ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มาเยือน
"เมื่อไรจะถึงซ่ะทีเนี่ย"
ผมนั่งบ่นอยู่ในเครื่องบินขนส่งข้อมูลลำใหญ่ ระหว่างการรอคอยว่าเมื่อไรการDownloadจะเสร็จสิ้น ในสถานที่นี้ เป็นที่ๆเหล่าข้อมูลสารพัดชนิคจากหลายที่มาอยู่รอการโหลดเข้าสู่ระบบคอมพิวเตอร์ เพราะแม้จะเจอคนมากมาย แต่ก็ไม่มีใครอยากอยู่ในน่านฟ้าอินเตอร์เน็ตไร้สายนานนักหรอกครับ
อ้อ! ผมชื่อ มัลวีลัส มัลแวร์รีโหลด ครับ ผมเองก็เป็นข้อมูลตัวหนึ่ง แต่ว่าคุณคงจะไม่ชอบผมเท่าไรหรอก เพราะผมเป็นไวรัส
ใช่ ไวรัสคอมพิวเตอร์ที่รบกวนหรือทำลายระบบดิจิตอล แต่อย่าเอาผมไปเหมารวมกับเหล่าไวรัสหัวโบราณน่ะครับ คนที่สร้างผมขึ้นมาเป็น Hacker ที่ต้องการให้ระบบคอมพิวเตอร์ปลอดภัยจากอาญากรรมไซเบอร์ ตัวผมจึงถูกใส่คำสั่งจำนวนมากทั้ง โปรแกรมกำจัดไวรัส โปรแกรมกู้ระบบกู้ข้อมูล โปรแกรมBackupข้อมูล และโปรแกรมเรียนรู้ด้วยตนเอง ผมจึงสามารถพัฒนาตนเองไปได้เรื่อยๆ เพื่อที่จะทันเกมของมัลแวร์ตัวอื่นๆที่ต้องการทำลายระบบคอมพิวเตอร์
แต่ก็อย่างที่คุณรู้ ไม่มีใครอยากได้อะไรที่มีแนวโน้มอันตรายหรอกครับ
"ในที่สุดก็มาถึงซ่ะที" ผมพูดเมื่อเห็นสถานีขนส่งข้อมูลทางอากาศ ของ"โมเด็ม Wireless"
แต่ผมจะมานั่งเฉยไม่ได้ ถึงผมจะเป็นฝ่ายดี แต่ก็ยังเป็นโปรแกรแปลกปลอมอยู่ดี
"สถานีInternet Explorer IP XXXXXXXXX ยินดีต้อนรับค่ะ" เสียงหญิงสาวประจำสถานีIEดังขึ้นมา ณ ตอนนี้เครื่องบินที่ผมนั่งก็ลงจอดแล้วผมก็ต้องลงไป
"คุณต้องไปทางพอร์ตนั้นครับ" พนักงานรักษาความปลอดภัยแห่งหน่วย Windows Firewallบอกทางกับข้อมูลเด็กสาวที่อยู่หน้าผมไปห้าคน พนักงานพวกนี้เขาจะชี้ทางแก่ข้อมูลว่าเราต้องไปทางไหน ถ้าพวกผมใช้พอร์ตที่ไม่เปิดก็...
"อ๊าก!"เสียงผู้ชายร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะเขาใช้พอร์ตที่ไม่ได้เปิด ผลก็คือจะถูกเลเซอร์ล่อนหนเผาทิ้งในเวลาหนึ่งวินาที
ที่น่าแปลกคือนอกจากผม ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงนี้ (ลืมบอกทางเข้าพอร์ตแต่ละพร้อมจะเป็นประตูโลหะสีเงินที่ติดตรงผนังอาคาร ซึ่งคงมีอุปกรณ์เก็บเสียงอยู่ นอกจากผมที่พัฒนาการได้ยินแล้วก็ไม่มีใครได้ยินเลย)
ถึงคิวผมแล้ว
"คุณเป็นไฟล์Document ของ Microsoft Word 2003 เหรอครับ"พนักงานคนนั้นถามผม
"ครับ"ผมโกหกเขา อ้า คุณคงสนสัยว่าผมทำยังไงจึงทำให้เขาไม่รู้ว่าผมเป็นโปรแกรมไวรัส เจ้าพวกนี้เขาจะมีตาที่ตรวจสอบชนิคข้อมูลได้ ถ้าอยู่ใน ข้อยกเว้นก็ผ่านฉลุย ถ้าไม่ก็ต้องรอดูว่าUser ประจำคอมพ์เครื่องนั้นต้องการหรือเปล่า
"รอสักครู่ครับ"เขากดโทรไปยังใครซักคน น่าจะเป็นBossของเขา คงจะให้ไปถามUserล่ะสิ
แต่ผมไม่ต้องใช้ดวงในการให้เขากดรับผมหรอก
ผมส่งสัญญาณควบคุมไปแบบเงียบๆให้ระบบนีกว่าUser กด ยอมรับไฟล์
"โอเค Userอนุญาต คุณต้องไปทางนั้น"ผมเดินไปทางนั้นแบบสบายๆ พอร์ตนั้นน่ะเปิด ไม่ได้ปิด
เอาเป็นว่าเข้าคอมพ์ได้แล้ว
แต่ว่าจะเอาไงต่อดีเนี่ย
โปรดติดตามชมตอนต่อไป
ผมนั่งบ่นอยู่ในเครื่องบินขนส่งข้อมูลลำใหญ่ ระหว่างการรอคอยว่าเมื่อไรการDownloadจะเสร็จสิ้น ในสถานที่นี้ เป็นที่ๆเหล่าข้อมูลสารพัดชนิคจากหลายที่มาอยู่รอการโหลดเข้าสู่ระบบคอมพิวเตอร์ เพราะแม้จะเจอคนมากมาย แต่ก็ไม่มีใครอยากอยู่ในน่านฟ้าอินเตอร์เน็ตไร้สายนานนักหรอกครับ
อ้อ! ผมชื่อ มัลวีลัส มัลแวร์รีโหลด ครับ ผมเองก็เป็นข้อมูลตัวหนึ่ง แต่ว่าคุณคงจะไม่ชอบผมเท่าไรหรอก เพราะผมเป็นไวรัส
ใช่ ไวรัสคอมพิวเตอร์ที่รบกวนหรือทำลายระบบดิจิตอล แต่อย่าเอาผมไปเหมารวมกับเหล่าไวรัสหัวโบราณน่ะครับ คนที่สร้างผมขึ้นมาเป็น Hacker ที่ต้องการให้ระบบคอมพิวเตอร์ปลอดภัยจากอาญากรรมไซเบอร์ ตัวผมจึงถูกใส่คำสั่งจำนวนมากทั้ง โปรแกรมกำจัดไวรัส โปรแกรมกู้ระบบกู้ข้อมูล โปรแกรมBackupข้อมูล และโปรแกรมเรียนรู้ด้วยตนเอง ผมจึงสามารถพัฒนาตนเองไปได้เรื่อยๆ เพื่อที่จะทันเกมของมัลแวร์ตัวอื่นๆที่ต้องการทำลายระบบคอมพิวเตอร์
แต่ก็อย่างที่คุณรู้ ไม่มีใครอยากได้อะไรที่มีแนวโน้มอันตรายหรอกครับ
"ในที่สุดก็มาถึงซ่ะที" ผมพูดเมื่อเห็นสถานีขนส่งข้อมูลทางอากาศ ของ"โมเด็ม Wireless"
แต่ผมจะมานั่งเฉยไม่ได้ ถึงผมจะเป็นฝ่ายดี แต่ก็ยังเป็นโปรแกรแปลกปลอมอยู่ดี
"สถานีInternet Explorer IP XXXXXXXXX ยินดีต้อนรับค่ะ" เสียงหญิงสาวประจำสถานีIEดังขึ้นมา ณ ตอนนี้เครื่องบินที่ผมนั่งก็ลงจอดแล้วผมก็ต้องลงไป
"คุณต้องไปทางพอร์ตนั้นครับ" พนักงานรักษาความปลอดภัยแห่งหน่วย Windows Firewallบอกทางกับข้อมูลเด็กสาวที่อยู่หน้าผมไปห้าคน พนักงานพวกนี้เขาจะชี้ทางแก่ข้อมูลว่าเราต้องไปทางไหน ถ้าพวกผมใช้พอร์ตที่ไม่เปิดก็...
"อ๊าก!"เสียงผู้ชายร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะเขาใช้พอร์ตที่ไม่ได้เปิด ผลก็คือจะถูกเลเซอร์ล่อนหนเผาทิ้งในเวลาหนึ่งวินาที
ที่น่าแปลกคือนอกจากผม ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงนี้ (ลืมบอกทางเข้าพอร์ตแต่ละพร้อมจะเป็นประตูโลหะสีเงินที่ติดตรงผนังอาคาร ซึ่งคงมีอุปกรณ์เก็บเสียงอยู่ นอกจากผมที่พัฒนาการได้ยินแล้วก็ไม่มีใครได้ยินเลย)
ถึงคิวผมแล้ว
"คุณเป็นไฟล์Document ของ Microsoft Word 2003 เหรอครับ"พนักงานคนนั้นถามผม
"ครับ"ผมโกหกเขา อ้า คุณคงสนสัยว่าผมทำยังไงจึงทำให้เขาไม่รู้ว่าผมเป็นโปรแกรมไวรัส เจ้าพวกนี้เขาจะมีตาที่ตรวจสอบชนิคข้อมูลได้ ถ้าอยู่ใน ข้อยกเว้นก็ผ่านฉลุย ถ้าไม่ก็ต้องรอดูว่าUser ประจำคอมพ์เครื่องนั้นต้องการหรือเปล่า
"รอสักครู่ครับ"เขากดโทรไปยังใครซักคน น่าจะเป็นBossของเขา คงจะให้ไปถามUserล่ะสิ
แต่ผมไม่ต้องใช้ดวงในการให้เขากดรับผมหรอก
ผมส่งสัญญาณควบคุมไปแบบเงียบๆให้ระบบนีกว่าUser กด ยอมรับไฟล์
"โอเค Userอนุญาต คุณต้องไปทางนั้น"ผมเดินไปทางนั้นแบบสบายๆ พอร์ตนั้นน่ะเปิด ไม่ได้ปิด
เอาเป็นว่าเข้าคอมพ์ได้แล้ว
แต่ว่าจะเอาไงต่อดีเนี่ย
โปรดติดตามชมตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น