หัวขโมยแห่งบารามอส : สี่แสบทะลุมิติ

ลำดับตอนที่ #8 : ผจญภัยในคุก(ใต้ดิน) : Part 2

ห้องๆนึงในโรงเรียนพระราชาที่ไฮเทคสุดๆ เพราะมีทีวีวงจรปิดด้วย และเป็นที่ประชุมลับของกลุ่มคนปริศนา อิคคิวซัง ไอ้มดดำ เมดูซ่า และซุเปอร์แมน



ไอ้มดแดง : ฮ่า ๆ ๆ ๆ ดีใจจริงๆที่ได้ดูดวลรอบพิเศษระหว่าง “เจ้ายักษ์กับมดน้อย” เยี่ยมๆ



เมดูซ่า : ถูกแล้ว นี่เป็นสุดยอดกับดักที่ฉันกับไอ้มดดำรวมหัวกันคิดค้นขึ้นเพื่องานนี้โดยเฉพาะ ไม่มีทางพลาดแน่นอน เอาป๊อกกี้รสช็อกโกแลตหน่อยมั้ยอิกคิวซัง ทำไมท่าทางไม่สบายใจเลย



อิคคิวซัง : ระวังอย่าให้มันรุนแรงเกินไปล่ะ เราต้องการกำจัดเป้าหมายเท่านั้นนะ อย่าให้คนอื่นโดนลูกหลงไปด้วย



เมดูซ่า : ไม่ต้องห่วงน่า ถ้าจะเกิดการต่อสู้ขึ้นมาจริงๆหุ่นยักษ์จะไม่ทำอันตรายใครหรอก แค่จับใครสักคนให้อยู่ในมือได้ เซนเซ่อร์รักษาความปลอดภัยจะทำงานทันที มหาปราชญ์ก็จะรู้ว่ามีผู้บุกรุกคุกใต้ดินซึ่งเป้าหมายก็ต้องรับผิดไปเต็มๆคนเดียว  



อิกคิวซัง (รับป๊อกกี้มากัด) : ค่อยสบายใจหน่อย แล้วนี่ซุเปอร์แมนหายไปไหนล่ะ



ไอ้มดแดง : ไปเตรียมกับดัก “โดมิโน่พิฆาต” อยู่แถวๆทางออก เผื่อเป้าหมายฝ่ากับดัก “หุ่นยักษ์มหาประลัย” นี่ไปได้น่ะ......... ฮ่า ๆ ๆ พวกหุ่นยักษ์เริ่มเปิดฉากโจมตีแล้ว



................................................................................................................



ซันโซ (ออกคำสั่ง) : เจ้าชายคาโลรีบกั้นบาร์เรียเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นถ้าใช้เวทย์ต่อสู้แรงๆขึ้นมามีหวังคนข้างนอกรู้หมด



ได้เลย........ตามสั่ง........บาร์เรียน้ำแข็งหนาเป็นนิ้วปรากฎขึ้นกั้นอาณาเขต



โร : ทุกคนระวังอย่าให้พวกมันจับได้นะ ที่มือหุ่นยักษ์ทุกตัวมีเซนเซ่อร์รักษาความปลอดภัยอยู่



ซันโซ (ลุยโลด) : จัดการพวกมันคนละตัวนะ เลือกเอาตามชอบใจ นายเจ้าชายดูแลไอ้หัวขโมยด้วยล่ะ อย่าให้มันทำเสียเรื่องเด็ดขาด ไม่งั้น.......ฮึ่ม



เฟริน (ยังไม่เลิกปากเบา) : พูดให้มันดีๆนะ อย่างงี้ดูถูกกันนี่หว่า ใครดูแลใคร อย่างเฟริน เดอเบอโรว์คนนี้ไม่จำเป็นต้องให้ไอ้น้ำแข็งก้อนนี่คอยคุ้มครองหรอก หวา.........คาโล๊ ช่วยด้วยยยยยยยย............Help me please



เดือดร้อนเจ้าชายน้ำแข็งใสตามเคยที่ต้องรีบพุ่งตัวสุดแรงเข้าไปรับเจ้าตัวยุ่งที่โดนลูกตบของหุ่นยักษ์ชีจังจนตัวลอย เพราะถ้าช้ากว่านี้อีกนิดเดียวมีหวังเฟรินได้กระแทกกับผนังแน่ ดีนะ.....ที่เป็นลูกตบแบ็กแฮนด์ (ตบด้วยหลังมืออ่ะค่ะ - เจส) ถ้าเป็นโฟร์แฮนด์ (ตบด้วยฝ่ามือ) เซนเซ่อร์คงทำงานไปแล้ว



เฟริน : เมื่อกี๊เพิ่งชมไปหยกๆว่าน่ารัก ฮึ.....ขอถอนคำพูดทั้งรากทั้งโคนเลย มาเจอกันซักตั้ง ย๊ากกกกกกกกก



ว่าแล้วก็ชักดาบผ่าปฐพีออกจากฝักตั้งท่าถลาเข้าฟัน แต่ก็ต้องชะงักกึกก่อนถึงตัวชีจังร่างยักษ์แต่ไม่กี่เมตรเพราะโดน “ยิ้มหวานสะกดวิญญาณ” เข้าให้



เฟริน (เคลิ้มตาม...ฝันหวานปานน้ำลายหยด) : ฮิๆ น่ารักจัง น่ารักจริงๆด้วย คนน่ารักน่ะ ยังไง๊ ยังไง มันก็น่ารักอยู่วันยังค่ำเนอะ ชีจัง เนอะ



คาโล : เฟริน ระวัง...



วูบ......



เฟริน (หายละเมอแล้วหันไปตวาดแว้ด) : ปล่อยฉัน จะทำอะไรของแกวะ ไอ้น้ำแข็งแห้ง แว๊กกกก.............



ผัวะ..... ๆ ๆ ๆ ๆ  ชีจังร่างยักษ์รัวลูกตบลงไปตรงที่เฟรินยืนอยู่เมื่อกี๊แบบไม่มียั้ง ถ้าคาโลไม่เข้าไปลากตัวออกมาให้พ้นรัศมีฝ่ามือคงแบนติดพื้นไปแล้ว



คาโล : วีสกาย่า



พายุน้ำแข็งนับสิบลูกพัดออกไปอย่างรุนแรงและรวดเร็ว



คาโล (อัดซ้ำแบบไม่ให้หายใจหายคอ) : ฟรอส ไดเวอร์



พักเดียว...หุ่นยักษ์ชีจังก็หดตัวเล็กลงๆจนมีขนาดเท่าเดิมแล้วสงบนิ่งอยู่ในกองหิมะสีขาวโพลน



เฟริน : แกไปทำรุนแรงกับสาวน้อยน่ารักอย่างนั้นได้ไงห๊ะ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย  โถ....ชีจางงงงที่น่าสงสาร......ไม่น่าเลย



ดู............อุตส่าห์เข้ามาช่วยมันแท้ๆยังถูกด่าซะนี่ เล่นเอาเจ้าชายน้ำแข็งงง





โครม.....ตู้ม.......เคร้งงงงง..........



เสียงดังมาจากทางโร เซวาเรส ที่ใช้วิชาลับอะไรก็ไม่รู้ปล่อยลำแสงออกมาสะกัดการเคลื่อนไหวของ eva 01 ไว้ แต่ก็ทำอะไรได้ไม่มาก ก็นะ....เจ้ายักษ์ eva 01 อ่ะ มันอึดสุดยอด......พักเดียวก็โจมตีต่อได้อีก



โร : ฮึ่มมมม.......



ซีบิล : เดี๋ยวผมจะใช้วิชา “นะจังงัง” เองครับ แล้วคุณโรค่อยจัดการต่อตามสบาย



เมื่อ eva 01 หยุดนิ่งอีกครั้ง เจ้าขอทานกำมะลอก็ใช้วิชาลับขั้นสุดยอดส่งให้เจ้า eva 01 กระเด็นไปตกที่มุมห้องพร้อมกลับเป็นขนาดเดิม



โร : ขอบใจนะซีบิล แล้วคู่ต่อสู้ของนายล่ะ



ซีบิล : โอ๊ะ ! จริงด้วย....ลืมไปเลยครับ แต่คงไม่เป็นแล้วล่ะ



ที่ผนังห้องด้านหนึ่งที่ซีบิลร่ายเวทย์เปลี่ยนกำแพงหินให้กลายเป็นแม่เหล็กนั้น มีหุ่นยักษ์อัลฟองเซถูกดูดติดอยู่



โร (O_o!) : เอาแบบนี้เลยเรอะ เล่นง่ายนะนาย



ซีบิล (ร่ายเวทย์) : ช่วยกลับสู่สภาพเดิมด้วยนะครับ โอมเพี้ยงงงงง.............



แค่นี้หุ่นยักษ์ก็เสร็จไปสาม ตามมาด้วยตัวที่สี่จากคิลที่ใช้ความเร็วที่เหนือกว่าเข้าต้อนทางซ้ายทางขวาและจัดการช็อตไฟฟ้าหุ่นยักษ์แองเจิลฮิคารุจนแน่นิ่งไปอีกตัว



แล้วนักเรียนป้อมอัศวินก็มามุงดูผู้คุมกฎคนใหม่กับผู้ช่วยที่การต่อสู้ยังไม่จบสิ้นกันอย่างสบายใจเฉิบแบบว่าความคิดจะเข้าไปช่วยน่ะ..ไม่มีอยู่ในหัวเลยแม้แต่น้อย (อยากได้น้ำชาสักถ้วยจัง – โร / ได้ของว่างด้วยก็ดีนะครับ – ซีบิล / ยกมื้อดึกแบบฟูลคอร์สมาเลยดีกว่าน่า ชักหิว – เฟริน)



ขณะนี้ซันโซใช้คัมภีร์มนตร์คลี่ออกเป็นบาร์เรียป้องกันลูกไฟของมาชีนเรย์เอิร์ธไว้ ขณะเดียวก็ยิงกระสุนปืน ออกไปฝังตามตัวหุ่นยักษ์เป็นอักขระยันตร์สะกดนิ่ง (ต้องนี่เลย...กระสุนเจาะเกราะแบบพิเศษ - ซันโซ)  รอจนมาชีนปล่อยลูกไฟขนาดใหญ่ออกมาอีกครั้ง......ค่อยลั่นไก



ซันโซ (รู้สึกดีจริงๆ) : เป็นสุขเป็นสุขนะ ไปที่ชอบที่ชอบเถอะแก



เปรี้ยง.............กระสุนลูกสุดท้ายถูกยิงเข้าเป้าทำให้อักขระครบสมบูรณ์เป็นผลให้มาชีนเรย์เอิร์ธชะงักหยุดนิ่งอยู่กับที่ รอยยิ้มโหดๆปรากฎขึ้นที่ริมฝีปากอย่างพึงใจก่อนจะหยิบพัดกระดาษคู่ใจออกมาสะบัดปัดลูกไฟยักษ์ให้สะท้อนกลับคืนไปหาเจ้าของ.....แค่นี้ก็เรียบร้อยโรงเรียนซันโซ



ซันโซ : ฟิ้ว (แอ็กท่าเป่าควันปืน)



อีกด้านโกคูที่กำลังสนุกสุดใจกับหุ่นยักษ์โมบิลสูทกันดั้ม



โกคู (ตื่นเต้นๆ) : หุ่นยักษ์ ๆ ๆ ๆ ๆ ชอบจังเลย....... อ๋า.....ทุกคนจัดการกันเสร็จหมดละ หมดเวลาเล่นด้วยกันแล้วล่ะ บ๊าย บาย กระบองวิเศษ ขยายตัว.......



พูดจบเจ้าตัวก็คว้ากระบองขนาดยักษ์ฟาดโมบิลสูทกันดั้มป้าบเข้าให้....ทีเดียวจอด (ทำไมมันง่ายอย่างงี้ฟะ – คนอื่นๆ)



ซันโซ : ไปต่อ เร็วๆเข้า



เดินไปทางขวาอีกหน่อย ทางซ้ายอีกนิด ตรงไป ๆ ก็ถึงห้องขนาดกลางที่มีกระจกบานใหญ่ตั้งอยู่



คาโลตรงเข้าไปยืนข้างหน้า พึมพำร่ายมนตร์เบาๆ ในกระจกก็เกิดภาพที่ทำให้ทุกคนออกอาการเอ๋อรับประทานกันเป็นแถว ........เด็กชายอายุไม่เกิน 5 ขวบหน้าตาบ้องแบ๊วน่ารัก ผมกับดวงตาเป็นสีน้ำตาลอ่อนจาง ใส่ชุดกะลาสีเรือสีขาวขลิบริมสีน้ำเงิน ใส่หมวกกัปตัน นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่



เด็กน้อย : ว่าไง ใครเรียกฉันน่ะ มีธุระอะไรก็รีบๆพูดเร็วเข้า



เฟริน : นาย ?



เด็กน้อย (ยิ้มแย้มแจ่มใส) : ก็น่าจะรู้นี่นา ฉันก็ “เทพแห่งสติปัญญา” ไงล่ะ เรียก “ซาฟีล” ก็ได้นะ



คาโล (เข้าเรื่องแบบไม่มีอ้อมค้อม) : เฟรินจริงๆแล้วเป็นผู้หญิงแต่กินยาอะไรไม่รู้สักอย่างเข้าไปเลยกลายเป็นผู้ชาย พอมีวิธีทำให้กลับไปเป็นผู้หญิงเหมือนเดิมมั้ย



เทพซาฟีล : แป๊บนึงนะ ขอย้อนอดีตสักครู่



ผ่านไป 2 นาที



ซาฟีล : โอเค เข้าใจแล้ว แหม....เรื่องง่ายๆแค่นี้เอง ก็ใช้ยาถอนอาคมสูตรเดิมที่เมื่อก่อนพ่อมดโกโดมเคยบอกไว้สิ..... เส้นผมนางพญาสามเส้น เลือดนักบวชชั้นสูงหนึ่งถ้วย น้ำตาซาตานสองหยด ขนปีกเหยี่ยว เล็บมังกร และเปลือกเขาโคมุส ทั้งหมดผสมรวมกันโดยมีเลือดจิ้งจอกเก้าหางเป็นกระษัยยา..... หาส่วนผสมครบแล้วให้หมอเทวดาโอเดลปรุงให้ก็ได้ ไม่รู้จะมาถามฉันทำไมให้มันยุ่งยากวุ่นวาย



ทุกคน : “......”  (เอ๋อขึ้นสมองกันอีกรอบ)



คิล : เออว่ะ จริงๆด้วย ลืมไปสนิทเลย



ซาฟีล : คราวนี้ต้องใช้ส่วนผสมของจริงเท่านั้นนะแล้วก็ต้องเป็นของคุณภาพชั้นหนึ่งด้วย ห้ามมั่วเหมือนคราวที่แล้วล่ะ ขอบอก



คาโล (รอบคอบสุดๆ) : จิ้งจอกเก้าหางสูญพันธุ์ไปแล้ว พอจะใช้อะไรแทนได้บ้าง



ซาฟีล : อืม.....ไม่มีเลือดจิ้งจอกเก้าหางเหรอ....ก็........ใช้โลหิตจ้าวปิศาจผสมกับโลหิตของราชินีจันทราอย่างละครึ่งแทนก็ได้ มีอะไรอีกมะ



คาโล (ยังไม่หมดปัญหา) : ลอเรนซ์กับลูคัสไม่อยู่



ซาฟีลยิ้มแล้วชี้ไปยังคนที่ยืนหน้าตาบอกบุญไม่รับอยู่หลังสุด



ทุกคน : หา.....ซันโซเรอะ



ซาฟีล : คนเนี้ย....ส่วนผสมชั้นดีด้วยนา ได้ทั้งเลือดนักบวชชั้นสูงและน้ำตาซาตานในคนเดียวกันเลยแบบทูอินวัน ดีใช่มั้ยล่ะ นี่.....แขกพิเศษมาพบแล้วล่ะ อย่าลืมว่าให้รีบปรุงยาแล้วกินให้ได้ภายใน 2 เดือนนะ ไม่งั้นก็ไม่มีประโยชน์ ไปนะ เจอกันอีกทีเมื่อมีปัญหา



แล้วภาพในกระจกหายวับไป



ซันโซ (สติระเบิด) : หนอยยยยย.........ไอ้เทวดาเฮ็งซวย มันเห็นฉันเป็นอะไรหา มันน่าฆ่าทิ้งนัก



โกคู (ดึงมือซันโซไว้ไม่ให้ยิงปืนใส่กระจก) : หวา....อย่านะซันโซ ยิงปืนไม่ได้นะ ถ้ากระจกแตกเราต้องถูกจับได้แน่เลย แล้วก็ต้องถูกลงโทษด้วยนะ



เฟริน : ซันโซ ขอเลือดกับน้ำตาหน่อยสิ



ซีบิล (ร่วมด้วยช่วยกัน) : นั่นสิครับ การช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยากเป็นกุศลสูงสุดนะครับ นะ



ซันโซ : เชอะ เลือดน่ะ ถ้าใครทำให้ฉันเลือดตกยางออกได้ก็เอาไป ส่วนน้ำตา.....ไม่มีโว้ย....พวกแกผลิตเอาเองเถอะ



คาโล : เอาเป็นว่า....หาส่วนผสมอื่นให้ได้ก่อน แล้วเราค่อยมาตกลงกันอีกที ดีมั้ย



ซันโซ (ยิ้มแสยะ) : ย่อมได้



โร : หมดเรื่องซะที ฉันว่า...ตอนนี้พวกเรารีบออกจากที่นี่เถอะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว



ทั้งหมดยกโขยงกันออกมา ดูเหมือนจะไม่มีอะไรผิดปรกติเหมือนตอนเข้ามา(คิดว่างั้นนะ) ทำให้ทุกๆคนสบายใจไปตามๆกัน



ใกล้จะถึงทางออกแล้ว



โกคู+เฟริน : พิซซ่า ว้าวววววววว......ใครสั่งโดมิโน่พิซซ่ามาเนี่ย หูย.... พิซซ่าหน้าเบค่อนน้ำพริกเผาโรยหมูหยอง อีกถาดเป็นหน้าไข่เจียวพริกไทยดำราดซอสวาซาบิของโปรด ขอกินก่อนล่ะน้า



สองคู่หูจอมเขมือบโผผวาถลาเข้าหาถาดพิซซ่าร้อนๆ ควันขึ้นกรุ่นที่ไม่รู้ว่าใครเอามาวางไว้ที่โคนต้นเสาใหญ่อย่างไม่สนใจคำห้ามปรามหรือทัดทานจากเพื่อนฝูง



โกคู+เฟริน : อ้า อะ อ้ามมมมม หืมมมมม...... (ยังไม่ทันเอาเข้าปากเลย) เสียงอะไรน่ะ



ตึง ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ



เสียงเสาล้มน่ะสิ ต้นเสาหินยักษ์ขนาด 3 คนโอบที่ตั้งเรียงกันมาตามรายทางล้มลงทีละต้นๆ เมื่อต้นนึงล้มก็พาลไปโดนเสาต้นที่อยู่ติดกันให้ล้มตามไปด้วย ก็.......โดมิโน่เสาหินไงล่ะ ที่สำคัญมันล้มไล่หลังมาแล้ว



คาโล : เฟริน โกคู เลิกกินเดี๋ยวนี้ ทุกคน วิ่ง เร็ว........



เฟริน (หยิบพิซซ่าติดมือไปด้วย) : ขอซักคำก่อนเด้ เฮ้ย! อย่าลาก บอกว่า อย่าลาก



งานนี้วิ่งอย่างเดียว.....ย้ำ วิ่งอย่างเดียวจริงๆ  เพราะไม่ว่าจะใช้มนตร์อะไรก็ไม่สามารถหยุดเสาไม่ให้ล้มได้ ไม่ว่าเป็นวีสกาย่า นะจังงัง หรือพลังแสงวิชาลับของโร แม้กระทั่งคัมภีร์มนตร์ของซันโซหรือกระบองวิเศษของโกคูก็ทำอะไรไม่ได้เลย



ซีบิล : แฮก ๆ ๆ ๆ เหมือนเราวิ่งอยู่ในทางวงกตเลยนะครับ เหมือนตอนแรกที่เข้ามาเปี๊ยบเลย



คิล : นั่นดิ ไอ้เสาบ้านี่ทำไมมันไม่รู้จักหมดจักสิ้นซะที ยังกับมันจะล้มทับเราให้ได้ถึงจะหยุดงั้นแหละ



คาโล : หรือว่า.....



ซันโซ : เราโดนกับดักเข้าให้อีกแล้ว



โร (เหนื่อย) : ตอนนี้เราอยู่ในมิติวงกตสินะ ทางที่จะออกไปได้ก็คือยอมให้เสาล้มทับ ไม่ตายหรอก....แต่ฉันพนันเลยว่าพอถึงตอนนั้นเลโมธีต้องรู้แน่ๆว่าพวกเราเข้ามาในนี้



ซีบิล (ชักใกล้หมดแรง) : แต่ถ้าเราทำลายต้นกำเนิดมิติได้ก็จะมีทางออกไปนี่ครับ



คาโล : ต้นกำเนิด ๆ ๆ ๆ ๆ อ๋อ........พิซซ่า



ทุกคน (ประสานเสียง) : พิซซ่า



คาโล โร คิล ที่วิ่งนำหน้าอยู่หันขวับมาหาเจ้าคนก่อเรื่อง



เฟริน : อะไร (ชูพิซซ่าในมือขึ้น) ฉันยังไม่ได้กินเลยแล้วก็ไม่มีทางแบ่งให้คนอื่นด้วย พวกแกอย่าเข้ามาแย่งนะเว้ย ตอนนี้รักพิซซ่ายิ่งชีพ



คิล : เพราะแกไปหยิบชิ้นพิซซ่านี่เอง อาคมถึงได้มีผล ส่งมานี่เลย เอาไปคืนที่ซะทุกอย่างก็จะกลับเป็นปรกติเอง



เฟริน : ไม่ว้อย.......ไม่ให้ อยากกินก็ไปสั่งเองเด่ะ



โร : อย่าทำเป็นพูดไม่รู้เรื่องน่า เอามา



เฟริน : “…” (ยัดพิซซ่าเข้าปาก)



โป๊ก ! เสียงคทาตีหัวหมา เอ๊ย หัวคนที่เคยเป็นหมา



โอ๊ยยยยยยยย...................



ซีบิล (วิ่งอยู่ข้างหลังเฟรินพอดี) : ขอโทษนะครับคุณเฟรินที่ต้องทำรุนแรง อย่าโกรธผมเลยครับต้องโทษคุณแองจี้ถึงจะถูก (อ้าว! ฉันไปเกี่ยว‘ไรด้วยเนี่ย - แองจี้) นี่ครับพิซซ่า ดีที่ยังไม่ได้กินเข้าไป รีบเอาไปวางคืนในถาดเถอะครับ



เพื่อนๆ : โอ้.... ซีบิล จริงๆแล้วนายเป็นคนแบบนี้เองเหรอ แต่ก็.....ขอบใจมากนะเพื่อน



ทั้งหมดวิ่งกลับไปทิศทางเดิม แน่ล่ะว่ามีเสายักษ์ล้มไล่ตามหลังมาติดๆ ว้าก......จะทับแล้ววววววววววว.......



คิล : ฮึบ ย้ากกกกก............



ต้องยกความดีความชอบให้เจ้านักฆ่าแห่งซาเรสที่ใช้ความไวกระโจนตัวลอยวางพิซซ่าแปะลงในถาดได้ทันเวลาก่อนที่ต้นเสาจะล้มทับหัวเจ้าขอทานเก๊ไปแค่ไม่กี่เซนฯ ............แค่นี้ทุกอย่างก็กลับสู่สภาพเดิม ต้นเสากระเด้งขึ้นตั้งตรงเรียงเป็นระเบียบอีกครั้ง เฮ้อ! หวิดไป



แล้วทุกคนก็ออกมาจากคุกใต้ดินได้สำเร็จ บนท้องฟ้าเห็นแสงเงินแสงทองของพระอาทิตย์ที่ใกล้จะขึ้นอยู่ลิบๆ นกเริ่มบินออกหากินอีกครั้ง สายลมพัดแผ่วเบา เป็นเช้าวันใหม่ที่แสนจะอบอุ่นและหอมหวานสำหรับทุกคน



ซันโซ : แยกย้ายกันตรงนี้ มีอะไรค่อยคุยทีหลัง ตอนนี้ฉันเหนื่อยแล้วก็ง่วงด้วย คงมีเวลานอนได้สักชั่วโมง 2 ชั่วโมง พวกนายก็อย่าทำให้มีพิรุธล่ะ



ทุกคน : โอเค ขอบคุณทุกคนสำหรับทุกอย่างในวันนี้นะ แล้วค่อยคุยกันอีกที บาย......



จากนั้นต่างคนก็แยกย้ายสลายโต๋ไปตามเรื่องตามราว



................................................................................................



ไอ้มดแดง : ฮึ่มมมม.......พลาดจนได้ เจ็บใจจริง



เมดูซ่า : ถ้าไม่ติดที่พวกนักเรียนป้อมอัศวินนะ แผนอาจจะสำเร็จไปแล้วก็ได้  



ซุเปอร์แมน : เอาเถอะ อาจเป็นเพราะเราประเมินฝีมือเป้าหมายต่ำไปหน่อย ค่อยลงมือใหม่คราวหน้าก็ได้ แต่ขอชมเชยนะว่าคนป้อมอัศวินนี่สุดยอดจริงๆ



อิคคิวซัง : ของมันแน่อยู่แล้ว ทำไงได้...ก็หัวกะทิทั้งนั้นเลยนี่ รอไว้ให้เจ้าพวกนั้นเริ่มหาส่วนผสมยาถอนอาคมเมื่อไหร่พวกเราค่อยลงมือกันอีกที ให้เป็นหน้าที่ฉันแล้วกัน ในป้อมฯน่ะไม่มีอะไรรอดหูรอดตาฉันไปได้หรอก



เมดูซ่า : ชู่ว์ ......มีคนกำลังมาทางนี้



ก๊อก ๆ ๆ  



แอ๊ด......



ชีวาสกับโซมาเนียก้าวเข้ามาในห้องประชุมใหญ่ของสภาสูง โรงเรียนพระราชา



โซมาเนีย : โรเวน อยู่นี่รึเปล่า....โห....เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ทุกคนถึงได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันแต่เช้า ทั้งเจ้าชายโรเวนเสธ.ซ้ายป้อมอัศวิน เจ้าชายอาเธอร์หัวหน้าปราสาทขุนนาง เจ้าหญิงวีช่าหัวหน้าปราการปราชญ์ แล้วยังเจ้าชายโรม โอดิสซีหัวหน้าแผ่นดินประชาชนอีก



โรเวน (เนียนสนิทแบบไร้พิรุธ) : มาช่วยกันสะสางงานที่ค้างๆอยู่นะ จะได้เคลียร์ๆกันไปให้หมดก่อนงานใหม่จะเข้ามา มันใกล้จะมีงานโรงเรียนแล้วนี่นะ จะได้มีเวลาไปเที่ยวมั่ง ว่าแต่มีธุระอะไรเหรอ



ชีวาส : เปล่า เห็นไธนอสบอกว่านายไม่ได้กลับมานอนที่ห้องน่ะ ที่ป้อมฯก็ไม่มี ห้องอาหารก็ไม่เจอ เลยช่วยกันออกตามหา ถ้าไม่เป็นไรก็โอเค เจอกันตอนประชุมเย็นนี้แล้วกัน โซมี่เราไปกินข้าวกันดีกว่า



เมื่อชีวาสและโซมาเนียออกไปแล้ว



อาเธอร์ : ตกลงอย่างที่ว่าแล้วกันนะ อิคคิวซังโรเวน พวกนั้นเริ่มลงมือเมื่อไหร่ก็บอกด้วย



อิคคิวซังโรเวน : ได้เลย ไอ้มดดำอาเธอร์ แต่ตอนนี้ท่านกับเมดูซ่าวีช่ารีบไปกลบเกลื่อนร่องรอยกับดักที่วางไว้ในคุกใต้ดินก่อนดีกว่านะ ท่านก็ด้วยซุเปอร์แมนโรม โอดิสซี



ซุเปอร์แมนโรม : อืม....ใครสนใจพิซซ่าบ้าง สารภาพว่าฉันคงกินมันไม่ลง ตั้งสองถาดแน่ะ น่าเสียดายออก



อิคคิวซังโรเวน : เอามาสิ เดี๋ยวฉันเอาไปให้เฟรินเอง คงอยากกินใจจะขาดแล้ว ถือซะว่าเป็นการขอโทษที่ทำให้พวกน้องๆต้องพลอยลำบากไปด้วยกับปฏิบัติการของพวกเรา.........



                                                              ......ปฏิบัติการกำจัดเจ้าพระยอดแย่นั่น.......





-------------------------------------------------------------------------------------------------



เจสเองค่า คราวนี้อัพทีเดียว 3 ตอนโลด เป็นไงกันมั่งคะ ตอนนี้คงเปิดเทอมกันหมดแล้วแน่เลย



........ดีใจจัง ตอนนี้แขนเจสสองข้างเท่ากันแล้วล่ะ หมอบอกว่าโอเคแล้ว หายแล้ว เย้......ดีใจ ต้องขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจและอวยพรให้หายเร็วๆมากๆเลยนะคะ



คราวหน้าจะกลับไปหาลูคัสกับลอเรนซ์กันค่ะ



ใครมีอะไรชอบ ไม่ชอบ สงสัย หรืออยากเสนอแนะอะไรก็เมนต์ได้เลยนะคะ



ขอบคุณมากๆๆๆ สำหรับทุกๆคะแนน โหวต และเมนต์ค่ะ ทั้งนักอ่านที่เมนต์ให้และนักอ่านเงาเลย ขอให้อยู่เป็นเพื่อนกันไปเรื่อยๆนะ



                                                                                                                                                 รักคนอ่านสุดๆเล้ย

                                                                                                                                                        เจส