คณรักผมไหม?

เนื้อเรื่อง

                “คุณรักผมไหม?”

                คำถามของผมที่ถามคุณแว่วอยู่ในโสตประสาทที่โลดแล่น จนแทบอยากได้ยินคำตอบที่ลอดผ่านไรฟันขาวของคุณว่า ‘...รักหรือไม่รัก...’

                เพราะคำถามนั้นแท้ๆ ที่ทำให้ผมต้องกระเสือกกระสนดั้นด้นมาเพียงเพื่อที่จะพบหน้าคุณ และหวังว่าจะได้ยินคำตอบนั้นจากคุณในวันนี้...

                ...รัก...ไม่รัก...รัก...ไม่รัก...

                ผมคงไม่เสียเวลามานั่งปลิดกลีบดอกกุหลาบทีละกลีบ เพื่อทำนายความรู้สึกที่ยากจะคาดเดาได้หรอก...

                วินาทีนี้ขาผมเริ่มสั่น ใจเริ่มสั่น นับตั้งแต่วินาทีแรกที่ผมผลักประตูร้านกาแฟสดแห่งนี้ แอร์เย็นๆ ลอยมาปะทะใบหน้าจอเย็นชื่นทำลายความรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เหมือนคนไม่สบาย ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้าน หัวใจผมเริ่มห่อเหี่ยวเมื่อไม่พบว่าคุณอยู่ในร้านอย่างเฉกเช่นทุกวัน

                ผมนั่งรอคุณอยู่ตรงมุมบริเวณหน้าร้าน... ความคิดความหวังที่จะได้เจอหน้าคุณในวันนี้ดูจะหมดหวังไม่เป็นท่า...

                ทุกๆ ครั้งเมื่อผมมองไปที่เคาน์เตอร์ ผมมักจะเห็นหญิงสาวตัวเล็กๆ ใส่เสื้อสีเหลืองสองคนยืนอยู่ตรงนั้น แต่วันนี้...ปราศจากคุณ... วันนี้คุณไม่ไหน...

                ไม่นานนักเค้กช็อคโกแลตชิพ กับกาแฟคาปูชิโนที่สั่งไว้ก็ถูกวางลงตรงหน้าผมขณะที่ผมมองออกไปนอกร้าน เล่นทำเอาผมต้องรีบหันกลับทันควัน เพราะไม่มีใครรู้ใจผมเท่ากับคุณ...

                คุณเคยถามผมในวันที่ฝนตกพรำๆ ว่า...

                ‘ทำไมถึงชอบเค้กช็อคโกแลตชิพ’

                ผมก็มิอาจสรรหาคำตอบให้คุณได้เสียที ได้แต่ยิ้มบางๆ แกล้งตอบติดตลกไปว่า ‘มันดำดี’ แต่สาเหตุแท้ๆ ที่จริงแล้วเป็นเพราะความคิดถึงที่ผมมีต่อคุณมากมายต่างหากเล่า ที่ทำให้ผมต้องมาที่ร้านนี้ทุกวันและสั่งอย่างนี้ทุกวัน...

                แต่แล้วผมก็ต้องผิดหวังเป็นครั้งที่สองของวันนี้...เพราะคนที่เอามาเสิร์ฟไม่ใช่คุณ... และไม่ทันที่ผมจะเอ่ยถามคนที่เอามาเสิร์ฟว่าคุณจะมาไหม เค้าก็เดินสะบัดก้นไปเสียก่อน...

                ผมยังจำได้ถึงคืนวันฝนตกที่ทำให้ผมและคุณได้รู้จักกันเป็นครั้งแรก...

                ครั้งนั้น..เป็นคืนที่ฝนตกหนักจนอาจจะเรียกได้ว่าท้องฟ้าร้องไห้ ทำให้ผมต้องเข้าไปหลบฝนในร้านนี้พร้อมกับสภาพที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน

                “เค้กช็อคโกแลตชิพ กับกาแฟคาปูชิโน่หนึ่งแก้วครับ” ผมบอกกับพนักงานคนหนึ่ง

                แต่แทนที่ผมจะได้ตามที่สั่ง กลับมีมือบางๆ ที่แสนอบอุ่นยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนสวยส่งให้แทน

                “เช็ดหน้าเช็ดตาเสียก่อนนะคะ เปียกหมดเลย”

                ผมเงยหน้าดูเจ้าของผ้าเช็ดหน้าผืนสวย แลเห็นดวงตาที่ดำสนิทเป็นประกายคู่หนึ่งที่เปี่ยมไปด้วยมิตรภาพ และความอ่อนโยนพร้อมๆ กับรอยยิ้มที่แสนหวานเท่าที่ผมเคยเห็นมา...

                “ขอบคุณครับ”

                ดูเหมือนจะเป็นจุดเริ่มต้นของนิยายรักสิบสตางค์ และจุดเริ่มต้นกับความรู้สึกที่ดีๆ ที่ผู้ชายผอมแห้งและไม่หล่อคนหนึ่งที่มีต่อผู้หญิงรูปร่างหน้าตาสะสวย ดูดี ในสายตาผม...

                และหลังจากวันนั้นมา ผมก็ทำตัวเป็นแขกประจำของร้านนี้ไปโดยปริยาย บางครั้งก็ไปเพียงเพื่อจะพบหน้าคุณเท่านั้น บางครั้งผมก็มักจะนั่งรอพบคุณหลังงานเลิกอยู่นอกร้าน...

                แล้วคืนหนึ่ง... คุณก็ชวนผมไปนั่งกินอะไรด้วยกัน คุณบอกว่าวันนั้นเป็นวันเกิดของคุณ คุณบอกผมอย่างกระทันหันทำให้ผมไม่ได้ซื้อของขวัญมาให้...

                “ถึงวันนี้ผมจะไม่มีของขวัญให้คุณ แต่ผมก็มีความจริงใจให้คุณเสมอ ผมเชื่อว่าคุณก็รู้”

                ผมบอกกับคุณในวันนั้น...

                ท่ามกลางเสียงดนตรีที่กึกก้อง แสงไฟหลายหลากสีสาดส่องในความมืด

                “เต้นกับฉันเพลงหนึ่งนะคะ”

                น้ำเสียงคุณเมามายฟังไม่ได้ศัพท์ แต่คุณก็ยอมออกไปเต้นรำกับคุณอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช...

                จนกระทั่งเสียงเพลงเปลี่ยนจังหวะเป็นสโลว์ จะด้วยความกล้าหรือเพราะฤทธิ์เหล้าก็ไม่รู้ที่ทำให้ผมต้องโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหู จนใบหน้าและริมฝีปากของผมแทบจะโลมไล้แก้มนวดๆ ของคุณ

                “ผมรักคุณ คุณรักผมไหม?”

                คืนนั้น... ผมนอนไม่หลับไปทั้งคืน ถึงแม้จะง่วงเหงาหาวนอนสักเพียงใด แต่จิตใจของผมก็ยังว้าวุ่นอยู่กับการรอคอยคำตอบจากคุณว่า “...รักหรือไม่รัก...” แต่ผมก็ยังเข้าข้างตัวเองว่าคุณจะตอบรักผม...

...........

 

                เสียงแมสแซสกรีดร้องแข่งเสียงสายฝนที่เทกระหน่ำจนบานหน้าต่างพร่ามัวมองไม่เป็นสรรพสิ่งต่างๆ ภายนอกร้าน

                “คุณยังต้องการฟังคำตอบอยู่ไหม... ฉันจะรอคุณอยู่ที่...”

                ผมอ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมา ก่อนจะพาตัวเองไปยังสถานที่ที่คุณนัดแนะ.. ถึงแม้ว่าอากาศภายนอกจะเฉอะแฉะฝนตกกระหน่ำด้วยเมฆฝนเพียงใด แต่ผมต้องรีบไปเพียงเพื่อรอฟังคำตอบจากปากของคุณ

                “ผมรักคุณ คุณรักผมไหม?” ผมถามคำถามเดิมเมื่อเจอหน้าคุณ

                หญิงสาวมองดูเจ้าของคำถาม ก่อนจะเบือนสายตาไปทางอื่น

                “นั่นไม่ใช่เรื่องที่คุณจะมาพูดเล่น”

                “ผมพูดจริง จะให้ผมพูดอย่างนี้อีกสักร้อยครั้งพันครั้งก็ยังได้”

                “คุณยังไม่รู้จักฉันเลยด้วยซ้ำไป” คุณฝืนหัวเราะ “และเราก็เพิ่งจะคบกันได้ไม่นาน”

                “ผมไม่ต้องการรู้จักคุณมากไปกว่าที่รู้จักอยู่ในตอนนี้” ผมตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ระยะเวลาก็ไม่ใช่เรื่องสำคงสำคัญที่จะทำให้คนสองคนคบกันได้อย่างยืดยาวเสมอไป”

                คุณสั่นศีรษะช้าๆ เป็นเชิงไม่เห็นด้วยกับคำพูดของผม หรือไม่เชื่อในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า ผมกระเถิบตัวเข้ามาใกล้และทำท่าจะโอบร่างคุณไว้ แต่ก็ไม่ได้ทำ...เพราะผมดันไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในร้าน คนหนึ่งในนั้นก็คือคู่รักเก่าของผม หญิงสาวข้างๆ ผมก็ชะงักไปเหมือนกัน ผมสบตาหล่อนแน่ใจได้ว่า คนในคู่นั้นต้องเป็นคู่รักของคุณเหมือนกัน...

                “ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนเก่าของคุณหรือครับ”

                คุณสะดุ้งเมื่อได้ยินคำถามจากปากของผม

                “ปละ เปล่า... เอ่อ ค่ะ”

                คำตอบของคุณทำเอาผมสะดุ้งเหมือนกัน ผมรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้แน่ที่ผู้ชายคนนั้นจะเป็นแฟนเก่าของคุณ เพราะผู้ชายคนนั้นผมรู้จักดี เขาไม่ชอบผู้หญิงเลยแม้สักนิดเดียว... หรือว่าคุณเคยรักกับผู้หญิงคนนั้นที่เป็นแฟนเก่าของผม แต่ไม่น่าจะใช่... ผมถามคุณอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

                “งั้นผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเก่าของคุณหรือครับ?”

                คุณถึงกับตกตะลึงกับคำถามของผม หน้าตาของคุณถึงกับซีดจนเห็นได้ชัด...

                “ไม่ใช่คะ ฉันไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนั้น”

                “แล้วใครล่ะเป็นแฟนเก่าของคุณ”

                “ทำไมคุณต้องคาดคั้นฉันอย่างนั้นด้วยคะ มันสำคัญอะไรด้วยกับเรื่องของเรา”

                ผมแทนดีใจที่ได้ยินคุณพูดว่า “...เรื่องของเรา...” เพราะนั่นหมายถึงคุณย่อมมีใจตรงกันกับผมบ้างไม่มากก็น้อย แต่ถึงอย่างไรผมก็ต้องคาดคั้นเอาความจริงเรื่องนี้ให้ได้...

                “ผมจำเป็นต้องคาดคั้น เพราะว่ามันสำคัญกับผมมาก” ผมบอกคุณด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง คุณสูดลมหายใจเข้าปอด...

                “ฉันบอกคุณตามตรงก็ได้ ว่าฉันเป็นแฟนกับผู้ชายคนนั้น และฉันก็ไม่เคยรักหรือชอบผู้หญิงคนไหนได้ทั้งนั้น”

                คำตอบของคุณทำให้ผมใจชื้นขึ้นเป็นกอง...

                “แล้วคุณชอบผู้ชายที่เป็นเกย์ด้วยเหรอ?” คุณโพล่งถามออกมาในวินาทีถัดมา

                “ไม่ ผมไม่มีวันชอบผู้ชายด้วยกันเป็นเด็ดขาด”

                ผมปฏิเสธทันควัน แต่ดูท่าทางคุณผิดหวัง น้ำตาของคุณเริ่มไหลเอ่อออกมา...

                “คุณร้องไห้ทำไม?” ผมถามอย่างตกใจ “ตกลงคุณรักผมไหม?” ผมย้อนถามคำถามเดิม

                คุณปล่อยโฮเป็นยกใหญ่ “ฉันบอกคุณตามตรงก็ได้ ฉันเป็นผู้ชาย...”  น้ำเสียงคุณขาดๆ หายๆ “ฉันเป็นกระเทย”

                คำพูดนั้นผมแทบช็อค... มันเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางกบาล...

                “คุณช่วยพูดใหม่อีกทีสิ”

                “ฉันเป็นกระเทย” คุณบอกด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “แต่ฉันรักคุณนะ”

                คุณบอกแล้วจับมือผม ผมสะบัดมือคุณออกทันที ก่อนจะรีบลุกเดินออกจากร้านไปโดยไม่สนคุณอีกต่อไปว่าคุณจะเป็นอย่างไรนับจากวินาทีนี้...

                ผมสาบานได้ว่า...

                ...ผมไม่ใช่เกย์... และผมก็ยืนยันว่าผมยอมรับเรื่องอย่างนี้ไม่ได้... ผมรักคุณไม่ได้อีกแล้ว... เพราะ... เพราะ...

                ...ผมเป็นผู้หญิง เป็นทอม...