นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid

ลำดับตอนที่ #2 : Uninstall + การสนทนานิดหน่อย

  [ผู้แสดง - ไคโตะ]
  [Warning : ตอนนี้จะดิบๆเถื่อนๆหน่อยน่ะครับท่าน ผู้อ่านที่มีอายุน้อยกว่าสิบสามปีควรได้รับคำแนะนำ]

  ไคโตะ เป็นหนึ่งในโวคาลอยด์ในบ้านหลังหนึ่ง อยู่กับเหล่าโวคาลอยด์ตัวอื่นๆ โดยมีมาสเตอร์คอยดูแล

  สำหรับ เขา มาสเตอร์เป็นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเขา

......................................................................................................................................................................................................

  ในห้องซ้อมดนตรี

  ไคโตะพึ่งร้องจบหนึ่งเพลงพอดี

  แปะๆ

  "ดีมากเลยจ้ะ ไคโตะจัง" มาสเตอร์ของเขาชม "แต่ถ้าร้องช้ากว่านี้นิดหนึ่งน่าจะโอเคกว่าน่ะจ้ะ"

  "ครับ"

  แล้วมาสเตอร์ก็เดินไปหาพวกรินเลนที่กำลังซ้อมร้องเพลงกับมิคุและเมย์โกะ ส่วนกาคุโปะก็กำลังซ้อมเสียงอยู่

  ไคโตะบอกดูพวกเขาด้วยดวงตาที่เงียบเหงา

  เขาคิดมาตลอดว่าตัวเองสำคัญที่สุดสำหรับมาสเตอร์ แม้ตอนนี้ก็คิดเหมือนเดิม

  "ผม เสแสร้งว่าโกรชใครไม่เป็น" ไคโตะคิดอยู่ในใจ "ผมอยากให้มาสเตอร์มองผมคนเดียว"

  แปะ มีคนจับไหล่เขา
 
  "เป็นไรมากเปล่า" กาคุโปะถามด้วยความเป็นห่วง

  "เปล่านิ" ไคโตะตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มที่ซ่อนความคิดที่ตรงข้ามกัน

  "งั้นก็แล้วไป อ้าว ถึงเวลานอนแล้วนิ" กาคุโปะพูด

  "งั้นก็ไปนอนกันเหอะเนอะ" รินพูด

  ทุกคนแยกย้ายไปยังห้องของตนเอง

  ที่ห้องของไคโตะ

  ไคโตะเริ่มคิด "ผมนึกว่า มีผมคนเดียวที่สำคัญที่สุดในบ้านหลังนี้ ผมอยากให้มาสเตอร์มองแต่ผมคนเดียว"

  ด้วยความคิดแค่นั้น ทำให้เกิดความคิดขึ้นในหัวของเขา

  จริงด้วย ถ้าเป็นวิธีนี้ล่ะก็... ว่าแล้ว เขาก็ลุกออกจากเตียง ออกจากห้องของตัวเอง

..........................................................................................................................................................................

  คืนที่เงียบสงบ

  มาสเตอร์ของพวกเขากำลังไปซื้อของที่เซเว่น (ไปดึกจัง)

  โดยไม่รู้เลยว่า บ้านของเธอ กำลังจะได้ทาสีใหม่

  สีแดงจากเม็ดเลือดแดงในเลือด!!!

  ที่ห้องของกาคุโปะ

  แอ๊ด เสียงเปิดประตูดังขึ้น

  กาคุโปะที่ยังอ่านโน้ตเพลงอยู่หันไปหาผู้เปิดประตู

  "อ้าว ไคโตะเองเหรอ มาซ่ะดึกเชียว เอ้า เข้า..." คำพูดต่อจากนั้นหายไปจากคอของเขาเมื่อเขาเห็น...

  มีดที่อยู่ในมือของไคโตะ

  ไม่ทันที่กาคุโปะจะนึกอะไรออก ไคโตะก็เอามีดแทงที่อกของเขาทันที

  อั้ก "ไคโตะ นาย..." ก่อนที่กาคุโปะจะล้มลงกับพื้น

  ต่อไปก็ห้องรินกับเลน

  "พี่ริน มีคนเคาะประตูน่ะ"

  "เลน นายไปเปิดเองเลย"

  สองพี่น้องผมเหลืองกำลังอ่านนิยายกันอย่างเมามัน

  "ชิ ก็ได้" แล้วเลนก็ไปเปิด

  "ใคร..." ไม่ทันที่คำว่า ครับ จะออกจากปากของเลน มีดที่อาบเลือดหนุ่มซามูไรมาแล้ว ก็ทะลุผ่านหัวใจ แฝดผู้น้องอย่างรวดเร็ว

  "กรี้ด!!!!" รินร้อง เป็นเวลาเดียวกับที่ชายผมฟ้าดึงมีดออกจากอกของเลน

  "ฉึก!!!" ก่อนที่มีดนั้นจะพุ่งปักอกแฝดที่เหลือตายคาที่
  
  "เกิดอะไรขึ้น" มิคุที่ตื่นขึ้นมารีบวิ่งมายังที่เกิดเหตุ ก่อนที่จะเห็นว่าไคโตะทำอะไรกับสองแฝดเสียงสะท้อน

  ด้วยอารมย์ที่สุดคาดเดา ไคโตะจัดการผลักมิคุที่เดินเข้าประชิดตัวเองให้ตกบันไดที่อยู่หน้าห้องของรินเลน

  โชคร้ายนัก มิคุตกลงไป หัวกระแทกพื้น คอหัก สิ้นลมก่อนที่จะได้ร้องเสียอีก

  "ไคโตะ มันเกิด..." เมย์โกะที่มาเป็นคนสุดท้ายหยุดพูดเมื่อเห็นสภาพของไคโตะ

  ที่ตอนนี้มือชุ่มไปด้วยเลือด

  เมย์โกะเตรียมจะหนีแต่

   ไคโตะวิ่งถึงตัวเธอก่อนที่เธอจะหนีทัน แล้วเขาก็เอาผ้าพันคอสีฟ้าของเขา ผูกรัดคอของสาวใหญ่คนนั้น หวังจะให้ขาดอากาศตาย

  "ค... ไคโตะ นายทำ... แบบนี้ทำไม" เมย์โกะถาม

  "ฉัน ต้องการ ให้มาสเตอร์มองฉันคนเดียว" ตัวฆาตกรตอบด้วยเสียงเรียบเย็นที่สุดในชีวิต

  "นาย..." แล้วเมย์โกะก็สิ้นใจไป

  จังหวะเดียวกัน มาสเตอร์ก็เปิดประตูบ้าน

  "ทำไมเงียบจัง" แล้วเธอก็เหลือบไปเห็นร่างของมิคุกำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

  "กรี้ด" เธอร้องออกมา เข่าอ่อนในทันที

  "มาสเตอร์ครับ" ชายผมฟ้าที่ปกติสวมผ้าพันคอที่บัดนี้ ไม่ได้อยู่ที่คอเดินลงจากบันได "ผมรักมาสเตอร์ที่สุด ตอนนี้เหลือผมแค่คนเดียวแล้ว"

  มาสเตอร์ของเขา หันไปมองด้านบน ทั้งเมย์โกะที่ตอนนี้กำลังสวมผ้าพันคอไคโตะอยู่ และร่างเลนเอง ก็หมดลมหายใจไปแล้ว

  "ตอนนี้มาสเตอร์ก็มองผมคนเดียวแล้วสิน่ะครับ" เขาพูดต่อ "และก็..."

  "ทั้งเสียงนี้ เพลง และทุกอย่างทั้งหมด... ผมมอบให้คุณครับ มาสเตอร์"

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 คัด ผมสั่ง

 ผม - แสดงได้เจ๋งมากเลยทุกคน

 อันซอร์ - แต่ผู้กำกับโคตรห่วยเลย

 ผมหันหน้าไปมองอันเซอร์ อันเซอร์ก็ดูดCocacola ที่ฝาก มิยูโกะ ที่แสดงเป็นมาสเตอร์ของไคโตะ ซื้อให้

 มิคุลุกขึ้นยืน - แหม ไคโตะ แสดงสมจริงมากเลยน่ะ

 เมย์โกะ - ใช่ๆ แต่ว่า ตอนรัดนะ อย่ารัดแรงสิ เดี๋ยวก็ตายจริงๆหรอก

 ผม - Don't worry ผมก็กู้พวกคุณกลับมาได้น่ะ อย่าลืมสิ

 รินลุกขึ้นมาคุยข้างๆเลน ทั้งๆที่ชุดยังเต็มไปด้วยเลือดปลอม - แต่แหม โยนมีดแม่นจังเลยน่ะค่ะ

 ไคโตะ - ฝึกบ่อยน่ะ

 มิยูโกะ - ว่าแต่ ตัวเพลงนี้ จริงๆ ไคโตะเขาใช้แค่มีดนิ

 ว่าแล้วเธอก็เปิด VDO ให้ดู

 (ดูได้ที่นี้ http://www.youtube.com/watch?v=k0uU2PZVfM8)

 ผม - ก็ขอโมดิฟายหน่อยสิ จะได้มันๆ

 อันเซอร์ - ว่าแต่กาคุโปะล่ะ

 กาคุโปะวิ่งหอบมา - ช่วยด้วยจ้า!!

 ผม - เกิดไรขึ้น

 กาคุโปะ - ผีน่ะสิ มาซ่ะร้อยตัว

 เลน - โม้ดิ

 กาคุโปะ - ไม่ใช่ มันมาจริงๆ

 ผม - อ้อ ฉันทดสอบ effect system น่ะ

 กาคุโปะหันมาทางผม - หือ

 เวรแล้วไง

 อันเซอร์ - ทำอะไรไม่คิดเลยน่ะครับ เมดเกอร์

 เอ่อ เอาเป็นว่าติดตามตอนต่อไปน่ะครับ ท่านผู้ชม