คืนหนาวดอกรักบาน

ลำดับตอนที่ #4 : #4

เช้าวันใหม่ ดูช่างเป็นเช้าอีกวันที่อากาศสดชื่นแจ่มใส ท้องฟ้าเปิด ไม่มีเมฆครึ้มมาบดบังแสงประกายสีทองจากขอบฟ้า แถมรถราบนท้องถนนยังไม่ติดขัดหนาแน่นอย่างทุกวัน ทำให้ลัดาแปลกใจไม่น้อย....
และเธอต้องแปลกใจมากกว่านี้ – เมื่อมาถึงโต๊ะทำงาน ก็พบกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ช่อหนึ่ง เป็นดอกกุหลาบสีขาวล้วนด้วย  แต่เอ๊ะ!...ใครกันที่ส่งมาให้นะ ช่างรู้ใจจริงว่า เธอชอบดอกกุหลาบสีขาว...
เธอมองหากระดาษโน้ตที่มักจะติดสอยห้อยตามมาด้วย  แต่ไม่ยักจะเจอทำให้เธอยิ่งสงสัยมากขึ้น ว่าช่อดอกไม้ช่อนี้ใครกันเป็นคนส่งมานะ....

“ใครกันนะ ตาถั่ว ส่งดอกไม้มาให้คุณลัดาได้”
เสียงพี่หนังแซวมาแต่ไกล.- -
“แหม... ดอกกุหลาบสีขาวด้วย” พี่หนังเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว “ขอพี่ไปใส่แจกันวางที่ห้องหน่อยนะ” เขาทำท่าจะแย่งช่อดอกไม้จากมือ แต่ลัดาเบี่ยงหนีเสียก่อน....
“คนอะไรขี้ตู่ จะมาเอาของคนอื่น” เธอว่าเข้าให้
“หวงเสียด้วย”
“แฟนส่งมาหรอ?”
“บ้าสิพี่หนัง ฟงแฟนมีที่ไหนกัน?” เธอพูดอาย ๆ หน้าแดงม้วนเชียว
“อายเป็นกับเขาด้วยเหรอเรานะ” พี่หนังจับหัวเธอโคลงไปมา
เธอเขินจัด จนใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่ท้องคนพูดเบา ๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินไป และปล่อยให้เธอนั่งชื่นชม ยิ้มจนหน้าบาน แก้มปริอยู่คนเดียว...

เธอก้มลงหอมดอกไม้แผ่วเบาราวกลัวมันจะซ้ำ....
………………….

ได้เวลาพักเที่ยง.... ลัดาเก็บเอกสารบนโต๊ะให้เข้าทีเข้าทางเป็นระเบียบเรียบร้อย ก่อนจะลุกออกไป และเจอกับพี่หนังที่กำลังเดินออกมาจากห้องพอดี
“จะไปทานข้าวเหรอ?” พี่หนังถาม
“คะ”
“งั้นดีเลย – เดี๋ยวไปทานกับพี่ล่ะกัน” พี่หนังชวน “พี่นัดไอ้วินไว้ที่ร้าน –“ เขาบอกชื่อร้านอาหาร “งานนี้ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด”
เขายื่นคำขาด  เธอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตอบ....
“ตกลงคะ แต่พี่หนังต้องเลี้ยงนะ”
“ได้....” เขาลากเสียงยาว “เรื่องจิ๊บจ๊อย”
แล้วทั้งสองก็เดินออกไปที่ลานจอดรถ เดินตรงไปที่รถของหนัง ทันใดนั้น รถเก๋งสีบรอนซ์ก็เลี้ยวเข้ามาจอดตรงหน้าคนทั้งสองพอดี คนขับรถสาวสวยคันนั้นรีบก้าวลงมาอย่างไว
“พี่หนัง จะไปไหนคะ”
คนขับรถหญิงสาว สวมเสื้อสายเดี่ยว กระโปรงสั้น ๆ ตรงรี่เข้ามาเกาะแขนอย่างไม่ขัดเขินต่อสายตาของลัดา
“...ไปทานข้าวจ๊ะ....” ลัดาเห็นพี่หนังตอบพลางพยายามแกะมือผู้หญิงคนนั้นออก แต่ก็ไม่สำเร็จ....
“ให้แพ็ทไปด้วยคนนะคะ” ผู้หญิงคนนั้นทำท่าออดอ้อน
“ไม่ได้หรอกจ๊ะ พี่จะไปทานกับเพื่อน”
“ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ แพ็ทก็อยากรู้จักเพื่อนพี่หนังเหมือนกันและอีกอย่างแพ็ทก็หิวแล้วด้วย“
เธอกอดเอวเขาไว้แน่น จนเขาเองก็รู้สึกอึดอัดและรำคาญเหมือนกัน
“งั้นคอยพี่แป๊บนึงนะ”
เขาบอกผู้หญิงคนนั้น แล้วหันมาพูดกับลัดาที่ยืนอยู่ห่าง ๆ
“สงสัยดาต้องไปทานเป็นเพื่อนไอ้วินแล้วล่ะ” เขาทำหน้าเศร้า ๆ นึก ๆ ไปก็ต้องขอบคุณยายแพ็ทเหมือนกันที่มาได้จังหวะพอดี
“อีกแล้วเหรอคะ”
“นะ....นะ” เขาอ้อนวอน เธอพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
หนังเดินกลับมาแพ็ทที่รถ
“ไป...แพ็ทอยากทานข้าวร้านไหน เดี๋ยวพี่จะพาไป-“
“แพ็ทไม่ได้อยากทานข้าว”
“อ้าว!... แล้วเมื่อตะกี้แพ็ทบอกพี่ว่า แพ็ทหิว-“
“ที่ว่าหิวน่ะ คือหิวพี่หนังต่างหาก”
ยายแพ็ทเปิดประตูรถจับพี่หนังเข้าไปนั่งในรถ ปิดประตู แล้วบึ่งรถออกไป....
………………….

ลัดามาถึงจุดนัดหมาย กวาดสายตามองหารวินทั่วร้าน นั่นไง... เขานั่งอยู่ตรงนั้น กำลังนิ่งจิบกาแฟไปพลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาไป...
“หวัดดีคะ คุณรวิน” เธอเดินเข้ามาทัก
“หวัดดีครับ คุณลัดา” เขาลุกขึ้นยืน ก่อนจะเชื้อเชิญให้เธอนั่ง “เชิญนั่งครับ”
“แล้วหนังล่ะครับ” เขาอดถามไม่ได้ เมื่อมองไปรอบ ๆ ไม่เห็นชายคนที่ถามหา
“อ้อ!...ทีแรกพี่หนังก็ว่าจะมาด้วยกันล่ะคะ แต่พอดีมีเด็กมาลากไปเสียก่อน”
“เด็ก!”
“อ้อ!...บรรดาสาว ๆ ของพี่หนังน่ะคะ” คนฟังพยักหน้า
“รับอะไรดีครับ น้ำส้ม?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเบา ๆ
ลัดานึกอดขำอะไรบางอย่างอย่างช่วยไม่ได้
“ทำไมหรือครับ?”
“ขอน้ำมะนาวดีกว่าค่ะ” เธอพยายามกลั้นอารมณ์ขันด้วยเกรงว่าจะเสียมารยาท
เขาหันไปสั่งบริกรในร้าน
“ผมคิดว่าคนน่ารัก ดูอ่อนหวานอย่างคุณจะชอบสั่งน้ำส้มเสียอีก”
“ตรงกันข้ามค่ะ ฉันไม่ชอบเป็นนางเอกหรอก ชอบเป็นนางอิจฉาเสียมากกว่า”
เธอตอบปนหัวเราะ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
“คุณรวินมาเมืองไทย มาเที่ยวหรือว่ามาทำงานคะ?”
“รู้สึกว่าคุณจะเคยถามผมครั้งหนึ่งแล้วนะ”
“เหรอคะ – จำไม่ได้จริง”
“ทีแรกก็กะจะมาเที่ยวเฉย ๆ ครับ แต่ตอนนี้ชักอยากมาทำงานด้วยแล้ว” เขาตอบ ตอบด้วยความไม่ค่อยมั่นใจในตนเองนัก
“กะจะตั้งรกรากที่นี่หรือคะ?”
“ก็ไม่แน่ครับ ถ้า-“
“ถ้าอะไรคะ?” ลัดาเงยหน้าขึ้นมาประสานสายกับอีกฝ่าย
รวินประสานสายตาตอบ... เขานิ่งไปหลายอึดใจก่อนจะตอบ
“ถ้าเจอคนถูกใจสักคน ผมก็คงจะตั้งรกรากอยู่เมืองไทยก็ได้ครับ”
“เหรอคะ...” เธอเพียงแต่ย้อนถามแล้วหัวเราะเสียงใส “คงหาไม่อยากหรอกค่ะ เพราะคุณเองก็ดูจะหล่อเหลาเอาการ”
“หล่อเพราะต้องเหลาล่ะไม่ว่า”
รวินยิ้มและหัวเราะเสียงดัง พลอยทำให้เธอหัวเราะในคำพูดของเขาไปด้วย...

อาหารที่เขาสั่งไว้ก่อนหน้านี้ ถูกนำมาเสิร์ฟวางตรงหน้า...
ลัดาแอบลอบลมองเสี้ยวหน้าเขาเหมือนกันในขณะที่เขาพูดคุยกับเธอ.... เขามีเรื่องเล่าให้เธอฟังได้สารพัดสารพันเรื่อง.. เขาเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้... ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องตอนที่เขาอยู่นิวยอร์กเสียมากกว่า รวินเองก็ลอบมองดูเธอบ่อย ๆ เหมือนกัน ขณะที่เล่าเรื่อง... เธอดูหน้ารักกว่าที่เขาคิดไว้ตั้งเยอะ...

อาหารมื้อนั้นจบลงด้วยความเอร็ดอร่อย และมิตรภาพระหว่างคนสองคน รวินเดินมาส่งเธอที่ลานจอดรถ
“ขอบคูณนะคะ สำหรับอาหารมื้อนี้” เธอเอ่ยขึ้นขณะไขกุญแจรถ
“ด้วยความเต็มใจครับ”
”แล้วคุณรวินจะกลับยังไงคะ? ให้ดาไปส่งไหมคะ?” เธอถามขึ้นเพราะรู้ดีว่าเขาไม่ได้มีรถขับมา
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเรียกแท็กซี่กลับก็ได้” เขาตอบอย่างเกรงใจ
“แน่ใจนะคะ ว่ากลับได้” เธอย้ำเพื่อความแน่ใจ เขาพยักหน้า
“งั้นโอกาสหน้าเจอกันใหม่นะคะ” เธอก้าวขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ
“เดี๋ยวครับ...”
“อะไรคะ? นึกเปลี่ยนใจหรือคะ?” เธอหันมาถามด้วยรอยยิ้ม
“เปล่าครับ – “ เขายิ้ม ๆ “ได้รับดอกไม้หรือเปล่าครับ”
“.....” คิ้วเรียวงามของเธอเลิกขึ้นเล็กน้อย “...ดอกไม้.... อ้อ.... ได้ค่ะ ของคุณเองเหรอคะ” เธอถามให้แน่ใจ
“ครับ... ไม่รู้ว่าคุณจะชอบไหม แต่ผมคิดว่าดอกกุหลาบสีขาว ๆ สะอาดตาอย่างนี้มันเหมาะกับคุณมาก”
“ชอบ... ชอบคะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะสำหรับดอกไม้ช่อนั้น”
ทั้งสองประสานสายตากันอีกครั้ง ก่อนที่จะปิดประตูรถ และขับมันออกไป....

....แปลกจัง... เขารู้ได้ไงว่าเราชอบดอกกุหลาบสีขาว.... เธอนั่งคิดไปตลอดทาง