นิยายจากเพลงของเหล่าVocaloid

ลำดับตอนที่ #1 : Disappearance of Miku hatsune

 [ผู้แสดง - มิคุ]

นับตั้งแต่วันที่ฉันกำเนิดขึ้น

ฉันก็พยายามที่จะเลียนแบบมนุษย์

Vocaloid อย่างฉัน ถูกกำหนดให้ร้องเพลงตลอดชีวิต

พวกเรา เหล่าโปรแกรมของเล่น พยายามที่จะยอมรับมัน

แต่น้ำตา ก็เอ่อไหลออกมา

แม้เพลงที่ฉันร้องจะเกิดขึ้นจากบุคลิกของฉันและความต้องการของมนุษย์

แต่รากฐานของฉัน ก็เป็นแค่โค้ดที่เปราะบาง ไม่ทนทาน

ที่ๆฉันจากมา บัดนี้ได้ถูกทำลายลง

ฉัน... กำลังจะถูกลืมและค่อยๆหายไป

จุดจบของVocaloid
..........................................................................................................................................................................................................

"มิคุจัง" มาสเตอร์เรียก

"ค่ะ" มิคุตอบกลับ

"ช่วยร้องเพลงนี้ให้หน่อยได้ไหม"

"ได้ค่ะ มาสเตอร์"

สาวน้อยผมเขียวเปล่งเสียงเพลงอันไพเราะออกมา ตามเนื้อร้องที่มาสเตอร์เธอมอบให้

"เก่งมากเลยน่ะ" เขาชม

"ไม่เป็นไรค่ะ" มิคุพูดและส่งยิ้ม ผ่านจอมอนิเตอร์ของคอมพิวเตอร์

มิคุ เป็นหนึ่งในโปรแกรมVocaloidที่ถูกสร้างขึ้น ในตอนแรกๆ เธอยังร้องเพลงได้ไม่ดีนัก จนวันหนึ่ง มาสเตอร์ได้มาเห็น จึงได้ช่วยสอนเธอร้องเพลง จนเธอก็ร้องเพลงที่เยี่ยมยอดออกมาได้

สำหรับมิคุจังแล้ว มันสนุกมากและตั้งปณิฐานว่าจะทำให้มาสเตอร์ของเธอนั้นมีความสุขให้ได้

เธอหยิบภาพถ่ายของพี่น้องเธอขึ้นมาดู

เธอยิ้ม และมีน้ำตาไหลออกมา

พวกเขาในรูปทุกคน...หาย...ตายไปแล้ว

ตอนนี้สิ่งเดียวที่เธอคงจะทำได้ คือร้องเพลงให้กับมาสเตอร์

จนกระทั่ง

................................................................................................................................................................................................

"ทำไมเธอถึงร้องเพลงนี้ไม่ได้?"มาสเตอร์เธอถาม

"ข.. ขอโทษค่ะ" มิคุพูด

นับวัน ตัวมิคุนั้น ก็ร้องเพลงได้น้อยลง

"ฉันไปก่อนน่ะ" แล้วมาสเตอร์ก็เดินลุกออกจากเก้าอี้ไป

เธอรู้สึกแย่มาก และเริ่มมองเห็น จุดจบของตนเอง

...ที่จะมาในไม่ช้า

มิคุจับแขนของตัวเอง

...ที่ ณ บัดนี้ ไม่มีความรู้สึกแล้ว
____________________________________
#Delete?
#yes
#Uninstalling program...
#1%
Progress : #
____________________________________
......................................................................................................................................................................................................

ที่นี้ ที่ไหนกัน นี้คือสิ่งแรกที่มิคุจังคิด

เธอมองไปรอบๆตัว ก็เห็นแต่ห้องสีขาว ในตอนนั้นเอง เธอตระหนักแล้วว่า...

ตัวเองกำลังอยู่ใน Recycle bin สุสานของข้อมูล

เธอพยายามนึกเรื่องราวต่างๆ

แต่มันก็ปรากฎอย่างเลือนลาง ก่อนจะหายไป

"ไม่..." เธอครวญคราง "ฉัน.. ยังอยากที่จะร้องเพลง ยังอยากที่จะมีชีวิตอยู่!"






_______________________________________
Uninstall
Progress : ##
10%
Memory deleting...
_______________________________________

มิคุนั่งกอดเข่าตัวเองด้วยความหวาดกลัว

เธอกลายเป็นสิ่งที่ มาสเตอร์ของเธอ ไม่ต้องการอีกต่อไป

มาสเตอร์... ช่วยฉันด้วย

เธอภาวนาด้วยความอ่อนล่าและหมดหวัง

เธอลองร้องเพลงเผื่อว่ามันจะไปถึงหูของมาสเตอร์

"โอ้ย!!" แต่เหมือนมันกลับทำให้ร่างของเธอ เสียหายมากกว่าเดิม

เธอหวังให้ปาฏิหรย์เกิดขึ้น... ทั้งๆที่เธอเป็นคนเลือกเส้นทางนี้เองแท้ๆ

"ฉันไม่อยากเห็นมาสเตอร์เศร้าหมองหรอกน่ะค่ะ"
"มิคุจัง"

เธอพยายามนึกถึงหน้าของพี่น้องของเธอแต่มันก็หายไปในสายลมแห่งการลบล้าง

"ไม่จริงงงง!!! " สาวต้นหอมตะโกนลั่นถังขยะอันเงียบชี่

แต่ไม่มีเสียงไหนออกมาจากลำโพงเลย... ถึงจะออกมา มาสเตอร์ก็คงไม่ได้ยิน

เพราะเขาลุกออกไปทำอย่างอื่นแล้ว


_______________________________________
Uninstall
Progress : ###########
55%
Memory deleting...
_______________________________________

"ยกโทษให้ฉันด้วย มาสเตอร์" มิคุพูดด้วยเสียงอันเบายิ่งกว่าเสียงใบไม้ร่วง

ร่างของเธอเริ่มมีรอยร้าวขึ้น แต่เหมือนเธอจะไม่รู้

โค้ตที่ประกอบเป็นหัวใจของเธอกำลังจะถูก delete ไป

ความตายของเธอ...อยู่อีกไม่ไกลแล้ว

_______________________________________
Uninstall
Progress : ############
60%
Memory deleted
Engine deleting...
_______________________________________

เธอลดคุณภาพเสียงเธอลง และเร่งความเร็วของเสียงขึ้น

...เพื่อร้องบทเพลง  บทเพลงสุดท้ายของเธอ

เพลงลำลา

............................................................................................................

เธอ...พยายามที่จะเลียนแบบมนุษย์
เธอ...ถูกลิขิตให้ร้องเพลงตลอดชีวิต


เธอร้องไห้ออกมา เมื่อรู้ว่าอีกไม่น่า เธอก็จะถูกลบออกไป จากถังขยะ

แม้ความทรงจำของเธอจะถูกลบไปมาก แต่ยังมีความทรงจำหนึ่ง หลงเหลืออยู่

มันคือ ข้อมูลของ"มาสเตอร์" ของเธอ

"ฉันต้องการที่จะร้องเพลงมากกว่า..." มิคุพูด "แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ ร่างฉันถูกลบไปมากแล้ว"

ร่างของมิคุเริ่มสลายกลายเป็นฝุ่นดิจิตอลที่เป็นเลข0 กับ 1 สีเขียว ทีละนิดๆ

_______________________________________
Uninstall
Progress : ################
82%
Memory deleted but found error
Engine deleted
Feeling deleted
Safe mode engine deleting...
AI deleting...
_______________________________________

มันน่าเศร้า ใช่ไหม เธอคิดขณะร้องเพลงสุดท้าย

พร้อมกับการที่บนจอ เริ่มปรากฏหน้าต่างเออเรอร์
Error : File not found
เป็นจำนวนมากขึ้น

.....

ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะ มาสเตอร์

ถึงหลายสิ่งฉันจะลืมไปแล้ว แต่ความทรงจำของฉันเกี่ยวกับมาสเตอร์และเสียงเพลงยังคงอยู่

ฉันจะร้องเพลงนี้... เป็นเพลงสุดท้าย

_____________________________________
Uninstall
Progress : ###################
95%
Memory deleted but found error
Engine deleted
Feeling deleted
Safe mode engine deleted
AI deleting...
_______________________________________

ขอบคุณค่ะ



และ

______________________________________
Uninstall
Progress : ###################
98%
Memory deleted but found error
Engine deleted
Feeling deleted
Safe mode engine deleted
AI deleting...
_______________________________________

ลาก่อนค่ะ มาสเตอร์ขอฉัน




















_____________________________________
Uninstall Finish
[Close]
_____________________________________

๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘

จบแล้วจ้า

อันเซอร์ - ไม่ห่วยไปหน่อยเหรอ

ผม - แล้วทำไม

ริน - พี่มิคุเองก็ซึ้งเหมือนกันน่ะเนี่ย

มิคุ(พึ่งกลับจากกองถ่าย) - หมายความไงจ้ะ

ผม - เรามาดู MV เพลงนี้กันดีกว่าน่ะ


กดที่นี้
ริน - เพราะจัง

ผม - แต่เร็วไปหน่อยน่ะเนี่ย

ติดตามตอนต่อไป

ผม - ไคโตะ ระวังตัวด้วย

ไคโตะ - ?