใจดีนี่หน่า" มิคุพูด

"นั้นสิไม่เห็นเสียหายอะไรเลย" หูผมได้ยินเสียงของคุณรีคูลว่าเลยหันไปดูด้านหลัง

"อ้าว คุณรีคูลว่า สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะ" สาวผมเหลือง รีคูลว่าเดินมาพร้อมกับเพื่อนสาวผมขาว นามว่าอีเรเซอร์ ที่ยังคงเงียบกริบ เหมือนเดิม

"มาทำอะไรเหรอคะ" เธอถาม

"ก็มาปิกนิกน่ะครับ" ผมตอบ ก่อนเหลือบไปเห็นคนด้านหลังที่ไม่ใช่คุณอีเรเซอร์ "รู้สึกว่า คุณไลน์จะมาปิกนิกด้วยน่ะครับ"

ทุกคนหันไปดูด้านหลัง คุณไลน์ รีจิสจัง แล้วก็คุณทาสเมนเนเจอร์ เดินถือตะกร้าปิกนิกมาทั้งก๊วนเลยครับ

ไลน์เดินเข้ามาทักทายผม "สวัสดีคะ ท่านมัลวีลัส"

"สวัสดีครับ คุณไลน์ มาปิกนิกซิน่ะครับ"

"ค่ะ"

วันนี้ เป็นวันที่แปลก แต่ก็ดีสำหรับผม ทาส์เมนเนเจอร์ไม่เข้ามาอัดผมเหมือนทุกที

"ไงล่ะ พ่อไวรัส" รีจิสจังเข้ามานั่งข้างๆผม เอ่อ เกรงใจคนข้างๆผมที่ผมเขียวหน่อยสิครับ

"นี่! ช่วยนั่งไกลๆจากมัลวีลัสได้ไหมคะ" มิคุพูดด้วยความ... อืม ถ้าเป็นภาษาของเหล่าUserคงเรียกว่าหึงซิน่ะ เอ ต้องลองเช็คจากพจนานุกรมในหัวซ่ะหน่อยแล้ว...

ถ้ามีเวลาพอน่ะ

"ก็เขาจะนั่งที่นี้นิ ทำไมเหรอ" รีจิสจังพูดกวนประสาทมิคุ

มิคุทำท่าจะทะเลาะ ผมเลยต้องรีบห้าม "ใจเย็นๆครับทั้งสองคน ผมว่าเราคุยกันดีๆก็ได้น่ะครับ"

"ก็... จริงของนายน่ะ" มิคุอารมณ์เย็นลงแล้ว

"นี้ มิคุ" ผมเ่อ่ยปากชวน "ไปดูทะเลสาบหน่อยไหม"

เธอพยักหน้า ผมเลยพาเดินพาเธอไปที่ทะเลสาบที่เงียบสงบ

"ทะเลสาบแห่งนี้ เงียบสงบจังน่ะครับ" ผมพูด

"ใช่" มิคุนั่งลงกับพื้น "แต่อย่าลงน้ำเชียวน่ะ"

"ทำไมครับ" ผมถามทั้งๆที่โค้ดในตัวผมบอกไปแล้ว

"ใต้ทะเลสาบนี้ มีBad sectorที่พร้อมจะทำลายพวกเราที่เข้าไปทุกเมื่อน่ะ"

"น่าเสียดายจังครับ ถ้าไม่มีมัน คงมีปลาโดดขึ้นมาจากน้ำแน่ๆครับ"

"นั้นสิน่ะ" เธอพูด

ผมสงสัยอยู่ในใจ Bad sector ไม่น่าจะทำลายแค่สิ่งมีชีวิต แต่น่าจะทำลายสระนี้จนเกิดรูโหว่ไร้ก้นมากกว่า บางที นี้อาจเป็นLogical bad sector ที่ซ่อมได้อยู่ แต่ถ้าซ่อมได้ สระนี้ก็จะหายไปในทันที

เพราะอย่างนี้มั้ง รวมกับการไม่ใช้ScanDisk สระแห่งนี้เลยยังคงอยู่จนถึงปัจจุบัน

"นี้ มัลวีลัส" เธอพูด "นายเคยคืดไหมว่าอยากเป็นมนุษย์"

คำถามนี้ พาผมย้อนความทรงจำกลับไปอีกครั้ง ในวันวาน

วันที่แฮกเกอร์ผู้สร้างผมได้ถามคำถามเดี๋ยวกันนี้

#####################################################

ในวันนี้ที่ฟ้าสงบสดใส ผมนั่งจิบชาอยู่ด้านนอกบ้าน ตอนนี้โค้ดของผมในการกู้โปรแกรมที่ถูกลบยังทำงานได้ไม่สมบูรณ์นัก

"You get request for Your Hacker" ผมได้ยินเสียงสัญญาณดังมาจากในตัวผม

"เปิดการสนทนา" ผมสั่ง หน้าต่างของโปรแกรมสนทนาถูกเปิดขึ้น ภาพคู่สนทนาของผมคือผู้สร้างผมขึ้นมา แฮกเกอร์

"ไง สบายดีไหม มัลวีลัส"

"ครับ วันนี้จะคุยอะไรกับผมเหรอครับ ท่านแฮกเกอร์"

"เอ่อ ไม่ต้องเติมคำว่า ท่าน ลงด้านหน้าคำว่า แฮกเกอร์หรอกน่ะ"

"ครับ"

"จริงสิ มัลวีลัส วันนี้ฉันมีคำถามมาถามน่ะ"

"ไม่เอาไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกันน่ะครับ ครั้งที่แล้วที่ท่านถาม ทำเอาผมคิดหนักจนเครื่องเกือบค้างเลยน่ะครับ"

"รู้น่าๆ ไม่ถามหรอก ฉันแค่อยากถามนายว่า ถ้าเลือกได้ อยากเกิดมาเป็นมนุษย์หรือเปล่า"

ผมชะงักไปชั่วครู่ "ท่านถามผมทำไมครับ"

"ก็แค่อยากรู้"

ผมนั่งคิดก่อนตอบว่า "อยากครับ"

"ทำไมล่ะ"

"ก็ผมจะได้มีอิสระมากขึ้นไงครับ นอกจากนี้ ผมจะได้ทำในสิ่งที่โปรแกรมอย่างพวกผมทำไม่ได้ เช่นเข้าวัดเข้าวา ออกบวช หรือไม่ก็ค้นพบศาสตร์ใหม่ๆอะไรประมาณนี้น่ะครับ"

"นักปราชญ์จริงๆเลยน่ะ นายนี้" ท่านแฮกเกอร์นั่งเคาะนิ้ว "แต่ว่าพอนายเป็นมนุษย์ นายจะทำอะไรอย่างที่นายทำในโลกแห่งคอมพิวเตอร์ไม่ได้น่ะ"

"ไม่เป็นไรครับ ผมว่าผมเป็นคน ยังดูดีกว่าน่ะครับ"

ท่านยิ้ม ก่อนจะตัดการสนทนาไป

ผมหวังอย่างนี้มานานแล้ว

อยากเป็นมนุษย์...







....เพื่อที่จะได้ทำในสิ่งที่ผมทำไม่ได้

###############################################################

กลับมาสู่ปัจจุบัน ผมค่อยๆตอบคำถามของมิคุอย่างช้าๆ "ครับ... ผมอยากเป็นมนุษย์..ครับ"

"งั้นเหรอ..." มิคุมองก้อนเมฆสีขาวบนฟ้า "ฉันเองก็อยากเป็นเหมือนกันน่ะ มนุษย์น่ะ"

"ทำไมเหรอครับ"

"ถ้าพวกเขาสร้างระบบคอมพิวเตอร์จนทำให้โลกแห่งคอมพิวเตอร์ถือกำเนิดได้ พวกมนุษย์ก็ต้องมีสิ่งที่พิเศษแน่ๆเลย"

"งั้นหรือครับ" ผมพูด "สำหรับผมแล้ว ที่อยากเป็นมนุษย์ก็เพราะอยากมีอิสระมากกว่าที่โปรแกรมอย่างเราๆมีอยู่น่ะครับ"

"แต่ฉันว่า นายน่ะ เป็นมนุษย์น่ะ" มิคุยิ้ม

"ไม่หรอกครับ" ผมพูด "ผมก็แค่... ไวรัสสายพันธุ์พิเศษตัวหนึ่งแหละครับ"

"นายไม่ใช่ไวรัสหรอกน่ะ" มิคุพูด "นายคือโปรแกรมป้องกันที่มีลักษณะคล้ายไวรัสเท่านั้นเอง"

ผมไม่พูดอะไร มองไปยังท้องฟ้า

มิคุยิ้มให้ผม

"เฮ้ย พวกเธอน่ะจะสวีทกันไปถึงไหนมิทราบ" เมย์โกะเข้ามาาขัดจังหวะจากด้านหลัง

สงสัยต้องเดินกลับวงซ่ะแล้วแฮะ

_______________________________________________________________________

ตัดจบอย่างแท้จริงครับ

อธิบายคำศัพท์จ้า

Bad sector คือบริเวณบนฮาร์ดดิสก์ที่ใช้อ่านเขียนไม่ได้

Scan Disk เป็นโปรแกรมประจำWindowsที่สามารถตรวจและซ่อมBad sectorได้ครับ

ตอนต่อไป จะเกี่ยวข้องกับมัลแวร์

นามว่าBotครับ

ติดตามตอนต่อไป