ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : #6
สองขาของลัดาก้าววิ่งหนีทันทีโดยไม่ต้องอยู่รอคิดอะไรอีกแล้ว และเมื่อหันกลับหลังไปดู เห็นนายกองพลวิ่งตามมาติด ๆ
“ดา.... หยุดก่อน ผมอธิบายคุณได้นะ...” เขาตะโกนไล่หลัง วิ่งตามเธอไป
ลัดาวิ่งเข้าไปในงานอย่างเร็ว ผู้คนในงานพากันมองมาที่เธออย่างตกตื่น ด้วยท่าทางของเธอ และการแต่งกายของเธอ แต่เมื่อรู้ว่าเธอเป็นนักข่าวก็ไม่มีใครสนใจ... ลัดากวาดสายตามองหาพี่หนัง แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ เพราะผู้คนในงานเยอะเหลือเกิน
ขณะที่สายตาของเธอกำลังมองหาอยู่นั้น ... เสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นข้าง ๆ หู
“หวัดดีครับ คุณลัดา” ลัดาสะดุ้งเฮือก แล้วหันมามอง “คุณจะหนีผมไปไหน”
.....กองพล! นั่นเอง..... เธอผงะออกจะหนี แต่ไม่ทัน เขาคว้าแขนเธอไว้
“ปล่อยนะ ไม่งั้นฉันร้องเรียกคนมาช่วยจริง ๆ ด้วย”
“ผมอธิบายคุณได้นะ เมื่อกี้ที่คุณเห็นนะ ....”
“ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของคุณ ฉันเห็นกับตาคุณยังจะมาแก้ตัวอะไรอีก... ปล่อยฉันนะ.....”
เธอพยายามสะบัดสลัดข้อมือแต่ไม่หลุด พอดีสายตามองไปเห็นพี่หนังกำลังเดินมาทางนี้ จึงร้องเรียก....
“พี่หนัง....” คนถูกเรียกชื่อเดินเข้ามาพร้อม ๆ กับรวิน ก่อนที่กองพลจะยอมปล่อยเธอ
“ทำไมมาช้าล่ะ ไหนบอกว่าจะมาก่อนพี่ไงล่ะ แล้วดูสิ ไปทำอะไรมา เนื้อตัวเปียกโชกเชียว ข้างนอกฝนตกเหรอ?” พี่หนังถามเมื่อเห็นสภาพเธอ
“ปละ เปล่า ... ดา ดา” เธอพูดตะกุกตะกัก หันไปมองนายกองพล แต่ไม่พบแล้ว
“มีอะไรก็พูดมาสิ” พี่หนังซัก
“ดาเห็นนายกองพลฆ่าคนตาย” น้ำเสียงเธอสั่น ๆ ด้วยความกลัว
“อะไรดา เอาอะไรมาพูด” หนังส่ายหัวไม่เชื่อกับคำพูดที่ได้ยิน
“จริง ๆ นะคะพี่หนัง ดาเห็นกับตาจริง ๆ จริง ๆ นะพี่หนัง”
รวินยืนฟังอย่างสนอกสนใจในสิ่งที่เธอพูด
“ไหนล่ะหลักฐาน”
“ไม่มีคะ ดาตกใจลืมถ่ายรูปไว้”
“เอ้า...แล้วอย่างนี้พี่จะเชื่อดาได้ไงล่ะ เอาอย่างนี้ ดาพาพี่ไปดูหน่อย... ไหนดาเห็นตรงไหน”
หนัง ลัดา และรวิน เดินออกมาที่ลานจอดรถชั้นที่เกิดเหตุ โดยมีลัดาเดินนำหน้ามา เธอพยายามที่จะสอดส่ายสายตา เพื่อที่จะหาศพของชายคนนั้น แต่เธอก็ไม่เห็น ทุกอย่างในบริเวณนั้นว่างเปล่า มีเพียงแต่ความมืดเท่านั้น ...ไม่มีศพ ...ไม่มีแม้กระทั่งรอยเลือด....
“ไหนล่ะดา - ไม่เห็นมีใครเลย” พี่หนังเอ่ยขึ้นเมื่อไม่เห็นอะไร
“ไม่นะค่ะ ดาเห็นจริง ๆ นะค่ะ เค้านอนตายอยู่ตรงนี้” เธอยืนยัน
“พี่ว่าดาทำงานมากไปเลยเครียด หรือไม่ก็ดูหนังมากไปจนเก็บมาคิดอะไร เอาอย่างนี้ล่ะกัน วันนี้ดากลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนดีกว่า จะได้รู้สึกดีบ้าง”
“พี่หนังไม่เชื่อดา” เธอคร่ำครวญ
“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่เชื่อ แต่ดาก็เห็น ว่ามันไม่มีหลักฐานอะไรเลยนี่ ....นะ ทำตามที่พี่บอก กลับไปพักซะ ส่วนงานทางนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง มาเอากล้องมาให้พี่” หนังเดินมาส่งเธอที่รถของเธอ “ขับไหวไหม?”
เธอพยักหน้าตอบก่อนปิดประตู หมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถออกไป
“เฮ้ย.... ไอ้หนังขอยืมกุญแจรถหน่อยสิวะ”
“แกจะเอาไปทำไม”
“ข้าจะตามดาไป เป็นห่วงว่ะ” รวินยอมรับตรง ๆ
“เออ....” หนังส่งกุญแจรถให้ “ว่าแต่ แกรู้จักบ้านยายดาเหรอ?”
“........” รวินส่ายหัว “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ตามทัน ไปล่ะ แล้วเจอกันที่บ้าน” แล้วรวินก็รีบวิ่งไปที่รถ บึ่งรถออกจากโรงแรมไปอีกคัน
“ท่าทางไอ้วินมันจะเอาจริงว่ะ”
หนังยืนพูดอยู่คนเดียว ขณะที่กองพลนั่งมองอยู่ในรถของตนที่แอบซุ่มจอดอยู่ในมุมมืด ท่ามกลางบรรยากาศภายในรถที่เย็นฉ่ำ หากแต่ภายในจิตใจของเขานั้นร้อนรุ่มทุกขณะ
“ ลัดา เธอไม่มีทางหนีเงื้อมมือของฉันไปได้หรอก”
“ตกลงเอาไง...ลูกพี่” ไอ้ดำกับไอ้เล็กเรียกกองพล....ว่าลูกพี่
“ไม่ยาก คนตายคือคนที่พูดไม่ได้”
กองพลเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมกว่าทุกครั้ง ก่อนที่ไอ้ดำกับไอ้เล็กจะขับรถอีกคันตามไป
----------------------------
รวินเหยียบคันเร่งเต็มเท้าเพื่อหวังจะไล่ให้ทันลัดา ในที่สุดก็เห็นหลังรถไว ๆ อยู่ตรงหน้า ลัดาขับรถกลับบ้านโดยไม่ได้สนใจว่าจะมีคนติดตามหรือสะกดรอยมาด้วยหรือเปล่า.... เธอยอมรับจริง ๆ ว่าตอนนี้สติสตางค์ของเธอหล่นหายกระเจิงไปหมดแล้ว....
เพราะถ้าคิดว่าว่า.... มีคนสะกดรอยตามเธอมาล่ะก็ เธอคงจะไม่มีกะจิตกะใจที่จะขับรถได้หรอก แต่ในระหว่างขับรถเธอก็อดคิดไม่ได้ว่า ท่าทางที่ดูดีของนายกองพล แท้ที่จริงแล้วเป็นแค่เปือกนอกเท่านั้น แต่ลึก ๆ แล้วเขาซ่อนความร้ายกาจไว้ในตัวชนิดที่เรียกว่าจับไม่ได้ไล่ไม่ทันเชียว
ลัดารู้จักนายกองพลคนนี้ดี ว่าเขาคงไม่ปล่อยให้เธอลอยนวลอยู่แน่ ๆ เขาต้องส่งคนออกตามล่าเธอ ตามฆ่าปิดปากเธอแน่นอน ฉะนั้นเธอจะอยู่กรุงเทพฯ ไม่ได้แล้ว เธอจะต้องรีบหนีไปให้ไกลที่สุด ใครจะว่าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ.... แต่เธอก็กลับไปตั้งหลักก่อนเถอะ.... เธอนึกถึงเพื่อนรักเมื่อครั้งเรียนหนังสือมาด้วยกัน - ใช่แล้ว....บัวแก้ว.... ตอนนี้ฉันมีเพียงเธอเท่าจริง ๆ
----------------------------
รถของไอ้ดำและไอ้เล็กขับตามรวินและลัดามาติด ๆ และช่วงจังหวะนั้นเอง ที่รถของลัดาและรวินแล่นผ่านสี่แยกไฟแดงไปได้ด้วยไฟเขียน แต่รถของไอ้ดำและไอ้เล็กกลับต้องแล่นฝ่าไฟแดงไปอย่างรีบเร่ง โดยมีมอเตอร์ไซด์ตำรวจแล่นตามมาติด ๆ ทำให้ไอ้ดำกับไอ้เล็กเสียเวลาพูดคุยอยู่กับตำรวจอยู่นานสองนาน
“เพราะมึงคนเดียวไอ้ดำ ดูสิพวกมันไปถึงไหนกันแล้ว” ไอ้เล็กบ่นออกมาอย่างเสียอารมณ์
----------------------------
เมื่อรถของลัดาขับมาจอดนิ่งอยู่หน้าบ้าน เธอก็รีบเข้าไป รีบไปเก็บข้าวของยัดลงใส่กระเป๋าเท่าที่จำเป็น ขณะที่รวินรีบลงจากรถ ตามมาดู
.....ประตูรั้วเปิดอ้าไว้.... เขารีบวิ่งเข้าไปข้างในทันที
รวินเปิดประตูบ้านออก .....มัน ไม่ได้ล็อก! .... ลัดาคงรีบเกินกว่าที่จะกดล็อกประตูบ้าน
ขณะที่ลัดากำลังจะปิดประตูห้องนอน ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนกำลังขึ้นมาข้างบน เธอเดินเข้ามาในห้อง ถอยยืนจนชิดผนัง เธอชำเลืองไปที่ไม้เทนนิสที่วางนิ่งอยู่มุมห้องก่อนจะคว้ามันมาไว้ในมือ
เสียงลูกบิดประตู ....กุกกัก ๆ ๆๆ....
“เข้ามาสิ เจอดีแน่” เธอพูดออกมาเบา ๆ พร้อมกำไม้เทนนิสในมือแน่น....
ทันใดนั้นเมื่อประตูห้องถูกเปิดออก.... เธอก็เหวี่ยงไม้นั้นโครมสุดแรงเกิด เข้าเต็มหน้าคนที่เปิดเข้ามา
ร่างสูงใหญ่นั้นล้มหงายนอนเก๋งอยู่กับพื้น..... ก่อนที่เธอจะร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ
“......คุณรวิน......”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น