Cyber world ชีวิตโลกดิจิตอล

ลำดับตอนที่ #14 : Erase data but not erase heart

กลับมาแล้ว

หายหัวไปนานครับ

กำลังอัพ นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid เพลินๆ

ก็คิดถึงเจ้ามัลวีลัสน่ะ

เอาล่ะ

มา

ต่อเลย

____________________________________________________________________________________

อะไรจะจัดการยากขนาดนั้น

ผมกับเรดบอลร่วมมือกันงัดทุกกลยุทธ์ โจมตี ลูกะ

หรือพูดให้ถูกคือไวรัสที่สิงลูกะอยู่

ทั้งแม่ไม้มวยไทย มวยจีน เทวันโด ฟันดาบ ยิงปืน บลาๆๆ

แต่ยัยนั้นหลบได้หมด

"ไง มีดีแค่นี้เหรอ" หนอย กวนไม่เลิก

ผมเองก็เริ่มจะหมดแรงแล้วสิ

"ชิ ยูชเซอร์เปิดโปรแกรมอื่นด้วย อย่างนี้ผมก็ยิ่งมีทรัพยากรไว้ปราบไวรัสน้อยลงนะสิ" เรดบอลก็เริ่มจะอ่อนแรงลง

"ฮึๆ" เจ้าตัวแสบหัวเราะ "ถ้าฉันกำจัดพวกแกสองตัวได้ ท่านผู้นั้นต้องอัพเกรดข้าแน่"

ผมหูตั้งในทันที "ใคร!"

ไวรัสตอบ "ไม่บอกหรอกย่ะ ไปถามยมบาทไซเบอร์เอาแล้วกัน" แล้วก็ปล่อยแสงสีแดงออกจากฝ่ามือ

"เปรี้ยง" ผมกระโดดหลบ

"eletric sword" ดาบคู่ใจของผมปรากฎขึ้น "Analysis virus engine start"

ผมเริ่มกระบวนการวิเคราะห์ไวรัส

เปรี้ยง มันยิงใส่ผมรอบสอง ผมใช้ดาบรับลำแสง

"มิคุจัง" ผมตะโกนบอก "ใช้ต้นหอมของเธอสิ"

"เอ" คนที่ถูกเรียกงง

"ผมใส่ Plug in อาวุณลงในต้นหอมของเธอ ทดลองใช้ดูสิ"

"อะ คะๆ" สาวผมเขียวหยิบต้นหอมสีเดียวกับผมออกจากกระเป๋ากระโปรง " เอ ใช้ไงว้า จงกลายเป็นปืน"

พรึ่บ มันกลายเป็นปืนพกสีเขียว

"ว้าว" เธออุทาน

"อย่ามัวตะลึงสิคะพี่!" ริน (ที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของลูกะที่ติดเชื้อ)

"แต่... ฉันไม่เคยยิงปืนมาก่อนน่ะ"

"ผมลืมบอกไป" ผมตะโกนขณะที่ใช้ดาบรับลำแสง "ผมลงโค้ตวิธีใช้ในนั้นด้วย ง่ายมาก เหมือนเล่นปืนฉีดน้ำ"

"อ้อ ค่ะๆ" ว่าแล้วเธอก็ยิง

"ปัง" โดนแขนเจ้าไวรัสอย่างจัง

"โอ้ย" ไวรัสร้อง รินหลุดจากอ้อมแขนปีศาจแล้ว

รินวิ่งไปหามิคุ "พี่มิคุ!"

"ไม่ต้องกลัวๆ" เธอปลอบขวัญ

"อีกนานไหมกว่านายจะวิเคราะห์เสร็จ" เรดบอลถามพล่าง ยิงปืนใส่ลูกะ(โดยที่เธอไม่ยักกะรู้สึกอะไร)

ผมตอบแบบไม่ช่วยอะไรเลย "สองวัน โครงสร้างเธอซับซ้อนมาก"

"กว่าจะวิเคราะห์เสร็จ พวกเราก็โดนลบไปแล้วโว้ย อ๊าก!" ลูกน้องคนหนึงของเรดบอลบ่น ก่อนจะโดนลำแสงมรณะเข้าอย่างจัง

"มีวิธีอื่นไหมคะ ที่จะทำให้พี่ลูกะเขากลับเป็นปกติ" รินถามจากกองหลัง

"มี" ผมตอบ "แต่เสี่ยงมาก"

"เอามันไปใช้เหอะ" เรดบอลพูด "ไม่งั้น เราตายหมดนี้แน่"

ผมถอดหายใจ "ครับ แต่ผิดพลาดอะไรอย่างว่ากันนะครับ Cancel analysis engine"

กลไกวิเคราะห์ไวรัสของผมหยุดลง ได้เวลาแผนซีแล้ว

ผมเริ่มวิ่งส่องๆรอบๆตัวลูกะ

โดยตัวเธอเองก็มิวายกระหนั่มด้วยลำแสงสีแดง

ผมยกดาบขึ้น ก่อนจะกระโดดหาสาวผมชมพู

"Eletric cutting erase code" ผมฟันดาบใส่ตัวลูกะ

ทุกคนตะลึง

ร่างลูกะไม่ได้ขาดเป็นสองท่อน (ดาบของผมไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น) แต่ร่างเธอก็ล้มลงไปนอนอยู่กับพื้น

"นายทำบ้าอะไรนะ!" เรดบอลตะโกนถาม

"ผม ลบengine ของเธอออกไปครับ"

"ว่าไงน่ะ" ทุกคนพร้อมใจกันตะลึง เขาคงไม่เชื่อว่าผมจะบ้าทำอย่างนั้น

"ลืมอะไรไปหรือเปล่าครับ ว่าผมซ่อมแซมไฟล์ได้"

"แต่ลูกะเป็นโปรแกรมน่ะ" มิคุพูด แล้วเริ่มมีหยดน้ำออกจากดวงตา "นาย... ซ่อมเธอไม่ได้หรอก"

ผมพลอยเศร้าไปด้วย "ผมจะพยายามครับ แต่คุณมิคุต้องช่วยด้วย"

แล้วผมก็เริ่มอธิบาย "ผมบันทึกข้อมูลบางส่วนของคุณลูกะไว้ครับ แต่บางส่วนก็ติดเชื้อจนพังยับ ต้องพึ่งข้อมูลบางส่วนของโปรแกรมซีรีย์ที่ใกล้เคียงกัน ปัญหาคือผมไม่แน่ใว่า ยูชเซอร์ยังเก็บแผ่นซีดีไว้หรือเปล่า ดังนั้น จำเป็นต้องพึ่งโค้ตในตัวของคุณมิคุที่เป็นโวคาลอยด์เพศหญิง..."

"แต่ว่า โวคาลอยด์เป็นโปรแกรมเสียงสังเคราะห์นะครับ" เรดบอลทำท่าปวดหัว "โค้ตที่ผิดไปบางตัว จะทำให้เสียง เนื้อเพลงที่เธอร้อง หรือการทำงานทั้งหมดอาจผิดพลาดไปได้นะครับ"

ผมส่ายหน้า "ไม่มีทางอื่นแล้วครับ ต้องลองวิธีนี้เท่านั้นครับ"

ทุกคนมองหน้ากันก่อนพูดว่า

"ตกลง"

...............................................................................................
ณ กลางดึกของโลกคอมพิวเตอร์

โรงพยาบาลวัตสัน ห้องผ่าตัด

"เริ่มการซ่อมแซมได้" ผมเริ่มโหลดเอาข้อมูลโปรแกรมที่ผมเก็บไว้ และข้อมูลโปรแกรมจากตัวมิคุมา เพื่อเริ่มงานมหาช้าง

คือการซ่อมโปรแกรม โวคาลอยด์ "ลูกะ" ให้คืนชีพและใช้งานได้อีกครั้ง

"เริ่มติดตั้งโค้ดเสียง การรับข้อมูล โค้ด Interface เสียหายหนัก ต้องโหลดเอาจากของมิคุมาดัดแปลง"

และการซ่อมแซมก็ดำเนินไป....

........
........
........




.............................................................

ผมหลับไปตอนไหนเนี่ย

"แย่แล้ว ลูกะจังล่ะ" ผมส่ายหัวไปมา พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงคนไข้ในโรงพยาบาล

"ตื่นแล้วเหรอคะ" มิคุที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ถาม

"คุณลูกะละครับ โอเคไหมครับ ผมหลับไปตอนไหนละเนี่ย"

"ไม่ต้องห่วงคะ" เสียงอันมีเอกลักษณะดังขึ้น "คนที่คุณช่วยซ่อมแซมนะ อยู่นี้แล้ว"

ผมหันไปทางต้นเสียงที่อยู่ตรงประตู

"คุณลูกะ!! O_o" ผมตกใจอย่างแรง "คุณ หายดีแล้วเหรอครับ"

"ใช่ เหมือนเดิมทุกอย่าง" ลูกะตอบ "ยกเว้นความสามารถที่ได้มาใหม่"

"เอ" ผมตกใจ ผมจำได้ว่า ผมไม่ได้ใส่ฟังก์ชันใหม่ให้เธอเลยนะ

"ความสามารถในการลบข้อมูลไงล่ะ" เธอยิ้มให้ผม

"ขอโทษครับ คือ ผมลบโค้ดของไวรัสออกไม่หมด ก็เลย.."

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ก็ขอบใจน่ะที่ช่วยฉันไว้"

แล้วเธอก็เข้ามาจูบที่แก้มผม

ผมหน้าแดง "ม.. ไม่เป็นไรครับ มันหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ"

"ในฐานะ ไวรัสเพื่อความปลอดภัยของระบบคอมพิวเตอร์ใช่ไหมค่ะ" มิคุพูด

ผมพยักหน้า

ผมลุกไปเปิดผ้าม่านดูท้องฟ้าสีคราม

....บนโลกมนุษย์จะเป็นยังนี้ไหมน่า

_________________________________________________________________________________________

ผมปิดทุกโปรแกรมลงเตรียมจะกดปิดเครื่อง

ผมกลับไปดูที่โฟลเดอร์ที่ลงโปรแกรมโวคาลอยด์โดยหวังว่า เจ้าบิตดีเฟนเดอร์จะช่วยเอาลูกะกลับมาได้

แล้วผมที่ออกมาทำผมอยากตะโกนออกมาดังๆ ถ้าไม่ขัดว่านี้เป็นตอนกลางคืน

ลูกะกลับมาแล้ว

ผมอยากเปิดทดลองใช้เธอที่พึ่งกลับมาแต่....

มันง่วงเต็มแก่แล้ว

ไปนอนดีกลับ

ผมกดปิดเครื่อง

ปล่อยให้ลูกะพักไปเล่นกับคนอื่นๆดีกว่า


เราคิดอะไรบ้าๆหรือเปล่าเนี่ย

___________________________________________________________________

จบอีกตอน

ยากชะมัด

ก็ไม่เลวหลังจากทิ้งเรื่องนี้มานาน

เอาเป็นว่า ติดตามตอนต่อไปครับ (แต่เราจะมาอัพตอนไหนเนี่ย -0-)