ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : #5
เมื่อหนังกลับมาถึงบ้านในตอนเย็น ก็พบรวินนั่งฟังเพลงอยู่ในห้องรับแขก สีหน้าของรวินพรายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว จนอีกฝ่ายอดขำไม่ได้กับท่าทางของเพื่อนที่เห็น
“อารมณ์ดีอะไรว่ะ หน้าบานเขียว” หนังถามขึ้น
“บานเหรอ.....” รวินตบแก้มตัวเองเบา ๆ
“ก็เออสิวะ.... บานเป็นจานเรดาร์เลยล่ะ” หนังนั่งลงตรงหน้า “ไงวะวันนี้เป็นไงมั้ง แกจะไม่เล่าอะไรให้ข้าฟังบ้างเหรอ”
“เล่าเรื่องอะไร” รวินเลิกคิ้วถาม
“ก็เรื่องยายดาไง”
“ไม่มีอะไรจะเล่า” รวินตอบพลางหลับตาลงแต่ก็ยังไม่วายเผลอยิ้มออกมา
“เออ ๆ จำไว้นะ คราวหน้าข้าไม่ช่วยแล้ว”
หนังลุกขึ้น ทำท่าจะเดินออกไป แต่พอนึกบางอย่างได้ก็หยุดพูด.....
“เอ่อ... ไอ้วิน คืนนี้ไปงานเลี้ยง – ด้วยกันนะ”
“งานอะไร ข้าไม่ไปหรอก แกก็รู้นี่-ว่าข้าไม่ชอบไปงานอะไร”
“เฮ้ย... ไปเถอะนา... ไปเปิดหูเปิดตาหน่อย กลับมาเมืองไทยทั้งที ไปเจอผู้เจอคนบ้าง”
รวินยังยืนยัน ส่ายหน้าไปมา
“ไม่ไปแน่นะ”
“อือ”
“น่าเสียดายโอกาสวะ”
“โอกาสอะไร”
“ก้อ ๆ ... งานนี้ยายดาไปด้วยนะสิ”
“จริงอ่ะ” รวินถามเมื่อไม่แน่ใจ กลัวเพื่อนจะโกหก
“อืม – หรือว่าแกไม่อยากจะเจอหน้ายายดา”
เพียงเท่านั้น รวินก็รีบตกปากรับคำทันที...
----------------------------
ในห้องนอน ลัดากำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่ หลังจากอาบน้ำเรียบร้อย เธอไม่จำเป็นต้องเลือกชุดอะไรให้มากเรื่องสำหรับงานคืนนี้ เพราะเธอไปในฐานะนักข่าวคนหนึ่ง จึงแต่งตัวอย่างที่เธอเคยแต่งทุกวี่วัน.... กางเกงยีนตัว เสื้อตัว กระเป๋าสะพาย พร้อมกล้องถ่ายรูป และอุปกรณ์ นี่แหละ.... ชุดที่เธอใส่อยู่ทุกวี่ทุกวัน....
ระหว่างที่นั่งหวีผมหน้ากระจก เธอก็อดนึกถึงสายตาของชายคนนั้นไม่ได้ ก็จะใครที่ไหนล่ะ... นายรวิน... นั่นแหละ
‘ความจริงเขาก็น่ารักดีนะ’
เธอบอกกับตัวเองอีกแล้ว และก็เผลอยิ้มออกมา....คนเดียว
“....ผมคิดว่าดอกกุหลาบสีขาว ๆ สะอาดตาอย่างนี้มันเหมาะกับคุณมาก” คำพูดของเขาดังก้องอยู่ในหัว
คิดได้แค่นั้น เธอก็สะดุ้งตื่นจากภวังค์....
“ตายล่ะ!” เธอมองดูนาฬิกาในห้อง ใกล้เวลางานแล้ว ....นี่เธอมัวมานั่งเพ้อเจ้อฝันอะไรอยู่นะ....
ลัดารีบหวีผม ฉวยกระเป๋าสะพายกับกล้อง จ้ำพรวดออกไปจากห้องทันที
----------------------------
ภายในงานเลี้ยงฉลองครบรอบยี่สิบปีของบริษัทธุรกิจบันเทิงแห่งหนึ่ง เต็มไปด้วยสื่อมวลชนที่ถูกเชื้อขวนมาร่วมงานทำข่าวมากมาย รวมทั้งลัดาและหนังด้วย ในงานมีการแสดงของนักร้องในสังกัดมากมายที่ผลัดเปลี่ยนกันขึ้นเวทีกันอย่างว่าเล่น....
“ต๊าย ตาย! นึกว่าใคร คุณหนังนี่เอง” สาวใหญ่ร้องทักอย่างวี๊ดว้ายเมื่อเผอิญเห็นหนังเข้าโดยบังเอิญ
“เป็นไงบ้างคะ สบายดีไหม หมู่นี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะคะ”
“สบายดีครับ ว่าแต่คืนนี้คุณแก้มพลอยสวยมากนะครับ” หนังชมเธอซึ่ง ๆ หน้า
“ขอบคุณค่ะ – ว่าแต่เดี๋ยวนี้คุณหนังเปลี่ยนรสนิยมควงผู้ชายแล้วเหรอค่ะ”
“เอาอะไรมาพูดครับ คุณแก้มพลอย”
“นี่...รวิน...เพื่อนผมครับ เพิ่งอิมพอร์ตมาจากเมืองนอกสด ๆ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“เช่นกันครับ”
“คุณรวินหุ่นดีนะคะ สนใจจะเป็นนายแบบไหมคะ ยิ่งเป็นหนุ่มอิมพอร์ตอย่างนี้ล่ะก็ หายห่วงคะ รับรองดังแน่ ๆ” สาวใหญ่ชื่อ แก้มพลอยกล่าวอย่างเชื่อมั่นในสายตาและความคิดของตัวเอง
“เห็นทีจะไม่ไหวล่ะครับ ถ้าให้ทำอย่างอื่นยังพอไหวครับ” รวินพูดปนหัวเราะ
“แหม....น่าเสียดายนะคะ – ช่วงแฟชั่นชุดว่ายน้ำกำลังมาแรง ถ้าได้คุณรวินมาเป็นนายแบบ คงขายดีแน่” น้ำเสียงเธอฟังดูเสียดายนิด ๆ “งั้นดิฉันขอตัวไปทักทายเพื่อน ๆ ทางโน้นก่อนนะคะ ไว้โอกาสหน้าคงได้เจอกัน” เธอกล่าวลารวิน “ไปก่อนนะคะ คุณหนัง”
“ตามสบายครับ”
ทั้งสองเหลียวมองตามสาวใหญ่แก้มพลอยไป ดูเธอจะเป็นจุดเด่นของงานไปโดยปริยาย ด้วยเครื่องแต่งตัวที่เว้าหน้าเว้าหลัง เปิดนู้นนิดเปิดนี่หน่อย ชวนล่อสายตาใครต่อใครได้พอสมควรถึงแม้อายุจะเลยป้ายสามสิบไปแล้วก็ตามที....
รวินละสายตาหันกลับมาถามหนัง....
“ไหนแกบอกว่าดาจะมาไง จนป่านนี้แล้วยังไม่เห็นเลย หรือว่าแกโกหก” รวินถามขึ้น
“ใจเย็น ๆ สิว่ะ เดี๋ยวก็มา”
----------------------------
เมื่อรถเก๋งคันแดงจอดสนิท ลัดารีบฉวยกระเป๋าสะพายพร้อมกล้องคู่กายของเธอก้าวลงมาจากรถ ขณะที่เธอกำลังล็อคกุญแจรถ ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทแว่วมาจากไหนก็ไม่รู้ น้ำเสียงนั้นฟังดูคุ้นหูเธอจัง....
เธอค่อย ๆ ย่องเดินหาต้นเสียง มันมาจากไหนนะ......
ขาสองขาก้าวต่อไปข้างหน้า หูสองหูได้ยินเสียงนั้นชัดขึ้นทุกที - เมื่อใกล้ที่กำเนิดต้นเสียง เธอก็ชะลอฝีเท้าลง และเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ – พลันสายตาเธอก็มองไปเห็นร่างของชายคนหนึ่งที่กำลังถูกอีกฝ่ายรุมสะกำอย่างเมามันดุเดือด จนหน้าตาแตกเปื้อนเลือดโชก..... ผู้เป็นหัวหน้ามองดูอยู่ด้วยความสะใจ
“พอแล้ว พอแล้ว” ผู้เป็นหัวหน้าออกคำสั่ง
เสียงนี้ล่ะที่เธอรู้สึกคุ้นนัก – ความสลัวภายนอกกอปรกับความมืดบริเวณนั้น ทำให้ลัดาเห็นหน้าชายหนุ่มที่ออกคำสั่งไม่ถนัด
ลัดาก้าวเท้าไปในความมืดนั้นอีกนิด จนอยู่ในระยะที่พอจะเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น – ก่อนจะอุทานเสียงหลง
“.....กองพล!......”
ลัดาแน่นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอยหลังแอบมาหลบอยู่หลังเสาปูนต้นใหญ่ ถ้าไม่เห็นด้วยตาเธอก็จะไม่เชื่อเด็ดขาด ว่าเป็นฝีมือของนายกองพล – นายแบบชื่อดังที่เธอกับเขาเคยเป็นเพื่อนด้วยกันเมื่อสมัยเรียนมัธยมด้วยกัน....
“มึงรู้ไหมว่าโทษของคนที่โกงกูเป็นยังไง”
นายแบบหนุ่มเจ้าของเสียงนั้นกระชากคอเสื้ออีกฝ่าย
“รู้ ๆ รู้ครับพี่” น้ำเสียงอีกฝ่ายสั่นคลอนเมื่อฝ่ายนายแบบหนุ่มชักปืนออกมาจ่อที่ปาก “ยกโทษให้ผมด้วยครับ ต่อไปผมจะไม่ทำอีกแล้ว “
“ได้กูจะโทษให้มึง”
อีกฝ่ายยกมือไว้ผลก ๆ
“ขอบคุณครับพี่ ขอบคุณครับ ๆ”
“แต่ไม่ชาตินี้ว่ะ เอาไว้ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ ล่ะกัน”
นายแบบหนุ่มหัวเราะฮึ ๆ ในลำคอ ก่อนจะเหนี่ยวไกปืนยิงชายคนนั้นล้มลงกับพื้นอย่างเงียบ ๆ ไม่มีเสียงรบกวนหูใคร
ลัดายกมือปิดปาก ยืนนิ่งอึ้งไปกับภาพเหตุการณ์ตรงหน้า เลือดสด ๆ ค่อย ๆ ไหลออกมากองนองเต็มพื้นซีเมนต์ .... ทันใดนั้น กระเป๋าสะพายของลัดาได้หลุดลงมาจากบ่ากระทบพื้น ทำให้คนพวกนั้นได้ยินและหันมาจ้องมองมาที่เธอ....
“.....ดา!.....”
นายแบบหนุ่ม แทบไม่เชื่อสายตาว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น และเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างจะเป็นเธอ.... ลัดา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น