คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
THE LAST NIGHT คืนสยอง…ต้องฆ่า!!!
เสียงกระซิบแห่งความตาย…คำทำนายพิฆาต…ชะตาขาดเมื่อคุณต้องการ…แล้วใครจะผ่านออกไปอีกครั้ง???
สายตาคมกริบของเด็กหนุ่มวัย 16 กวาดไปทั่วบอร์ดติดประการรอบแล้วรอบเล่า แววตาเป็นประกายบ่งบอกว่าเจ้าตัว สนใจคำโฆษณานี้นักหนา
“ไฮ ยูโตะคุง^^”
เสียงเล็กๆของคนตัวเล็กดังมาแต่ไกลเล่นเอา นาคาจิม่า ยูโตะ สะดุ้งเฮือก ที่สะดุ้งนี่เพราะไม่ใช่อะไรหรอกนะ แต่จะให้เจ้าเปี๊ยกนั่นรู้ไม่ได้ว่าเราสนใจไอ้เกมส์ไร้สาระนี่สิ เดี๋ยวเจ้านั่นได้เอาไปล้อสนุกปาก
“อืมม์ มีอะไร ยูริ”
เจ้าตัวปรับสีหน้าให้ราบเรียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ แถมยังใช้น้ำเสียงและสรรพนามแทนผู้ฟังอย่างห่างเหิน
“แหม ยูโตะคุงเรียก ชี่ ก็ได้คนกันเอง”
คนตัวเล็กไม่เลิกที่จะกวนประสาท หมอนั่นกวาดสายตาไปทั่วบอร์ด พลางหันมายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ยูโตะสนใจเหรอ^^”
“ไม่ใช่!”
“เอ๋…ทำไมต้องรีบร้อนตอบขนาดนั้นด้วยล่ะ?”
บ้าเอ้ย! เจ้าเปี๊ยกนี่กวนชะมัดเลย แถมยังมาทำแอ๊บแบ๊วใส่อีก น่ารำคาญชะมัด
“บอกว่าไม่ก็ไม่ไง!”
คนตัวโตกว่าเดินออกไปอย่างเร่งรีบ ทิ้งให้คนตัวเล็กกว่ายืนงงเป็นไก่ตาแตก
“เป็นอะไรของเค้าน้า อารมณ์เสียแต่เช้า”
ยูริ ชิเน็น ยืนเกาหัวแกร๊กๆด้วยความงุนงง นาคาจิม่า ยูโตะ เพื่อนร่วมชั้นตั้งแต่สมัยประถม มักจะแปลกๆอย่างนี้เสมอ อามรมณ์ก็ขึ้นๆลงๆเป็นประจำเดือนรึเปล่าเนี่ย (ยามะจังดูแลด่วน>_<) ชิเน็นส่ายหัวไปมากับความคิดพิลึกๆของตัวเอง ก่อนที่สายตาจะไปปะทะกับป้ายติดประกาศตัวใหญ่บนบอร์ด
“โห…O_o รางวัลทำไมได้เยอะขนาดนี้ ประกาศรับสมัคร แข่งขันการร้องเพลงของชมรม วิทยุ รางวัลเป็นอมยิ้ม จุ๊บุ จุ๊บุกินฟรี1ปี โห น่าสนจังแฮะ ยามะจังต้องชอบแน่ๆเลย ไม่ได้แล้วต้องเอาไปบอกยามะ^^”
คนตัวเล็กรีบวิ่งออกไปด้วยความดีใจจนลืมสังเกต ป้ายติดประกาศที่อยู่ข้างๆ……
************
“hey! ทา-อิ-คิส์ stop stop ตรงนี้แหละ”
“จะดีเหรอครับคุณหนู”
ชายวัยกลางคนพูดตอบเด็กหนุ่มมัธยมปลายอย่างถ่อมตน แต่ก็นั่นสิคนที่ควรจะถ่อมตนต้องเป็นเด็กหนุ่มสิ ถึงจะถูก
“ดีสิๆ ฉันอยากเดินเข้าเป็นเองน่ะ จอดตรงนี้เถอะนะ ทา-อิ-คะ…คิ”
ทาอิคิคนขับรถประจำตัวของ อาโคโมโตะ เคย์โตะ ฟังการพูดภาษาญี่ปุ่นของเด็กหนุ่มอย่างปวดตับ เดี๋ยวพูดชัด ไม่ชัด ตกลงเอาอะไรกันแน่เนี่ย?
“ครับ”
เขากล่าวสั้นๆพร้อมกับที่เคย์โตะ ก้างลงจากรถBMWคันหรู เขาเดินเข้าไปโรงเรียนช้าๆใครๆก็คิดว่าเขาหยิ่ง ใช่ เขาไม่มีเพื่อนเลย และนี่ก็เป็นโรงเรียนที่ 6 ของเขานับตั้งแต่ย้ายมาอยู่ญี่ปุ่น 1 ปี เขาเข้ากับใครไม่ได้เลยในโรงเรียนที่ผ่านมาทั้ง 5โรงเรียน
“ไดจางงงงงงง”
ตุ๊บ…พลั่ก….
“เฮ้ย! เปี๊ยกระวังหน่อยสิ”
“ผมไม่ได้ชื่อ เปี๊ยกนะรุ่นพี่ อย่าเรียกแบบนั้นสิ!”
เคย์โตะหันไปมองเหตุการณ์ที่เขาคิดว่าคงเป็นการทะเลาะวิวาท หยุดดูสักนิด ชีวิตแจ่มใส เมื่อคิดได้อย่างนั้นเด็กหนุ่มมาดคุณชายเลยหันไปมองเหตุการณ์ที่ตอนนี้ คนมุงดูเยอะน่าดู
“เปี๊ยกนายตะคอกใส่ฉันเหรอ เป็นรุ่นน้องต้องหัดเค้ารพรุ่นพี่เซ่! ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้”
“ไม่! ผมไม่ผิด ผมไม่ได้ชื่อ เปี๊ยก ผมชื่อ ยูริ ยูริ ชิเน็น จำใส่หัวรุ่นพี่เอาไว้แล้วเรียกด้วย”
ดูเหมือนว่าสองคนนั้นคงจะไม่ยอมกันเลยทีเดียว คนหนึ่งเป็นคนตัวเล็กสูงไม่เกิน155ด้วยซ้ำ หน้าตาก็ยังกะเด็กผู้หญิง แต่สวมยูนิฟอร์มผู้ชาย ส่วนอีกคนตัวโตกว่า(เยอะ)ท่าทางจะเป็นนักเรียนน่าดู เอ๋…แล้วใครจะเถียงชนะน้า…
“ทำไมเปี๊ยก ฉันจะเรียกเปี๊ยกอ่ะ”
คนที่ดูจะตัวโตกว่าและเป็นผู้ใหญ่กว่าก็ยังเถียงกับคนที่ชื่อ ยูริ ชิเน็น แถมเจ้าตัวยังดูมีความสุขซะด้วยที่ได้กวนประสาทคนตัวเล็ก
“ไอ้รุ่นพี่บ้า! นายเดินชนฉันเองนะ”
“เปี๊ยกๆพูดดีๆฉันชื่อ ทากากิ ยูยะต่างหากล่ะ แล้วนายชนฉันเองนะเปี๊ยก”
“บ้า! ฉันเดินของฉันดีๆนะ รุ่นพี่นั่นแหละไม่ระวังเอง หนอย! นั่นมือถือนี่ รุ่นพี่กำลังดูคลิปใช่มั้ย! ฉันเห็นนะ เอามานี่”
ชิเน็นพยายามจะเอื้อมมือไปแย่งโทรศัพท์ของ ยูยะ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล แน่ล่ะสิ เจ้าหมอนี่ทำอะไรไม่ดูตัวเองเลย เคย์โตะส่ายหัวไปมา พร้อมกับจะเดินหนี เพราะ2คนนั้นทะเลาะกันปัญญาอ่อนที่สุดมีอย่างที่ไหน เถียงกันอยู่นั่นแหละ ไร้สาระที่สุด แต่ทว่า…
O_o >_< O.O O_O >.< >O< TOT<<< (สีหน้าเหล่าพี่คนที้งหลายที่อยู่ที่นู่น)
เมื่อเคย์โตะหันไปก็พบว่า O_o(สีหน้าเคย์โตะ) ยูยะและ ชิเน็น กำลัง…..
ผ่านไปแล้วตอนหนึ่ง อ๊าก เปรี้ยวแต่งเน่าสิ้นดี สั้นนิดเดียวTOT
แงๆ(ร้องไห้ในความอนาถของตัวเอง) ตอนแรกดูเหมือนจะหนักไปทางโตะ
แต่ตอนนี้แหะๆไหงๆเป็นพ่อเม่นไปได้>_< เปรี้ยวไม่ได้ลำเอียงแต่อย่างใด
แต่อยากบอกว่า ผลโหวตโตะนำแล้ว^O^ ส่วนคนที่กำลังสาหัส
มีฮิกกี้ บุจจี้ เคย์คุงและน้องริว โฮก…โหวตๆให้4คนนี้หน่อยสิ ไม่นะ เปรี้ยวไม่อยากฆ่า4คนนี้ToT
ที่จริงก็ไม่อยากฆ่าหมดน่ะแหละๆ แต่อยากบอกว่า โหวตช่วยคนที่คุณรักด้วย พลีสสส*O*
ความคิดเห็น