หัวขโมยแห่งบารามอส : Tokyo Baramos

ลำดับตอนที่ #2 : ผมไม่ใช่ซีบิล

                แผ่นดินประชาชน แผ่นดินประชาชน  ยืนหยัด ยืนหยัด   อดทน อดทน  พร้อมพิสูจน์ความสามารถ



    หนึ่งไม่มีสอง  หนึ่งไม่มีสอง   ต้องปราสาทขุนนาง  ปราสาทขุนนาง  เท่านั้น



                ปราการปราชญ์   ปราการปราชญ์   เสกเลย  เสกเลย  เสกได้หมดทุกอย่าง  



    ป้อมอัศวิน เอ้า!  สู้โว้ย  ( เสียงเชียร์คุ้นๆนะจ๊ะ  ใครเป็นคนนำบทน่ะ ไม่ใช่ลูคัสใช่มั้ย / มิสแรมเซิล )



สถานการณ์ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าการสอบร่ายเวทย์เสกสิ่งของครั้งนี้ได้รับความสนใจอย่างมากจากพวกอาจารย์ รุ่นพี่ – รุ่นน้องแทบจะทั้งโรงเรียนล่ะมั้งที่มาเชียร์นักเรียนหอตัวเอง ( ขนาดมหาปราชญ์เลโมธียังมาดูเลย ) เสียงเชียร์จึงดังสนั่นลั่นสนามไปหมดเพราะไม่มีใครคิดยอมใคร



เสียงเชียร์เงียบลงเมื่อ อ.แม่มดวิงกี้เริ่มต้นการสอบด้วยการเรียกตัวแทนของแต่ละหอออกมาจับสลากว่านักเรียนหอไหนจะได้สอบก่อน-หลัง  ซึ่งผลการจับสลากออกมาว่า ปราการนักปราชญ์ ได้ฤกษ์สอบเป็นหอแรก ต่อด้วย ปราสาทขุนนาง  ตามมาเป็นแผ่นดินประชาชน สุดท้ายก็ป้อมอัศวิน



แต่น  แต๊น  เริ่มสอบล่ะน้า   ( บรรยายสถานการณ์สอบ โดย ไธนี่ เอ้ย ไธนอส เสธขวาของป้อมอัศวิน  )

  

    ปราการนักปราชญ์เริ่มต้นการสอบแล้วครับ นักเรียนทุกคนมายืนต่อกันเป็นวงกลม ยกคทาขึ้นโบกคทาเป็นจังหวะเตรียมตัวพร้อมๆกันเป็นภาพที่น่าดูมากจริงๆ รู้สึกว่าจะวางแผนให้แต่ละคนร่ายเวทย์แล้วเสกของออกมาต่อๆกันไปจนครบทุกคนนะครับ  อา...นักเรียนคนแรกเริ่มร่ายเวทย์แล้ว  ปรกติปราการปราชญ์จะเป็นเจ้าของตำแหน่งแชมป์ที่ได้คะแนนสูงสุดวิชาเวทย์มนตร์คาถาในการสอบเกือบทุกครั้ง ( ทุกครั้งตะหากย่ะ / ชาวปราการนักปราชญ์ ) เชื่อหนมกินได้เลยว่าการสอบครั้งนี้ ทุกคนต้องเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีเพื่อรักษาตำแหน่ง ( นายอยู่หอไหนกันแน่ห๊ะ ไธนอส ชมคู่แข่งอยู่ได้ / ลอเรนซ์ ) โอ้น่าชื่นชมเหลือเกินครับ สมเป็นปราการนักปราชญ์จริงๆ ของที่เสกออกมาแล้วมีตั้งแต่ หนังสือเล่มใหญ่เท่ากระเบื้องหลังคา  พจนานุกรมเล่มหนาขนาดอิฐปูพื้น  ตำราสมุนไพรและเห็ดราหมื่นแปดพันห้าร้อยหนึ่งชนิด  ตำราทำนายฝันและลางบอกเหตุร้าย ตำราปรุงยา  คู่มือการเลี้ยงและดูแลสัตว์วิเศษ  คู่มือการเล่นควิดดิชอย่างมืออาชีพ  ดิกชันนารีภาษารูนโบราณ  ทอล์คกิ้งดิก  แว่นตา  ............... ไม่มีนักเรียนคนไหนทำผิดพลาดเลยครับ ยอดเยี่ยมมากจริงๆ( ถ้าแกยังไม่เลิกชม ชั้นจะปลดแกออกจากการเป็นเสธ.ขวา / โรเวน )  อ๊ะ อ๊ะ....อ.วิงกี้ ไม่ต้องยิ้มมากขนาดนั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวแก้มปริหมด  คะแนนออกมาแล้ว เต็มครับเต็ม คะแนนเต็ม  ยินดีกับปราการนักปราชญ์ด้วยยย..........  (  ดีมากจ้า น้องๆของพี่ เดี๋ยวกลับไปมีรางวัลให้ /  เจ้าหญิงวีช่า )  



    เอ้า เรามาต่อกันที่การสอบของปราสาทขุนนางกันเลย  ได้ยินมาว่าคราวนี้จะพยายามอย่างสุดชีวิตตามคำสั่งประกาศิตของหัวหน้าปราสาทที่สั่งให้ชิงตำแหน่งแชมป์มาให้ได้ ไม่อย่างงั้นจะส่งให้ไปดูแลมังกรไฟสุดที่รัก แถมดีไม่ดีจะถูกใช้เป็นเป้าทดลองอานุภาพของดาบในตำนานอีกต่างหาก  ดูนั่น! นักเรียนทุกคนร่ายเวทย์พร้อมกัน คงกะว่าจะเสกของรวดเดียวแบบอภิมหาอลังการดาวล้านดวงแน่ๆ   แม่นแล้วครับ พวกเค้าวางแผนจะทำฝนอัญมณีและเหรียญทองกัน  เวอร์สมเป็นปราสาทขุนนางจริงๆ ต้องเอาใจช่วยครับ



    ซู่.. ฝนอัญมณีตกมาแล้วจ้า  ( ว้า หยุดซะละ มีนิดเดียวเอง ยังไม่ทันได้หยิบอะไรเลย / เฟริน )



เอ่อ......คือว่า......  อาจารย์ใจเย็นๆก่อนนะครับ  มันก็เป็นเหรียญทองนะครับถึงข้างในจะเป็นช็อกโกแลตก็ตามแถมยังอร่อยดีอีกตังหาก อ.ลองชิมสิครับ ( พี่ไธนอสอย่ากินคนเดียวเซ่  แบ่งมั่ง / เฟรินแอนด์ คิล )  ที่เหลือถึงเป็นเหรียญทองเหลืองก็จริงแต่ก็ยังเป็นสีทองนะครับ  เอ่อ......ส่วนอัญมณีที่เป็นแค่ก้อนหินที่เป็นประกายนี่  โนคอมเม้นต์ครับ หมดปัญญาช่วยเหลือจริงๆ ให้คะแนนเท่าไหร่ดีครับอ.  หาให้แค่ครึ่งเดียวเหรอครับ โทษฐานที่รู้จักกัน เอ้ยไม่ใช่ครับ โทษฐานที่ความพยายามพอใช้แต่ผลงานยังต้องปรับปรุง ก็ยังดีครับ  ยังดี  ( หนอย... เตรียมเปิดคอกมังกร และ อัศวินดำ จงมา / อาเธอร์ )



    เสียงยอดนักรบไธนอสชักอ่อยลง อ่อยลงจนถึงขาดๆหายๆ ขณะบรรยายการสอบของแผ่นดินประชาชน แต่ไม่ต้องห่วงเพราะทุกคนยังทราบสถานการณ์สอบเป็นอย่างดีและชัดเจนจากน้ำเสียงสะสมโทสะของอ.แม่มด ที่ไม่บอกก็รู้ว่าใกล้จะระเบิดเต็มทน  ( ช่วยไม่ได้นะ ก็วิชาเวทย์มนตร์มันไม่ใช่วิชาถนัดของเราชาวแผ่นดินประชาชนอยู่แล้วนี่นา  / เจ้าชายโรม  โอดิสซี )



อ. วิงกี้ : นี่เธอ  เมื่อกี๊เสกอะไรนะ  เสกก้อนเมฆ ? บนฟ้ามีตั้งหลายก้อน  ก้อนไหนของเธอไม่ทราบ..........ไหน....เนี่ยเหรอใบไม้ร่วงที่เธอเสก  แหม มัน คล๊ายคล้าย กับใบของต้นข้างๆสนามนี่ที่ปลิวตามลมมามากเลย...............................( อีกยาวเหยียด )พอๆ ฉันให้คะแนนแค่1ใน4 ถ้าอยากได้มากกว่านี้ให้มาสอบซ่อม  โอยเหนื่อย    



ต่อไปคิวสุดท้ายแล้วครับ ป้อมอัศวินของผมเองครับ จะเริ่มสอบแล้ว เสียงไธนอสเริ่มดังชัดเจนอีกครั้ง ท่ามกลางอุณหภูมิอารมณ์อันร้อนระอุของอ.แม่มดวิงกี้ที่ไม่มีรอยยิ้มหลงเหลือ แน่นอนว่าตอนนี้ความเครียดและความกดดันตกหนักอยู่กับนักเรียนป้อมอัศวินที่ดันดวงซวยสอบเป็นกลุ่มสุดท้ายเข้าเต็มๆแถมเป็นกลุ่มที่ขึ้นชื่อลือชาว่าเป็นพวกบ้าๆบอๆ ผีเข้าผีออก แต่ละคนเอาแน่เอานอนอะไรไม่ค่อยได้ซะอีก

    

    มีเสียงคุ้นๆ ตะโกนดังลั่นมาจากข้างสนาม



โรเวน ( เข้าโหมดเจ้าชายมหาโหด )  :  คอยดูนะ  ถ้าพวกนายทำป้อมขายหน้าล่ะก็  โดนทำโทษยกชั้นปีแน่  ขอรับรองด้วยเกียรติของ เมจิกพรินซ์เลย  (  อึ๋ย หยดหยอง / น้อง  )



ลอเรนซ์ ( เข้าโหมดนักบวชแดนเถื่อน )   :  “..”  ไม่พูดอะไร  แต่ถือมีดบินเต็มกำมือ ( ม่ายยย......  อย่าน้าาาาาา..../ น้องๆ  )



ลูคัส ( เข้าโหมดซาตานเลือดน้ำแข็ง )  : “..”  ไม่พูดอะไรเหมือนกัน  แต่ขยับมือเตรียมถอดแว่นพร้อมกับเรียกเหยี่ยวซาตาน ( โฮ โฮ แม่จ๋า...ช่วยหนูด้วย.../ น้องๆๆ )    



มิสแรมเซิล  : ใจเย็นๆจ้ะเด็กๆ อย่าทำให้น้องเครียดสิจ๊ะ   ส่วนพวกเธอ ( เข้าโหมดอาจารย์ปีศาจในคราบนางฟ้าเปื้อนยิ้ม  แล้วหันมาพูดกับปี2 โดยเฉพาะ ) ถ้าป้อมเสียชื่อ ฉันจะสั่งกักบริเวณ แถมจะลดปริมาณอาหารทุกมื้อลง20% เข้าใจใช่มั้ยจ๊ะ  ( โห.. โหด .. อำมหิต...อาจารย์ทำงี้ได้ไง / เฟริน )



กำลังใจสดๆจากบรรดากองเชียร์กิตติมศักดิ์เล่นเอานักเรียนปี2 ป้อมอัศวินเกิดอาการขวัญผวา หน้าซีด มือสั่น เหงื่อตกกันเป็นแถว ขณะเดินเข้าสู่ลานประหาร เอ้ย  เข้าสู่สนามสอบ



แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะทุกคนตั้งใจจริงหรือเพราะกลัวคำขู่สุดสยดสยอง ทำให้ผลการสอบออกมาท่าทางค่อนข้าง  ดี (คิดว่างั้นนะ) เริ่มที่เจ้าชายคาโล โบกคทาร่ายเวทย์ สักพักก็มีลมเย็นโชยมา เกล็ดหิมะปลิวตกลงมาหนักขึ้นๆ สักพักคนดูก็สั่นงั่กๆ ฟันกระทบกันกึกๆ จนกระทั่งอ.วิงกี้ต้องบอกให้พอ เจ้าชายน้ำแข็งถึงยอมถอนเวทย์อย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่  เพราะนอกจากเสกหิมะแล้วเจ้าตัวยังอยากได้รูปปั้นน้ำแข็งกับสโนว์แมนเต็มข้างสนามเป็นของแถมด้วย ( แกเล่นเสกของตายนี่หว่า แน่จริงเสกอย่างอื่นเด้ / เฟริน ) ตามมาด้วยโร เซวาเรส ที่เสกกากับถ้วยน้ำชาออกมาจิบโชว์  เจ้าหญิงเรน่อนเสกดอกไม้มากมายปลิวเต็มสนาม  แองจี้ก็ไม่ยอมน้อยหน้าเสกตุ๊กตาบาร์บี้ออกมาเป็นกระตั้ก  ส่วนคิลก็สมเป็นนักฆ่ารีบเสกมีดสั้นออกมาเสียบทะลุตุ๊กตาบาร์บี้ทุกตัวได้อย่างรวดเร็วและสวยงาม ( กรี๊ด! แก๊....ไอ้นักฆ่าแค้นฝังหุ่น ไอ้ชักกี้ ไอ้...../ แองจี้ ) ...........ดูท่าว่านักเรียนป้อมอัศวินจะทำผลงานได้เป็นที่น่าพอใจทำให้มิสแรมเซล ท่านเสธ.ซ้ายและอีก 2 ผู้คุมกฎผ่อนคลายมากขึ้น  อ.วิงกี้ก็เริ่มยิ้มออก ส่วนเสธ.ขวา ไธนอสก็บรรยายการสอบต่อไปเรื่อยๆอย่างมีความสุข  กระทั่ง....โอ้แม่เจ้า!  หายนะเกิดขึ้นแล้ว  เมื่อเห็นว่าผู้เข้าสอบคนต่อไปเป็นใคร  “เจ้าหนูสายฟ้าแห่งป้อมอัศวิน” คนดัง นั่นเอง    



เฟริน : ไม่ต้องห่วง ไม่มีสายฟ้าชัวร์เด่ งานนี้หวานหมูรับรองเจ๋ง ไม่มีพลาด  ( ให้มันแน่อย่างที่พูดนะเธอ / อ.+รุ่นพี่+เพื่อนๆ )



เฟริน (ร่ายเวทย์แล้วโบกคทา ) : พาย  จงมา ( ซ้าธุ! ขอให้เป็น พายแอปเปิ้ล  พายเชอร์รี่  พายสตอร์เบอรี่  พายเลมอน พายบลูเบอร์รี่  ฯลฯ อร่อยๆ ทีเถิ๊ด )



เงียบ



เฟริน  : พาย เฮ้ย พาย  พาย  พาย  ออกมาเซ่

  

ปุ.. ปุ..ปุ...ปุ...  โครม  (ไม้ )พาย จำนวนมากตกลงมาจากท้องฟ้าเฉียดทับ อ.วิงกี้กับกองเชียร์ข้างสนามไปเส้นยาแดงผ่าร้อยแปด



อ.แม่มดวิงกี้ ( ถามเสียงเย็น ) : เฟริน เดอเบอร์โรว์  นี่เรอะ พายของเธอน่ะ



เฟริน ( ทำหน้าซื่อ  ตาใส  ไม่รู้ไม่ชี้ )  : ครับ ก็พายไงครับ ไอ้นี่ พ่อมาดัสสอนให้เรียกมันว่า “พาย” ครับ



อ.แม่มดวิงกี้  : แน่นะ ว่าหมายถึง ไม้พายพายเรือ ไม่ใช่พายแอบเปิ้ล  พายเชอร์รี่  พายสตอร์เบอรี่  พายเลมอน หรือ พายบลูเบอร์รี่น่ะห๊ะ ( ชะอุ๋ย! รู้ทัน / เฟริน )



เฟริน   : เอาล่ะครับ แสดงว่าอาจารย์ยังไม่เชื่อ  งั้นเดี๋ยวผมจะแสดงฝีมือเสกช็อกโกแลตให้อาจารย์ดูอีกทีก็ได้   เอ้า.....ช็อกโ



อ.แม่มดวิงกี้ ( ตวาดแว้ด ) : หยุด ไม่ต้อง ครูเชื่อ เธอสอบผ่าน ไปได้แล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวจะมีแท่งชอล์กตกมาอีก...  ต่อไปคนสุดท้ายแล้วใช่มั้ย เอ๋... แล้วคทาเธอล่ะ

    

ซีบิล : คือ  ไม่ต้องใช้ก็ได้ครับ



คนทั่วทั้งสนาม : หา...



อ.แม่มดวิงกี้ ( ชักมีน้ำโห )  :  ไม่ใช้คทา แล้วเธอจะร่ายคาถาได้ยังไง  เวทย์มนตร์ของพวกเธอยังไม่มากและแข็งแกร่งพอที่จะร่ายคาถาโดยไม่ใช้คทาหรอกนะ    ซีบิล สเวน ครูไม่รู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรแต่มันไม่ตลกเลย  คราวนี้ครูคงต้องตัดสิทธิสอบเธอล่ะนะ ถึงแม้ว่าดูเธอก็เอาใจใส่เรียนดีก็เถอะ



เพื่อนๆ+รุ่นพี่  : อาจา...



ทุกคนที่กำลังอ้าปากพูด เงียบพร้อมกันอย่างกะทันหัน เมื่อนักบวชเจ้าปัญหาหยิบกระดาษที่มันทำไว้เมื่อกี๊มาคลี่ออกเป็นรูปพัด พึมพำอะไรเบาๆ แล้วสะบัดออกไปข้างหน้า  สายตาของทุกคนสาบานได้ว่ามันเป็นกระดาษชัดๆ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นนกนับสิบสิบตัวบินว่อนเต็มไปหมด ทำให้เกือบทั้งสนามส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้นกันดังกระหึ่ม แต่ก็เล่นเอาบางคนอึ้งไปเหมือนกัน



เลโมธี วิงกี้ โรเวน คู่หูตัวแอล อาเธอร์ คาโล โร : ชิกิงามิ อย่างงั้นเหรอ



ซีบิล ( ยิ้มแฉ่ง หวานเจี๊ยบ ) : แบบนี้พอใช้ได้มั้ยครับอาจารย์  



อ.แม่มดวิงกี้ ( เพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ ) : ด.. ด.. ได้จ้ะ เธอสอบผ่าน สอบคราวนี้พอแค่นี้นะ แล้วสอบครั้งที่สองค่อยนัดเวลากันใหม่แล้วกันนะ    เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้



----------------------------------------------------------------------------------



ตอนนี้ซีบิลของเรากำลังมะงุมมะงาหรา เดินผิดเดินถูก พยายามหาทางกลับไปห้องนั่งเล่นรวมของป้อมอัศวินให้ได้หลังจากที่ถูกเพื่อนๆทิ้งไว้ที่ห้องอาหารดรากอนคนเดียว เพราะหลังจากการกินฉลองสอบผ่านเสร็จไปหมาดๆก็มีรุ่นน้องเข้ามาบอกให้ทั้งกลุ่มยกเว้นตัวเขาเองไปพบเจ้าชายโรเวนที่ลานตะวัน



เจอแล้ว   เฮ้อ!  โชคดีไปเรา เสียเวลาไปตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง  ทำไงได้ก็คนไม่รู้จักทางนี่นะ  



แอ๊ดด...... เปิดประตูเข้าไปแล้ววว........



เฮือก!



จะไม่ให้ตกใจได้ไง  เมื่อเห็น 2 เสธ.ซ้ายขวา+4 ผู้คุมกฎ+เพื่อนปี2ทั้งโขยง นั่งรวมกันอยู่ในห้องอย่างพร้อมเพรียง ตาทุกคู่จ้องเป๋งตรงมาที่เขา  รังสีอำมหิตที่ไม่น่าไว้ใจแตกตัวกระจายไปในอากาศ



ซีบิล ( พยายามทำใจดีสู้เสือ ): มะ..  มีอะไรกันเหรอครับ



โรเวน ( ยิ้ม ) : พวกเรารอนายอยู่ ทำไมมาช้าจัง



ซีบิล : คือ..........



ลูคัส : น่านดิ จากห้องอาหารดรากอนมาที่นี่ ใช้เวลาเดินแค่ 10 นาทีก็เหลือแหล่แล้ว นายแอบไปไหนมาป่าว....



โร : คงไม่ใช่หลงทางมาไม่ถูกหรอกนะ พวกเราอยู่ที่นี่มาตั้งปีแล้ว ไม่ใช่เพิ่งมาอยู่วันนี้ซักหน่อยเนอะ  เอ..หรือว่านายจะหลง ไม่รู้ทางจริงๆ



ซีบิล : เงียบ....... ( คนเขียนช่วยหน่อยสิ  เค้าถูกรุมอ้ะ ) ( ก็ไม่รู้จะช่วยไงเหมือนกันจ้ะ เจ้าพวกนั้นน่ากลัวจะตาย / คนเขียน )



โรเวน : เอาล่ะ นี่เป็นโอกาสเดียวของเธอนะ  เรามาพูดความจริงกันดีกว่า ตกลงไหม



ซีบิล : ยังเงียบอยู่..............



โรเวน : นายไม่ใช่ ซีบิล สเวน เดอะ พรีส ออฟ บารามอส ?



ซีบิล : ครับ



ทุกคน : ว่าแล้ว



ซีบิล??? : ทุกคนรู้นานแล้วเหรอครับ



โร (หัวเราะ) : ก็ไม่นานหรอกน่า  ก็นายเพิ่งโผล่มาเมื่อเช้าเองนี่  ตอนแรกก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอก เพราะรูปร่าง หน้าตา ก็ยังเป็นซีบิลคนเดิมน่ะแหละ แต่ดูไปดูมา วันทั้งวัน นายทำอะไรแปลกๆแบบที่ไม่เคยทำแล้วก็ไม่น่าจะทำได้ ก็เลยเอะใจขึ้นมา แล้วพอเห็นนายเรียกชิกิงามินะ  ชัดเลย



ซีบิล??? : ผมแค่ไม่อยากให้ทุกคนมีปัญหา ถ้า ผม เอ้อ..ซีบิล สอบไม่ผ่านเท่านั้นเองครับ



ลูคัส : นายมาจากไหนน่ะ แล้วมาที่นี่ได้ยังไง



ซีบิล???  :  เมื่อวานพอผมทำงานเสร็จก็กลับมานอนที่อพาร์ตเมนต์ พอตื่นขึ้นมาก็มาอยู่ที่นี่ ในร่างนี้แล้วล่ะครับ  แต่ก่อนตื่นจำได้ว่าฝันเห็นเจ้าของร่างนี้ ซีบิลน่ะครับ เรายังยิ้มให้กันเลย  ถ้าผมเดาไม่ผิดตอนนี้เขาน่าจะอยู่ในร่างของผมนะครับ  แต่เราสลับร่างกันได้ยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน



คนพูดพูดยาวเหยียด เหมือนจะระบายความอัดอั้นตันใจที่เก็บไว้ทั้งวันออกไป  แล้วก็คนที่กำลังคุยกันอยู่นี่ดูท่าไม่ใช่คนชั่วร้ายอะไร น่าจะไว้ใจได้  ( นี่ ไว้ใจคนง่ายๆมันอันตรายนะ  แต่เอาเหอะนิสัยเธอมันเชื่อคนง่ายมาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ / คนเขียน  )



ไธนอส : โอเค ถ้าเป็นแบบนี้คงไม่น่ามีปัญหาอะไร ฉันมั่นใจว่านายไว้ใจได้  เดี๋ยวฉันไปรายงาน อ.เลโมธี กับ อ.วิงกี้ ก่อน ว่าจะทำอะไรได้บ้าง ตอนนี้นายก็อยู่ที่นี่เป็นซีบิล No.2 ไปก่อนก็แล้วกัน  อ้อ! น้องๆทุกคนครับเรื่องนี้ขอให้รู้กันแค่นี้นะ เดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่  ( ได้เลยเพ่ ....เย้ มีเพื่อนใหม่เพิ่มแล้ว )



ซีบิล??? ( ยิ้มกว้างหวานจ๋อยถูกแจกจ่ายไปทั่วห้อง ) :  ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก



โรเวน( เสียงแข็ง เย็นเฉียบ เล่นเอาคนที่เหลือในห้องน้ำลายติดคอ  )  : เดี๋ยวก่อน  เรายังคุยกันไม่จบ



ทุกคน : เหวอ!  ไม  มีไรอีก



โรเวน( ยิ้มหวานบ้าง )  : นายชื่ออะไรน่ะ



ซีบิล??? ( หัวเราะคิกคักแบบว่า...ค่อยหายใจหายคอคล่องขึ้นหน่อย ) :  ซุบารุครับ  สุเมรากิ ซุบารุ เดอะ องเมียวจิ ออฟโตเกียว ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ



----------------------------------------------------------------------------------------------



จบไปอีกตอนแล้ว.....รู้สึกมันไม่ค่อยสนุกยังไงก็ไม่รู้............ลองดูไปอีกซักตอน สองตอนละกันนะ  ถ้าไม่ได้เรื่องก็กะว่าจะลบออกดีกว่า ( เขียนต่อไปก็อายเขา ฮือ  ฮือ )หรือคุณผู้อ่านคิดว่าไงกันมั่ง ยินดีรับคำติ ชม หรือจะเสนอแนะความคิดกันก็ได้นะ



ตอนหน้าก็ถึงคิวของหนุ่มน้อยซีบิลที่มาโผล่ที่โตเกียวกันบ้าง  ใครอยากให้เป็นไงต่อก็แนะนำกันมาได้เลย

                                    แล้วเจอกัน

                                      Jeserith