ตำนานรักสองอาณาจักร

ลำดับตอนที่ #1 : การจากลา

ณ เมืองโยชิโฮระ ประเทศญี่ปุ่น

ทุ่งกว้างนอกเมืองที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์และผืนหญ้าเขียวขจีที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มีเด็กสองคนกำลังวิ่งไล่จับกันอยู่
"เจ้าวิ่งเก่งจัง นะ แต่ข้าไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก"เสียงๆหนึ่งดังขึ้น เคล้ากับเสียงหัวเราะ
"แน่จริงก็จับฉันให้ได้ซิ เซ็ทสึคุง"เด็กน้อยต่างเล่นไล่จับกันอยู่บนท่งหญ้าที่กว้างใหญ่
"โดมิจัง ลูกรัก กลับบ้านได้แล้วจ๊ะลูก"เสียงของมารดาทำให้การวิ่งนั้นหยุดลง
" ค่ะแม่ ไปก่อนนะเซ็ทสึคุง"เสียงหวานใสพูดพร้อมอมยิ้ม
"อืม" เสียงขานตอบ
เด็กน้อย นามว่า "โดมิจัง" เธอเป็นลูกสาวของท่านแม่ทัพริวอิจิ แม่ทัพฝ่ายซ้ายที่เป็นที่โปรดปราน เนื่องจากจากฝีมือการรบที่เก่งกาจ ทำให้สิ่งนั้นตกทอดมาถึงผู้เป็นลูกสาวและได้เริ่มสั่งสอนตั้งแต่วัยเยาว์ ตากลมโตแต่คมดุจมีดสีน้ำตาลเข้ม ผมสีนำตาลเข้ม ผิวขาวนวล ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่ม ดูแล้วน่ารักสมวัย 7 ขวบ
เธอกำลังจะถึงบ้านแล้วเเต่................
"ท่านพี่แน่ใจนะคะ ที่จะพูดกับโดมิจังจริงๆ"เสียงของมารดาดังเล็ดลอดออกมาจากประตูห้องทำให้โดมิจังต้องแอบฟัง
"ไม่ได้นะ ที่รัก ตอนนี้ทางการก็ได้ออกสาส์นมาแล้ว ว่าให้ผู้ชายทุกคนในอาณาจักรถูกเนรเทศไปพร้อมกับ"โอนิฮาคุ"อดีตพระราชาโฉด ผู้ปลุกสิ่งนั้นขึ้นมาเพื่อยึดครองทั้งอาณาจักรให้ตกสู่ยุคมืด"ท่านแม่ทัพพูดขึ้น
"ปลุกสิ่งนั้นขึ้นมาแล้วเหรอ"ผู้เป็นมารดาสีหน้าเริ่มหวาดกลัว ผิดกับเด็กน้อยที่ไม่รู้เลยสักนิดว่า สิ่งนั้นคืออะไร
"ใช่ ที่รัก และสองพระมเหสีคือ องค์เรมิโกะกับองค์มาริโกะจึงทำการเนรเทศโอนิฮาคุให้ออกไปจากอาณาจักร พร้อมผู้ชายทุกคนเพื่อไม่ให้ทำตามอีก และเพื่อราษฎร์ ที่เป็นเด็กก็ต้องเอาไปเลี้ยงด้วย"
"งั้นหมายความว่า..................."มารดาเริ่มมีสีหน้ากังวล
"หมายความว่า เราจะต้องพาเซ็ทสึคุง ลูกชายสหายนักรบเพื่อนข้าไปด้วยเพื่อเนรเทศไปกับคนอื่นๆรวมทั้งข้าด้วย"
สำหรับมารดาเธอคงไม่รู้สึกอะไร แต่กับเด็กน้อยแล้ว มันเหมือนดึงเอาหัวใจดวงน้อยๆของเธอไปจากอก เซ็ทสึคุง เพื่อนรักที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ กำลังจะจากเธอไอย่างไม่มีวันหวนกลับ
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"เสียงกรีดร้องทำให้การสนทนาต้องจบลง
"โดมิจัง ลูกแม่"มารดาร้องด้วยความตกใจ ขณะไปถึงตัวเด็กน้อยที่ร้องไห้อยู่
"โมจัง ทำใจดีๆไว้นะลูก พรุ่งนี้ ลูกจะไม่ได้เจอเซ็ทสึคุงอีกแล้ว ทำใจซะเถอะลูก"มารดาพยายามปลอบโยน
"ไม่!!!!!!!!!! หนูไม่ให้เซ็ทสึไปไม่ว่าจะเป็นยังไง หนูก็ไม่ให้เค้าไป"เด็กน้อยพูดด้วยน้ำตาเอ่อล้นขอบแก้ม
"ลูกรัก พ่อก็ไม่อยากให้เค้าไป แต่ถ้าเค้าไม่ไปเค้าจะถูกประหารนะลูก"พ่อพยายามพูด
"ไม่ หนูไม่ให้เซ็ทสึไป หนูไม่ให้เซ็ทสึไป หนูไม่ให้เซ็ทสึไป!!!!!!!!!!!!!!!!!"เด็กน้อยกับการกรีดร้องครั้งสุดท้ายแล้วสลบไป


*วันรุ่งขึ้น*

ขบวนเนรเทศเริ่มขึ้น โดมิจังและแม่ยืนโบกมือลาท่านพ่อผู้แสนดีแล้ว โดมิจังก็มองหาเซ็ทสึคุง
"เซ็ทสึคุง หยุดก่อน"โดมิจังวิ่งไปหาเมื่อเห็นเพื่อนกำลังสพายย่ามเดินตามพ่ออยู่
" ฉัน ขอโทษที่ไม่ได้บอกลาเธอนะ โดมิจัง"เซ็ทสึพูดพร้อมกับก้มหน้าหลบตา
"ไม่เป็นไร อืม!!!!!!!!!!! ฉันมีของมาให้น่ะ"โดมิจังพูดพร้อมกับหยิบสิ่งนั้นออกมา
มันเป็นสร้อยรูปหยินหยางสีดำและขาว สีขาว ขาวดุจไข่มุก แสดำ กลับดำดุจนิล
"นี่มัน!!!!!!!!!!"
"ใช่!!!!! นี่คือ สร้อยที่เธอเคยให้ฉันในงานวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว สีขาวแยกจากสีดำเป็นสร้อยอีกเส้นได้"ว่าแล้ว โดมิจังก็กระตุกสร้อยให้แยกจากกันออกเป็นสองเส้น
"เส้นสีดำ ฉันให้เธอ ส่วนสีขาวฉันจะเก็บไว้ เมื่อใดที่เธอคิดถึงฉัน สิ่งนี้จะเป็นของดูต่างหน้า เก็บรักษาให้ดีนะ"โดมิจังพูดพร้อมกับหย่อนสร้อยลงในมือเซ็ทสึคุง
"ขอบใจเธอมาก โดมิจัง แล้วฉันจะกลับมาหาเธอ ฉันสัญญา ลาก่อน"เซ็ทสึพูดก่อนจะเดินจากไปด้วยน้ำตา
"แล้วฉันจะรอเธอ เซ็ทสึคุง"โดมิจังรำพึงเบาๆก่อนจะปล่อยน้ำตาที่กลั้นมานานแสนนาน

"หึๆๆๆ ไม่ต้องห่วงแม่หนู ข้าจะดูแลเค้าให้เอง"อีกเสียงที่โหดเหี้ยมดังแทรกขึ้นมา
"โอนิฮาคุ" ตาสีแดงดังเลือด ผมสีดำดุจเงาปีศาจ จมูกงองุ้มเหมือนเหยี่ยว สวมผ้าคลุมสีดำ แลดูน่ากลัวยิ่งนัก
"โลกยุคใหม่กำลังจะมาถึง พร้อมพญากาดำพันปี 5555555555+"