ตอนที่ 1 : 💋 หลงรักนายจอมกินตอนที่ 1 : พบเจอ 💋
"ให้ตายเถอะ อุสาปกปิดแต่คุณก็ยัง
จะให้คนอื่นรับรู้อีก ผมละเหนื่อยใจ"
_____________________________________________
[ณ ร้านกิลบี้]
"คาเนกิคุงครับ" ร่างไฟสีส้มปกติใส่ชุดสูธเหมือนกิลบี้ของเอยูหลัก แต่แปลกกว่านั้นคือคากุเนะที่งอกออกมาเป็นเหมือนตะขาบมันดูน่าขนลุกแปลกๆ ยิ่งมันขยับเหมือนตะขาบเดินไม่มีผิด "ว่าไงกิลบี้" เสียงใสติดทุ่ม แต่ไม่มากเกินไปดูน่าฟัง ผมสีดำขลับยาวถึงติ่งหู ดวงตาสีแดงสดจ้องมองค็อกเทลที่ถืออยู่ ส่วนอีกข้างถูกผ้าปิดตาเอาไว้
ริมฝีปากกระจับคล้ายลูกพีช ใส่ชุดเหมือนพนักงานร้านกาแฟ คาเนกิ เคน นั้นคือนามของเขา "วันนี้จะมีผู้สร้างมานะครับ และรู้สึกกลุ่มแบดกายก็จะมาด้วยแต่กลุ่มแบดกายจะมาเร็วกว่า" กิลบี้พูดออกมาและใช้คากุเนะไปหยิบส่วนผสมเลือดออกมา คาเนกิพยักหน้าให้น้อยๆ ก่อนจะจิบกาแฟที่กิลบี้ทำให้ พอกินเสร็จก็จ่ายเงินเดินไปที่กระท่อม
เขาไม่ใช้แซนส์เอยูนี้ถูกคาร่าฆ่าไปหมดแล้วแต่ดูถ้าพระเจ้าจะเหงาเลยส่งเขามาพร้อมกิลบี้กับมอนเตอร์ ที่ดูเป็นกลูแทนแน่ละเขาเป็นกูลเชียวนะ จะให้มาอยู่กับมอนเตอร์มันก็แปลกๆ ลืมไปมันแปลกตั้งแต่ที่เขาเป็นกูลแล้วนิ ฮ่าๆๆ
แถมเขายังรู้จักเกมนี้อีกด้วย ทุกตัวละครก็รู้จักหมด พวกบอสลับก็รู้จัก ง่ายๆเขารู้ทุกซอกทุกมุม แต่กลับมาตัวละครเสริมในเนื้อเรื่องแบบ ก็ขอเปลี่ยนแปลงหน่อยละกันในเมื่อถูกส่งมา
เขาก็เหมือนตัวแทนของแซนส์เท่านั้น ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปมากกว่านั้น แต่ที่น่าสงสัยทำไมเจ้าพวกนั้นถึงรู้กัน? (โฮ่ย!! เพราะฉันเองละ แตมๆ//แตมมี่กูล) ช่างเถอะยังไงความลับเก็บไปอีกไม่นานก็จะถูกเปิดเผยอยู่ดี เขานั่งลงกับกองหิมะเหล่าฝูงกระต่ายสีขาวนวลที่เห็นก็วิ่งกระโดดมารุมเขาทันที พร้อมหาซุกและความอบอุ่น
"ฮ่าๆ พวกนายนี้น่าาา~" เขาพูดออกมาเบาๆก่อนจะลูบหัวกระต่ายที่นอนบนตักเขาและบนหัวและไหล่ "มิ้ว มิ้ว" เหล่าฝูงกระต่ายต่างส่งเสียงออกพยายามอ้อนให้โดนลูบบ้าง นั้นทำให้คาเนกิยกยิ้มขึ้นมา น่ารักจริงๆเจ้าพวกนี้
จู่ๆ ก็รู้สึกถึงการเปิดประตูมิติก็เห็นกลุ่มโครงกระดูกเดินออกมาทั้งหมด 7 ตน เขาหรี่ตามองก่อนจะรีบพาฝูงกระต่ายไปหาที่ปลอดภัยและรออยู่ตรงสะพาน "หื้ม? ไม่ใช้แซนส์งั้นหรอ?" เออร์เรอร์เอ่ยพึมพำเบาๆ ก่อนจะมองคาเนกิ ส่วนเขาก็มองกลับ
"พวกนาย...มาที่นี้ทำไมกัน" เขาเอ่ยถามจุดประสงค์ทันทีไม่อ้อมค้อม "พวกเราแค่ต้องการมาหาแซนส์ ไม่ใช้นาย" เฮอร์เรอร์พูดขึ้นมาพร้อมขวานประจำที่พร้อมจะจามใส่หัวเขาทุกเมื่อถามว่ากลัวไหม? ประสบการณ์ต่อสู้เขามีเยอะจนขวานแถมจะเป็นอาวุทกระจอกสำหรับเขา "แซนส์ที่นี้ตายไปแล้ว และฉันรับหน้าที่ดูแลเอยูนี้แทนถ้าไม่มีไรก็ไสหัวออกไปซะ" เขากล่าวออกมาพร้อมหันหลัง
แต่กลับมีมีดปามาพร้อมบลาสเตอร์ที่รอยิง เขาที่เห็นก็ถอนหายใจก่อนจะเบี่ยงหลบมีดส่วนบลาสเตอร์เขาได้ใช้คากุเนะทำลายไปแล้ว "นาย...น่าสนใจ เข้ากลุ่มด้วยกันไหม?" ไนท์แมร์เอ่ยถามออกมาหนวดทั้ง 6 ต่างส่ายไปมาคล้ายกิลบี้จนเขาอดไม่ได้ที่จะขนลุก 'ขอโทษนะกิลบี้ที่ฉันเอานายไปเปรียบเทียบกับคนโครงกระดูกแบบนี้' เขาคิดในใจเบาๆก่อนมองหน้าไนท์แมร์
"ไม่ละ ฉันไม่ชอบอยู่ใต้คำสั่งใคร" เขาพูดออกมาไนท์แมร์มองก่อนจะแสยะยิ้มขึ้นมา และยกมือขึ้นมาดีดนิ้ว ก่อนที่จะปรากฏดัสและคิลเลอร์ที่ดักหน้าหลังไว้ คนที่เปิดก่อนเป็นครอสที่ใช้มีดใบใหญ่ฟาดลงมาจากฟ้า เขากระโดดหลบก่อนจะเรียกคากุเนะออกมา 3 หางและใช้มันโจมตีเหล่าแซนส์ แม้เขาอยากจะเรียก โครงกระดูกมากๆก็ตาม
-________- ก็ยัยไรท์มันบังคับมาก็ต้องยอมพูด (เดี๋ยวฉันเปล่านะ!!!//ไรท์) ช่างเถอะ เขาที่กำลังเหม่อลอยอยู่ก็มัเส้นสีน้ำเงินมาทางเขา แต่ระบบป้องกันร่างกายก็ทำงานใช้คากุเนะทำลายจนขาด เขามองนิดหน่อยก่อนจะเหม่อลอยต่อ(แค่คิด)
ถ้ากลุ่มแบดกายมานี้ + กลุ่มพวกแซนส์มา = หายยะดีๆนี้เอง เขาควรทำยังไงดี? "โว๊ยยยย!!! ปวดหัว!!!" เขาตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิดพร้อมขยี้ผมตัวเองจนมันฟู ก่อนจะมองหัวหน้ากลุ่มรึไนท์แมร์ "เพราะเอ็ง!!! ถ้าเอ็งไม่มาคงสงบสุขกว่าดี อ๊ากกกกก!!!! อุสาว่าจะได้อยู่สบายๆซะหน่อย!!" เขาตะโกนออกมาพร้อมชี้หน้าไนท์แมร์
อารมณ์หงุดหงิดทำให้เพลอเรียกคสกุเนะออกมา 3 หางตอนนี้เป็น 6 หางก่อนจะตวัดหางทั้ง 6 ฟาดลงพื้นดินจนทำให้มันยุบและหิมะที่ลอยขึ้นมาพร้อมเศษดินและฝุ่น นั้นทำให้เขาใช้ช่วงนี้วิ่งหนีไปที่อื่นอย่างว่องไว ไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว!!! ไปร้านกิลบี้อย่างรวดรเร็วเพื่อหนี
หงุดหงิด หงุดหงิดจนอยากจะหายไปจากโลกนี้มากๆ ทำไม ทำไมต้องมีเรื่องวุ่นวายเข้ามาหาเยอะแยะด้วย เขาทรุดเข่าลงกับพื้นพร้อมทำหน้าจะร้องไห้ "คาเนกินายเป็นอะไรกัน" เสียงหวานใสติดทุ่มผมสีม่วงคลอเคลียระดับคอ ปิดดวงข้างซ้ายไว้ คิเสะ นั้นคือนามของเธอ
"ปล่าวหรอก คิเสะจังผมแค่รู้สึกจะบ้าตายในอีกไม่ช้า" เขาตอบกลับไปคิเสะเดินเข้ามาปลอบ เขากับคิเสะไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากเพื่อน เพราะคิเสะเป็นประเภทสาววาย ถามว่ารู้ได้ไงก็ตอนที่เขาคุยกับกิลบี้ ยัยนี้กลับปล่อยรังสีม่วงออกมาดูน่ากลัว
"ฉันเพลอไปทำให้พวกแบดกายสนใจแล้ว อีกไม่นานพวกแซนส์จะมา ฮือออ" โอเครตอนนี้เขาเริ่มงอแงละ มันเป็นนิสัยจริงๆของเขาเวลามีเรื่องเครียดมากๆเขาจะเผยมันออกมา "ฮาเร็มกับนายใสซื่อ อุ๊ป" คิเสะพึมพำเบาๆก่อนจะปิดปากเขารีบหันมามอง "เธอจะเอาผมไปจิ้นคนอื่นไม่ได้นะ!!!" เขาโวยวายใส่เธอทันทีพร้อมงอแงใส่
คิเสะหัวเราะออกมาพร้อมปลอบเขา "เอาน่าๆ ทำใจสักเถอะนายก็เคยถูกจิ้นกับคนอื่นมาเยอะแยะนิ~♡" คิเสะพูดพร้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเขาเบะปากออกมา คิเสะส่ายหัวไปมานิดหน่อยก่อนจะลูบหัวเขา "เอาน่าๆ ยังไงความลับก็ไม่มีในโลกหรอกนะไม่แปลกที่จะถูกเจอ" คิเสะพูดพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินออกไป จากร้านกิลบี้ก่อนจะเดินไปหาแตมมี่
"ทำดีมากแตมมี่" คิเสะลูบหัวก่อนจะให้เลือดถุงหนึ่งซึ่งแน่นอนว่า แตมมี่ที่นี้เป็นกลูนะไม่กินเลือดก็แปลกหน่อย ส่วนคาเนกิดูเหมือนจะได้กินยาแคปซูมอะไรบ้างอย่างทำให้กินอาหารน้อยมาก หมายถึงเนื้อมอนเตอร์ไม่เชิงว่าเนื้อมอนเตอร์เท่าไรบ้างครั้งก็เนื้อสัตว์ น่าแปลกที่กลูที่นี้ไม่นิยมชอบเนื้อมนุษย์
เห็นว่ามันน่ารังเกียจ โสโครกน่ะฮ่าๆ มันก็จริงนะคิเสะค่อยๆยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะเดินออกจากร้านกิลบี้ คาเนกิหันมามองนอกร้านก่อนจะหรี่ตาลง เขารู้สึกแปลกๆมันอธิบายไม่ถูก คิเสะกำลังยินดีอะไรบ้างอย่าง เธอไม่เคยเป็นแบบนี้รู้ว่าจะมีเรื่องดีๆ?
ตู้มมมมมม!!! ขอกลับคำพูดนี้มันไม่ใช้เรื่องดีแล้ว!!! ฉึกๆๆๆๆ!!!! ตู้มมมมมมๆๆ!!! เสียงดังขึ้นมาพร้อมมอนเตอร์บ้างตัวที่เรียกคากุเนะออกมาป้องกันบ้างรึโจมตี แต่ส่วนมากจะโจมตีมากกว่าเขาขมวดคิ้วแน่นก่อนจะถอนหายใจออกมาและสวมถุงมือสีขาว ก่อนจะเดินออกจากร้านกิลบี้
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะครับ"
เขาไม่กลัวตายหรอกนะ มีแต่คนอื่น
แถมกลุ่มแบดกายยังสร้างเรื่องอีกแบบนี้
เหนื่อยใจจริงๆครับ//ถอนหายใจเบาๆ
ตัดจบ
=====================================
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
#เม้นแรก