ตำนานรักสองอาณาจักร

ลำดับตอนที่ #2 : ชีวิตใหม่ที่ไม่มีเธอ

9 ปีผ่านไป
  "วันนี้ ฉันคงนอนตื่นสายไปหน่อย จริงสิ"ฉันหยิบสร้อยขึ้นมาดูพร้อมกับรำลึกความทรงจำที่ผ่านมานานแสนนาน
  '9 เซ็ทสึคุงคงจะลืมเราแล้วมั้ง'ฉันคิดพร้อมกับลุกขึ้นจากที่นอน แล้วไปเปิดหน้าต่างเพื่อรับสายลมยามเช้า 
  9 ปีผ่านไป จากเด็กน้อยจอมซน กลายเป็นเด็กสาววัย 16 ปี ผู้อ่อนโยนและแข็งแกร่งเหมือนพ่อ และยังเป็นท่านรองแม่ทัพแทนพ่ออีก ถึงแม้จะดูไร้เดียงสา แต่เต็มไปด้วยวิทยายุทธ์การต่อสู้จากผู้เป็นบิดาอย่างเต็มเปี่ยม
  "โดมิจัง เร็วๆเข้า วันนี้ต้องเข้าเฝ้าแต่เช้าไม่ใช่เหรอ"จริงสิ วันนี้วันเข้าเฝ้าพระราชินี
  "ค่ะ แม่"ฉันรีบสลัดความทรงจำในวัยเด็กออกไปก่อนจะลงไปกินข้าว
  ที่เมืองโยชิฮาระนี้ หลังจากเมื่อ 9 ปีก่อน หลังจากขับไล่ผู้ชายทุกคนออกจากอาณาจักรไปแล้ว ที่เมืองนี้ก็มีแต่ผู้หญิงเหลืออยู่ แต่ผู้หญิงก็รบเก่งกาจไม่แพ้ชายชาตรีเช่นกัน แถมทำอาหารเก่งกว่าด้วย 
  "พร้อมแล้วนะ โดมิจัง"แม่พูดหลังจากฉันกลืนข้าวคำสุดท้ายลงคอ
  "ค่ะ เหลือแต่แต่งตัว"ฉันพูดจบก็รีบไปแต่งตัวทันที
   ชุดทหารเป็นเกาะ(ถ้านึกไม่ออกให้นึกถึงชุดนักรบของมู่หลาน)แบบจีน มีหมวกบนหัวสีเขียวเข้ม ต้องตัดผมให้สั้นแค่บ่าแล้วมวยผม เวลาจะใส่ชุด
   "หนูไปหาฮิคาริก่อนนะ"ฉันพูดก่อนวิ่งออกบ้านไป
    ฮิคาริ มีดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลสดใส ผมสีน้ำเงินเข้มเหมือนท้องฟ้าก่อนรัตติกาล หน้าตาสวย น่ารัก    
    ฮิคาริ นางาเสะ เป็นเพื่อนรักของฉัน เธอเรียนสำนักซามูไรเดียวกันกับฉันและเธอก็เป็นลูกสาวของท่านแม่ทัพฝ่ายขวาเพื่อนพ่อฉันอีกคนด้วย ฮิคาริสวย น่ารัก อ่อนโยน แต่ฝีมือคาราเต้ล่ะก็ ขั้นเซียนเลยล่ะ และห้าวอย่าบอกใคร นอกจากนี้แล้วยังทำการรบเก่งกาจ และฝีมือการทำอาหารก็สุดยอดอีกด้วย ตอนนี้ฮิคาริรอฉันอยู่ที่พระราชวังแล้ว
*พระราชวัง*
     "อ้าว!!!!!!!! มาแล้วเหรอโดมิจัง"ถึงเธอจะมีความอ่อนโยน แต่เธอก็กวนใช่เล่น
     "นี่ ฮิคาริ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ เรียกฉันว่า โดมิโกะ"ฉันเริ่มพูด
    "ก็ได้ๆ แหม เล่นหน่อยก็ไม่ได้"ฮิคาริพูดอย่างงอนๆ
    "แล้วพี่ ซาโตริกับพี่ยูเอะมายัง"ฉันถามถึงรุ่นพี่ร่วมสำนักที่เป็นองครักษ์พระราชินีและเป็นรุ่นพี่พวกเราด้วย
   "มาแล้วนี้ไง"ฮิคาริพูดพร้อมกับถอยหลังให้
   "ไง ทั้งสองคน พร้อมเข้าเฝ้ายัง" พี่ซาโตริพูดพร้อมขยี้หัวเราทั้งสองเล่น ผิดกับพี่ยูเอะที่อ่านหนังสือกฏมณเฑียรบาลอยู่
   ท่านพี่ทั้งสองคนแตกต่างกันมากๆ ทั้งวิชาการเรียนและนิสัย แต่เป็นเพื่อกันได้ไงก็ไม่รู้
    ท่านพี่ซาโตริมีดวงตาสีน้ำเงินเข้ม ผมสั้นแค่บ่าสีดำสนิท ดูเหมือนดั่งผู้ชาย แต่น่ารักแบบทอม เป็นท่านแม่ทัพผู้เก่งกาจทางการรบ เก่งวิชาการต่อสู้ทุกแขนง ใช้ดาบได้เก่ง ธนูก็แม่น  ขี่ม้าก็เร็ว ฯลฯ อะไรๆพี่เค้าก็เก่งไปหมดจนน่าอิจฉาและฮิคาริก็ปลื้มพี่เค้าด้วย
    ส่วนท่านพี่ยูเอะมีดวงตาสีฟ้าอ่อนเปล่งประกาย ผมสีชมพูเข้ม พี่ยูเอะสวย แตเป็นบัณฑิต เป็นนักเรียนวิชากฏมณเฑียรบาล เป็นแม่ทัพทางด้านกฏหมาย การเรียนกฏมณเฑียรบาลในสมัยนั้นยากมาก แต่ถ้าสอบเรียนได้ก็จะได้เรียนวิชาอีกแขนงหนึ่งซึ่งแม้แต่ท่านแม่ทัพก็เรียนไม่ได้ นั้นคือวิชา"เวทย์มนตร์" แต่มันเป็นแค่ข่าวลือและท่านพี่ยูเอะก็ไม่เคยใชเวทย์ด้วย
    "เตรียมเข้าเฝ้าฝ่าบาทรึยัง"ท่านพี่ยูเอะถามขณะที่สายตาจับจ้องอยู่ที่หนังสือกฏหมาย
    "แต่ท่านพี่"ฮิคาริพยายามพูดอ้อนวอน
    "พี่ก็รู้ดีนี่ว่าพวกเราไม่ถูกกับองค์หญิงฮิดากะกับมินาโกะ"ฉันรีบสมทบทันที
    องค์หญิงฮิดากะกับอาซาโกะนั้น ไม่เคยถูกกับฉันและฮิคาริเลย องค์หญิงฮิดากะเป็นพระธิดาขององค์เรมิโกะ ส่วนองค์หญิงมินาโกะเป็นพระธิดาขององค์มาริโกะ
ที่ไม่ถูกกันนั้นเพราะองค์หญิงทั้งสองไม่เคยฝึกการรบเพื่ป้องกันบ้านเมือบ้างเลย เอาแต่แต่งตัวเที่ยวไปวันๆ ถ้ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นก็ตะโกนโหวกเหวกลั่นเหมือนเจ๊กตื่นไฟ ไม่เคยเรียนวิชาอะไรแม้แต่อย่างเดียว แถมชอบแกล้วพวกเราด้วย
  องค์หญิงทั้งสององค์มีรูปโฉมโนมพรรณงดงามแบบมารดาทุกประการ แต่ไม่มีคนใดเลยที่จะเหมือนมารดา องค์เรมิโกะเชี่ยวชาญทางสงคราม องค์มาริโกะเชี่ยวชาญทางการอาหาร 
  องค์หญิงฮิดากะมีดวงตาสีชมพูกุหลาบ ผมยาวสีชมพูดอ่อนๆ มีหน้าตาน่ารัก
 ส่วนองค์หญิงมินาโกะมีดวงตาสีฟ้าซีด  ผมยาวสีฟ้าอ่อนๆ มีหน้าตางดงาม
   "นี่ ถ้าไม่เข้าเฝ้านะไม่ต้องเข้าไปก็ได้ จะได้ผิดกฏหน้าที่ 189 บรรทัดที่ 52 อักษรตัวที่ 20 ......"
"เอ่อ!!!!!!!!!!!!! ไม่ต้องก็ได้ พี่ยูเอะไปก็ได้" หนึ่งในสามอย่างที่ฉันเกลียดที่สุด คือ การเทศเรื่องกฏของพี่ยูเอะ
"นั้น....ไปกันเถอะ" พี่ซาโตริเดินนำไปตำหนักทันที