หัวขโมยแห่งบารามอส : สี่แสบทะลุมิติ

ลำดับตอนที่ #7 : ผจญภัยในคุก(ใต้ดิน) : Part 1

โกคู (บ่นบู้บี้ๆ) : ซันโซ มาถูกทางแน่นะ ทำไมมันไม่ถึงซะทีล่ะ เดินวนไปวนมาอยู่ตั้งนานแล้ว เมื่อยยยย......



ซันโซ (รำคาญๆ) : เดินตามมาเงียบๆเถอะน่า ขืนบ่นมากเดี๋ยวยิงทิ้งซะเลยนี่



ตอนนี้ซันโซกำลังนำทีมโกคู คาโล คิล โร เฟริน พ่วงท้ายด้วยซีบิลเข้ามาในคุกใต้ดินที่ทั้งมืด ทั้งอับชื้น อากาศก็ค่อนข้างเย็น จะมองไปทางไหนก็เห็นแต่เห็ดกับราตามฝาผนังโบกมือให้หยอยๆ ทั้งหมดเดินไปตามทางเดินที่แคบสุดยอดแถมยังสลับซับซ้อนแบบหมดปัญญาจะจำ ได้แต่หวังพึ่งท่านผู้นำอย่างเดียว แต่.....เอ....ตอนนี้รู้สึกจะพึ่งไม่ได้แล้วแฮะ



คาโล : เราผ่านตรงนี้มา 3 รอบแล้วนะ ไม่ผิดแน่.....ฉันทำเครื่องหมายไว้ที่เสา



นี่ไง.....ที่เสาหินต้นขนาด 3 คนโอบมีรอยกากบาทอยู่ 3 รอยจริงๆด้วย



โร (มองแผนที่) : ที่เดินๆมานี่ถูกทางแน่เหรอ



ซันโซ (หน้าตาย) : ก็ “หลงทาง” อยู่น่ะ มี ‘ไรมั้ย



คิล เฟริน ซีบิล (ร้องเสียงหลงประสานกันได้อย่างพร้อมเพรียง) : ฮ้า ! หลงทาง



คาโล : “....”



ซันโซ : ทางเดินมันไม่เหมือนที่เคยเดินตรวจมาตลอดทั้งอาทิตย์นี้ ทิศทางมันเปลี่ยนไปหมด ฮึ่มมม....พวกแกไม่ได้เล่นตลกอะไรแน่นะ



โร : ใครจะทำให้โง่ล่ะ ดูแผนที่มั้ย หาเจอในห้องสมุดแน่ะ เหมือนกับทางเดินในตอนนี้เป๊ะเลย



ซันโซ : ก็ลองดู เลี้ยวซ้าย.......ตรงไป......ตรงไปอีก............เลี้ยว เฮ้ย! คัมภีร์มนตร์



เดินมาตามแผนที่ดีๆแท้ๆ แต่ตำแหน่งที่บอกว่าเป็นห้องโถงกลางดันกลายเป็นหลุมใหญ่เบ้อเริ่ม ถ้าซุ่มซ่ามร่วงลงไปรับรองได้ซี้แหงเพราะลึกมากจนมองไม่เห็นก้นบ่อ โชคดีที่ซันโซไหวตัวทันรีบกางคัมภีร์มนตร์ออกเป็นบาร์เรียกั้นจอมเซ่อทั้ง 6 คนเอาไว้ได้



เฟริน : หยึย ! ในนี้มีที่แบบนี้ด้วยเหรอ



ซันโซ : ก็เอาไว้ต้อนรับผู้บุกรุกกับหัวขโมยอย่างพวกแกไงล่ะ หึ ! สงสัยโดนลองของเข้าแล้วล่ะ แสดงว่าต้องมีคนรู้ว่าพวกแกคิดจะทำอะไรอยู่แล้วลงมือก่อนหนึ่งขั้นด้วยการเอาแผนที่ปลอมไปซุกไว้ทำทีว่าให้หาเจอได้เอง ถ้าเดินตามนั้นมีหวังโดนกับดักจนถูกจับได้แน่ อย่างบ่อดักโจรนี่จริงๆแล้วจะอยู่ทางมุมซ้ายของคุกแล้วถ้าตกลงไปก็ไม่ตายหรอกเพราะมีคาถาช่วยเหลือกำกับไว้แต่เลโมธีจะรู้ทันทีว่ามีผู้บุกรุก คราวนี้ไม่บอกก็รู้ใช่มั้ยว่าทั้งพวกแกทั้งฉันมีหวังติดหลังแหกันทั้งหมด



โกคู : งั้นก็ใช้แผนที่ไม่ได้ เส้นทางก็ไม่เหมือนเดิม ทำไงล่ะ



ซันโซ (แสยะยิ้ม) : ก็ไม่ยากกกกก หลบอยู่ข้างหลังฉันดีๆล่ะ คัมภีร์มนตร์สวรรค์...จัดการ



แค่ร่ายเวทย์แล้วออกคำสั่ง....ก็เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นพร้อมๆกับที่คัมภีร์มนตร์ขยายตัวยาวขึ้นๆแล้วพุ่งปราดๆออกไปทุกทิศทุกทาง ไม่ว่าเส้นทางจะซับซ้อนซ่อนเงื่อนขนาดไหนแต่คัมภีร์ก็ไปได้ทุกที่ สักพักก็มีเสียงอะไรแตกดัง......เปรี๊ยะ ! จากนั้นคัมภีร์ก็หดกลับมาอยู่ในสภาพเดิม



คาโล : นี่.....ต้องมีใครใช้เวทย์ลวงตาแน่ๆ ทำให้พวกเราหลงทางเดินวนไปวนมา ยิ่งถ้าหลงเชื่อเดินตามแผนที่จอมปลอมด้วยแล้วก็จะติดกับที่พวกมันสร้างขึ้น



ซีบิล : คนทำคงอยากให้พวกเราติดกับจนถูกจับได้แล้วโดนทำโทษสินะครับ นิสัยไม่ดีเลย (แล้วที่นายกำลังทำอยู่ตอนเนี้ยมันเป็นเรื่องดีนักเรอะ บุกรุกคุกใต้ดินเนี่ย ถามจริง - กัส)



ซันโซ (ออกเดินดุ่มๆแบบไม่ยอมรอใคร) : มนตร์นั่นถูกทำลายแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างก็กลับเป็นเหมือนเดิม รีบๆตามมาซะที เราออกนอกเส้นทางไปเยอะ อย่าชักช้าอืดอาดยืดยาดน่ารำคาญ



................................................................



เสียงปริศนา (ติดต่อทางวอล์กกี้ ทอล์กกี้) : ไอ้มดดำ ไอ้มดดำ ได้ยินแล้วตอบด้วย ตอนนี้กับดัก “วงกตมรณะ” ของอิกคิวซังถูกทำลายแล้ว เป้าหมายกำลังมุ่งหน้ากลับเส้นทางหลัก คาดว่าอีกไม่นานจะมาถึงกับดัก “หุ่นยักษ์มหาประลัย” ของเราสองคน โปรดเตรียมตัวด้วย



ไอ้มดดำ : ทราบแล้วเปลี่ยน เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว ดีใจที่ได้ร่วมมือกันนะเมดูซ่า



....................................................................



ตึก ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ



เสียงฝีเท้าของคน 7 คนดังอยู่ในความเงียบและความมืดสลัวของคุกใต้ดิน



พรึ่บ !



อยู่ดีๆคบไฟที่จุดไว้ตามผนังก็พร้อมใจกันดับโดยมิได้นัดหมาย ความโกลาหลก็เกิดขึ้นในทันทีทันใด



โครม........คราม.......โป๊ก........โอ๊ย................ว้ากกกกกก



เฟริน : แว้ก ใครดับไฟวะ หรือว่า....ผะ.......ผะ.......ผะ.........ผี โอ๊ยยยย..........ม่ายอ๊าววววววววววววว



คาโล : นายปล่อยฉันก่อนจะได้จุดไฟ คทาฉัน....ตกไปไหนแล้ว อุ๊บ! บอกให้ปล่อย



คิล : ฉันนั่งทับอะไรก็ไม่รู้ ยืดๆ ขยับได้ด้วย



โร : นายเหยียบฉันอยู่ลงไปเดี๋ยวนี้



ซีบิล : โอ๊ยยย.......เจ็บจังครับ ใครเอาอะไรมาตีหัวผมเนี่ย



โกคู : หวา....กระบองอยู่ไหนอ่ะ กระบอง ๆ ๆ ๆ ๆ



เสียงเอะอะ โวยวาย โว๊กว๊ากน่าจะดังต่อเนื่องไปอีกสักพัก ถ้าไม่มีเสียงใหม่ที่ดังกว่า



ปังงงงงงงง ๆ ๆ ๆ ๆ



เสียงปืนน่ะ แถมเป็นปืนที่ยิงในห้องปิดด้วย เสียงมันยิ่งดังกว่าเดิมไม่รู้กี่เท่า



ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั้น........



เงียบกริบ



แว๊บบบบบบ............ไฟมาแล้วจ้ะ  แค่ซันโซดีดนิ้วเป๊าะเดียวก็จุดไฟที่คบเพลิงได้ครบถ้วนทุกอัน



ซันโซ : พวกแกนี่มันบ้าดีจริงๆ ไม่ได้เรื่องเลยสักคน นี่....เจ้าหัวขโมยรีบปล่อยคอนายเจ้าชายซะ...ก่อนที่มันจะขาดใจตาย เจ้านักฆ่าก็อย่าเพิ่งทำหน้าที่ตอนนี้ได้มั้ย....ถ้านายขอทานมันเกิดช้ำในตายขึ้นมา ฉันต้องเดือดร้อนเก็บศพมันออกไปข้างนอก ส่วนโกคูจะเอากระบองตีหัวเจ้านักบวชมือไพ่อยู่ทำไม



อาจจะจริงอย่างที่ซันโซว่าก็ได้ ในเมื่อภาพที่เห็นหลังจากที่แสงไฟกลับมา........เฟรินที่หลับตาปี๋กำลังกอดคอคาโลที่ตอนนี้ใกล้จะขาดอากาศหายใจอยู่รอมร่อไว้แน่น คทาพิพากษากลิ้งอยู่ข้างๆ นี่ถ้าไม่โดนหัวขโมยกระโดดเข้าชาร์จซะก่อนคงจุดไฟได้ไปนานแล้ว ห่างออกมาอีกนิดเป็นเจ้าโรที่คงสะดุดขาใครสักคนลงไปนอนวัดพื้นแล้วก็โชคร้ายสุดๆที่โดนนักฆ่ามาดหลุดล้มลงไปนั่งทับอีกทีเลยจุกแอ้กไปตามระเบียบ ถัดมาอีกเป็นเจ้าโกคูที่หลับหูหลับตาแย่งคทาอยู่กับหนุ่มน้อยซีบิลเพราะนึกว่าเป็นกระบองคู่ใจทั้งๆที่ตัวเองสะพายกระบองของจริงไว้ข้างหลังแท้ๆ จังหวะที่แย่งคทากันไปมาและความที่โกคูตัวเตี้ยกว่า กระบองที่อยู่ข้างหลังเลยตีหัวซีบิลเข้าให้พอดี ..........เฮ้อ! หมดกัน มาดแต่ละคน.......รู้ไปถึงไหนมีหวังอายเขาไปถึงนั่น



คิล (ทำกลบเกลื่อนล้างอายด้วยการมองไปรอบๆ) : โห ! ยอดเลย ห้องนี้ใหญ่ชะมัด อยู่ในนี้แล้วรู้สึกเหมือนเป็นมดเลย  



ซันโซ : นี่ล่ะ ห้องโถงกลางของจริง



เฟริน (ตาไวสมเป็นหัวขโมย) : เฮ้....ดูดิ ที่มุมห้องมีหุ่นยนต์ประดับไว้ตั้งหลายตัวแน่ะ นั่นๆ.....eva 01 ฮ้า...นี่แองเจิลฮิคารุในแองเจลิก เลเยอร์นี่นา ดูสิๆ มีตุ๊กตาชีจังด้วย ว้าว! ฉันล่ะอยากมีแฟนน่ารักๆแบบนี้มั่งจัง (เฮ้ย..คาโล เฟรินมันลืมตัวอีกแล้ว – คิลหันไปบอกคาโลที่กำลังยกมือกุมขมับ) ทางขวา..เอ โมบิลสูทของกันดั้มล่ะมั้ง ส่วนทางซ้าย..อ๋อ......ชุดเกราะหุ่นกระป๋องอัลฟองเซจาก full metal alchemist  โอ้........แต่ละตัว...เยี่ยมๆทั้งน้านนนน........



เจ้าตัวไม่พูดเปล่าเท้าก็ถลาเข้าไปใกล้ เป็นสัญญาณให้อีกหลายๆคนเดินตามไปด้วยความสนใจ



ซันโซ : อย่าแตะ มันเป็นกับดัก



ช้าไปแล้ว.........สิ้นเสียงซันโซปุ๊บ ปลายนิ้วของเฟรินที่อยู่ห่างจากตุ๊กตาชีจังแค่ไม่กี่มิลฯก็ชะงักกึก อย่า.......อย่าเพิ่งโล่งใจไป เพราะเฟรินหยุดมือได้ทันในนาทีเดียวกับที่โกคูคว้าหมับเข้าให้ที่หุ่นตัวสุดท้าย



โกคู : แล้วตัวนี้ล่ะเฟริน ชื่ออะไรเหรอ



ทุกคน : ไอ้หยา ซวยแล้วไง



โกคู (งง ) : ทำไมเหรอ



เสียงใครสักคนที่อยู่ข้างๆ : มาชีนเรย์เอิร์ธ ของ magic knight rayearth



โกคู : เหรอ สวยดีนะ เหวออออ............หุ่นยนต์พูดได้ด้วย



ไม่ใช่แค่พูดได้อย่างเดียว หุ่นยนต์ทุกตัวขยายขนาดใหญ่ขึ้นๆสูงขึ้นๆจนเกือบติดเพดาน เล่นเอามนุษย์ตัวจ้อยทั้งเจ็ดพากันยืนตะลึง