ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    คืนหนาวดอกรักบาน

    ลำดับตอนที่ #6 : #6

    • อัปเดตล่าสุด 21 มิ.ย. 54


    สองขาของลัดาก้าววิ่งหนีทันทีโดยไม่ต้องอยู่รอคิดอะไรอีกแล้ว และเมื่อหันกลับหลังไปดู เห็นนายกองพลวิ่งตามมาติด ๆ
    “ดา.... หยุดก่อน ผมอธิบายคุณได้นะ...” เขาตะโกนไล่หลัง วิ่งตามเธอไป
    ลัดาวิ่งเข้าไปในงานอย่างเร็ว ผู้คนในงานพากันมองมาที่เธออย่างตกตื่น ด้วยท่าทางของเธอ และการแต่งกายของเธอ แต่เมื่อรู้ว่าเธอเป็นนักข่าวก็ไม่มีใครสนใจ... ลัดากวาดสายตามองหาพี่หนัง แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ เพราะผู้คนในงานเยอะเหลือเกิน
     
    ขณะที่สายตาของเธอกำลังมองหาอยู่นั้น ... เสียงใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นข้าง ๆ หู
    “หวัดดีครับ – คุณลัดา” ลัดาสะดุ้งเฮือก แล้วหันมามอง “คุณจะหนีผมไปไหน”
    .....กองพล! นั่นเอง..... เธอผงะออกจะหนี แต่ไม่ทัน – เขาคว้าแขนเธอไว้
    “ปล่อยนะ – ไม่งั้นฉันร้องเรียกคนมาช่วยจริง ๆ ด้วย”
    “ผมอธิบายคุณได้นะ – เมื่อกี้ที่คุณเห็นนะ ....”
    “ฉันไม่อยากฟังคำแก้ตัวของคุณ ฉันเห็นกับตาคุณยังจะมาแก้ตัวอะไรอีก... ปล่อยฉันนะ.....”
    เธอพยายามสะบัดสลัดข้อมือแต่ไม่หลุด พอดีสายตามองไปเห็นพี่หนังกำลังเดินมาทางนี้ จึงร้องเรียก....
    “พี่หนัง....” คนถูกเรียกชื่อเดินเข้ามาพร้อม ๆ กับรวิน ก่อนที่กองพลจะยอมปล่อยเธอ
    “ทำไมมาช้าล่ะ ไหนบอกว่าจะมาก่อนพี่ไงล่ะ แล้วดูสิ – ไปทำอะไรมา เนื้อตัวเปียกโชกเชียว ข้างนอกฝนตกเหรอ?” พี่หนังถามเมื่อเห็นสภาพเธอ
    “ปละ – เปล่า ... ดา – ดา” เธอพูดตะกุกตะกัก หันไปมองนายกองพล แต่ไม่พบแล้ว
    “มีอะไรก็พูดมาสิ” พี่หนังซัก
    “ดาเห็นนายกองพลฆ่าคนตาย” น้ำเสียงเธอสั่น ๆ ด้วยความกลัว
    “อะไรดา – เอาอะไรมาพูด” หนังส่ายหัวไม่เชื่อกับคำพูดที่ได้ยิน
    “จริง ๆ นะคะพี่หนัง ดาเห็นกับตาจริง ๆ จริง ๆ นะพี่หนัง”
    รวินยืนฟังอย่างสนอกสนใจในสิ่งที่เธอพูด
    “ไหนล่ะหลักฐาน”
    “ไม่มีคะ – ดาตกใจลืมถ่ายรูปไว้”
    “เอ้า...แล้วอย่างนี้พี่จะเชื่อดาได้ไงล่ะ – เอาอย่างนี้ ดาพาพี่ไปดูหน่อย... ไหนดาเห็นตรงไหน”
     
    หนัง ลัดา และรวิน เดินออกมาที่ลานจอดรถชั้นที่เกิดเหตุ โดยมีลัดาเดินนำหน้ามา เธอพยายามที่จะสอดส่ายสายตา เพื่อที่จะหาศพของชายคนนั้น แต่เธอก็ไม่เห็น ทุกอย่างในบริเวณนั้นว่างเปล่า มีเพียงแต่ความมืดเท่านั้น ...ไม่มีศพ ...ไม่มีแม้กระทั่งรอยเลือด....
     
    “ไหนล่ะดา - ไม่เห็นมีใครเลย” พี่หนังเอ่ยขึ้นเมื่อไม่เห็นอะไร
    “ไม่นะค่ะ – ดาเห็นจริง ๆ นะค่ะ เค้านอนตายอยู่ตรงนี้” เธอยืนยัน
    “พี่ว่าดาทำงานมากไปเลยเครียด หรือไม่ก็ดูหนังมากไปจนเก็บมาคิดอะไร – เอาอย่างนี้ล่ะกัน วันนี้ดากลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนดีกว่า จะได้รู้สึกดีบ้าง”
    “พี่หนังไม่เชื่อดา” เธอคร่ำครวญ
    “ไม่ใช่ว่าพี่ไม่เชื่อ – แต่ดาก็เห็น ว่ามันไม่มีหลักฐานอะไรเลยนี่ ....นะ ทำตามที่พี่บอก กลับไปพักซะ ส่วนงานทางนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง มาเอากล้องมาให้พี่” หนังเดินมาส่งเธอที่รถของเธอ “ขับไหวไหม?”
    เธอพยักหน้าตอบก่อนปิดประตู หมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถออกไป
    “เฮ้ย.... ไอ้หนังขอยืมกุญแจรถหน่อยสิวะ”
    “แกจะเอาไปทำไม”
    “ข้าจะตามดาไป เป็นห่วงว่ะ” รวินยอมรับตรง ๆ
    “เออ....” หนังส่งกุญแจรถให้ “ว่าแต่ – แกรู้จักบ้านยายดาเหรอ?”
    “........” รวินส่ายหัว  “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็ตามทัน – ไปล่ะ แล้วเจอกันที่บ้าน” แล้วรวินก็รีบวิ่งไปที่รถ บึ่งรถออกจากโรงแรมไปอีกคัน
     
    “ท่าทางไอ้วินมันจะเอาจริงว่ะ”
    หนังยืนพูดอยู่คนเดียว ขณะที่กองพลนั่งมองอยู่ในรถของตนที่แอบซุ่มจอดอยู่ในมุมมืด ท่ามกลางบรรยากาศภายในรถที่เย็นฉ่ำ หากแต่ภายในจิตใจของเขานั้นร้อนรุ่มทุกขณะ –
    “ ลัดา – เธอไม่มีทางหนีเงื้อมมือของฉันไปได้หรอก”
    “ตกลงเอาไง...ลูกพี่” ไอ้ดำกับไอ้เล็กเรียกกองพล....ว่าลูกพี่
    “ไม่ยาก – คนตายคือคนที่พูดไม่ได้”
    กองพลเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมกว่าทุกครั้ง ก่อนที่ไอ้ดำกับไอ้เล็กจะขับรถอีกคันตามไป
    ----------------------------
     
    รวินเหยียบคันเร่งเต็มเท้าเพื่อหวังจะไล่ให้ทันลัดา ในที่สุดก็เห็นหลังรถไว ๆ อยู่ตรงหน้า ลัดาขับรถกลับบ้านโดยไม่ได้สนใจว่าจะมีคนติดตามหรือสะกดรอยมาด้วยหรือเปล่า.... เธอยอมรับจริง ๆ ว่าตอนนี้สติสตางค์ของเธอหล่นหายกระเจิงไปหมดแล้ว....
    เพราะถ้าคิดว่าว่า.... มีคนสะกดรอยตามเธอมาล่ะก็ – เธอคงจะไม่มีกะจิตกะใจที่จะขับรถได้หรอก แต่ในระหว่างขับรถเธอก็อดคิดไม่ได้ว่า – ท่าทางที่ดูดีของนายกองพล แท้ที่จริงแล้วเป็นแค่เปือกนอกเท่านั้น แต่ลึก ๆ แล้วเขาซ่อนความร้ายกาจไว้ในตัวชนิดที่เรียกว่าจับไม่ได้ไล่ไม่ทันเชียว
    ลัดารู้จักนายกองพลคนนี้ดี ว่าเขาคงไม่ปล่อยให้เธอลอยนวลอยู่แน่ ๆ เขาต้องส่งคนออกตามล่าเธอ ตามฆ่าปิดปากเธอแน่นอน ฉะนั้นเธอจะอยู่กรุงเทพฯ ไม่ได้แล้ว เธอจะต้องรีบหนีไปให้ไกลที่สุด ใครจะว่าอย่างนั้นก็ช่างเถอะ.... แต่เธอก็กลับไปตั้งหลักก่อนเถอะ.... เธอนึกถึงเพื่อนรักเมื่อครั้งเรียนหนังสือมาด้วยกัน - ใช่แล้ว....บัวแก้ว.... ตอนนี้ฉันมีเพียงเธอเท่าจริง ๆ
    ----------------------------
     
    รถของไอ้ดำและไอ้เล็กขับตามรวินและลัดามาติด ๆ และช่วงจังหวะนั้นเอง ที่รถของลัดาและรวินแล่นผ่านสี่แยกไฟแดงไปได้ด้วยไฟเขียน แต่รถของไอ้ดำและไอ้เล็กกลับต้องแล่นฝ่าไฟแดงไปอย่างรีบเร่ง โดยมีมอเตอร์ไซด์ตำรวจแล่นตามมาติด ๆ ทำให้ไอ้ดำกับไอ้เล็กเสียเวลาพูดคุยอยู่กับตำรวจอยู่นานสองนาน
     
    “เพราะมึงคนเดียวไอ้ดำ ดูสิพวกมันไปถึงไหนกันแล้ว” ไอ้เล็กบ่นออกมาอย่างเสียอารมณ์
    ----------------------------
     
    เมื่อรถของลัดาขับมาจอดนิ่งอยู่หน้าบ้าน เธอก็รีบเข้าไป รีบไปเก็บข้าวของยัดลงใส่กระเป๋าเท่าที่จำเป็น ขณะที่รวินรีบลงจากรถ ตามมาดู
    .....ประตูรั้วเปิดอ้าไว้.... เขารีบวิ่งเข้าไปข้างในทันที
    รวินเปิดประตูบ้านออก .....มัน – ไม่ได้ล็อก! .... ลัดาคงรีบเกินกว่าที่จะกดล็อกประตูบ้าน
     
    ขณะที่ลัดากำลังจะปิดประตูห้องนอน ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนกำลังขึ้นมาข้างบน เธอเดินเข้ามาในห้อง ถอยยืนจนชิดผนัง  เธอชำเลืองไปที่ไม้เทนนิสที่วางนิ่งอยู่มุมห้องก่อนจะคว้ามันมาไว้ในมือ
    เสียงลูกบิดประตู ....กุกกัก ๆ ๆๆ....
    “เข้ามาสิ – เจอดีแน่” เธอพูดออกมาเบา ๆ พร้อมกำไม้เทนนิสในมือแน่น....
     
    ทันใดนั้นเมื่อประตูห้องถูกเปิดออก.... เธอก็เหวี่ยงไม้นั้นโครมสุดแรงเกิด เข้าเต็มหน้าคนที่เปิดเข้ามา
    ร่างสูงใหญ่นั้นล้มหงายนอนเก๋งอยู่กับพื้น..... ก่อนที่เธอจะร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ
     
    “......คุณรวิน......”
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×