คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Ep 6
ในขณะที่ฉันกำลังยืนมองพี่ยูอันอยู่ ฉันกลับรู้สึกเหมือนมีคนมองมาทางนี้ และฉันรู้ว่ามันมันมีมากกว่า 1 แน่นอน พอฉันเงยหน้ากลับไป โอ้พระเจ้าจอร์จจจจจจจ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! พักชานยอล กะ โอเซฮุน EXO !!!!
ชานยอลมองหน้าฉันสลับกับมองเข้าไปในร้านด้วยสีหน้าที่นิ่งมาก ไม่ยิ้มเลย ก่อนที่เค้าจะกระซิบบอกเซฮุนว่าอะไรซักอย่าง ส่วนฉันมองไปที่เซฮุนอีกครั้งนึง ก้อพบว่าเซฮุนกระพริบตาแบบมัดใจนูนาให้ฉัน
“ เอ่อ วะ หวัดดีโอเซฮุน “ ฉันเป็นคนเดินเข้าไปทักทาย สองคนนี้ไม่ได้ปลอมตัวมางั้นหร่อ
“ ได้เจอกันซักทีนะฮะนูนา......... แต่อาจจะช้าไปบ้าง “ เซฮุนเดินเข้ามาจับมือฉันขึ้นมา แต่สายตาฉันตอนนี้กำลังมองชานยอล
“ อะแฮ่มม เยอะไปล่ะแกร์ ! ปล่อย ! “ ชานยอลไม่มองหน้าฉัน ? แต่กลับเดินมาดึงมือฉันออกจากมือเซฮุน แต่ อะ เอ่อ มือฉันยังถูกชานยอลจับอยู่นะ
“ แล้วฮยองล่ะ ! หึงอ่ะเด่ะ จับมือนูนาแน่นเชียะ “
“ เออ แล้วไง ! ของใครใครก้อหวง แกก้อเลิกมองยัยนี่ได้แล้ว “ แทนที่ชานยอลจะปฏิเสธแล้วปล่อยมือฉัน เค้ากลับพูดออกมาอย่างไม่อายแถมยังจับมือฉันซะแนบแน่นเชียะ
“ โว้ว นูนา.....รู้ไหม นูนเป็นคนแรกนะที่ฮยองกล้าจู่โจมเร็วขนาดนี้ นูนาโชคดีมากนะที่ได้เป็นผู้หญิงของชานยอล “
“ > < “ ฉันเขิน ไอ้ที่เขินไม่ใช่เพราะเซฮุนพูดถึงชานยอลหรอกนะ ที่ฉันเขินคือการได้มองหน้าเซฮุนน่ะสิ ได้เจอหน้าไอดอลในดวงใจมันฟินขนาดไหน
“ เทอก้อเหมือนกัน จะเขินให้มันอีกนานไหม ทีกับฉันไม่เขิน เอาแต่สะบัด แล้วนี่จะยังมาแอบยูอันฮยองอีก ไม่เข้าไปหาเลยล่ะ !” ชานยอลหันมาเอาเรื่องฉันซะงั้นอ่ะ T^T
“ เฮ้ย ใจเย็นๆดิ ใส่อารมณ์กับผู้หญิง เด๋วเทอก้อเลิกรักฮยองหรอก ได้ข่าวว่าเสน่ห์แรงด้วยไม่ใช่หร่อ ทั้งพี่ชายและน้องชาย ! “ เซฮุนรู้ได้ไง หรือว่า -_
ฉันหันไปเหล่ชานยอล !!
“ ก้อคนมันหลุดปากพูดน่ะอันนา “
“ ถ้านายชอบฉันจริง ก้อควรรู้ไว้อย่างนะชานยอล ฉันไม่ชอบให้ใครเอาเรื่องของฉันไปเล่าให้ใครฟัง นอกซะจากคนๆนั้นจะสืบเอาเอง ไม่ใช่นายไปบอกอย่างนั้น “
“ ฉันขอโทษๆๆๆๆๆ “ เซฮุนเห็นถึงกับขำที่เห็นชานยอลยอมง้อขนาดนี้ ไม่ใช่แค่เซฮุน ฉันเองก้อขำ ไม่น่าเชื่อ อะเมซิ่งงงง
“ “ ฉันยิ้มให้ชานยอล
“ ผมว่าเราไปหาที่นั่งคุยกันดีไหมฮะ “ เซฮุนบอกเมื่อเห็นแฟนๆเริ่มเดินถือกล้องหรือมือถือเข้ามาถ่ายเราสามคน
ตู๊ดดดดดด
ทันใดนั้นเสียงข้อความในมือถือฉันดัง ทำให้ฉันหยิบขึ้นมาดู ปรากฏว่า ปังปอนด์เพื่อนฉันส่งข้อความมาว่า ‘ อันนา ! แกรีบมาดูน้องแกด่วนเลย วินเนอร์ไข้ขึ้นสูงมาก เพ้อหาแกลูกเดียวเลย ‘
วินเนอร์ป่วย ! ทำไมมันต้องมาเป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันได้เจอเซฮุนด้วยเนี่ย อดคุยกันเลยง่า
“ เอ่อ พวกนาย ฉันคงไปด้วยไมได้แล้ว พอดี.....น้องฉันไม่สบาย “
“ น้องหรือแฟนฮะ อั้กกกกก “ เพราเซฮุนพูดออกมาไม่เข้าหูชานยอลทำให้ชานยอลซัดเข้าให้ที่หลัง ใจร้าย ทำร้ายมายเมนของฉันได้ไง ไอ้โยดา !!!!
“ น้องชายจริงๆ......ชานยอลฉันขอโทษนะ เด่วกลับบ้านรูมเมท เดี๋ยวฉันทำอาหารไทยให้กิน “ ฉันว่า ฉันทำไม่เป็นหรอก แต่ฉันมีอาหารไทยสำเร็จรูปเต็มตู้เย็นเลย
“ น้องเทอป่วย ก้อให้มันไปหาหมอดิ หรือเรียกหมอมาก้อได้ ทำเป็นเรื่องใหญ่ ถึงกับต้องให้เทอไปดูแลด้วยหรือไง “ ชานยอลดึงแขนฉันไว้
“ ไม่ได้ ! นั่นน้องฉัน ถึงยังไงนั่นก้อน้องฉัน ฉันเป็นห่วงน้องฉันพักชานยอล ! เซฮุนหวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะ ^^ “ ฉันบอกลาสองคนเสร็จสรรพ โดยไม่หันมามองชานยอลและเซฮุนอีกเลย
เมื่อเช้าฉันไปหาวินเนอร์ที่คอนโด ก้อไม่เห็นมีท่าทีว่าจะป่วยเลยนี่นา เก็บอาการไว้งั้นหร่อ
คอนโด+
ทันทีที่ฉันกลับมาคอนโดอีกครั้ง ฉันก้อรีบปรี่เข้าไปหาวินเนอร์ที่ห้อง
“ ทำไมแกไม่บอกว่าน้องฉันป่วย ตั้งแต่เมื่อเช้าไอ้ปอนด์ “
“ ฉันก้อเหมือนแกนั่นแหล่ะ.... เมื่อเช้าก่อนฉันกลับ จะเข้ามาดูน้องแก กลับเห็นนอนแกนอนหอบบนเตียง ตัวร้อนจี๋เลย ! “
“ ........ วินเนอร์ ! เป็นยังไงบ้าง “ ฉันรีบเข้าไปดุวินเนอร์ที่นอนห่มผ้า พอฉันเข้าไปจับกลับพบว่าตัววินเนอร์ร้อนจี๋จริงๆ นี่ทนมากี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย วินเนอร์ไม่เคยป่วยหนักขนาดนี้
“ ….แฮ่กกกก จะ เจ๊ ! ผมไม่กลับไทยนะ ผมไม่กลับ ผมอยากอยู่กับเจ๊แค่คนเดียว ผมต้องการเจ๊ ! “ วินเนอร์เพ้อถึงฉันอย่างที่ปอนด์บอกจริงๆด้วย ขนาดเพ้อยังหลับตาเพ้อเลย ละเมอเพราะพิษไข้แท้ๆ
“ โอเคๆๆ ไม่กลับก้อไม่กลับ นายนอนพักซะนะ เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้ “
“ เจ๊ ! คืนนี้เจ๊นอนกับผมที่นี่นะ “ วินเนอร์ดึงมือฉันก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ สายตาที่วินเนอร์มองมาที่ฉันเป็นสายตาที่อ่อนไหว
“ แต่พี่ต้องกลับก่อน 22.00 นะวิน “
“ ผมไม่อยากนอนคนเดียว “ วินเนอร์ว่าก่อนจะขยับมากอดฉัน ราวกับว่าจะกลัวฉันหายไปไหนอีก
“ งั้นฉันกลับก่อนนะ ดูแลน้องแกไปล่ะกัน “ ปังปอนด์ว่าก่อนจะขอตัวกลับ
พอฉันหันกลับมาอีกที วินเนอร์ก้อหลับคามือที่ยังกอดฉันไว้อยู่ ขนาดเป็นปกติก้อติดฉันแจอยู่แล้วนะ แล้วนี่ดันมาป่วยอีก ก้อดันติดฉันมากกว่าเดิม เอาไงดี !
ฉันตัดสินใจส่งข้อความไปหาพี่ยูอัน ฉันไม่สนว่าพี่เค้าจะอ่านหรือไม่
‘ พี่ยูอัน ฉันฝากบอกพีดีด้วยนะว่าฉันไม่เข้าบ้านคืนนี้ วินเนอร์ป่วยหนัก ขอบคุณค่ะ ‘
พอหลังจากฉันส่ง้ขอความไปหาพี่ยุอันเสร็จ ฉันก้อค่อยๆเอี้ยวตัวออกมาเพื่อให้วินเนอร์นอนหลับในท่าที่สบายมากขึ้น แล้วเดินออกจากห้องเพื่อเอาผ้าเช็ดตัวไปเปลี่ยนผืน
คล้อยหลังพี่สาวของเค้าออกไปแล้ว ถึงแม้เค้าจะป่วยหนักแต่เค้าก้อมีสติดีทุกอย่าง มันจะผิดไหม ถ้าเค้าจะรั้งพี่สาวไว้ให้อยู่กับตนมากที่สุด เค้าจึงอาศัยช่วงที่ป่วยเนี่ยแหล่ะที่จะได้อยู่ใกล้พี่สาวเค้าให้มากที่สุด
‘ เจ๊ จะต้องอยู่กับผมตลอดไป ‘
แล้วเค้าก้อหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลียจากพิษไข้
ด้านอันนา ที่ตอนนี้กำลังง่วนกับการเปลี่ยนผ้าเช็ดตัวให้เป็นผืนใหม่เพื่อที่จะกลับไปเช็ดตัวให้วินเนอร์ อันนาโตมาด้วยกันวินเนอร์มาตั้งแต่เด็ก ไม่ได้รู้ถึงควาเมปลี่ยนไปของวินเนอร์เลยแต่น้อย นี่ฉันเป็นพี่สาวประสาอะไร ถึงไม่รู้น้องชายที่โตมาด้วยกันคนนี้ คิดไม่ซื่อตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่สินะที่เรียกว่าโง่เซ่อครบสูตร แล้วไหนจะมีพี่ยูอันอีก
ด้วยความห่างของอายุฉันกับวินเนอร์ มันทำให้เราสนิทกันเหมือนเพื่อนมากกว่าที่จะเคารพเรียกว่าพี่ เราห่างกัน 5 ปี ฉันเคยขอร้องและบอกให้มันเรียกฉันว่าพี่บ้าง แต่มันไม่เคยเรียก มันชอบท่ะจเรียกฉันว่าเจ๊มากกว่า ซึ่งฉันก้อไม่ค่อยชอบนักหรอกนะ แต่พอนานเข้าฉันกลับชอบ และก้อเป็นวินเนอร์คนเดียวที่เรียกฉันว่าเจ๊
ในเมื่อวินเนอร์ป่วยอย่างนี้ ฉันควรทำยังไงดีล่ะ
ในห้อง
ฉันค่อเยปิดประตูห้องให้เบาที่สุด เพราะกลัววินเนอร์จะสะดุ้งตื่นขึ้นมา ฉันค่อยๆวางถังที่ยกมาไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งให้เบาที่สุด ก่อนจะค่อยๆบิดผ้าและเดินมาเช็ดตัวให้วินเนอร์ ตอนเด็กๆฉันก้อทำแบบนี้ ฉันเป็นคนคอยดูแลเค้า แต่ตั้งแต่วินเนอร์ก้าวเข้าสู่วัยุร่น ฉันก้อไม่ค่อยทำให้แล้ว และนี่ก้อเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ไม่รู้หมอนี่จะจำมือจำการลงน้ำหนักมือของฉันได้อยู่ไหมเนี่ย
ในขณะที๋ฉันเช็ดมือไปด้วย ฉันก้อค่อยๆลอบมองใบหน้าของน้องชายตัวดี อยู่เงียบๆไม่พยศแบบเมื่อเช้าก้อดีเหมือนกันนะ ฉันรู้สึกไม่คุ้นกับแกเลยจริงๆ กลับมาเป็นน้องชายที่กวนประสาทของฉันคนเดิมดีกว่านะวินเนอร์ นายเป็นคนที่จริงจังแบบนี้ฉันไม่ชอบเอาซะเลย ไม่ชอบมากๆด้วย
“ ฉันไม่ชอบที่นายเป็นแบบนี้นะวินเนอร์ “ ฉันว่าพลางบ่นใส่วินเนอร์ หารู้ไม่ว่าเจ้าตัวไม่ได้หลับเลยซักนิด เจ้าตัวรู้ตั้งแต่พี่สาวเค้าขึ้นมานั่งบนเตียงแล้ว
“ ไม่ชอบผม แต่ผมชอบเจ๊นะ “ วินเนอร์พูดพร้อมๆกับลืมตาขึ้นมามองหน้าฉัน
“ ใครให้นายลืมตาขึ้นมา หลับตาไปซะ ! “ ฉันว่าก่อนจะเอามือปิดตาให้มันหลับ
“ ก้อผมกลัวว่าตื่นมาแล้วไม่เจอเจ๊นี่ ผมอยากเห็นหน้า “ เป็นอีกครั้งที่วินเนอร์มีท่าทีที่จริงจัง บอกแล้วไงฉันไม่ชินกับนิสัยมันตอนนี้เลย ให้ตายเถอะ อันนาเอ๊ยยยยย
“ นอนซะ ฉันไม่ไปไหนหรอกน่า “ ฉันว่าพลางปิดตาหมอนี่อีกครั้งหลังจากมันลืมตามาอีก
“ จริงๆนะ ^^ “
“ วินเนอร์ !!!! “
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์ฉันที่ดังออกมาจากกระเป๋าที่ฉันวางไว้ตรงห้องนั่งเล่น วินเนอร์ก้อเหมือนจะได้ยิน หมอนี่เลยรั้งมือฉันไว้ไม่ให้เดินออกไปรับ
“ อย่าทำแบบนี้วิน ! “
“ เจ๊อยู่กับผม ก้อไม่ต้องรับสายใครทั้งนั้น “ ไม่รู้วินเนอรืไปเอาแรงมาจากไหน กระชากฉันนั่งลงจนฉันเซลงไปโดนวินเนอร์
“ อย่าทำแบบนี้วิน ! ปล่อย ! “
“ ผมไม่ปล่อย “
“ ขอโทษนะ ! “ ฉันว่าพลางผลักวินเนอร์ ก่อนจะเดินออกไปหยิบโทรศัพท์ แต่ก้อไม่สายได้ยินเสียงวินเนอร์สบถออกมา ‘ โธ่เว๊ย ‘
ฉันรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าให้เร็วที่สุด และก้อเป็นชานยอลที่โทรมานั่นเอง ตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเย็น จะโทรมาทำไมยังไม่ถึงเวลาที่ฉันต้องบ้านนี่นา
“ อันนา เทอรีบกลับเข้าบ้านเดี๋ยวนี้เลย !! เกิดเรื่องแล้ว “ เสียงชานยอลดูลนลานอย่างเห็นได้ชัด
“ เดี๋ยวๆนะชานยอล ใจเย็นๆเกิดอะไรขึ้น ทำไมมันมีเรื่องเนี่ย “
“ ยูอันของเทอ ถอนตัวออกจากบ้าน ! ขอลาออกจากการเป็นสมาชิกรูมเมท เทอรีบกลับมาเลย ! “ ฉันเกือบทำมือถือตกพื้น นี่พี่ยูอันถึงขั้นลาออก พี่รังเกียจที่จะอยู่ร่วมบ้านกับฉันขนาดนี้เชียวหรือ คิมยูอัน !
“…………… “ ฉันกำมือถือแน่น แน่นจนละเอียด จากความโกรธกลายเป็นความน้อยใจ
“ อันนา ! เทอยังอยู่ในสายหรือป่าว อันนา “ เสียงชานยอลยังคงแล่นอยู่ในประสาทฉัน
“ อะ อ้อ เดี๋ยวฉันจะรีบ “ ฉันบอกก่อนจะกดวางสาย
เพราะมีเรื่องพี่ยูอันเข้ามาอีกเรื่อง จึงทำให้ฉันรีบแล่นออกมาจากห้อง โดยไม่สนวินเนอร์อีกเลย และฉันก้อลืมเรื่องที่วินเนอร์ไม่สบายไปเช่นกัน
พี่ยูอัน พี่จะตัดขาดฉันออกจากชีวิตจริงๆใช่ไหม ได้ ! แต่ก่อนที่พี่จะออกจากบ้านไป ฉันขอตบหน้าคนไม่มีเหตุผลซักฉาดหน่อยเหอะ นี่เห็นแก่ที่พี่รู้สึกดีๆกับฉัน ฉันจะพยายามคุยให้ดีที่สุดนะ อยากออกมากใช่ไหม !! พี่ไม่มีเหตุผลเลยให้ตายเถอะ คิมยูอัน อายุ ความรู้ การศึกษาไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่ไหม มัวแต่โกรธ หึง ไม่รู้สาเหตุ
คิมยูอัน ! พี่คิดอะไรอยู่กันแน่ ทำไมแสดงตัวออกมาช้าอย่างนี้ ช้าไป ! พี่มาแสดงตัวในวันที่ฉันมีเค้าในหัวใจจนหมดแล้ว พี่ทำให้ฉันกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว กลายเป็นคนไม่ดีในสายตาคนอื่น
ณ.บ้านรูมเมท
และก่อนที่หญิงสาวสมาชิกคนสุดท้ายของบ้านจะกลับมา ชานยอลขออาสาเป็นคนเข้าไปเคลียรืกับยูอันเอง ทีก่ำลังเก็บของในห้อง
ยูอันตัดสินใจขอลาออกจากการเป็นสมาชิกรูมเมท โดยให้เหตุผลว่าจะกลับไปเรียนต่อที่เมืองไทย คิดว่าจะจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินเร็วไปไหม
“ ฮยอง ! ลาออกทำไม “ ผมนั่งลงบนเตียงของอันนา
“ ฉันขอเชิญแกออกไปจากเตียงอันนาเดี๋ยวนี้ ! “ ยูอันฮยองลกขึ้นมากระชากผมให้ลงไปจากเตียงของอันนา
“ อันนา คือแฟนของผม ! “ ผมไม่รู้สึกกลัวฮยองเลย ออกจะสู้เลยด้วยซ้ำ
“ กล้าพูดออกมาได้นะ แกไม่ใชหร่อที่มาแย่งรูมเมทของฉันไป “
“ ฮยองเองแหล่ะที่ผลักไสเทอมาหาผม ไม่ใชหร่อฮะ “
“ ……… แกไม่รู้อะไรอย่าพูดเลยดีกว่า “
“ ผมรู้ดี เทอมาบอกผมทุกอย่าง “
“ แกเป็นใคร ถึงมาแย่งความรักของอันนาไปจากฉัน ก่อนที่จะเจอแก อันนาเห็นความสำคัญฉันเป็นอันดับแรก แต่แกก้อมาแย่งไป “
“ งั้นฮยองก้อต้องแก้ตัวเอง เพราะเจ้าตัวมาโน่นแล้ว “ ผมเอี้ยวตัวไปมอง เมื่อเห็นอันนายืนกำหมัดแน่นอยู่หน้าห้อง
END
“ งั้นฮยองก้อต้องแก้ตัวเอง เพราะเจ้าตัวมาโน่นแล้ว “ ฉันวิ่งเข้ามาทันในสิ่งที่ชานยอลพูดพอดี พี่ยูอันตกใจมากที่เห็นฉัน พี่ยุอันปล่อยมือตัวเองออกจากเสื้อชานยอลทันที
“ ชานยอล นายออกไปก่อน “ ฉันหันไปบอกชานยอล โดยไม่เลิกมองหน้าพี่ยูอัน
“ อันนา ! “ ชานยอลมองหน้าฉัน แต่พี่ยุอันดูเหมือนจะมองหน้าชานยอลเป็นเชิงบอกว่าให้ออกไป
“ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย นายควรออกไป ! “
สุดท้ายฉันก้อยังยืนยันที่จะให้ชานยอลออกไป เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของฉันกับพี่ยูอัน ชานยอลไม่รู้จะทำไงได้แต่เดินออกมาจากห้อง แต่ก้อไม่วายหันมามองด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจ เรื่องนี้ฉันก้อไม่เข้าใจเหมือนกัน
ปึงงงงงงงงงงงงง
ฉันตัดสินใจล้อคประตูห้องแน่นหนา เกรงว่าใครจะเปิดประตูเข้ามาอีก ฉันต้องให้มันจบวันนี้เหมือนกัน แตกหักก้อแตกหักไปเลย
“ คิดจะออกจากรายการนี้ ไม่ง่ายไปหน่อยหร่อคะคิมยูอัน คนที่ฉันรู้จักหายไปไหน “ ฉันเดินเข้าไปจ้องหน้าพี่ยูอันอย่างไม่เข้าใจ
“ เทอมีชานยอลแล้ว พี่คงไม่ต้องอยู่ต่อไปแล้วมั้ง “ พี่ยูอันก้มลงเก็บสัมภาระลงกระเป๋าต่อไป
“ ฉันอบกพี่แล้วไง ว่ามันยังเหมือนเดิม “
“ แต่พี่ไมเหมือนเดิมเข้าใจไหมอันนา พี่รักเธอ !!! “ การกระทำอะไรรวดเร็วของพี่ยูอันทำให้ฉันตกใจจนเซ เพราะจู่ๆพี่ยูอันลุกขึ้นมาสวมกอดฉัน
การกระทำของพี่ยูอันดูคล้ายกับชานยอลตอนแรกมาก ฉันตกใจจริงๆ ถ้าพี่เค้ากอดฉันอย่างเดียวไม่เท่าไหร่หรอก แต่นี่พี่เค้ากอดฉันและพาร่างฉันถอยหลังจนเราสองคนล้มลงไปที่เตียงนอนของฉัน ตอนนี้พี่ยูอันทับลงบนตัวฉัน พี่ยูอันไล่มือและสายตามาที่เส้นผมฉันและไล่ลงมาเรื่อยๆ อะ เอ๊ะ !! นี่ใครเป็นพระเอกกันแน่
“ ก่อนที่พี่จะไป ! ขอให้พี่ได้มองหน้าและจำหน้าเทอได้ไหมอันนา “
“ พี่ยูอั......... Oo !!! “ ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดชื่อแบบเต็มคำ คำที่เหลือของฉันกลับถูกพี่ยูอันปิดปากด้วยปากของพี่เค้าเอง ฉันไม่คุ้นเลยกับการโดนพี่ยูอันจูบแบบหนักหน่วงแบบนี้
พี่ยูอันสอดอะไรบางอย่างเข้ามาในปากของฉัน มือของพี่ยูอันเริ่มประคองใบหน้าทั้งสองข้างของฉัน
“ อะ อื้อออ “ ฉันพยายามรั้งหน้าอกพี่ยูอันเอาไว้ เป็นเชิงให้พี่เค้าหยุดแกล้งฉันซะ
“ พี่บอกแล้วไงอันนา “ พี่ยูอันถอนจูบแค่หนึ่งวิเท่านั้น ก่อนจะเริ่มจูบฉันอีกครั้ง
พี่ยูอันจุบฉันราวกับว่าจะชิมริมฝีปากของฉันเป็นครั้งสุดท้าย ไม่ว่าพี่จะจูบฉันกี่ครั้ง ฉันก้อไม่รู้สึกชอบเลยซักนิด ไม่ชอบเลยจริงๆ ไม่ชอบท่าทีของพี่ยุอันแบบนี้เลยจริงๆ
ไม่ได้ ! ฉันะจปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไม่ได้ ในที่สุดฉันก้อตัดสินใจผลักพี่ยูอันออกไปอย่างแรง จนพี่ยุอันตกเตียง
“ พี่ยุอัน ! “
“ ฮึๆ สุดท้ายเทอก้อ.... “ พี่ยูอันนั่งบนพื้นพร้อมกับก้มหน้า
“ อย่าเป็นแบบนี้เลยพี่ ฉันไม่ชอบที่พี่เป็นแบบนี้ “
“ ถ้างั้นเทอก้อปล่อยพี่ไป อย่ารั้งพี่ไว้ ให้เวลาพี่ได้ลืมเทอ เจอกันก้ออย่าทัก รอจนกว่าพี่พร้อมจะทักเทอเอง “ พี่ยูอันบอกก่อนจะลูบหัวฉัน สุดท้ายพี่ก้อยังคงอ่อนโยนกับฉันเสมอ
“ ฮืออออ ฉันขอโทษที่เอาเรื่องปวดหัวมาให้พี่ตลอดเลย และครั้งนี้ฉันกลับทำร้ายคนที่อยู่ข้างๆฉัน “
“ อย่าร้องไห้อีกอันนา สัญญากับพี่สิว่าเทอต้องอยู่ให้ได้ “
“ พี่จะไปไหน บอกฉันได้ไหม “
“เจอกันก้ออย่าทัก รอจนกว่าพี่พร้อมจะทักเทอเอง จำคำพูดพี่ไว้นะ ! “ พี่ยูอันบอกฉันก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นและหยิบกระเป๋า
ฉันไม่เดินตามพี่เค้าออกไป ฉันต้องการอยู่คนเดียว ไปแล้ว ! พี่ชายที่ใจดี ที่อบอุ่น ที่อ่อนโยนและเอ็นดูฉันไม่มีอีกแล้ว ฉันทำร้ายพี่เค้าเอง ฉันมันไม่น่าให้อภัย
ความคิดเห็น