ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ll
ll
06.00 น.
เสียงปลุกกับนิ้วเรียวเย็นเฉียบที่กำลังเขี่ยแก้มนุ่มของร่างสูงทำให้เขาตื่นจากฝันหวาน ให้ตายสิเกือบจะได้น้องส้มแล้วเชียว! เปลือกตาบางค่อยๆเปิดออกช้าๆอย่างอ้อยอิง วันนี้มันวันเสาร์นะไอเด็กเวรนี่ทำให้เขาตื่นให้ตายสิ
"จะรีบปลุกหาพ่อง" ผมขยับตัวหันหลังให้เขาทันที มีคนมานอนมองแบบนี้เขาไม่ชินเลยสักนิดแต่ลืมไปมันไม่ใช่คน
"ปกติเหอะพี่ เช้าแล้ว"ว่าจบแขนแกร่งที่มีมัดกล้ามกว่าเขา แค่นิดเดียวเท่านั้นแหละ ช้อนตัวเขาขึ้นก้าวขาไปที่ห้องน้ำอย่างรีบร้อน
"ไอสัส มึงจะรีบไปไหนมันพึ่งหกโมงเช้าเองไอเด็กเหี้ย" ผมกัดใหล่เขาเพื่อให้เขาปล่อยแต่ทว่ามันไม่ขยับเลยเนี่ยสิ!
"อยากไปเที่ยวสวนสนุก"
"หะ"
ผมตีแขนไอเด็กที่ชื่อว่าเจมส์อีกครั้ง แขนแกร่งที่โอบอุ้มเขาก็ปล่อยลงอย่างช้าๆ ให้ตายสิงานค้างก็เยอะต้องมาเลี้ยงเด็กที่โตแต่ตัวด้วยหรอ
"กูงานเยอะ" ตอบปัดๆไปพลางหยิบผ้าเช็ดตัวที่อยู่ใกล้ๆ ผมมองหน้าเจมส์อีกครั้งคราวนี้มันทำหน้าเหมือนเด็กที่อยากได้ของเล่นแล้วแม่ไม่ซื้อให้ นอกจากเพื่อนสนิทเขาก็ไม่มีใครรู้เลยนะว่าเขาชอบอะไรที่มันน่ารักแบบนี้อ่ะ!
"เออๆ เดี๊ยวกูพาไปก็ได้"พูดจบขาเรียวยาวเดินเข้าห้องน้ำอย่างเบื่อหน่าย พร้อมกับร่างสูงที่ลอยตามเขาต้อยๆ
"อะไรของมึง กูจะอาบน้ำ"มองค้อนใส่มันไปทีนึงแล้วปิดประตูใส่
"ทีเมื่อวานพี่ยังเป็นคนชวนผมอาบเลยอ่ะ"
ฉ่า
ไม่รู้ว่าอากาศมันร้อนหรือเขาเขินกับประโยคเมื่อกี้กันแน่ หน้าเขาถึงแดงเป็นมะเขือเทศแบบนี้!
"ไม่!อย่าเข้ามา!!"
08.30 น.
กว่าจะเตรียมตัวเสร็จก็ใช้เวลานานพอสมควร ก็ไอเด็กเวรเจมส์นั่นดึงดันจะอาบน้ำกับเขาให้ได้อยู่ลูกเดียวเมื่อวานอาบน้ำด้วยกันก็จริงแต่เขาก็ใส่บ็อกเซอร์กับเสื้อกล้ามเหอะไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น ถึงจะโดนหอมแก้มบ้างแต่เขาก็แทบไม่ต้องทำอะไรเลยก็นะไอเจมส์มันเล่นถูสบู่ สระผมให้ ไหนจะเช็ดผมตอนอาบน้ำเสร็จอีกคนรับใช้ดีๆนี่เอง แต่ผมจะไม่หลงกลมันอีกแน่!
"ไปกันได้แล้วค่อยไปหาอะไรกินข้างนอก" มือเรียวเอื้อมมือไปเปิดประตูไม่ลืมที่จะหยิบคีย์การ์ดห้องเขาออกมาด้วย
ชุดที่เขาใส่วันนี้ไอเด็กนี่ก็เป็นคนเลือกให้เขา เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนๆกับกางเกงขาสั้นที่ไม่ได้สั้นเกินไปที่จริงมันไม่ให้ผมใส่หรอกแต่ผมบอกว่าร้อนทำให้ยืนเถียงกันจนเสร็จช้าแบบนี้ ร่างสูงยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ไหนเขาบอกว่าอยากไปสวนสนุกไงคราวนี้อะไรอีกล่ะ
"ออกไปไม่ได้ครับ..."อีกคนก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด สายตาเขาเหลืบไปเห็นตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่อยู่บนที่นอน ห่างกับตุ๊กตาไม่ได้งั้นสิ
"น่าเบื่อจริงๆเลย" ขาเรียวก้าวขาไปที่ตุ๊กตาตัวนั้น แกะริ้บบิ้นที่ผูกตรงคอมาผูกที่ข้อมือบางแล้วหันไปดีดเหม่งไอเด็กที่ก้มหน้าให้เขาอยู่
"ไปกันได้แล้ว" มือบางดึงมืออีกคนจูงมือเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ก็แหงล่ะเขาหิวจะตายอยู่แล้ว!
JJ Park
"กินเลอะเทอะเป็นเด็กเลยนะครับ"
นิ้วเรียวยาวของอีกคนเอื้อมมือมาปาดวิปครีมที่มุมปากเขาออกแล้วเอาเข้าปากพร้อมกับเลียปากกระจับนั่น น่าไม่อาย! แก้มใสของเขาแดงระเรื่อลามไปถึงใบหู จะแกล้งเขาไปถึงไหนกัน
"้เข้าบ้านผีสิงกันครับพี่แจน"ว่าจบก็ดึงแขนเสื้อผมให้เดินไปที่โซนบ้านผีสิง กูก็อยู่กับผีจะให้กูกลัวอะไรอีกไม่มีผีตัวไหนน่ากลัวกว่ามึงแล้วไอเด็กเวร แต่ก็นะเขาห้ามหมอนั่นไม่ได้อยู่แล้วล่ะ
17.00 น.
"กลับคอนโดกัน อื้อ!"
ริมฝีปากของผมถูกคนตรงหน้าใช้อวัยวะเดียวกันประทับจูบลงมา ไม่มีการรุกล้ำใดๆมีเพียงการใช้ปากแตะปาก
!!!!
มือเรียวถูกยกขึ้นมาปิดปากโดยอัตโนมัติ ไอเด็กเหี้ย!
"น้องเจมส์อยากเล่นชิงช้าสวรรค์ก่อนนี่นา" อีกคนพูดพลางกอดแขนเขาอย่างออดอ้อน อย่าคิดเลยว่าคราวนี้เขาจะใจอ่อนแล้วก็ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องด้วย!
"ไว้วันหลัง กูอยากกินไอศครีม" ผมลูบหัวปอยๆของคคนตัวสูงอย่างเอ็นดู ตอนเด็กๆเวลาที่มาสวนสนุกแบบนี้เขาก็เป็นแบบนี้ล่ะอยากกลับดึกๆก็เลยไปอ้อนพี่เจย์บ่อยๆ พี่เจย์ก็จะลูบหัวผมแล้วบอกว่าเย็นแล้วต้องกลับบ้านแล้วพี่เจย์ก็จะซื้อไอศครีมให้ผมกินเพื่อเป็นการไถ่โทษ คิดถึงชะมัด
17.25 น.
ผมจอดรถหน้าคาเฟ่หลังมอ ร้านนี้เป็นร้านประจำที่ผมกับไอจินไอชานมากินด้วยกันบ่อยๆ
"อ้าว แจน"เสียงทุ้มที่คุ้นเคยพร้อมกับร่างสูงที่สูงกว่าผมประมาณ5เซนดังขึ้น
ไอแดน มันเป็นเพื่อนสมัยประถมของผมมันรู้ทุกอย่างว่าผมชอบอะไรไม่ชอบอะไรเป็นคนที่เอาใจใส่คนรอบข้างเสมอ และใช่ครับมันเป็นรักแรกของผม พอขึ้นมัธยมผมก็รู้ว่าตัวเองคิดกับมันมากกว่าเพื่อนก็เลยตีตัวออกห่างจนเรากลายเป็นแค่คนที่ทักทายกันตามประสาคนรู้จัก
แต่ว่านะไม่มีใครลืมรักแรกได้ง่ายขนาดนั้นหรอก
"อืม แดนมาหาอะไรกินเหมือนกันหรอ" พูดจบผมก็หันไปสั่งไอศรีมกับเค้กใส่กล่อง สงสัยจะกินที่ร้านไม่ได้แล้วล่ะ
"ปล่าวหรอก มาซื้อให้แฟนน่ะ"
เหมือนมีมีดนับสิบเล่มปักมาที่ใจของเขา ฮ่ะๆ เจ็บดี บรรยายกาศเต็มไปด้วยความอึกอัดไม่มีใครเอ่ยคำพูดใดมีเพียงเสียงลมหายใจกับเสียงเครื่องปรับอากาศที่ดังอยู่เป็นระลอก
ติ๊ง
"ได้แล้วครับน้องแจน"พี่พนักงานยื่นถุงที่เต็มไปด้วยเค้กดูน่ากินส่งมาให้ผม
"ขอบคุณครับ"จ่ายเงินเสร็จผมก้มหัวขอบคุณพี่พนักงานเล็กน้อยก่อนจะหันไปหาคนที่ยืนมองอยู่ข้างหลัง
"บายนะ"ผมโบกมือลาอีกคนแล้วเดินไปที่รถมอไซค์คันโปรดของผมทันทีขืนอยู่นานกว่านี้เขาได้อกแตกตายแน่ๆ
"รักแรกหรอ" เสียงไอเด็กเจมส์ดังขึ้นทันทีที่ผมเดินมาถึงรถ มันไม่ได้ตามผมเข้าไปในร้าน รู้ได้ไงกัน
"แสดงว่าจริงสินะ"
ผมมีอารมณ์จะมาเสวนากับไอเด้กนี่แล้ว มือบางหยิบหมวกกันน็อคมาสวมพร้อมกับสาร์ทรถขับออกไปทันที
บรรยากาศตอนนี้ค่อนข้างวังเวงอาจเป็นเพราะมันดึก ผมยกข้อมือที่สวมนาฬิกาขึ้นมาดูพึ่ง6โมงเย็นทำไมวันนี้มันมืดไวจังวะ สายตาเพ่งมองถนนอย่างจดจ่อขอให้ไม่มีอะไรโผล่มากลางทางก็พอ
"นี่ พี่วันนี้เหมือนฝนจะตกนะ"นิ้วยาวสะกิดหลังเขาเบาๆทำให้เขาตกใจแทบจะกระโดดลงจากรถ!
"พูดเหี้--"
โอเค หมอนี่มันเป็นทั้งคนรับใช้ทั้งคนพยากรณ์อากาศเลย!
ฝนตกกระทันหันทำให้ผมต้องเลี้ยวรถเข้าไปหลบฝนใต้สาดกันฝนที่ยื่นออกมาจากร้านขายเครื่องดนตรีที่ดูเหมือนว่ามันพึ่งปิดไปหมาดๆ ตอนนี้ตัวเขาเปียกเหมือนลูกหมาตกน้ำ เสื้อเชิ้ตที่ใส่มาก็แนบไปกับร่างกายเขาแทบจะทุกส่วน ติดฝนกับใครไม่ติดมาติดกับไอผีหื่นนี่
เปรี้ยง
เสียงฟ้าผ่าก็ไม่น่าตกใจเท่าการที่ไอเด็กมันโผกอดผม มือหนาเลื่อนมือมากอดเอวผมอย่างแนบแน่นพร้อมกับใบหน้าหล่อที่ซุกไปกับหลังของผม ร่างสูงกอดผมแน่นขึ้นตัวสั่นเทาเหมือนคนเจอผีไม่มีผิด เด็กน้อยชะมัด
"ผีอะไรกลัวฟ้าผ่าฟ้าร้อง" ผมแกะมือมันออกแล้วหันหน้าไปหาอีกคน สวมกอดเบาๆพร้อมกับลูบหัวปอยๆ ก็แค่ตอบแทนที่มันทำความสะอาดห้องให้เขาล่ะนะ
เจมส์กระชับกอดผมให้แน่นขึ้น ซุกหน้าไปกับไหล่เขาเหมือนเด็กที่กลัวว่าใครจะมาแย่งของเล่นของเขาไป
"ถ้ากูไม่สบายนะไอสัส" เนื้อตัวไอเด็กนี่เย็นฉียบเหมือนก้อนน้ำแข็งไหนจะเม็ดฝนเย็นๆที่สาดเข้ามาใส่เขาอีก
เหมือนเขากำลังจะโดนแช่แข็ง
06.00 น.
ฮัดชิ้ว!
"ให้ตายเหอะ ไอเด็กเวร"
เมื่อคืนพอกลับมาถึงห้องผมก็รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุด เค้กที่ซื้อมาก็เอาไปแช่ตู้เย็นก้าวขาขึ้นเตียงเตรียมเข้านอนอย่างมีความสุข เสียงฝนคลอเบาๆที่ผมชอบเป็นตัวช่วยให้หลบสบายขึ้น แต่มันติดที่ว่ามีผีที่กลัวฟ้าร้องฟ้าผ่ามานอนกอดผมทั้งคืนจนเป็นไข้นอนซมอยู่แบบนี้ มันใช้ได้ที่ไหนกัน
"พี่แจน กินข้าวกินยาเร็ว"
ผมใช้แขนยันตัวขึ้นกรอกสายตาไปรอบๆห้อง แน่นอนว่าห้องผมโดนทำความสะอาดเรียบร้อยโดยฝีมือไอเด็กนี่อีกแล้ว
"ผีทำข้าวต้มได้ด้วยหรอ" ด้วยความที่ผมเป็นคนชอบดูหนังผี อ่านการ์ตูนเกี่ยวกับผีบ่อยๆแต่ไม่เคยได้ยินว่าผีทำข้าวต้มได้หรือมันจะสิงร่างผม!
"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยเมื่อคืนได้นอนกอดแมวทั้งคืนเลยมีพลังจับของได้"
ฉ่า
"อ่าวพี่แจน ไข้ขึ้นหรอครับหน้าแดงเชียว"มือหนาเลื่อนมือมาทาบหน้าผากผมเพื่อเช็คอุณหภูมิ ร่างสูงขมวดคิ้วมองหน้าผมอย่างต้องการคำตอบ
"พ่อง ไปไหนก็ไปเดี๊ยวกูแดกเอง"ผมปัดมือไอเด็กเจมส์ออกแล้วลุกออกจากเตียงเพื่อไปตักข้าวต้มกิน
"พี่ไม่มีรางวัลให้ผมหรอ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่ลอยมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับผม หน้าหล่อใช้คางเกยกับโต๊ะเหมือนเด็กตัวเล็กๆที่สูงไม่ถึงโต๊ะตัวนี้ ช้อนตามองผมอย่างออดอ้อน
เหมือนหมา...
"ไม่มี"ผมตัดจบประโยคแล้วลุกขึ้นถือชามข้าวต้มที่กินเสร็จก้าวขาไปยังซิงค์ล้างจาน วางไว้เฉยๆให้เด็กมันล้าง
ฟุบ
"อย่ากวน"ผมเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด
ให้ตายเหอะมีใครหน้าด้านได้เท่าไอเด็กนี่บ้าง ผมบอกว่าอย่ามากวนเวลานอน ร่างสูงของอีกคนก็มุดผ้าห่มจากปลายเตียงโผล่แต่หน้าออกมาแล้วนอนซบอกผมอย่างถือวิสาสะ
"ผมตัวเย็นถ้ากอดพี่ พี่จะได้หายไวๆไง"ว่าจบก็ส่งรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์มาให้
สาบานเลยว่าไม่มีผีตัวไหนกวนตีนได้เท่ามันเลย
18.00 น.
กริ๊งงง กริ๊งงง
เสียงน่ารำคาญดังขึ้นอีกแล้ว มือบางเลื่อนมือไปรับสายอย่างอ้อยอิง แขนอีกข้างใช้ยันตัวขึ้นก่อนจะบิดขี้เกียจสองถึงสามที
"ฮัลโหล พี่แจนตื่นแล้วหรอครับ"
ผมเบิกตาโพล่งทันทีที่ได้ยินเสียงปลายสาย ไอเด็กเวรนั่นโทรมาหาเขาได้ไงกัน!
"เดี๊ยวนะ มึงใช้เบอร์ใครโทรมา"
"เบอร์ผมไง"
อะไรนะ? ตอนนี้ผมงงไปหมดมันเป็นผีไม่ใช่หรอ?แล้วทำไมเครื่องผมมันไม่โชว์เบอร์ที่โทรมาล่ะ?
"เงียบทำไมอ่ะพี่ กินไรป่าวเดี๊ยวผมซื้อไปให้" ปลายสายถามผมด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"เอาเยลลี่"
พูดจบนิ้วเรียวกดวางสายก่อนจะวางมือถือเครื่องหรูไว้ข้างเตียง มีเรื่องให้เขาคิดอีกแล้วปวดหัวชะมัด
คนตัวขาวมุดผ้าห่มนอนขดตัวเหมือนดักแด้ตัวน้อยๆ ลมหายใจดังสม่ำเสมอเป็นตัวบอกได้ว่าดักแด้ตัวนี้ได้เข้าสู่ห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อย
"อะไรเนี่ยเจมส์ ไปมีเรื่องกับใครมาเนี่ย"เด็กวัยสิบปีขวบพูดกับเด็กตัวเล็กวัยเก้าปีตรงหน้า มือเล็กขยับเช็ดคราบดินจากใบหน้าคนตัวเล็กที่จะมาเล่นกับเขาบ่อยๆ
"ฮึก น้องเจมส์ไม่ได้มีเรื่องกับใครสักหน่อย"คนตัวเล็กสะอื้นพร้อมกับส่ายหัวให้คนตัวสูงเบาๆ
"โกหกไม่ดีนะน้องเจมส์ พี่แจมไม่ชอบคนโกหก"มือบางเช็ดคราบน้ำตาจากกรอบหน้าอีกคนพร้อมกับขยับไปหอมหัวอีกคนอย่างปลอบประโลม
"อื้อ น้องเจมส์ไปช่วยนกน้อยที่ถูกรังแกมาฮะ"ว่าจบก็โผกอดคนพี่อย่างสำนึกผิด
"ดีแล้วล่ะ เด็กดี "
เสียงฝนพัดกระหน่ำกระทบบานหน้าต่าง ห้องที่ตกแต่งไปด้วยลาย spiderman บ่งบอกได้เลยว่าคนตัวโตชอบ spiderman มากขนาดไหน
"พี่แจน ฮึก น้องเจมส์กลัวฟ้าร้อง ฮึก"คนตัวเล็กสวมพี่ชายที่เขาเล่นด้วยบ่อยๆ
วันนี้เขามาเล่นที่บ้านพี่แจนแล้วพายุเข้าพอดีทำให้เขาต้องมานั่งกอดคนพี่อยู่ในห้องเจ้าตัวแบบนี้
"ถ้าน้องเจมส์กลัว ก็กอดพี่ได้ตลอดเลยนะ"มือบางลูบหัวคนเป็นน้องอย่างเอ็นดู
"พี่แจน ฮึก จูบได้มั้ย ฮึก เผื่อน้องเจมส์จะหายกลัว"คนในอ้อมกอดเงยหน้ามองคนพี่พร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนให้อีกคน
คนเป็นพี่ลังเลอยู่พักหนึ่งก็พยักหน้าให้คนตัวเล็กตรงหน้า เพราะเขาคิดว่าจูบกับจุ๊บน่ะมันอันเดียวกัน
"ดะ เดี๊ยว อื้อ"
คนตัวเล็กประกบจูบคนพี่เหมือนเด็กจุ๊บกันปกติแต่ทว่า...
"อ๊ะ!"มือคนน้องเลื่อนมือมาลูบหูอีกคนเบาๆทำให้คนตัวขาวเปิดปากเพราะความจั๊กจี้ โพรงปากถูกอีกฝั่งรุกล้ำเข้ามาตวัดลิ้นไปมาเหมือนคนที่จูบไม่เป็น ก่อนจะดูดดึงปากเขาเหมือนเยลลี่รสหวานที่เขาชอบซื้อให้กินบ่อยๆ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ดูเหมือนตอนนี้ฝนจะหยุดตกแล้ว
"น้องเจมส์รักพี่แจนที่สุดในโลกเลยฮะ"
ติ๊ง
เสียงเปิดประตูทำให้ร่างบางสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคยเดินเข้าห้องพร้อมกับหอบของกินพะรุงพะรังเดินไปที่โต๊ะกินข้าวของเขา
"พี่เจย์!!"ผมวิ่งไปกอดคนตัวสูงด้วยความคิดถึง
"อะไร"พี่เจย์ก้มมองผมแล้วพูดขึ้นพร้อมขมวดคิ้วอย่างสงสัย
ผมเหลือบไปเห็นริ้บบิ้นสีแดงที่ผูกกับตุ๊กตาหมีไอเจมส์ทำไมถึงไปอยู่กับพี่เจย์ได้!
"พี่เจย์ นั่นมันของผมไม่ใช่หรอ" ขาเรียวก้าวลงจากที่นอนแล้วเดินตรงไปยังพี่ชายของตนที่กำลังเปิดถุงดูของกินที่ซื้อมาให้เขา มือเรียวดึงริ้บบิ้นจากกระเป๋ากางเกงอีกคน
"อ้าว มันติดมาตอนไหนน่ะ"คนพี่เกาหัวอย่างงงๆสงสัยจะไม่รู้ตัวสินะ
"แล้วพี่มาทำไมอ่ะ"ผมหยิบกระปุกเยลลี่ออกมาจากถุงหิ้ว ปกติพี่เจย์จะห้ามไม่ให้เขากินเยลลี่บ่อยๆหรือตอนนี้เขาป่วยอยู่นะพี่เจย์เลยให้กิน
"แม่ฝากสตอเบอร์รี่อบแห้งมาให้ พี่เลยอาสาจะเอามาให้น่ะแต่จะกลับแล้วมีงานด่วน" คนตัวสูงเลิกแขนเสื้อขึ้นเพื่อดูเวลาทำให้ผมเห็นริ้นบิ้นสีขาวแบบเดียวกับริ้บบิ้นสีแดงของตุ๊กตาเจมส์ พี่เจย์หัดใช้ของแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ผมยักไหล่แล้วเดินไปเปิดโทรทัศน์เครื่องใหญ่กลางห้อง เปิดกระปุกเยลลี่ก่อนจะหยิบใส่ปากทีละชิ้น
"พี่ไปแล้วนะ" เขาโบกมือให้พี่ชายก่อนจะหันมาสนใจข่าวในหน้าจอตรงหน้า
'ข่าวด่วน
ทายาทบริษัทยักษ์ใหญ่ JM Group นานะ เจมส์ ได้หายตัวไปเมื่อวันที่ xx/xx/xxxx ทางตำรวจได้สันนิษฐานว่าเกิดจากความหึกเหิมของวัยรุ่นและความเอาแต่ใจทำให้มีปากเสียงกับพ่อของเขา ก่อนจะหายตัวไป ทั้งนี้ถ้ามีผู้ใดพบเห็นให้แจ้งมาที่ xxxxxxx โดยด่วน'
.
.
.
.
เหี้ยไรเนี่ย?
ฝากแท็กนี้ด้วยนะค้าบ #bearofjan
คุกคืออะไร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น