ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : กุหลาบพันปี
ยามเช้ามากๆ
ลูคัส (อึ้ง อ่ะ อึ้ง) : โห! นี่ทุ่งดอกไม้ของจริงแน่เหรอเนี่ย กว้างชะมัดเลย
ฮัคไค (ก้มลงดูดอกไม้จนชิดตา) : ถูกต้องแล้ว ของจริงแท้แน่นอน ไม่ชุบ ไม่ลอก (พูดยังกะโฆษณาขายทอง - เจส) 
ลอเรนซ์ : มันน่าจะเป็นทะเลดอกไม้มากกว่านะ
โกโจ : “....” (เซ็ง)
มันก็น่าแปลกใจอยู่ร้อก.......ก็ทุ่งดอกไม้ที่เห็นอยู่ตรงหน้านั่นน่ะ.....อภิมหาโค-ตะ-ระกว้างขวางซะจน...กว้างขนาดพื้นที่ของโรงเรียนพระราชาทั้งโรงเรียนได้เลยล่ะมั้ง ข้างในก็มีต้นไม้ดอกไม้ร่วมเป็นร้อยเป็นพันชนิดขึ้นรวมๆกันอยู่แน่นขนัด แต่ละต้นสูงตั้งแต่ขนาดหัวเข่าไล่ไปจนสูงมิดหัวแถมทุกต้นยังพร้อมใจกันออกดอกพราวไปหมด ที่เห็นชัดๆก็อย่าง.....กุหลาบธรรมดา ทิวลิป แมกโนเลีย ลิลลี่ คาร์เนชั่น ไฮเดรนเยีย ลาเวนเดอร์ ยิปโซ ฟอร์เกตมีน๊อท แพนซี ทานตะวัน ซากุระ เบญจมาศ ดอกท้อ ดอกเหมย โบตั๋น ดอกส้ม มะลิ กล้วยไม้ ดาวเรือง เฟื่องฟ้า ดอกแก้ว หงอนไก่ และอีกมากมายที่ไม่รู้จักชื่อ ทั้งหมดส่งกลิ่นหอมประสานกันจนฉุนกึก เห็นแค่นี้ก็พอเดาได้แล้วว่าทั้ง 4 คนคงต้องบุกป่าฝ่าดงดอกไม้กันล่ะงานนี้
ลอเรนซ์ : แล้วไอ้ต้นกุหลาบพันปีที่ว่านี่มันหน้าตาเป็นยังไง
ฮัคไค (เริ่มเลกเช่อร์) : ก็เป็นต้นกุหลาบธรรมดาที่ไม่ธรรมดา เพราะลำต้น กิ่ง ก้านและใบมีสีขาว และในรอบหนึ่งร้อยปีจะออกดอกสีแดงอมส้มจางๆคล้ายๆกับสีเปลวไฟแค่ครั้งเดียว จำนวนมากบ้างน้อยบ้างเดากันไม่ถูก เมื่อมีดอกครบ 10 ครั้ง...รวมเป็นเวลาหนึ่งพันปีพอดี..ต้นก็จะตายไป ถึงเรียกกันว่า “กุหลาบพันปี” ไง ปรกติแล้วดอกจะบานติดต้นอยู่อาทิตย์นึงแล้วก็จะโรยไปเองตามธรรมชาติ แต่ถ้าดอกไหนถูกตัดออกมาจากต้นก็จะคงสภาพเป็นดอกกุหลาบสดไปตลอดหนึ่งร้อยปีจนกุหลาบรุ่นต่อไปเริ่มบานน่ะแหละถึงจะเริ่มเฉา 
โกโจ : ยายแก่ที่จะให้เอาดอกกุหลาบนั่นมาแลกกับคัมภีร์ 1 หน้าที่อยู่กับแกน่ะมีดอกกุหลาบรุ่นที่แล้วอยู่ แถมบอกอีกว่ามันเริ่มเฉามาตั้งแต่เมื่อ 6 วันที่แล้วด้วย เพราะงั้นพวกเราเลยมีเวลาเหลือแค่วันนี้ทั้งวันที่จะหาไอ้กุหลาบเจ้าปัญหานี่ให้เจอ ตัดดอกออกจากต้นก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้น ที่แย่ที่สุดก็คือมันมีอยู่ต้นเดียวเนี่ยสิแล้วก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนด้วย
ลอเรนซ์กับลูคัส : หา ! ต้นเดียว แล้วมันจะหาเจอมั้ยล่ะนั่น
ฮัคไค : เอาเถอะๆ มันก็ต้องลองพยายามดูก่อนนะ เราแยกกันหาแล้วกัน อ้อ ! ลืมบอกไปนีดส์นึง ในทุ่งดอกไม้นี่ไม่มีพวกปิศาจแน่ๆ สบายใจได้ว่าปลอดภัยแน่นอน แต่เราก็จะใช้พวกเวทย์มนตร์หรือของวิเศษไม่ได้เหมือนกัน เพราะงั้นต้องออกแรงหาเองอย่างเดียวเลย พร้อมนะ เอ้า! นึง... ส่อง... ซ้ำ... ลุย......
ทั้งหมดแยกย้ายกันออกค้นหาต้นกุหลาบพันปีที่มีอยู่เพียงต้นเดียวด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป
ฮัคไค : อื้มมมม........นานๆเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดี เจอแต่พวกปิศาจจนเบื่อ เอ.......แอบงีบกลางวันตรงไหนได้มั่งเนี่ย
โกโจ : เฮ้อ! ถ้าเปลี่ยนไอ้ดอกไม้พวกนี้ให้เป็นสาวงามได้ล่ะก็............จะได้สาวสวยทั้งหมดกี่คนน้า
ลูคัส (เปลี่ยนโหมดเป็นซาตานสุดแสนจะโรแมนติกชั่วคราว) : เฮ้อ ! ถ้าได้มากับลอรี่สองคนก็ดีสิ น่าเสียดายจัง (สำหรับประโยคนี้แค่คิดอย่างเดียวก็พอ อย่าพูดออกมาเชียวนะแก ไม่งั้นเจอฮอริเคนมีดบินแน่ ลอเรนซ์)
ลอเรนซ์ : “....”
ถ้าใครเห็นลอเรนซ์ ดอร์นขณะนี้คงต้องขอฉายา “นักบวชหน้าบูด” กลับคืนไปเก็บไว้ก่อน เพราะตอนนี้ใบหน้าของนักบวชที่ก้มๆเงยๆอยู่ท่ามกลางดอกไม้นานาพันธุ์นอกจากดูเฉยๆแล้วยังมีเค้าละมุนๆเหมือนจะยิ้มแย้มอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลาด้วยซ้ำ แล้วยังคอยระวังไม่ให้มือเท้าของตัวเองไปทำให้ต้นไม้ดอกไม้ช้ำเสียหายอีกตะหาก เฮ้อ! คงมีวาสนาได้เห็นลอเรนซ์ทำตัวสมกับเป็นนักบวชได้แค่ในตอนนี้เท่านั้น (เฮ้ย! ฉันไม่ได้ชอบดอกไม้เฟ้ย แต่พออยู่กับดอกไม้แล้วมันไม่ปวดประสาทเหมือนที่ต้องทนอยู่กับอะไรบางอย่างตะหาก เข้าใจไว้ซะด้วยนะ นักบวชหน้าบูดเจ้าเก่า)
แต่ละคนก็ค้นหากันไป ก้มลงมองหาในกลุ่มต้นไม้เตี้ยๆบ้าง มองหาต้นที่สูงระดับสายตาบ้าง (ก็ต้นกุหลาบนี่นา มันคงไม่สูงท่วมหัวหรอก นี่...เป็นไง ฉันฉลาดใช่ม้า - ลูคัส) มุดตรงโน้น ออกตรงนี้กันให้วุ่นไปหมด สักพักนึงก็ ..
ลูคัสที่เก็บดอกไม้สวยๆมาเต็มไม้เต็มมือ
ลูคัส : ลอรี่ ฉันให้ มันเหมาะกับนายมากๆเลย
เฟี้ยว.....ฉึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ลอรี่ เอ๊ย ลอเรนซ์ : ขอบใจ เอามีดไปกินเป็นของตอบแทนก็แล้วกัน
ลูคัสที่หลบมีดได้ตามเคย : ลอ...เรนซ์ใจร้าย โกรธแล้วนะบอกให้
เวลาผ่านไปอีกสักพักใหญ่ๆเสียงก่อกวนก็ดังขึ้นมาอีก
ลูคัส (ดึงกลีบดอกไม้) : รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก ว้า ! ไม่รักแฮะ
ฮัคไค (ขอแจม) : งั้นนี่ เอาดอกไหม่ไปสิ
ลูคัส : โอ้ว! แต๊งก์หลาย ฮัคกี้ อืมมม...... รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก ก็ยังไม่รักอยู่ดีอ่ะ
ฮัคไค : เอาไปทั้งกำเลย เอ้า!
ลูคัส : ไม่เอา เอาดอกนี้ดอกเดียว เดี๋ยว..ขอนับก่อน อื้ม.. รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก ไม่รัก รัก โอเค “รัก” แล้ว ไชโย้.... ลอรี่ก็รักเค้าเหมือนกัน
ฮัคกี้..ไม่ใช่.. ฮัคไคตะหาก : เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากเลยนะ เหวออออออ...........
เฟี้ยว ........ฉึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  เฮอริเคนมีดบินพัดถล่มจริงๆด้วย
ลอเรนซ์ (รำคาญเฟ้ย) : เลิกเล่นอะไรปัญญาอ่อนแล้วตั้งใจหากุหลาบซะทีทั้งสองคน โดยเฉพาะแกไอ้ลูคัส  เฮอะ! ขนาดนับกลีบดอกไม้ยังขี้โกงอีก
.............
บ่ายแล้ว.....  แต่ทุกคนก็ยังก้มหาก้มตาหาต่อไป
จนกระทั่งมีเสียงดังขึ้นในความง่วง เอ๊ย ความเงียบ
ฮัคไค : เจอแล้ว
ลอเรนซ์กับโกโจ (ถลาเข้าหาต้นเสียงด้วยความดีใจ) : ไหน ๆ ๆ อยู่ไหน อยู่ตรงไหน ขอดูหน่อยดิ๊
ฮัคไค : คือว่า...แหะ ๆ ๆ ๆ ไม่ใช่กุหลาบหรอก แบบว่าแข่งกันกับลูคี่หาใบโคลเว่อร์ที่มีสี่แฉกอยู่น่ะ (ชูใบไม้ขึ้นอวดลูคัส) นี่ไง......หาเจอแล้วล่ะ
ลูคัส : ใช่โคลเว่อร์สี่แฉกจริงๆด้วย ไม่ได้การล่ะ ต้องหาให้เจอมั่งให้ได้ จะยอมแพ้ฮัคกี้ได้ไง
โป๊ก ! 
โป๊ก ! 
เสียงคัมภีร์มนตร์กับเสียงง้าวเหล็กอาวุธคู่มือของโกโจที่ถูกประเคนลงบนหัวคน 2 คนช่างประสานเสียงกันได้อย่างไพเราะและลงตัวดีจริงๆ
แล้วทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความเงียบและการค้นหาอย่างเดิม
ดึกมากแล้ว..........
แต่ผลก็คือ.......ยังหาไม่เจออยู่ดี แถมแต่ละคนยังโดนหนามตำ โดนกิ่งไม้ใบไม้ข่วนเอาเป็นรอยแดงไม่ก็เลือดออกซึมๆ ไม่ก็โดนแมลงกัดจนคันไปหมด เนื้อตัวหัวหูก็เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้สารพัดชนิด แต่ทั้งสี่คนก็ยังไม่ถอดใจเลิกค้นหา ได้ยินแต่เสียงแหวกต้นไม้ดังสวบสาบๆดังจากตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้างในความมืดมิด เพราะกลัวว่าที่นี่มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่นถ้าจุดไฟอาจเกิดไฟไหม้ โชคยังดีที่คืนนี้เป็นคืนข้างขึ้น พระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างไปทั่วให้ได้อาศัยเป็นไฟฉายธรรมชาติให้มีกำลังใจจะค้นหาต่อไปแม้ความหวังค่อนข้างจะริบหรี่ เลือนลางก็ตามที
เกือบจะเช้าแล้วแหละ
ลูคัส : เจอแล้ว
โกโจ : แน่นะ ห้ามมั่วให้ดีใจเล่นนา
ลอเรนซ์ (ด่าเข้าให้) : เลิกล้อเล่น ลูคัส ไม่มีเวลาแล้ว ฉันไม่สนุกไปกับนายด้วยหรอกนะ
ลูคัส (ยืนยันการค้นพบ) : จริงๆ นี่ไง ต้นสีขาว ดอกสีแดงอมส้ม แถวๆนี้มีต้นเดียวด้วย นายมาดูสิ ลอรี่
แต่อารามดีใจสุดขีดทำให้ลอเรนซ์หูอื้อไปชั่วขณะ
เพราะใต้ต้นซากุระขนาดใหญ่ที่มีต้นหญ้าดอกหญ้าสีแดงขึ้นอยู่เต็มไปหมด ถ้ามองเผินๆจะไม่เห็นต้นกุหลาบขนาดย่อมๆสีขาวสะอาดที่มีดอกสีแดงอมส้ม 4-5 ดอกเพราะจะถูกดอกหญ้าที่มีสีคล้ายๆกันบังจนมิด
โกโจ+ฮัคไค : จริงๆด้วย ใช่ดอกกุหลาบพันปีจริงๆ วู้ ! หาเจอแล้ว ดีใจชะมัด ดีใจจนอยากร้องไห้เลยนะเนี่ย
ลอเรนซ์ : ลูคัส เมื่อกี๊ ‘โทษทีนะ
ลูคัส : ไม่มีปัญหา ไม่เป็นไรเลย ลอรี่ ฉันเข้าใจ นายกลัวจะไม่ได้กลับบ้านใช่ม้าเลยหงุดหงิด ตอนนี้ก็สบายใจได้แล้วนะ
ลอเรนซ์ (ถือมีดค้างไว้ไม่ขว้างออกไป) : “...” ( ฮึ่ม นี่เห็นว่ามันพยายามหากุหลาบจนเจอหรอกนะ จะยอมให้สักครั้งก็ได้ )
โกโจ : นายหาเจอได้ไงน่ะ
ลูคัส : ก็....มันฟลุ๊กน่ะ มันง่วงซะ.....จนตาจะปิดให้ได้ เลยกะว่าจะแว่บหาที่เหมาะๆแอบงีบซักแป๊บ แล้วโคนต้นซากุระเนี่ยทำเลดีที่สุดเพราะมีหญ้าขึ้นเยอะแยะจะได้ไม่มีใครเห็น  ก็พอดี.......บิงโก
เฟี้ยว.........ฉึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ลูคัส (หลบเกือบไม่ทัน เฉียดไปนี้ด....) : ขว้างมีดมาทำไป ยังไม่ได้เรียกซะหน่อย ดูสิเสื้อขาดเลย แล้วซื้อใช้ให้ด้วยนะ
ลอเรนซ์ (ยักไหล่) : โทษที มือมันไปเอง (หนอยยย.. ! มันไม่ได้พยายามหาซะหน่อย จริงๆแล้วกะอู้ต่างหาก แบบนี้ต้องโดน ลอเรนซ์)
ฮัคไคตัดดอกตูมกับดอกบานมาอย่างละดอกแล้วเอาใบไม้ขนาดใหญ่ห่อไว้ ทันก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้นแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
โกโจ : เฮ้อ ! ภาระกิจเสร็จสิ้น นี่ก็จะเช้าแล้วฉันว่าเรารีบเอากุหลาบไปให้ยายแก่ในหมู่บ้านดีกว่าจะได้หาที่พักด้วย ฮ้าว! ง่วงนอนชะมัด
ลอเรนซ์ : เดี๋ยวนะ ขอเวลาสักครึ่งชั่วโมงเถอะ
ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลงมือเก็บเมล็ดกุหลาบไปปลูกไว้ตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้างจนทั่วไปหมด เรียกว่ามีที่เหมาะๆตรงไหนเป็นต้องเอาเมล็ดไปปลูก ร้อนถึงคู่หูที่ต้องเข้ามาช่วยขุดหลุมปลูกกับรดน้ำให้ ไม่งั้นอย่าว่าแต่ครึ่งชั่วโมงเลย ครึ่งวันก็อาจจะยังไม่เสร็จด้วยซ้ำเพราะท่านนักบวชกว่าจะบรรจงขุดหลุม เอาใบไม้รองข้างล่าง ใส่ดินอีกครึ่งนึง วางเมล็ดกุหลาบลงไปอย่างเบามือ ค่อยๆเอาดินกลบจนเต็มแล้วตบท้ายด้วยการค่อยๆรดน้ำเบาๆระวังไม่ให้ดินกระจายอีกทีเป็นอันจบกระบวนการ
ลอเรนซ์ (ยังมีหน้ามาอธิบาย) : สงสารมัน เหลืออยู่แค่ต้นเดียวเอง ถ้าครั้งนี้มีดอกเป็นครั้งที่สิบเดี๋ยวต้นก็คงเฉาตายหมด
ลูคัส : ทำไมนายใจดีจัง ลอร...(นัยน์ตาสีม่วงเงยขึ้นมาจ้องเป๋ง)...เอ่อ ลอเรนซ์ ทีกับฉันไม่เห็นจะใจดีอย่างงี้มั่งเลยอ้ะ
ลอเรนซ์ : แกก็รีบตายๆไปซะแล้วมาเกิดใหม่เป็นต้นกุหลาบสิ รับรอง...ฉันจะเอาแกไปปลูกไว้ในเล้าหมู (โดนหมูกินชัวร์) ไม่ก็ในคอกมังกร (จะได้ถูกเหยียบแบนไม่ก็ถูกไฟเผาจนเกรียม) ด้วยมือตัวเองเลย ไม่เอาดีกว่า.....ต้องปลูกไว้หน้าโบสถ์ถึงจะดี ได้ฟังเทศน์กับเสียงสวดมนตร์บ่อยๆ เอามั้ยล่ะ 
โกโจ : ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ คงสวยตายล่ะ กุหลาบพันธุ์ลูคัสเนี่ย จ้างให้ฉันก็ไม่ปลูกว่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ลูคัส : ฮึ ! งอน ฝากไว้ก่อนเถอะ
...........................................................................................
โกโจ : ฮะฮ้า ได้คัมภีร์มาอีกแผ่นแล้ว
ลูคัส : แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าแผ่นต่อไปอยู่ที่ไหนน่ะ
โกโจ : ก็แบบนี้ไง
ว่าแล้วก็เอาหน้าคัมภีร์ที่ได้มาใหม่ทาบติดไปกับสันปก มีแสงสีทองเส้นเล็กๆเกิดขึ้นแล้วหน้าคัมภีร์ก็ติดกันเป็นเล่มเดียว ที่ท้ายหน้ามีอักษรสีทองผุดขึ้นมาว่า
“ ให้เดินทางลงใต้ ผ่านภูเขา 2 ลูก ลงเรือข้ามทะเลไปจนถึงเมืองใหญ่ กระดาษคัมภีร์อยู่กับเจ้าเมือง ”
ลูคัส (อึ้ง อ่ะ อึ้ง) : โห! นี่ทุ่งดอกไม้ของจริงแน่เหรอเนี่ย กว้างชะมัดเลย
ฮัคไค (ก้มลงดูดอกไม้จนชิดตา) : ถูกต้องแล้ว ของจริงแท้แน่นอน ไม่ชุบ ไม่ลอก (พูดยังกะโฆษณาขายทอง - เจส) 
ลอเรนซ์ : มันน่าจะเป็นทะเลดอกไม้มากกว่านะ
โกโจ : “....” (เซ็ง)
มันก็น่าแปลกใจอยู่ร้อก.......ก็ทุ่งดอกไม้ที่เห็นอยู่ตรงหน้านั่นน่ะ.....อภิมหาโค-ตะ-ระกว้างขวางซะจน...กว้างขนาดพื้นที่ของโรงเรียนพระราชาทั้งโรงเรียนได้เลยล่ะมั้ง ข้างในก็มีต้นไม้ดอกไม้ร่วมเป็นร้อยเป็นพันชนิดขึ้นรวมๆกันอยู่แน่นขนัด แต่ละต้นสูงตั้งแต่ขนาดหัวเข่าไล่ไปจนสูงมิดหัวแถมทุกต้นยังพร้อมใจกันออกดอกพราวไปหมด ที่เห็นชัดๆก็อย่าง.....กุหลาบธรรมดา ทิวลิป แมกโนเลีย ลิลลี่ คาร์เนชั่น ไฮเดรนเยีย ลาเวนเดอร์ ยิปโซ ฟอร์เกตมีน๊อท แพนซี ทานตะวัน ซากุระ เบญจมาศ ดอกท้อ ดอกเหมย โบตั๋น ดอกส้ม มะลิ กล้วยไม้ ดาวเรือง เฟื่องฟ้า ดอกแก้ว หงอนไก่ และอีกมากมายที่ไม่รู้จักชื่อ ทั้งหมดส่งกลิ่นหอมประสานกันจนฉุนกึก เห็นแค่นี้ก็พอเดาได้แล้วว่าทั้ง 4 คนคงต้องบุกป่าฝ่าดงดอกไม้กันล่ะงานนี้
ลอเรนซ์ : แล้วไอ้ต้นกุหลาบพันปีที่ว่านี่มันหน้าตาเป็นยังไง
ฮัคไค (เริ่มเลกเช่อร์) : ก็เป็นต้นกุหลาบธรรมดาที่ไม่ธรรมดา เพราะลำต้น กิ่ง ก้านและใบมีสีขาว และในรอบหนึ่งร้อยปีจะออกดอกสีแดงอมส้มจางๆคล้ายๆกับสีเปลวไฟแค่ครั้งเดียว จำนวนมากบ้างน้อยบ้างเดากันไม่ถูก เมื่อมีดอกครบ 10 ครั้ง...รวมเป็นเวลาหนึ่งพันปีพอดี..ต้นก็จะตายไป ถึงเรียกกันว่า “กุหลาบพันปี” ไง ปรกติแล้วดอกจะบานติดต้นอยู่อาทิตย์นึงแล้วก็จะโรยไปเองตามธรรมชาติ แต่ถ้าดอกไหนถูกตัดออกมาจากต้นก็จะคงสภาพเป็นดอกกุหลาบสดไปตลอดหนึ่งร้อยปีจนกุหลาบรุ่นต่อไปเริ่มบานน่ะแหละถึงจะเริ่มเฉา 
โกโจ : ยายแก่ที่จะให้เอาดอกกุหลาบนั่นมาแลกกับคัมภีร์ 1 หน้าที่อยู่กับแกน่ะมีดอกกุหลาบรุ่นที่แล้วอยู่ แถมบอกอีกว่ามันเริ่มเฉามาตั้งแต่เมื่อ 6 วันที่แล้วด้วย เพราะงั้นพวกเราเลยมีเวลาเหลือแค่วันนี้ทั้งวันที่จะหาไอ้กุหลาบเจ้าปัญหานี่ให้เจอ ตัดดอกออกจากต้นก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้น ที่แย่ที่สุดก็คือมันมีอยู่ต้นเดียวเนี่ยสิแล้วก็ไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหนด้วย
ลอเรนซ์กับลูคัส : หา ! ต้นเดียว แล้วมันจะหาเจอมั้ยล่ะนั่น
ฮัคไค : เอาเถอะๆ มันก็ต้องลองพยายามดูก่อนนะ เราแยกกันหาแล้วกัน อ้อ ! ลืมบอกไปนีดส์นึง ในทุ่งดอกไม้นี่ไม่มีพวกปิศาจแน่ๆ สบายใจได้ว่าปลอดภัยแน่นอน แต่เราก็จะใช้พวกเวทย์มนตร์หรือของวิเศษไม่ได้เหมือนกัน เพราะงั้นต้องออกแรงหาเองอย่างเดียวเลย พร้อมนะ เอ้า! นึง... ส่อง... ซ้ำ... ลุย......
ทั้งหมดแยกย้ายกันออกค้นหาต้นกุหลาบพันปีที่มีอยู่เพียงต้นเดียวด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป
ฮัคไค : อื้มมมม........นานๆเปลี่ยนบรรยากาศบ้างก็ดี เจอแต่พวกปิศาจจนเบื่อ เอ.......แอบงีบกลางวันตรงไหนได้มั่งเนี่ย
โกโจ : เฮ้อ! ถ้าเปลี่ยนไอ้ดอกไม้พวกนี้ให้เป็นสาวงามได้ล่ะก็............จะได้สาวสวยทั้งหมดกี่คนน้า
ลูคัส (เปลี่ยนโหมดเป็นซาตานสุดแสนจะโรแมนติกชั่วคราว) : เฮ้อ ! ถ้าได้มากับลอรี่สองคนก็ดีสิ น่าเสียดายจัง (สำหรับประโยคนี้แค่คิดอย่างเดียวก็พอ อย่าพูดออกมาเชียวนะแก ไม่งั้นเจอฮอริเคนมีดบินแน่ ลอเรนซ์)
ลอเรนซ์ : “....”
ถ้าใครเห็นลอเรนซ์ ดอร์นขณะนี้คงต้องขอฉายา “นักบวชหน้าบูด” กลับคืนไปเก็บไว้ก่อน เพราะตอนนี้ใบหน้าของนักบวชที่ก้มๆเงยๆอยู่ท่ามกลางดอกไม้นานาพันธุ์นอกจากดูเฉยๆแล้วยังมีเค้าละมุนๆเหมือนจะยิ้มแย้มอารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลาด้วยซ้ำ แล้วยังคอยระวังไม่ให้มือเท้าของตัวเองไปทำให้ต้นไม้ดอกไม้ช้ำเสียหายอีกตะหาก เฮ้อ! คงมีวาสนาได้เห็นลอเรนซ์ทำตัวสมกับเป็นนักบวชได้แค่ในตอนนี้เท่านั้น (เฮ้ย! ฉันไม่ได้ชอบดอกไม้เฟ้ย แต่พออยู่กับดอกไม้แล้วมันไม่ปวดประสาทเหมือนที่ต้องทนอยู่กับอะไรบางอย่างตะหาก เข้าใจไว้ซะด้วยนะ นักบวชหน้าบูดเจ้าเก่า)
แต่ละคนก็ค้นหากันไป ก้มลงมองหาในกลุ่มต้นไม้เตี้ยๆบ้าง มองหาต้นที่สูงระดับสายตาบ้าง (ก็ต้นกุหลาบนี่นา มันคงไม่สูงท่วมหัวหรอก นี่...เป็นไง ฉันฉลาดใช่ม้า - ลูคัส) มุดตรงโน้น ออกตรงนี้กันให้วุ่นไปหมด สักพักนึงก็ ..
ลูคัสที่เก็บดอกไม้สวยๆมาเต็มไม้เต็มมือ
ลูคัส : ลอรี่ ฉันให้ มันเหมาะกับนายมากๆเลย
เฟี้ยว.....ฉึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ลอรี่ เอ๊ย ลอเรนซ์ : ขอบใจ เอามีดไปกินเป็นของตอบแทนก็แล้วกัน
ลูคัสที่หลบมีดได้ตามเคย : ลอ...เรนซ์ใจร้าย โกรธแล้วนะบอกให้
เวลาผ่านไปอีกสักพักใหญ่ๆเสียงก่อกวนก็ดังขึ้นมาอีก
ลูคัส (ดึงกลีบดอกไม้) : รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก ว้า ! ไม่รักแฮะ
ฮัคไค (ขอแจม) : งั้นนี่ เอาดอกไหม่ไปสิ
ลูคัส : โอ้ว! แต๊งก์หลาย ฮัคกี้ อืมมม...... รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก ก็ยังไม่รักอยู่ดีอ่ะ
ฮัคไค : เอาไปทั้งกำเลย เอ้า!
ลูคัส : ไม่เอา เอาดอกนี้ดอกเดียว เดี๋ยว..ขอนับก่อน อื้ม.. รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก รัก ไม่รัก ไม่รัก รัก โอเค “รัก” แล้ว ไชโย้.... ลอรี่ก็รักเค้าเหมือนกัน
ฮัคกี้..ไม่ใช่.. ฮัคไคตะหาก : เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากเลยนะ เหวออออออ...........
เฟี้ยว ........ฉึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  เฮอริเคนมีดบินพัดถล่มจริงๆด้วย
ลอเรนซ์ (รำคาญเฟ้ย) : เลิกเล่นอะไรปัญญาอ่อนแล้วตั้งใจหากุหลาบซะทีทั้งสองคน โดยเฉพาะแกไอ้ลูคัส  เฮอะ! ขนาดนับกลีบดอกไม้ยังขี้โกงอีก
.............
บ่ายแล้ว.....  แต่ทุกคนก็ยังก้มหาก้มตาหาต่อไป
จนกระทั่งมีเสียงดังขึ้นในความง่วง เอ๊ย ความเงียบ
ฮัคไค : เจอแล้ว
ลอเรนซ์กับโกโจ (ถลาเข้าหาต้นเสียงด้วยความดีใจ) : ไหน ๆ ๆ อยู่ไหน อยู่ตรงไหน ขอดูหน่อยดิ๊
ฮัคไค : คือว่า...แหะ ๆ ๆ ๆ ไม่ใช่กุหลาบหรอก แบบว่าแข่งกันกับลูคี่หาใบโคลเว่อร์ที่มีสี่แฉกอยู่น่ะ (ชูใบไม้ขึ้นอวดลูคัส) นี่ไง......หาเจอแล้วล่ะ
ลูคัส : ใช่โคลเว่อร์สี่แฉกจริงๆด้วย ไม่ได้การล่ะ ต้องหาให้เจอมั่งให้ได้ จะยอมแพ้ฮัคกี้ได้ไง
โป๊ก ! 
โป๊ก ! 
เสียงคัมภีร์มนตร์กับเสียงง้าวเหล็กอาวุธคู่มือของโกโจที่ถูกประเคนลงบนหัวคน 2 คนช่างประสานเสียงกันได้อย่างไพเราะและลงตัวดีจริงๆ
แล้วทุกอย่างก็กลับเข้าสู่ความเงียบและการค้นหาอย่างเดิม
ดึกมากแล้ว..........
แต่ผลก็คือ.......ยังหาไม่เจออยู่ดี แถมแต่ละคนยังโดนหนามตำ โดนกิ่งไม้ใบไม้ข่วนเอาเป็นรอยแดงไม่ก็เลือดออกซึมๆ ไม่ก็โดนแมลงกัดจนคันไปหมด เนื้อตัวหัวหูก็เต็มไปด้วยกลีบดอกไม้สารพัดชนิด แต่ทั้งสี่คนก็ยังไม่ถอดใจเลิกค้นหา ได้ยินแต่เสียงแหวกต้นไม้ดังสวบสาบๆดังจากตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้างในความมืดมิด เพราะกลัวว่าที่นี่มีต้นไม้ขึ้นหนาแน่นถ้าจุดไฟอาจเกิดไฟไหม้ โชคยังดีที่คืนนี้เป็นคืนข้างขึ้น พระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างไปทั่วให้ได้อาศัยเป็นไฟฉายธรรมชาติให้มีกำลังใจจะค้นหาต่อไปแม้ความหวังค่อนข้างจะริบหรี่ เลือนลางก็ตามที
เกือบจะเช้าแล้วแหละ
ลูคัส : เจอแล้ว
โกโจ : แน่นะ ห้ามมั่วให้ดีใจเล่นนา
ลอเรนซ์ (ด่าเข้าให้) : เลิกล้อเล่น ลูคัส ไม่มีเวลาแล้ว ฉันไม่สนุกไปกับนายด้วยหรอกนะ
ลูคัส (ยืนยันการค้นพบ) : จริงๆ นี่ไง ต้นสีขาว ดอกสีแดงอมส้ม แถวๆนี้มีต้นเดียวด้วย นายมาดูสิ ลอรี่
แต่อารามดีใจสุดขีดทำให้ลอเรนซ์หูอื้อไปชั่วขณะ
เพราะใต้ต้นซากุระขนาดใหญ่ที่มีต้นหญ้าดอกหญ้าสีแดงขึ้นอยู่เต็มไปหมด ถ้ามองเผินๆจะไม่เห็นต้นกุหลาบขนาดย่อมๆสีขาวสะอาดที่มีดอกสีแดงอมส้ม 4-5 ดอกเพราะจะถูกดอกหญ้าที่มีสีคล้ายๆกันบังจนมิด
โกโจ+ฮัคไค : จริงๆด้วย ใช่ดอกกุหลาบพันปีจริงๆ วู้ ! หาเจอแล้ว ดีใจชะมัด ดีใจจนอยากร้องไห้เลยนะเนี่ย
ลอเรนซ์ : ลูคัส เมื่อกี๊ ‘โทษทีนะ
ลูคัส : ไม่มีปัญหา ไม่เป็นไรเลย ลอรี่ ฉันเข้าใจ นายกลัวจะไม่ได้กลับบ้านใช่ม้าเลยหงุดหงิด ตอนนี้ก็สบายใจได้แล้วนะ
ลอเรนซ์ (ถือมีดค้างไว้ไม่ขว้างออกไป) : “...” ( ฮึ่ม นี่เห็นว่ามันพยายามหากุหลาบจนเจอหรอกนะ จะยอมให้สักครั้งก็ได้ )
โกโจ : นายหาเจอได้ไงน่ะ
ลูคัส : ก็....มันฟลุ๊กน่ะ มันง่วงซะ.....จนตาจะปิดให้ได้ เลยกะว่าจะแว่บหาที่เหมาะๆแอบงีบซักแป๊บ แล้วโคนต้นซากุระเนี่ยทำเลดีที่สุดเพราะมีหญ้าขึ้นเยอะแยะจะได้ไม่มีใครเห็น  ก็พอดี.......บิงโก
เฟี้ยว.........ฉึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ลูคัส (หลบเกือบไม่ทัน เฉียดไปนี้ด....) : ขว้างมีดมาทำไป ยังไม่ได้เรียกซะหน่อย ดูสิเสื้อขาดเลย แล้วซื้อใช้ให้ด้วยนะ
ลอเรนซ์ (ยักไหล่) : โทษที มือมันไปเอง (หนอยยย.. ! มันไม่ได้พยายามหาซะหน่อย จริงๆแล้วกะอู้ต่างหาก แบบนี้ต้องโดน ลอเรนซ์)
ฮัคไคตัดดอกตูมกับดอกบานมาอย่างละดอกแล้วเอาใบไม้ขนาดใหญ่ห่อไว้ ทันก่อนที่พระอาทิตย์จะขึ้นแค่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
โกโจ : เฮ้อ ! ภาระกิจเสร็จสิ้น นี่ก็จะเช้าแล้วฉันว่าเรารีบเอากุหลาบไปให้ยายแก่ในหมู่บ้านดีกว่าจะได้หาที่พักด้วย ฮ้าว! ง่วงนอนชะมัด
ลอเรนซ์ : เดี๋ยวนะ ขอเวลาสักครึ่งชั่วโมงเถอะ
ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลงมือเก็บเมล็ดกุหลาบไปปลูกไว้ตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้างจนทั่วไปหมด เรียกว่ามีที่เหมาะๆตรงไหนเป็นต้องเอาเมล็ดไปปลูก ร้อนถึงคู่หูที่ต้องเข้ามาช่วยขุดหลุมปลูกกับรดน้ำให้ ไม่งั้นอย่าว่าแต่ครึ่งชั่วโมงเลย ครึ่งวันก็อาจจะยังไม่เสร็จด้วยซ้ำเพราะท่านนักบวชกว่าจะบรรจงขุดหลุม เอาใบไม้รองข้างล่าง ใส่ดินอีกครึ่งนึง วางเมล็ดกุหลาบลงไปอย่างเบามือ ค่อยๆเอาดินกลบจนเต็มแล้วตบท้ายด้วยการค่อยๆรดน้ำเบาๆระวังไม่ให้ดินกระจายอีกทีเป็นอันจบกระบวนการ
ลอเรนซ์ (ยังมีหน้ามาอธิบาย) : สงสารมัน เหลืออยู่แค่ต้นเดียวเอง ถ้าครั้งนี้มีดอกเป็นครั้งที่สิบเดี๋ยวต้นก็คงเฉาตายหมด
ลูคัส : ทำไมนายใจดีจัง ลอร...(นัยน์ตาสีม่วงเงยขึ้นมาจ้องเป๋ง)...เอ่อ ลอเรนซ์ ทีกับฉันไม่เห็นจะใจดีอย่างงี้มั่งเลยอ้ะ
ลอเรนซ์ : แกก็รีบตายๆไปซะแล้วมาเกิดใหม่เป็นต้นกุหลาบสิ รับรอง...ฉันจะเอาแกไปปลูกไว้ในเล้าหมู (โดนหมูกินชัวร์) ไม่ก็ในคอกมังกร (จะได้ถูกเหยียบแบนไม่ก็ถูกไฟเผาจนเกรียม) ด้วยมือตัวเองเลย ไม่เอาดีกว่า.....ต้องปลูกไว้หน้าโบสถ์ถึงจะดี ได้ฟังเทศน์กับเสียงสวดมนตร์บ่อยๆ เอามั้ยล่ะ 
โกโจ : ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ คงสวยตายล่ะ กุหลาบพันธุ์ลูคัสเนี่ย จ้างให้ฉันก็ไม่ปลูกว่ะ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ลูคัส : ฮึ ! งอน ฝากไว้ก่อนเถอะ
...........................................................................................
โกโจ : ฮะฮ้า ได้คัมภีร์มาอีกแผ่นแล้ว
ลูคัส : แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าแผ่นต่อไปอยู่ที่ไหนน่ะ
โกโจ : ก็แบบนี้ไง
ว่าแล้วก็เอาหน้าคัมภีร์ที่ได้มาใหม่ทาบติดไปกับสันปก มีแสงสีทองเส้นเล็กๆเกิดขึ้นแล้วหน้าคัมภีร์ก็ติดกันเป็นเล่มเดียว ที่ท้ายหน้ามีอักษรสีทองผุดขึ้นมาว่า
“ ให้เดินทางลงใต้ ผ่านภูเขา 2 ลูก ลงเรือข้ามทะเลไปจนถึงเมืองใหญ่ กระดาษคัมภีร์อยู่กับเจ้าเมือง ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น