คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : lll
"เจมส์"
เสียงละมุนของแจมดังไปทั่วห้อง คนตัวขาวขมวดคิ้ว ขาเรียวเดินไปนั่งบนโซฟาตัวโปรดกลางห้อง ล้มตัวลงนอนพลางเอามือทาบหน้าผากอย่างเบื่อหน่าย
แสบคอชะมัด
ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วที่ไม่เห็นหน้าหมอนั่นไม่ได้คิดถึงหรอกนะแค่ไม่มีใครทำความสะอาดห้องให้เท่านั้นเอง ถ้ากลับมาเมื่อไหร่จะด่าให้หูชาเลยคอยดูเถอะไอเด็กเวร
ผมสถบคำหยาบในใจเป็นรอบที่ล้านพลางส่ายหัวไล่ความคิดพวกนี้ออกไปจากหัวผมควรที่จะโฟกัสกับเรื่องเรียนดิวะ!
"ส่ายหัวจนรังแคหล่นหมดหัวแล้วไอคุณชาย"
ว่าจบทั้งไอชานไอจินก็พากันหัวเราะชอบใจทีได้แกล้งผมเพราะนานๆทีผมจะแสดงอาการแบบนี้เวลามีเรื่องเครียดมากๆ
"หัวเราะกู เลี้ยงข้าวเที่ยงเลย"
มือเรียวหยิบกระเป๋าสะพายพร้อมกับดึงมือเพื่อนตัวดีไปโรงอาหาร
เขารู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมองเขาอยู่
"ไหน วันนี้คุณชายของเราอยากกินอะไรครับ"
ทันทีที่มาโรงอาหารไอจินก็ถามผมเหมือนทุกครั้งที่มากินข้าวด้วยกัน
"วันนี้อยากกินเตี๋ยวไก่ร้านป้าแจ่ม แต่ขี้เกียจเคี้ยวขอผ่านละกัน"
จบประโยคคนตัวขาวเดินแยกออกมาปล่อยให้สองคนข้างหลังยืนขมวดคิ้วกับคำตอบของเขา ขายาวก้าวขาไปยังร้านน้ำดื่มร้านประจำ เขานะเครียดจนไม่มีอารมณ์กินข้าวมากกว่า
กริ๊งง กริ๊งง
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ทำให้ปากกระจับสีเชอร์รี่ที่กำลังดูดน้ำเบะปากด้วยความรำคาญ ใครมันโทรมากวนเวลามีความสุขของเขากัน
พี่เจย์
"ฮัลโหลครับพี่เจย์" เสียงหวานตอบพลางมองไปรอบๆตัว เขารู้สึกเหมือนมีคนมองเขาจริงๆนะ
"น้องแจน จำน้องเจมส์ได้มั้ยครับ" ปลายสายตอบเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มตามแบบที่เขาชอบ
"อ๋อ ก็จำได้อยู่ครับ"
"น้องแจนคงได้เห็นข่าวที่น้องเจมส์หายตัวไปแล้วใช่มั้ยถ้าน้องแจนเห็นก็ช่วยติดต่อมาด้วยนะครับ เฮ้ย--!"
ปลายสายกดวางสายไปแล้วดูเหมือนว่าพี่เขาจะไม่ได้อยู่คนเดียว ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาพี่เจย์ของเขาเป็นคนที่หวงห้องทำงานมากขนาดคนเป็นน้องอย่างเขายังได้เข้าไปดูห้องทำงานของพี่ชายแค่ปีละครั้งเองมั้ง แล้วเดี๊ยวนี้หัดพาคนอื่นเข้าห้องทำงานแล้วหรอ มันน่าน้อยใจนัก
ความทรงจำเกี่ยวกับน้องเจมส์ที่เขาจำได้ คือเราสองคนสนิทกันมาก เราเป็นเพื่อนบ้านกันและจะมากเล่นด้วยกันบ่อยๆตามประสาเด็กน้อยวัยกระเปาะกระแปะ แต่ผมลืมไปหมดแล้วว่าเราเคยทำหรือเล่นอะไรกันบ้างเพราะเขาเคยประสบอุบัติเหตุทางน้ำทำให้ความทรงจำขาดหายไปโชคไม่ดีมันเป็นความทรงจำเกี่ยวกับเด็กนั่นพอดี แต่เจมส์ที่หายตัวไปกับเจมส์ที่อยู่กับเขาใช่คนเดียวกันไหมนะ
ขายาวเรียวก้าวเข้าห้องน้ำนิ้วเรียวกดล็อกกลอนประตู เขารู้สึกเหมือนมีคนมองเขาอยู่ตลอดเวลา ด้วยความกังวลเขาเลยเดินมาเข้าห้องน้ำเพื่อดูว่าอีกฝ่ายจะตามเขามาหรือเปล่า และเป็นไปตามคาด เขาโดนสะกดรอยตาม
ปึก
ข้อมือเรียวโดนรวบไปไว้ด้านหลังด้วยมือปริศนาของคนที่โผล่มาด้านหลัง
"เจมส์!!"
ที่เขารู้ว่าเป็นเจมส์เป็นเพราะว่ามีกระจกบานใหญ่อยู่ข้างหน้าเขาเนี่ยสิ!
เสียงคนตัวขาวพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด อะไรกันหายหน้าไปอาทิตย์นึงนึกว่าจะไปโดนน้ำมนต์วัดไหนแล้วสลายหายแล้วเสียอีกยังจะมีหน้ามาแกล้งเขาอีก
"คิดถึงพี่แจนจังเลยครับ" หน้าหล่อของนานะ เจมส์โน้มตัวลงมากระซิบข้างหูคนตัวบางด้านล่าง
"ปล่อยกู" แขนเรียวสะบัดข้อมือออกจากการพันธนาการของคนตัวสูงที่ยืนซ้อนหลังเขาแต่มันไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย
ท่านี้อีกแล้วเหมือนในคืนนั้นเลย!
"ไม่ต้องเขินหรอกหน่า ผมรู้นะว่าพี่คิดถึงผมอ่ะ"
"คิดถึงพ่อ--!"
ใบหน้าเรียวถูกมือใหญ่จับปลายคางออกแรงให้ใบหน้าสวยหันไปตามแรงกระทำนั้น ตรงหน้าเป็นกระจกบานใหญ่ที่ฉายภาพใบหน้าสว่ตอนนี้แดงเป็นลูกมะเขือเทศกับท่าล่อแหลมที่ใครมาเห็นเข้าคงไม่เป็นเรื่องดีแน่
"ดะ เดี๊ยว อื้อ!"
"กูจะไปเรียนแล้ว" มือเรียวดันไหล่คนตรงหน้าให้ถอยห่างจากเขา
"ผมหิว" แจมขมวดคิ้วให้คนตรงหน้า ถ้าหิวแล้วมาบอกเขาทำไมกัน
"หิวก็ไปหาอะไรกิน" ปากไวกว่าความคิดเขาพูดออกไปโดยที่ไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย
"อิทาดาคิมัส"
"เห้ย!!"
กริ๊งงง กริ๊งง
"ฮัลโหล ไอแจนมึงอยู่ไหน"เสียงปลายสายดังขึ้นหลังจากที่เขากดรับสาย
"ห้องน้ำ เดี๊ยวก็ออกไปแล้ว" เสียงนุ่มตอบปลายสายไม่รู้ว่าเขาหอบแรงขนาดไหนทำให้เพื่อนปลายสายตอบกลับอย่างรีบร้อน
"มึงเป็นไรป่ะเนี่ย ไม่ไหวเดี๊ยวกูลาให้"
"ไม่เป็นไร"
นิ้วเรียวกดตัดสาย ขายาวก้าวลงจากอ่างล้างมือที่เขาพึ่งจะทำเรื่องน่าอายกับไอเด็กเวรนั่นถึงจะไม่ได้สอดใส่อะไรก็เถอะมันก็น่าอายหมดนั่นแหละ! มือเรียวดึงริ้บบิ้นบนหัวออก ติดกระดุมที่ถูกปลดออกจนครบทุกเม็ด เปิดน้ำจากก๊อกน้ำพลางใช้มือกวักน้ำมาล้างหน้า มือเรียวเสยผมอย่างลวกๆ ถ้าสาวๆมาเห็นคงจะกรี๊ดให้ความหล่อของเขาแน่ๆ
"ปะ ไปรอที่ห้อง อ๊ะ กูมีเรื่องจะคุยด้ว-- อื้อ!!"
ภาพไม่กี่นาทีก่อนย้อนกลับเข้ามาในหัวเขา
น่าอายที่สุด!
18.00น.
ติ๊ด ปัง
เสียงปิดประตูเรียกความสนใจผีหงอยเป็นหมารอเจ้าของ
"ลงมา" กระเป๋าเก็ถูกแขนเรียวโยนไว้บนเก้าอี้คนตัวขาวเดินไปนั่งบนโซฟาพลางถอดเนคไทของตนอย่างลวกๆ
นานะ เจมส์ ไม่มีท่าทีว่าจะลงมาจากเพดานที่ตนกำลังนั่งห้อยหัวลงมาเหมือนค้างคาวนอนกลางวันไม่มีผิด
"เร็วๆดิวะ"คนตัวขาวเอนหลังพิงกับโซฟา เงยหน้าไปด่าอีกคนแต่ทว่า
จุ๊บ
หน้าผากมนของเขาโดนจุ๊บ...
"ลงแล้วค้าบ"คนตัวสูงลอยลงมานอนข้างๆเขาใบหน้าหล่อซบลงบนตักอย่างออดอ้อน
"เข้าเรื่องเหอะ มึงหนีออกจากบ้านหรอ เป็นลูกใครทำไมไม่บอกกู แล้วสรุปมึงตายหรือยัง ไปอยู่ในตุ๊กตาหมีตัวนั้นได้ยังไง ทำไมถึงมาหลอกแต่กูไม่ไปหลอกคนอื่น"
คำถามมากมายพรั่งพรูออกมาจากปากบาง นิ้วเรียวของคนอายุน้อยกว่าทาบลงมาที่ริมฝีปากนั้นพร้อมกับทำปากจู๋ให้อีกคนเงียบ
"ไปดูที่ตุ๊กตาหมีตัวนั้นสิครับ" นิ้วเรียวชี้ไปยังตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่บนที่นอนของเขา
ร่างกายไวกว่าความคิดตอนนี้เขาเดินมานั่งลงข้างๆตุ๊กตาหมีที่พี่ชายให้มาจับมาพลิกดูสองถึงสามทีก็เห็นด้านหลังตุ๊กตาที่มีซิปอยู่ มือบางรูดซิปนั้นเบาๆ ได้มีบางอย่างออกมาจากหลังของตุ๊กตาตัวนี้
.
.
.
.
ไดอารี่กับกล่องของเล่น?
.
.
.
แล้วถุงยางนี่คือไรวะ
#bearofjan
น้องเจมส์จะลวนลามพี่แจมทุกตอนไม่ได้นะลูก
คู่พี่เจย์มีให้อ่านแน่ๆค่ะอันนี้ผีปล้ำคนของคนพี่อาจจะเป็นคนปล้ำผี แค่กๆ
ความคิดเห็น