ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [เมียแต่ง] : ห้องนอน [100%]
2
ห้องนอน
มือกร้านบิดลูกบิดประตูเข้ามาในห้องนอนกว้าง จริงๆทางเชื่อมของห้องที่มาเจอกันกลางทางเดินพอดีก็มี แต่ท่านหญิงสั่งให้ล็อคไว้จนกว่าจะแต่งงานกันเรียบร้อยแล้วถึงจะเปิดออก คิดหรอว่าจะห้ามคนอย่างบ็อบบี้คิมได้ โชคดีที่เจ้าเด็กนี่ไม่ล็อคประตู เสียงพูดคุยโทรศัพท์ที่คาดว่าจะโทรคุยกับมารดาจบลง เค้าเองก็จับใจความไม่ค่อยได้หรอก แต่ที่แน่ๆมีชื่อเค้าอยู่ในประโยคสนทนานั้นแน่นอน
มองผ่านกระจกห้องแต่งตัวเข้าไปสะท้อนให้เห็นเจ้าของเรือนผมสีบรอนซ์ทองกำลังก้มๆเงยๆถอดกางเกงขาสั้นออกก่อนจะสวมทับด้วยกางเกงผ้าขาสั้นสบายๆเหมาะสำหรับนอน มือเรียวถอดเสื้อยืดสีขาวออกก่อนจะแขวนใส่ตู้ไว้ตามเดิมเพราะไม่ได้สกปรกอะไรและคิดว่าจะสวมมาทานมื้อเช้าของวันพรุ่งนี้ หลังจากจัดการแขวนเสื้อเสร็จก็ตรงมาแปรงฟันและจัดการล้างหน้าล้างตาก่อนจะทาครีมบำรุงให้ผิดชุ่มชื้น
"แย่แล้ว สิวขึ้นหรอ ให้ตายสินี่จะมาขึ้นทำไมนะ" นิ้วเรียวแต้มยาลงไปที่เม็ดเล็กๆสีแดง บ็อบบี้ได้แต่บ่นๆในใจ 'สิวแค่นิดเดียวมองแทบไม่เห็นนายจะบ่นทำไมวะ...' หลังจากแต้มยาและทาครีมเรียบร้อยแล้ว ขายาวก็ก้าวพาตัวเองออกจากห้องน้ำ หยิบเสื้อกล้ามแขนกว้างๆติดมาด้วยตัวนึงไว้ใส่นอนตามที่ตัวเองชอบ
บ็อบบี้ที่นั่งดูรายการแร็ปเปอร์ผ่านไอโฟนเครื่องสวยเงยหน้ามองเด็กหนุ่มที่เดินกดโทรศัพท์และพาดเสื้อกล้ามสีดำอยู่ตรงไหล่
"นี่นายจะไม่ใส่เสื้อหรอ?" เอ่ยถามไปตามที่คิดจะแกล้ง จุนฮเวสะดุ้ง หลุดออกจากโลกส่วนตัวของตัวเองก่อนจะรีบหยิบเสื้อกล้ามที่พาดบ่ามาใส่ "คุณ..คุณมีธุระอะไรหรอครับ?" น้ำเสียงสั่นนิดๆคงเพราะยังเกร็ง
"นายจะใส่เสื้อทำไม ยังไงคืนนี้ก็ต้องถอดอยู่ดี"
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
จุนฮเวเบิกตากว้างขึ้นมาทันที ก็พอจะเข้าใจอยู่ว่าแต่งงานไปมันก็ต้องมีเรื่องอย่างว่าแต่...แต่นี่เราเจอกันวันแรกนะ!
"นี่ๆ ตาจะหลุดออกมาแล้ว ต้องให้พูดอีกกี่ครั้งว่ายังไงฉันก็ไม่พิศวาสนายหรอก" มุมปากยิ้มขึ้นมาน้อยๆ ที่เห็นเด็กหนุ่มถอดหายใจอย่างโล่งอก ร่างโปร่งเคลื่อนตัวนั่งอยู่แถวๆหัวเตียง กำลังชาร์ตโทรศัพท์อย่างใจเย็น
"คุณบ็อบบี้ อ..เอ่อ คุณจะนอนห้องนี้หรอครับ? ผมจะได้เอาฟูกมาปูไว้นอน....."
"นอนห้องนี้ และนายต้องนอนกับฉัน 'บนเตียง' เข้าใจนะจุนฮเว" หลังจากพูดจบก็กดปุ่มข้างเตียงให้ไฟในห้องดับลงก่อนจะกดปุ่มล็อคประตูที่อยู่ข้างๆกัน มือแกร่งดึงเด็กหนุ่มให้มานอนในอ้อมกอด แผนหลังเนียนสั่นนิดๆ คงเพราะกลัวสินะ ร่างนั้นยุกยิกๆอยู่สักพักและก็นิ่งลง
มือกร้านสอดเข้าในแขนเสื้อกล้ามที่คว้านลึกลงไปถึงช่วงเอว ลูบไล้เอวบางเบาๆก่อนจะบีบๆจนมันส์มือ
"คะ....คุณบ็อบบี้!!!!"
"นอนเฉยๆหน่าหรือนายจะให้ฉันอย่างอื่นก่อน?" จุนฮเวนิ่งทันทีที่เสียงโทนต่ำพูดจบ มันก็แปลกๆ คุณบ็อบบี้เองก็พูดจาร้ายกาจใส่เหมือนจะไม่ชอบ นี่เค้าคงทำไปเพราะจะแกล้งเรา....รึเปล่?
"ดี นอนเฉยๆไปสะ วันนี้ฉันเหนื่อยมากพอแล้วทำตัวเป็นว่าที่เมียที่ดีได้แล้ว พรุ่งนี้นายต้องตื่นไปทำอาหารเช้าให้ฉัน ฉันอยากกินจาจังมยอน ต๊อบโบกิ ซุปกิมจิ และถ้านายจะทำอะไรเพิ่มก็ทำไป เสร็จก่อน9โมง เพราะบ้านฉันกินข้าวเช้า9โมง เข้าใจมั้ย?" ร่างในอ้อมกอดนิ่งไปสักพักก่อนจะตอบรับกลับมา
"เข้าใจครับ คุณบ็อบบี้ปล่อยผมก่อนได้มั้ยครับ คือผมจะหาสูตรเตรียมของที่ต้องใช้แล้วพรุ่งนี้เช้าจะไปจ่ายตลาด" เสียงทุ้มแต่ไม่ทุ้มเท่าผมพูดขึ้นอย่างรัวๆก่อนสัมผัสอุ่นๆจากมือเล็กจะจับมือของผมออก ผมปล่อยผละมือออกจากเอวบางนั่น
จุนฮเวขยับตัวไปตรงหัวเตียงพิมพ์เมนูที่ต้องทำเอาไว้ ก่อนจะส่งข้อความหาใครสักคนนึง บ็อบบี้นอนตะแคงมองอีกคนสักพักก่อนจะรวบตัวมากอดและฝังหน้าลงกับซอกคอขาว ไถตอหนวดที่เริ่มขึ้นมานิดๆ คอเล็กย่นลงหน่อยๆ
ให้ตายสิ!!! คืนนี้มันเป็นอะไรที่ลำบากสำหรับจุนฮเวเหลือเกิน!!!!!!!!!
06:00
เป็นเวลาที่เด็กมัธยมเกือบทุกคนจะตื่นไปโรงเรียน แต่สำหรับการหยุดยาวของโรงเรียน เวลาเช้าอย่างงี้นักเรียนส่วนมากจะ...........นอน
จุนฮเวค่อยๆยกแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามออกจากเอวช้าๆ เข้าไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยด้วยความเงียบ หยิบโทรศัพท์และกระเป๋าตังค์ติดตัวไปพร้อมเสื้อกันหนาวตัวโปรด
จุนฮเวเดินเลือกซื้อผัด เครื่องปรุง เนื้อหมู และวัตถุดิบในการปรุงอาหารเช้าที่คุณบ็อบบี้บอกไว้เมื่อคืน โทรขอคำแนะนำจากมารดา จริงๆทำเป็นไหม? ก็เป็นแต่ก็กลัวว่าจะไม่อร่อยถูกปากคนปากร้ายนั่น ทั้งคืนร่างโปร่งของเค้าอยู่ในอ้อมกอดแกร่งของบ็อบบี้ตลอด ก็ไม่เข้าใจว่าจะทำไปเพื่ออะไร แต่ก็รู้สึกได้เผยส่วนที่ไม่มีฟาร์มสุนัขในปากให้จุนฮเวได้เห็นมันก็โอเค แต่คืนนี้รับรองว่าจุนฮเวคนนี้จะล็อคห้องอย่างดีแน่นอน!!!!
หลังจากเลือกซื้อของจนครบนี่ก็เจ็ดโมงพอดี เมื่อมาถึงบ้านท่านหญิงคิม จุนฮเวก็ตรงดิ่งเข้าไปในครัวเพื่อลงมือทำอาหาร บรรดาแม่บ้านก็ยิ้มรับอย่างดี ทุกคนเห็นจุนฮเวในแวบแรกก็รู้สึกไม่ถูกชะตา แต่เมื่อเห็นสิ่งที่คนโดนว่าแรงๆทำให้กับเจ้านายปากร้ายของตนก็เปิดใจมากขึ้น
08:30 ... บ็อบบี้ลุกขึ้นนั่งบนเตียงกว้างบิดตัวไปมาคลายความเมื่อยจากการนอน มองไปรอบห้องก็นึกขึ้นได้ว่ามานอนกับเจ้าเด็กนั่น หยิบไอโฟนเครื่องโปรด ปิดแอร์และไฟก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองเพื่ออาบน้ำแต่งตัว เปิดประตูห้องออกมาก็เจอฮันบินกำลังกำมือจะเคาะประตูพอดี จินฮวานยิ้มให้นิดๆก่อนจะขอตัวลงไปช่วยดูจุนฮเวที่กำลังเตรียมข้าวเช้าอยู่ บ็อบบี้ยกยิ้มมุมปากนิดๆทันทีที่ได้ยิน ก็ใครจะไปคิดว่าเจ้าเด็กนั่นจะทำ บ็อบบี้และฮันบินเดินตรงไปหาท่านหญิงที่ห้องทำงาน เพื่อเรียกลงไปทานอาหารเช้า
ทั้งสามเดินพูดคุยอย่างอารมณ์ดีมาตลอดทาง ฮันบินและม๊าวางแผนการช้อปปิ้งให้ว่าที่สะใภ้ใหญ่ของบ้านกันอย่างสนุกสนานโดยที่บ็อบบี้มีส่วนร่วมแค่พยักหน้ารับตามที่ทั้งคู่เสนอมาเท่านั้น
"กลิ่นซุปกิมจินี่ วันนี้ทำอาหารพื้นบ้านหรอ?" ฮันบินทำจมูกฟุดฟิดเห็นหลังเล็กๆของจินฮวานก็ตรงเข้าไปโอบกอดเอวคอด ทั้งคู่หยอกล้อกันนิดหน่อยตามประสาสามีภรรยา ใช่แล้วฮันบินกับจินฮวานแต่งงานกันมา5ปีแล้ว ตั้งแต่ฮันบินยังอายุ17 จนตอนนี้22 ก็ยังไม่คิดจะมีลูกกันสักที จินฮวานบอกว่าตัวเองยังไม่พร้อมและฮันบินก็มีงานต้องทำรออีกสักปีสองปีค่อยมีก็ยังทัน
"อ้าว กำลังจะขึ้นไปเรียกเลยครับ"จุนฮเวแจกยิ้มน้อยๆให้ ท่านหญิงตรงไปกอดไปหอมอย่างเอ็นดู ทุกคนพากันมานั่งประจำที่ตัวเอง จุนฮเวนั่งข้างบ็อบบี้เช่นเคย แม่บ้านตักข้าวให้ทุกคนเสร็จ ท่านหญิงก็เรียกให้ทุกคนกินข้าว
มือเรียวตักซุปกิมจิเป่าๆก่อนจะยื่นไปจ่อปากว่าที่สามี และแน่นอนสมาคมแม่บ้านและพ่อบ้านงานเผือกก็มา
"ลองชิมดูสิครับ ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณรึเปล่า" สายตาคมมองซุปสีส้มปนแดงที่อยู่ในช้อนนั่นเล็กน้อยก่อนจะอ้าปากรับไปกิน ร่างโปร่งนั่งลุ้นอยู่เป็นนัยๆว่าตัวเองจะโดนแบบในหนังที่พระเอกลุกขึ้นมาปัดจานทิ้ง และด่า(?)รึเปล่า
"อืม.... อร่อยดี "สิ้นเสียงรอยยิ้มแห่งความพอใจก็ออกมาจากทุกคน คนแรกพอใจที่อย่างน้อยว่าที่เมียก็ทำอาหารอร่อยทำให้ตัวบ็อบบี้เองไม่หิวตาย คนที่สองพอใจที่ไม่โดนดุด่าว่ากล่าวหรือปัดจานทิ้ง(?) ส่วนอีก3คนพอใจที่รู้ว่าบ็อบบี้คิมเริ่มเปิดใจให้จุนฮเวแล้ว ถึงแม้จะนิดเดียวก็ตาม
หลังจากมื้ออาหารแรกของว่าที่สะใภ้ใหญ่ของบ้านจบลง ทุกคนต่างแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวและจะออกมาเจอกันอีกทีตอนบ่ายสามโมงเพื่อไปซื้อของให้จุนฮเว
สายตาคมหันไปเห็นหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ของว่าที่เมียก็เดินตามเข้าไปในห้องครัวเห็นอีกคนกำลังยืนเถียงกับแม่บ้านกันนิดๆเรื่องล้างจานจับใจความได้แค่จุนฮเวจะขอล้างแต่แม่บ้านบอกเดียวจะโดนดุเอา แล้วว่าที่เมียก็บอกจะคุยให้จนบ็อบบี้ต้องเดินไปลากแขนเล็กนั่นแล้วจับยัดเข้าไปในห้องของตัวเอง
"อาบน้ำ " แค่สองพยางค์สั้นๆหลังจากผมโดนลากมาอยู่ในห้องของคุณบ็อบบี้ จำได้ว่ายืนเถียงเรื่องล้างจานอยู่ อยู่ๆก็โดนลากมาเฉยเลย...
"ไปอาบน้ำ"
"ห้ะ?" คือผมไม่ได้จะกวนหรืออะไรนะแต่แค่กำลังงงๆอยู่
"ฉันจะพูดอีกแค่ครั้งเดียวถ้าภายในสิบวิฉันไม่ได้ยินเสียงน้ำจากห้องน้ำนายโดนฉันแน่จุนฮเว ไปอาบน้ำ!" เสียงทุ้มดังขึ้นกว่าเก่านิดนึงแต่ก็ทำให้จุนฮเวสั่นได้ ขายาวก้าวฉับๆผ่านห้องเสื้อผ้าเลยเข้าห้องน้ำไป ถอดเสื้อผ้าเสร็จก็พึ่งนึกได้ว่านี่ไมาใช่ห้องนอนของตัวเอง
"คุณบ็อบบี้.... คุณบ็อบบี้ ผมไม่มีเสื้อผ้าครับ ชั้นในก็ไม่มี เอ่อ.... ได้ยินรึเปล่า? คุณบ็อบบี้ โอ๊ะ!!....." หน้าเนียนโผล่ออกมาจากประตูห้องน้ำนิดหน่อย ก็สะดุดสายตาเจอแผ่นอกที่อยู่พอดีหน้าจนชนเข้าไปเต็มๆ
"ฉันไปหยิบชั้นในมาให้แล้ว พึ่งรู้นะว่านายชอบใส่แบบนี้" นิ้วเรียวเกี่ยวเอาชั้นในสีดำแต่บางขนาดก็...ก็จัดอยู่ในเกณฑ์เริ่มใหญ่ แต่ก็ยังเล็กกว่าบ็อบบี้อยู่เยอะ (มาก) "บางดีนะ ตอนแรกฉันนึกว่าซีทรู"
หน้าอยู่ๆก็เห่อร้อนขึ้นมาดื้อๆ มือสวยรีบคว้าชั้นในของตัวเองมาอย่างรวจเร็ว แอบเห็นคุณบ็อบบี้หลุดขำมานิดๆ ก่อนจะรับเสื้อผ้ามา อืม...เสื้อคุณบ็อบบี้ สบู่คุณบ็อบบี้ .... 'เหมือนกำลังโดนลวนลามทางสิ่งของเลย.....' เห้ยนี่เราคิดอะไรเนี่ย!!!!! หัวเล็กๆส่ายไปมาน้อยๆก่อนจะเริ่มลงมืออาบน้ำทันทีโดนที่ลืมไปว่าประตูห้องน้ำนั้นยังเปิดแง้มๆอยู่ และมีสายตาคมกำลังมองแผ่นหลังเนียนของตัวเอง....
มือกร้านยกขึ้นหมายจะแตะลงบนผิวเนียนก่อนจะนึกได้ว่าอีกคนอยู่ในสถานะเมียแต่งและหวังผลประโยชน์ของครอบครัวก็นิ่งลงแล้วเดินปิดประตูออกจากห้องนอนตัวเองไป
หลังจากอาบน้ำเสร็จจุนฮเวเดินกลับห้องเพื่อเตรียมตัวเล็กๆน้อยๆก่อนจะเดินลงไปนั่งเล่นรอทุกคนที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องรับแขก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
100%
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น