ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฉันเนี่ยยะ คือองค์หญิงของเหล่าแวมไพร์ไนท์
1
ฉันเนี่ยนะ คือองค์หญิงของเหล่าแวมไพร์ไนท์
ณ สนามบินจังหวัดเทพมรณะ
“ทุกคนมาครบแล้วใช่มั้ย”
“มาครบแล้วครับ/ค่ะ J”พวกนักเรียนทั้งสายม.2 และม.3 ต่างพูดพร้อมกัน
“ถ้างั้นก็ไปขึ้นเครื่องกันเถอะนักเรียนทุกคน”
“ครับ/ค่ะ”
2 ชั่วโมงต่อมา
พอลงจากเครื่องบินเพื่อนร่วมห้องของฉันมันเปลี่ยนเป็นคนละคนทันทีเลยและต่างพากันดีใจสุดๆถึงขนาดถ่ายรูปเอาไว้ร้อยๆรูป เฮ้ย!พวกแกไม่ใช่นักท่องเที่ยวนะเฟ้ยแถมยังทำตัวเหมือนเด็กปะถมอีกต่างหาก ไอพวกงั้งเอ๋ยแม่งถ้ากูเป็นครูหล่ะก็พ่อจะแยกชิ้นส่วนและทำให้กระดูกหักซะให้เข็ดแล้วจะหาว่าตูทำแรงๆไม่เป็น -_-
“บรรยากาศดีนะเธอ ^^”
“นั้นสิ แถมยังมีเกาะด้วยอย่างกับสวรรค์ชั้น 17แน่ะ J”
“อยากไปถึงที่พักเร็วๆแล้วสิ ^o^”
“ฉันก็เหมือนกัน ^o^”
เราไม่ได้มาเดตเป็นคู่กันสักหน่อยนะย่ะพวกแกทำตัวลั้ลาไปมาน่ารำคาญซะจริงพี่มอสามเองก็ใช่ย่อยนะทำตัวอย่างให้รุ่นน้องทำตามแบบเด็กอายุสิบขวบไปได้ทำไมอาจารย์ใหญ่มันไม่มาดูด้วยตาตัวเองเลยหล่ะจะได้รู้ว่าเด็กโรงเรียนนี้มันนิสัยยังไง -_-*
“เอาล่ะเด็กๆ ตามครูมาทางนี้เลย ครูจะนำไปยังบ้านพักริมชายหาดให้”
“รับทราบบบ”ทีแบบนี้ร่วมมือกันดีซะเหลือเกินนะ
หลังจากนั้นพวกเราก็เดินตามครูไปอย่างกับทหารเสือ พวกแกไม่คิดว่ามันปัญญาอ่อนไปเหรอเดินคล้องคอกันแถมยังหัวเราะเสียงดังจนทุกคนหัมามองแล้วนินทาพวกแกนะเฟ้ย -_-
“ถึงแล้วที่พัก”
“ฟังครูให้ดี พวกรุ่นพี่ ม.3 ผู้หญิงต้องพักอยู่ตึกเดียวกับรุ่นน้องผู้หญิง ม.2 และพวกรุ่นพี่ผู้ชาย ม.3 ผู้ชายต้องพักอยู่ตึกเดียวกับรุ่นน้องม.2 ^^”
“โด่เอ้ย! ไม่แฟเลยแบบนี้”บรรดารุ่นพี่และพวกฉันที่อยู่ม.2 โวยวายเป็นเด็กๆไปได้ สาเหตุนะเหรอก็เพราะจุดประสงค์ที่แท้จริงก็คือพวกม.2และม.3 มันอยากไปเดตกันตามลำพังเพราะตอนอยู่ที่โรงเรียนมันไม่ได้สวีตกันนะสิ เชื่อเขาเลย
“ผู้ชายพักตึกสีฟ้าส่วนผู้หญิงพักตึกสีขาว J”ไอตึกสีฟ้ามันอยู่ฝั่งตรงกันข้ามแนวตรงกับตึกสีขาวที่พวกเราอยู่นะ
“งั้นครูไปก่อนล่ะ”
“ครับ/ค่ะ”ที่ตอนนี้พูดดีเชียวนะยะ
“พวกเรามาสนุกกันให้เต็มที่เลย ^o^”
“ถ้างั้นก็”
“one”
“two”
“go!”
“เย้”
“รอเค้าด้วยสิ ยูกิคุง”
“ตามผมมาให้ทันนะคุณยูกะ”
ปัญญาอ่อนสิ้นดีเจ้าพวกนี้ทำตัวอย่างกับเด็กเจ็ดขวบไปได้ พวกแกกลับไปเรียนชั้นประถมใหม่หรือจะเกิดใหม่ดีนะถึงจะเลิกนิสัยปัญญาอ่อนนี้ได้หรือว่าพวกแกดูการ์ตูนญี่ปุ่นมากเกินไปจนถึงขนาดต้องเอามาใช้จริงเลยเหรอ จะไม่ให้ว่าได้ไงก็ในเมื่อพวกแกลงทะเลไปสาดน้ำใส่กัน ขึ้นมาบนชายหาดแล้ววิ่งไล่จับกันมันสมกับเด็กมัธยมมั้ยล่ะ ใครก็ได้ช่วยบอกฉันทีสิว่านี่มันไม่ใช่ความฝัน
“เฮ้ย O_O”
“ไม่นะ”
“อย่าทำผมเลย”
“โอม ข้าขอสาปแช่ง เจ้าจงกลายเป็นหินไปซะ”
O_O! นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย ทั้งๆที่เมื่อกี้พวกนี้ในยังสนุกกันอยู่เลยแต่ว่าตอนนี้กลับดูเหมือนถูกไล่ล่าฆ่าฟันไปซะแล้ว พอฉันมองไปดูท้องฟ้าข้างบนกลับมืดสนิททั้งๆที่เวลานี้เพิ่งแปดโมงเช้าอยู่เลยนะ หมอกหนาทึบเต็มชายหาดจนมองไม่เห็นทางเลย ให้บรรยากาศน่ากลัวชอบกล แบบนี้จะทำยังไงกันดี ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกัน
“โอม ข้าเทพแห่งดวงอาทิตย์ จงส่งแสงตามหาท่านผู้นั้นเถิด”
“เจนนี่ หนีเร็วน้องรัก”
“เจนนี่งั้นเหรอ”
“อะไรมันจะง่ายขนาดนี้กัน”
“ไปเร็วเข้า อย่าหันกลับไปมองเด็ดขาด”
“พี่ซันนี่ นี่มันเรื่องบ้าบอคอแตกอะไรกันเนี่ย”
“ตอนนี้พี่ยังไม่มีเวลามาอธิบาย ต้องรีบไปให้ถึงที่นั้นซะก่อน”
“ที่ไหน?”
“โลกแห่งแวมดาร์สไง”
“พูดพร้อมพี่นะ”ไม่ทันไรฉันก็รู้สึกราวกับว่าเคยพูดเรื่องแบบนี้มาก่อนที่ไหนสักแห่ง แต่ฉันจำไม่ได้นะสิ
“ข้าแต่เทพแห่งดวงอาทิตย์และเทพแห่งดวงจันทรา ขอสามเทพผู้ยิ่งใหญ่แห่งดาวเสาร์จงเปิดประตูสู่โลกอันมหัศจรรย์ด้วยเถิด”ฉัน และพี่ซันนี่พูดพร้อมกัน ถึงไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองก็เหอะ เจ้าพวกนั้นเป็นใครกันนะคอยตามมาอยู่ได้
“ใครจะปล่อยให้ไปกันเล่า”
ฉันเห็นหนุ่มสองคนจากที่ไหนก็ไม่รู้ปรากฏกายต่อหน้าฉันและพี่ซันนี่ หนุ่มคนแรกสูงราวร้อยเจ็ดสิบเก้าเซ็นต์ได้มั้ง เรือนผมสวยงามดำสนิท นัยต์ตาสีครามเปล่งประกายสวยเชียว สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว กางเกงยีนส์ขาม้ายี่ห้อลีวายส์(Levi's)สีม่วงเข้มและรองเท้าหนังสีดำ ส่วนอีกคนสูงกว่าคนแรกประมาณหกเซ็นได้ เรือนผมงดงามน่าสัมผัสสีขาว นัยต์ตาคมสีแดง สวมเสื้อขนสัตว์ลายเสือดาว(แถมเปิดให้เห็น ซิกแพคขาวๆไว้ให้บาดตาบาดใจ)กางเกงยีนส์ยาวขาเดฟสีดำเข้ม(เฮ้ย แต่นี่ไม่ใช่เวลามาบอกลักษณะไอ้พวกนี้นี่หน่า)
“เจนนี่ น้องรีบเข้าไปก่อนเร็ว”
“เจอแล้ว อยู่นั่นไง”
“ไม่ปล่อยให้หนีไปได้หลอก”
“จับได้แล้ว”
“มากับเราซะดีๆ”
“องค์หญิงซาคุโยะ”
“แกว่าไงนะ O_O”
“อย่าพยายามขัดขืนดีกว่า ไม่งั้นพวกฉันได้ทำสิ่งที่องค์หญิงคาดไม่ถึงแน่ๆ”
“อย่าแหย่องค์อย่าหญิงสิ ริริน ^__^”
“องค์หญิงกำลังสับสนอยู่ระหว่างร่างมนุษย์กับแวมไพร์”
“มนุษย์กับแวมร์งั้นเหรอ - -?”
“ราเด ราเดอาส ไฟนอล ”
“ปล่อย เจนนี่ซะ”
“เด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแกน่ะ คิดจะลองดีกับฉันงั้นเหรอ ไม่รู้แล้วเหรอว่าตัวเองกำลังจะโดนฆ่าในช้านี้ ช่างโง่เง่าซะจริงๆ”
“หนอย แก”
“บังอาจนัก อยากลองดีกับฉันนักใช่มั้ยว่ะ”
“ฉันจะจัดให้ จำเอาไว้ก่อนจะตายด้วยว่า...”
“ฉันนี้แหละจะส่งพวกแกไปลงนรกพร้อมกันให้หมด เตรียมใจเอาไว้เลย”
“นั้นมันคำพูดของฉันต่างหากล่ะ ไอ้นรก”
“ประกาศศึกกันแล้วสินะ”ฮาร์ท
“อ้าว ฮาร์ท”
“โย่ ริริน”
“แกมาได้ไง ไหนว่าจะกลับไปนอนไม่ใช่เหรอ”ฮาร์ท
“พอดีฉันโดนจดหมายของแอนดี้ฟาดหัวอย่างงงๆ พร้อมบอกให้มาเป็นกองกำลังช่วยเหลือพวกเธอที่นี้และพาองค์หญิงกลับไปให้จงได้ไม่ว่าจะใช้วิธีไหนก็ตามแต่ห้ามทำให้พี่น้องขององค์หญิงตายเด็ดขาด”
“นั่นเป็นคำสั่งสินะ”
“ถ้ามันเป็นคำสั่งก็ช่วยไม่ได้ เสียดายจริงๆ”
“พวกแกบุกมาเลยสิ”
“เดี๋ยวจะส่งไปฝันดีในโลกความฝันให้ละกัน”
“รับรองได้ว่ามันจะทำให้พวกแกกลับมาไม่ได้อีกนาน คนที่จะทำให้พวกแกออกไปได้ มีแต่ฉันผู้เดียวเท่านั้น”
“จำไว้”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!”ฉันที่รู้สึกถึงพลังที่ล้นออกจากร่างกายแล้วมันก็เปล่ง ประกายสีทอง ส่องแสงไปทั่วกลุ่มที่คนนั้นที่คิดจะต่อสู้กับแก๊งค์ของพี่ซันนี่ทันที แสงนั่นทำให้ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่เดินมาทางฉัน ฉันเห็นเขาได้ลางๆแล้วภาพสุดท้ายก็ปรากฏขึ้นมาก่อนที่ฉันจะหมดสติไปในอ้อมกอดของผู้ชายคนหนึ่งกับรอยยิ้มที่แสนมืดมนและอ่อนโยนในเวลาเดียวกันฉันมันทำ อะไรไม่ได้สักอย่างได้แต่ให้คนอื่นมาคอยช่วย
“สวยจังเลย นี่น่ะเหรอองค์หญิงซาคุโยะ”
“ผู้ที่มีสายเลือดของมิยาบิ ราชันย์ของพวกเรา วิงส์เนฟ”วิงส์เนฟเป็นแวมไพร์ชันสูงนับตั้งแต่โบราณกาล มีคำจารึกที่ถูกทำนายเอาไว้ว่าหนึ่งธิดาแห่งข้าจะเป็นผู้นำการกลับมาของดาร์กสโตน(มันคือหนังสือความทรงจำเล่มหนาๆอยู่ที่ปราสาทเทพสามฤดูที่บอกทุกๆสิ่งที่เจ้าอยากรู้และได้รู้ เรื่องราวต่างๆของต้นตระกูล)ซึ่งมีเพียงทายาทเท่านั้นที่สามารถเปิดอ่านได้และจะกำจัดศัตรูที่อยู่ด้านมืดให้หายไปได้
ผมที่เพิ่งเข้ามาได้สัมผัสลูบไล้ลงบนใบหน้าที่หมดสติไปกับการใช้พลังในการ แฝงตัวเข้าไปในมิติเวลาปัจจุบันเพื่อที่จะหยุดเพื่อนๆของผม ผมรอจังหวะเหมาะๆก็ได้ปล่อยหมอกควันที่ทำให้องค์หญิงหมดสติได้โดยไม่ต้องออกแรงอะไรเลย แต่ก็ไม่คิดว่าผมจะได้เจอกับองค์หญิงที่ไม่รู้ถึงพลังที่ถือกำเนิดขึ้นมาจากพระบิดา เทพีบนโลกใบนี้ได้เลยจริงๆมันช่างทำให้ผมอยากสัมผัสเธอจนอดใจไม่ไหวแล้ว
“ทำได้ดีมาก โนเน”
“จะให้ทำยังไงต่อดีล่ะ”
“อุ้มองค์หญิงแล้วย้ายไปยังมิติเวทย์มนตร์ทางด้านมืด”เซเร่ มิยาบิ หญิงสาวที่เป็นหนึ่งในเจ็ดเทพนิมิตรที่เป็นหัวหน้าสูงสุดของพวกเราเหล่าแวมไพร์ผู้ซึ่งมีสายเลือดโดยตรงกับมิยาบิแต่บางครั้งเธอจะเป็นคนออกคำสั่งการให้พวกรับรู้และทำตาม
“เอด้า ซูซาน ไวโน่ และทอม รอพวกเธออยู่แล้ว”เซเร่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“งั้น ไปกันเลย”โนเน
“แย่แล้ว เจนนี่!!!”ซันนี่ที่ห่วงน้องมากพยายามวิ่งตามไป แต่มันก็ไม่ทัน
“พวกเราควรจะทำยังไงดีว่ะ ถึงจะเห็นไอ้เด็กนรกนั้น แต่เราก็ตามมันไปไม่ทันแล้ว”โอริโอ้ชักสติแตกเข้าแล้วสิ แหงล่ะนั่นคือองค์หญิงซาคุโยะเชียวนะ ไม่ให้คลั่งได้ไง
“ฉันมีความคิดดีๆแล้วล่ะ ตอนนี้ไม่ต้องรีบร้อนไปก่อน”โลโก้
“ความคิดดีๆ...หรือว่าจะ...-_-++”ยูกิ
“เอาล่ะ...ตามมาสิ...เดี๋ยวจะพาไปหา -_-”โลโก้
“หา...จอมขมังเวทย์”ฟีโอเน่
“จอมขมังเวทย์ที่ว่า...ใช่หมอนั่นรึเปล่า”ซิการิโอ้
“ใช่แล้ว...จอมขมังเวทย์...”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น