นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid

ลำดับตอนที่ #4 : (นอกเรื่อง) วันหยุดของ Vocaloid

�
ใครๆ เขาก็ต้องมีวันหยุดบ้าง แม้แต่เหล่า Vocaloid ในเรื่องก็ด้วย

ที่สตูดิโอ

ผม (ในโลกของนิยาย) กำลังนั่งตรวจสอบข้อมูล ส่วนลูกะกับอันเซอร์เล่นหมากรุกฝรั่งอยู่ ส่วนรินกับเลนก็เล่นเกมคอมพิวเตอร์แข่งกันอยู่
"ฉันต้องชนะแน่" รินพูด
"ผมต่างหาก" เลนโต้

ส่วนกาคุโปะน่ะเหรอ กำลังไปซื้อมือถือใหม่กับไคโตะ

ทำไมน่ะเหรอ จำเรื่อง Owata ได้ไหมครับ ในฉากฟันมือถือ เขาหยิบมือถือผิด เขาหยิบมือถือของจริง!

เออ ให้ได้อย่างนี้สิ

"นี้ ไรท์เตอร์" เมย์โกะถามพร้อมขวดเหล้า "ได้ยินว่า ไรท์เตอร์จะมีตัวละครใหม่เหรอ"

"ใช่" ผมพูด "เป็นสาวผมชมพู ตาแดง ในชุดสีดำ กระโปรงน้ำตาล ระเบียบจัด"

"มีการพยายามเข้าถึงสตูดิโอโดยบุคคลไม่ทราบชื่อ" ระบบตอบสนองแจ้ง "อนุญาตให้เข้าหรือไม่"

"ขอดูภาพ" ผมสั่ง บนจอมอนิเตอร์ของโน้ตบุ้คก็แสดงภาพขึ้น
ตัวละครใหม่ของผมมาแล้ว

"เปิดได้" ผมบอก

ประตูห้องเปิดออก สาวคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมกับสมุดสีดำ

"สวัสดีครับ คุณเซ็นเซอร์" ผมทัก

"คุณเมย์โกะค่ะ" เธอพูด "แอลกอฮอล์ไม่ดีน่ะค่ะ ดิฉันขอแบนน่ะค่ะ"

ว่าแล้ว เหล้าก็หายจากมือของเมย์โกะไปดื้อๆ

"อ้าว เหล้าฉัน" เมย์โกะร้อง "เธอทำอะไรกับเหล้าฉัน"

"ขอโทษที" ผมบอก "เซ็นเซอร์ไม่ชอบอะไรไม่ดีไม่งามน่ะ"

"ค่ะ ยิ่งถ้าเป็นในโลกสารสนเทศ ฉันยิ่งไม่ชอบค่ะ"

"ว้าว พี่เซ็นเซอร์สวยจังค่ะ" ริน (ที่เลิกเล่นเกมตอนไหนไม่รู้)

เธอนิ่งเงียบ

"เอ่อ คือ" เลนพยายามพูด "ขอโทษด้วยครับ ถ้าพี่ผมพูดอะไีรผิดไป.."

"เปล่าหรอกจ้ะ" เซ็นเซอร์พูดอย่างเขินอาย "ฉันดีใจมากเลยล่ะ ตลอดหลายปี ไม่มีใครชมฉันเท่าไรนัก"

"เหรอค่ะ" รินพูด

"ไม่น่าแปลก เซ็นเซอร์เป็นตัวแทนของการแบน และ เซ็นเซอร์ข้อมูล รายการและเว็บไซต์ มีน้อยคนที่จะชมเธอน่ะ" ผมพูด

"แม้แต่ท่านก็ด้วย ในยูทูบ ฉันสั่งแบนบางคลิปของ Vocaloidค่ะ" เซ็นเซอร์พูด

"ว่าแต่เราจะไปเที่ยวหน่อยไหม" ลูกะพูด "ทะ่เลในโลกอินเตอร์เน็ตเป็นไง"

"ทะเล!" รินเลนพูดพร้อมกัน

"ไปกันเถอะ" รินพูด "ใช้คอพพิวเตอร์ของไรท์เตอร์สิ"

"เฮ้ยๆ ผมต้องรู้URLเป้าหมายก่อน" ผมโว้ย "ให้ฉันส่งไปอ่าวไทยด้วยจินตนาการยังง่ายกว่า"

"ก็แหม มันสวยกว่านิ เอานี้" ลูกะโยนกระดาษให้

"ก็ได้" ก็อย่างที่ใครๆรู้ เน็ตเวิร์กใช้ในการส่งข้อมูลไปมาได้ แต่ทะเลในเน็ตเวิร์กเนี่ยออกจะเหลือเชื่อไปหน่อย นอกจากไปเจอในนิยายบนเน็ตเข้า พวกนี้ถึงจะไปได้

ผมเปิด Chrome ขึ้นมา กรอกที่อยู่เว็บเข้า"เอ้า้ เสร็จแล้ว" แล้วผมก็กรอกข้อความใส่My .ID control อีกที ก่อนกดเอ็นเทอร์

แว้บ พวกนั้นหายไปเรียบร้อย

"ดีจังน่ะค่ะ" เซ็นเซอร์พูด "จินตนาการสามารถไปที่ไหนก็ได้ ขอแค่ยังมีมนุษย์อยู่ แต่ฉัน ต้องพึ่งพาการมีอยู่ของสารสนเทศอย่างเดียว"

"ลืมไปหรือเปล่า" ผมบอก "ตอนนี้ เธอก็เป็น จินตนาการ แล้วน่ะ ฉันจะใช้จินตนาการฉัน ส่งเธอไปพักร้อนก็ได้น่ะ"

"งั้นหรือค่ะ" เซ็นเซอร์พูด "งั้นส่งฉันไปที่คอมพิวเตอร์ของ Web master ของเว็บเด็กดีหน่อยสิ"

"อือ"

.............................

ตอนนี้ ผม(ในโลกนิยาย) อยู่ตัวคนเดียวแต่ไม่เหงาหรอก

ยังมีคนอยู่รอบตัวทั้งบนโลกแห่งความจริง

และโลกไซเบอร์ด้วยนิ

ตอนนี้ ผมว่าจะหยุดเขียนสักพัก เพื่อให้คอมพ์พักบ้าง

รอติดตามตอนต่อไปน่ะครับ

สวัสดีครับ