หัวขโมยแห่งบารามอส : สี่แสบทะลุมิติ

ลำดับตอนที่ #5 : วิธีแก้ปัญหา

ห้องสมุด โรงเรียนพระราชา



ตอนนี้ห้องสมุดปิดแล้ว แต่ยังมีคนอยู่ข้างในอีกหลายคน เกือบทุกคนจมอยู่กลางกองหนังสือ



เฟริน (ตีโพยตีพายไปด้วยเคี้ยวขนมปังกรอบกับข้าวเกรียบกุ้งไปด้วย) : กร๊อบ!..... ซวย...กร๊อบ!.....ซวยแล้วไง.......กร๊อบ!......ซวยสุดๆ ที่สุดของความซวย โว้ย!... กร๊อบ! กร๊อบ! กร๊อบ! กร๊อบ! โอ๊ย! พ่อนะพ่อ จะหนีเที่ยวก็หัดบอกกล่าวให้ลูกรู้มั่งสิ เดือดร้อนอะไรเลยพึ่งพาไม่ได้เลย ฮึ! แถมยังหนีบเอาเจ้ากวางโกโดมไปด้วยอีกตะหาก กร๊อบ! กลุ้มว้อย.....กร๊อบ! กร๊อบ! กร๊อบ! (ขนาดกลุ้มยังกินได้อีกนะ นับถือๆ - เจส)



คาโล (เงยหน้าจากหนังสือเล่มยักษ์ด้วยความรำคาญ) : โวยวายไปให้มันได้อะไรขึ้นมา ดีซะอีกที่ลอเรนซ์กับลูคัสถูกดูดเข้าไปในหนังสือ ฉันกับโรเลยได้เป็นบรรณารักษ์แทนถึงได้มาช่วยกันหาวิธีปรุงยาแก้ให้นายได้น่ะ



คิล (เขวี้ยงหนังสือเล่มไม่เล็กนักออกไปเพราะชักทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน แต่ด้วยความเกรงใจเจ้าชายน้ำแข็งก้อนหนังสือเลยตกลงพื้นห่างจากตัวเป้าหมายไป 2 ซม.) : ถ้าแกไม่ช่วยกันหาทางแก้ก็ช่วยหุบปากซะ ไอ้หนังสือนี่มันยิ่งอ่านไม่รู้เรื่องอยู่ เฮ้ย! โร เจออะไรดีๆมั่งมั้ย



ไม่มีทางเลือกแฮะ 3 สหายเลยต้องเล่าเรื่องราวให้ “เจ้าห้องสมุดเคลื่อนที่” ฟัง เพื่อขอความช่วยเหลือจากความรู้เหนือมนุษย์ของมันพร้อมทั้งขู่ว่าถ้าเฟรินไม่ได้กินยาแก้ภายใน 2 เดือนแล้วล่ะก็......เดมอสก็จะมีแต่เจ้าชายตลอดไป ไม่น่าแปลกใจเล้ย...ที่อดีตท่านราชบุตรเขยให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี



โร (คุ้ยกองหนังสืออยู่อีกมุมนึง) : ไม่เจออะไรเลย นี่ก็อาทิตย์นึงเข้าไปแล้ว ฉันว่าเราใช้แผนสำรองเหอะ



คิล : แกเอาจริง ?



โร : งั้นสิ...... แต่บอกไว้ก่อนนะว่า ยังไงซะฉันก็จะไม่เข้าไปในคุกใต้ดินเด็ดขาด



เฟริน : แกอย่าตัดช่องใหญ่แต่พอตัวชิ่งหนีดิวะ



โร : บอกตรงๆฉันสยองผู้คุมกฎคนใหม่อ่ะ



คิล : แล้วจะเอาไง ถึงซันโซจะยอมให้พวกเราทำผิดกฎกันได้บ้างก็แค่เรื่องหยุมหยิมเท่านั้น ถ้าถึงขนาดจะบุกคุกใต้ดินที่เป็นเขตหวงห้าม ค้นหาห้องลับที่เก็บกระจกแห่งสติปัญญาน่ะไม่ใช่เล่นๆแน่ แต่ว่า.....มันก็น่าลองว่ะ ท่าจะสนุก



โร (ทำหน้าเจ้าเล่ห์) : เราต้องหาตัวตายตัวแทนเข้าไปดึงดูดความสนใจของซันโซก่อน ให้เฟรินเอาอะไรที่ใส่ยานอนหลับให้โกคูกินจะได้เสร็จไปหนึ่งตัว เอ๊ย หนึ่งคน จากนั้นคาโลค่อยใช้เวทย์แทรกเข้าไปในข่ายมนต์ป้องกันที่เลโมธีร่ายป้องกันไว้พร้อมๆกับสร้างเวทย์กั้นอาณาเขตซะจะได้ไม่มีใครรู้สึกว่ามีคนแอบเข้าไปในเขตคุกใต้ดิน เวลาหนึ่งชั่วโมงคงพอให้ฉันกับคิลหาห้องลับแล้วถามวิธีปรุงยาแก้ให้เฟรินได้ (ชูกระดาษเก่าๆในมือให้ดู) นี่ไงแผนที่คุกใต้ดินที่ฟลุ๊กหาเจอล่ะ



คาโล (ถึงขั้นนี้แล้ว เอาไงเอากันวะ) : ตกลงตามนั้น.... จะให้ใครไปเป็นตัวล่อซันโซ



โร : ขอให้ 3 สาว เรน่อน แองจี้กับมาทิลด้าเข้าไปชวนคุยมั้ยล่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงก็ไม่น่าจะมีพิรุธอะไร ยิ่งเป็นสามคนนั่นที่ถึงตายยังไงๆก็ไม่มีทางทำผิดกฎแน่ๆด้วย



คิล : ไม่เฟ้ย..ไม่ดีๆ ซันโซเป็นพระนะ แล้วเราต้องแอบเข้าไปตอนกลางคืนด้วย ให้พวกผู้หญิงเข้าไปหาเรื่องคุยมีหวังโดนตะเพิดกลับออกมาไม่ทัน



เฟริน : พระ.... งั้นให้กัสเข้าไปชวนสนทนาธรรมดิ เป็นนักบวชนี่นา



คาโล : ไม่ไหว กัสเงียบเกินไป ซันโซก็ขี้รำคาญ คงคุยกันได้ไม่ถึง 5 นาทีก็จบ



คิล : งั้นนี่เลย แบบนี้ต้องไอ้ครี๊ด หมอนี่กล้าดี รับรองไม่มีเงียบ เข้าท่ามะ



โร : เออ..... ถ้ามันไม่ปากเสีย......พูดโยยวนกวนโทโสจนซันโซตบะแตกแจกลูกปืนให้มันกินก่อนน่ะนะ



เฟริน : ใช่ ๆ ๆ ให้เจคกับเดธเข้าไปชวนก๊งเหล้าไง



คิล : อย่าเลย ถ้าพลาดขึ้นมามีหวังเราต้องสู้กับนักบวชเมาเหล้าแหง ตอนปรกติก็โหดนาแล้วตอนเมาสงสัยจะโหดยิ่งกว่า ถ้าลองคุยกับโรเวน...



เฟริน : พอเลยไอ้คิล ขืนให้โรเวนรู้คงจบเห่ตั้งแต่ที่พี่แกฟังเรื่องจบแหละ.....เรื่องถึงเลโมธีแน่



คาโล : เหลือสุดท้ายแล้ว คงต้องขอร้องเค้าคนนี้แล้วล่ะนะ



คิล : อือฮึ! คนนี้ดูมีแววที่สุด ท่าทางดี เชื่อถือได้ พูดเพราะ เรียบร้อย ใจดีแล้วยังเป็นนักบวชอีกตะหาก



โร : ซีบิล สเวน เดอะ พรีทส์ ออฟ บารามอส



คาโล คิล โร เฟริน (พยักหน้าพร้อมกัน) : อืมมม........



.................................................................................................



ซีบิล (ตกใจนะเนี่ย) (O_o) : อะ...เอาจริงเหรอครับ ทุกคน



คาโล : ก็อย่างที่เล่าให้ฟัง เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้วล่ะ



เฟริน (ใส่ลูกอ้อนเต็มที่) : นะ ซีบิล นะ ช่วยฉันหน่อย คิดว่าสงสารเพื่อนตาสีน้ำตาลๆนะนายนะ นะ นะ น๊า



คิล : ก็เข้าใจนะว่านายคงลำบากใจที่จะเข้าไปคุยกับซันโซ แต่ถ้าความแตกขึ้นมาหมอนั่นคงไม่เอาเรื่องนายถึงตายหรอกแล้วพวกฉันจะสารภาพเองว่าเป็นต้นคิดแล้วบังคับให้นายร่วมมือ ยังไงก็ช่วยหน่อยเถอะ



ซีบิล : เรื่องช่วย ผมต้องช่วยอยู่แล้วล่ะครับ เพื่อนกันนี่นา แล้วจะเข้าไปคุยกับผู้คุมกฎก็ไม่น่ากลัวหรอกฮะ เคยคุยกันบ้างสองสามครั้งแล้วล่ะ จริงๆเป็นเค้าเป็นคนใจดีมากนะครับถึงจะปากร้ายไปหน่อยก็เถอะ จริงๆแล้ว ผมเป็นห่วงตอนเข้าไปคุกใต้ดินมากกว่า ข้างในนั้นน่ะอันตรายมากนะครับ



โร : มีแผนที่น่ะ แล้วถ้าเจออะไรคงไม่สู้หรอก ก็ฉันไม่ใช่เจ้าชายนี่นาจะได้ปักหลักฮึดสู้ รู้ป่ะว่าพวกขอทานกับนักฆ่าน่ะชิ่งหนีอย่างเดียวแหละ (จริงของแกว่ะเจ้าโร เรื่อง‘ไรจะสู้ให้โง่ เจ็บตัวฟรีด้วย - คิล)



ซีบิล : ไม่ใช่ครับ คือ....ผมอยากเข้าไปข้างในด้วยน่ะ ดูท่าทางน่าสนใจดีออก



คาโล คิล โร เฟริน : ธ่อ !.........



เฟริน : งั้นนายก็ยอมช่วยฉันสินะ



ซีบิล : ครับ จะลงมือเมื่อไหร่ฮะ



คาโล : คืนนี้เลย เพราะอิทธิพลดวงจันทร์ข้างแรมจะทำให้เวทย์ป้องกันของเลโมธีจะอ่อนกำลังที่สุด ให้ทุกคนมาพร้อมกันที่ใต้ต้นเมเปิ้ลใหญ่หลังห้องอาหารดรากอนตอนสี่ทุ่มนะ



.....................................................................................................................................



กลางค่ำกลางคืน รอบตัวมืดสนิททำให้แสงจากดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับเต็มท้องฟ้ากับแสงเทียนที่ส่องสว่างไปทั่วทั้งบริเวณ



ปฏิบัติการบุกคุกใต้ดินเริ่มต้นขึ้นแล้ว



แผนหนึ่ง เริ่มได้.........



เฟรินที่ถือถาดใส่จานข้าวเหนียว ไก่ย่าง ส้มตำ ลาบ น้ำตก ซุปหน่อไม้มาเต็มพิกัด



เฟริน (ใช้เคล็ดวิชา “ชามข้าวสยบมาร”) : เฮ้! โกคู สนใจบ่ แซบอีหลีสิบอกให้ ถ้าสนใจเราไปที่หลังต้นไม้นั่นดีกว่า กลิ่นอาหารมันแรงเดี๋ยวซันโซว่าเอา



โกคู (เดินตามเฟรินไปแบบว่าสนใจสุดๆ) : อะไรน่ะ น่ากินจัง ซู้ดดดดด.......น้ำลายไหล



เฟริน : อาหารไทยไงเพื่อน หากินยากสุดๆ  เนี่ยเอาเผื่อนายโดยเฉพาะเลยนา กินไม่หมดมีโกรธนะเฟ้ย เอ้า! โซ้ยโลด….



โกคู (โดนกับดักส้มตำพิฆาตมารเข้าให้) : งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ อ้ามมมมม........งั่ม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  อาหย่อยจิงๆด้วย แล้วเธอไม่กินเหรอ



เฟริน : แหะ ๆ ๆ กินมาอิ่มแล้ว นายกินเหอะ



หลังจากที่โกคูกำลังจัดการกับข้าวเหนียวส้มตำอย่างเมามัน ทุกจานก็เกลี้ยงไม่เหลือหลอ



โกคู : เฮ้อ! อิ่มแล้ว........แต่ง่วงจังเลย ฮ้าววววววว...............



เฟริน : งั้นหลับซักงีบนะ เดี๋ยวต้องไปเฝ้ายามต่อนี่นา



โกคู : แล้วปลุกด้วยนะ ..........ครอกกกกก......



เฟริน : อิ อิ เสร็จเรา



และแล้วแผนสองก็เริ่มขึ้น.......



ซีบิล (เดินยิ้มแต้เข้าไปหาเรื่องคุยกับซันโซที่นั่งเฝ้าทางเข้าชั้นในอยู่) : เอ่อ....คุณซันโซครับ คือว่า ................พูด...จ้อ...ฝอย...จ้อ...ฟุ้ง...ไร้สาระ.........



ซันโซ : หือ......อะไรของนายห๊ะ



นกขุนทองซีบิล : แล้วทีนี้นะครับ ก็.........ฝอย...โม้...จ้อ...ฝอย ๆ...จ้อ...เจื้อยแจ้ว...เรื่อยเปื่อย.......ไม่หยุด........ไม่เลิก........ไม่จบ........ไม่สิ้น.......



ซันโซ : หนอย!...ฮึ่มมมมมม.............



ซีบิล (ยังไม่หยุด) : ฉอด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ



เปรี้ยง......ปังงงง!



………………………………………………………………………………



โกคู (ตื่นทันทีแล้วกระโจนพรวด) : อ๊ะ! เสียงปืนของซันโซนี่นา ซันโซ.... ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อยู่หนายยยยยยย.........เกิดอะไรขึ้น



เฟริน : ซวยแล้วสิ



……………………………………………………………………………..



เปรี้ยง......ปังงงง!



ซีบิล : เฮือก!



ลูกกระสุนเฉียดหน้าหนุ่มน้อยซีบิลไปฝังอยู่ในกำแพงฝั่งตรงข้ามห่างจากตัวโรกับคิลที่กำลังตัดช่องย่องเบาเข้าไปในทางเข้าคุกใต้ดินแค่ 1 เซนฯ



ซันโซ : นายคนที่อยู่นอกเขตมนตร์น่ะ รีบๆคลายมนตร์กั้นอาณาเขตซะเดี๋ยวนี้เลย ไม่งั้นแกตายแน่ แล้วเจ้านักย่องสองคนนั่นก็ออกมาจากทางเข้าซะดีๆ ฮึ่มมมม..........แต่ต้องขอชมเชยนะว่าพวกนายกล้ามากนะที่คิดลอบเข้าไปในคุกใต้ดินต่อหน้าต่อตาฉันน่ะ เตรียมตัวเตรียมใจรับโทษได้เลย



เฟริน : ไม่ได้นะ.......เรื่องทั้งหมดนี่เป็นความคิดฉันเอง ถ้าจะลงโทษก็ต้องลงโทษฉันคนเดียว (พ่อจ๋า....ช่วยหนูด้วย ตายแน่...- เฟริน)



คาโล : ไม่ใช่..... ความคิดฉันต่างหาก น้ำหน้าอย่างเจ้านี่น่ะนะจะมีปัญญามาบังคับให้ฉันทำอะไรให้ได้ นายจะลงโทษเองหรือจะต้องรายงาน อ.เลโมธี (คราวนี้จะได้แผลงฤทธิ์ให้เห็นกันสักครั้ง.....จะแช่แข็งมันทั้งโรงเรียนเลย - คาโล)



โร : พวกเค้าทำก็จริง แต่ทั้งหมดนี่น่ะฉันเป็นคนวางแผน ไม่มีใครจีเนียสพอจะคิดแผนเจ๋งๆแบบนี้ได้หรอก ( นี่เราโง่หรือฉลาดน้อยหว่า....ถึงถูกจับได้เนี่ย ไว้หนหน้าเถ๊อะ รับรอง.....- โร)



คิล : ฉันตะหากที่ยุพวกมันจนกล้าลงมืออ่ะ ต้องทำโทษฉันนี่ถึงจะถูก (หูย! ขอให้ลงโทษเองทีเถอะน่า จะได้ลองฝีมือซักที คิดแล้วคันไม้คันมือชะมัด ว้าว! - คิล)



ซีบิล : ลงโทษผมเถอะครับ ถ้าผมไม่ร่วมมือด้วยเพื่อนๆคงไม่ตัดสินใจทำตามแผนนี้หรอกฮะ  ( ฮึก....เรานี่มันแย่จริงๆ ถูกจับได้เลย ไม่ไหวๆต้องไปฝึกฝนให้มากกว่านี้ซะแล้ว – ซีบิล)



ซันโซ : พวกแกเป็นอะไรกัน หา.... อยากโดนทำโทษมากนักรึไง



เฟริน : ก็นะ เรื่องมันมีอยู่ว่า.............



ซันโซ : เฮอะ ! เพราะงี้ถึงได้พยายามเข้าไปถามสูตรยาแก้จากกระจกแห่งสติปัญญาสินะ



เฟริน (ขอมันหน้าด้านๆนี่แหละ จะทำไม) : ทีนี้รู้แล้วจะยอมให้เข้าไปได้มั้ย



โกคู (ช่วยเพื่อนกินเต็มที่) : พวกเค้าน่าสงสารออก ช่วยหน่อยน่า ซันโซ นะ นะ



ซันโซ : ก็ได้ เอางี้.....(หยิบกล่องไพ่นกกระจอกออกมา) ถ้านาย.....



คาโล คิล โร เฟริน : เฮ้ยยย.........ซีบิลเนี่ยนะ



ซีบิล (ไอ้หยา ซวยแล้วไง) : ผมเหรอครับ



ซันโซ : นายนั่นแหละ เห็นกล้าดี ขนาดเดินเข้ามาคุยกับฉันก่อน ถ้านายเล่นชนะล่ะก็ ฉันจะพาเข้าไปในห้องที่เก็บกระจกเองเลย ถ้านายทำได้นะ ว่าไง.....



โกคู : ท่าทางไม่ไหวหรอก เด็กดีแบบนี้จะสู้เซียนไพ่อย่างซันโซได้ไงล่ะ แกล้งกันนี่นา จ๊ากกกกก..........



ช่างเป็นการต่อสู้ที่ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย.....ขนาดโกคูที่โดนซันโซคว้าพัดกระดาษคู่ใจฟาดเข้าให้แบบไม่นับจนน่วมไปหมดก็ยังไม่เลิกส่งเสียงต่อรอง



โกคู : เปลี่ยนตัวเถอะ ให้เฟรินที่เป็นหัวขโมยเก่าเล่นแทนดีกว่าน่า ท่าทางจะสนุกกว่านะ



ซันโซ : หุบปาก....เอาไง ซีบิล



ซีบิล : ถ้าผมชนะ คุณซันโซต้องพาพวกเราลงไปที่ห้องกระจกจริงๆนะครับแล้วห้ามเอาเรื่องนี้ไปเรียนให้อ.เลโมธีทราบด้วย



ซันโซ : ตกลง ให้ทุกคนเป็นพยาน เริ่มเลยนะ



เฮ้อ! แล้วพระกับนักบวช 2 คนก็ดวลไพ่นกกระจอกกัน แต่อย่างว่า...เด็กดีแถมสุภาพเรียบร้อยอย่างซีบิล สเวน ที่ไม่รู้จับพลัดจับผลูหล่นปุ๊กมาอยู่ป้อมอัศวินได้ไง ก็.....



ซีบิล (วางมือ) : ผมชนะแล้วครับ



เพื่อนๆ : หา! เฮ้ย! เป็นไปได้ไงเนี่ย..........



ซันโซ (หงุดหงิดว้อย) : อีกรอบ



......



ซีบิล : ตานี้ผมก็ชนะอีกล่ะครับ



ซันโซ : อีกรอบ ๆ



ไม่ว่าจะเล่นกี่รอบต่อกี่รอบ ซีบิลก็ชนะเรียบจนเพื่อนๆที่พากันอึ้ง ทึ่ง จนต้องยกสมญา “ซีบิลเซียนนกกระจอก” ให้อย่างเต็มอกเต็มใจ



โกคู : พอเหอะซันโซ เล่นตั้ง 20 กว่ารอบแล้วนะ อย่าทู่ซี้เล่นอีกเลยน่า อายเขานา



ซันโซที่กำลังยัวะจัดโยนไพ่ลงบนโต๊ะดังโครม หยิบปืนกับคัมภีร์มนตร์แล้วลุกขึ้นเดินไปที่หน้าประตูบานหนึ่ง



ทุกคนที่เหลือ : ?????



ซันโซ : พวกแกก็รีบตามมาเร็วๆเข้าสิ มัวแต่บื้อกันอยู่ได้ จะมาหรือไม่มา หา