คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เพลิงโทสะ
เฟยหยา่อยๆ ลืมาื่นึ้นมาาภวั์แห่วามมืมิ วามรู้สึหนัอึ้ในอยัไม่าหายไปไหน ราวับมี้อนหินนาให่ทับถมอยู่ พิษอเห็เมาที่หลอหลอนนามาลอทั้ืนเริ่มาล ทิ้ไว้เพียวามทรำเลือนราอเหุาร์เมื่อืนที่่อยๆ แ่มัึ้น
"้าเสียรู้ให้ไป๋หลัน!" เฟยหยาพึมพำับัวเอ ริมฝีปาเม้มแน่นนเป็นเส้นร วามโรธเรี้ยวและวามอัปยศอสูรวมัวันเป็นเปลวเพลิที่แผเผาภายในอ นาำไ้ลาๆ ถึภาพอไป๋หลันที่หลอล่อนาให้ินอาหารที่ป้าย้วยเห็เมา แล้วหลัานั้น... วามทรำ็าหายไป
"พระายา" เสียอเปาหม่าัึ้น้าเีย นาประอถ้วยยาส่ให้เฟยหยา "นี่ือยาบำรุร่าาย ท่านรีบื่มเถิเพะ"
เฟยหยารับถ้วยยา ื่มมันนหมโยไม่ปริปาบ่น ร่าายอนายัอ่อนเพลีย แ่ิใลับร้อนรุ่ม้วยวามแ้น
"เมื่อืนเิอะไรึ้นบ้า" นาถามเสียแหบพร่า
เปาหม่าเล่าเหุาร์ทั้หมให้ฟั น้ำเสียอนาเ็มไป้วยวามัวล "หลัาที่ท่านสลบไป ท่านอ๋อ็รีบไปหาพระายาเอที่เรือนทันที พระอ์ไม่ไ้อยูู่แลท่านเลยแม้แ่น้อย และอยู่ับพระายาเอลอ่อนืนเ้า่ะ"
ำพูอเปาหม่าราวับฟ้าผ่าลลาใอเฟยหยา วามหึหวและวามเ็บปวแผ่่านไปทั่วร่า นายึิับมู่หรเยว่มาโยลอ ทุ่มเททุสิ่ทุอย่าเพื่อให้ไ้รอบรอเา แ่เาลับไม่เยเห็น่าวามรัอนาเลย
"ินอ๋อ..." นาพึมพำื่อเา นาพยายามีันเาับไป๋หลัน สร้าสถานาร์ใส่ร้ายป้ายสี แ่ไม่ว่านาะทำเ่นไร เา็ยัมอ้ามวามรัอนาและไปหาไป๋หลันนไ้
"พระายา" เปาหม่าพยายามปลอบใ "ท่านอย่าไ้ัวลไปเลย ้าเื่อว่าท่านอ๋อไม่ไ้มีใให้พระายาเอหรอเพะ"
"ไป๋หลัน!" เฟยหยาัฟันรอ ร่าายสั่นเทา้วยวามโรธ นาะไม่ยอมให้ไป๋หลันแย่ิทุอย่าไปานา นา้อทำอะไรสัอย่า
"เปาหม่า" นาหันไปหาสาวใ้นสนิท "ไปามนอเรามา ้าะไปหาพระายาเอเี๋ยวนี้"
เปาหม่าพยัหน้ารับำ เฟยหยาลุึ้นแ่ัว้วยุสีแเพลิ สวมเรื่อประับทออร่าม นาะ้อทำให้ไป๋หลันไ้เห็นว่าใรันแน่ที่เป็นให่ในวนนี้
ภายในห้อโถอันโอ่อ่าอวนินอ๋อ เป่า ันทีผู้รับใ้ใล้ิไทเฮา พระมาราอินอ๋อ เินเ้ามา้วยท่าทีนอบน้อม
"พระายา" เป่าเอ่ยึ้นพร้อมรอยยิ้ม "ไทเฮาทรมีรับสั่ให้้ามาแ้ว่า พระอ์ทรปรารถนาะเสวยอาหารท้อถิ่นบ้านเิอพระายาพ่ะย่ะ่ะ โยเพาะอย่ายิ่ ไทเฮาโปรให้พระายาัสำรับสามอย่าที่เป็นอาหารึ้นื่ออเมือหาโวบ้านเิอพระายา"
ไป๋หลันยิ้มรับ "เรียนเป่า หม่อมันรู้สึเป็นเียริอย่ายิ่ที่ะไ้ทำอาหารให้ไทเฮาเสวยเพะ"
เป่าพยัหน้ารับ ่อนะยื่นล่อไม้แะสลัอย่าประีให้ไป๋หลัน "นี่เป็นอำนัลเล็ๆ น้อยๆ าไทเฮา อพระายารับไว้นะพ่ะย่ะ่ะ"
ไป๋หลันเปิล่อออ ภายในบรรุวัถุสีเียวมร รูปทรล้ายหยน้ำ เปล่ประายระยิบระยับ
"หยน้ำ้า!" ไป๋หลันอุทานออมาเบาๆ "ไทเฮาทรมีน้ำพระทัยอย่ายิ่ หม่อมันาบึ้ใเป็นล้นพ้น"
"พระายาโปรวาใ ไทเฮาทรพอพระทัยในัวอพระายายิ่นั" เป่าล่าว
"เ่นนั้น ้าอัวไปเรียมสำรับสำหรับไทเฮาสัรู่ ระหว่านี้เป่าเิเินเล่นมสวนไ้ามอัธยาศัยไ้เลยเ้า่ะ" ไป๋หลันล่าวเิ
เป่าโ้ำนับ "อบพระทัยพระายาไป๋หลัน"
ไป๋หลันเินออาห้อโถไปยัห้อรัว ทิ้ให้เป่าเินมสวนอันร่มรื่นเพียลำพั วามรู้สึภาภูมิใเอ่อล้นในใอไป๋หลัน อำนัลาไทเฮาเป็นเรื่อยืนยันถึวามโปรปรานที่พระอ์มี่อนา และนั่นทำให้ไป๋หลันมั่นใว่าแผนารอนาำลัำเนินไปไ้้วยี
ในห้อรัว ไป๋หลันเริ่มลมือเรียมอาหาร้วยวามั้ใ นาะ้อทำให้สำรับนี้เป็นที่ประทับใอไทเฮาให้ไ้ เพื่อที่นาะไ้้าวเ้าใล้ินอ๋อมาึ้นอี้าวหนึ่
"สำรับแร ้าะทำ 'ปลาะเพียนน้ำแ' " ไป๋หลันพึมพำับัวเอ นี่ืออาหารึ้นื่ออหาโวที่ึ้นื่อเรื่อรสาิเปรี้ยวหวานลมล่อม ปลาะเพียนสๆ ัวให่ถูนำมาแล่เอาแ่เนื้อ นำไปทอนเหลือรอบ รา้วยอสน้ำแที่ปรุาน้ำาล มะเือเทศ และเรื่อเทศสูรพิเศษอไป๋หลัน ลิ่นหอมออสน้ำแอบอวลไปทั่วห้อรัว ทำให้ผู้นที่อยู่ใล้ๆ ่าน้ำลายสอ
"สำรับที่สอ ้าะทำ 'ุ้หลในเล่ห์ไหม' " ไป๋หลันเลือุ้ัวโสๆ มาผ่าหลัุบแป้ทอรอบ รา้วยอสสีทอที่ทำาไ่แและน้ำผึ้ เส้นหมี่าวถูนำมาทอเป็นรัไหมรอบๆ วาุ้ลไปรลา ราวับุ้ำลัหลอยู่ในเล่ห์ไหมริๆ
"และสำรับสุท้าย ้าะทำ '้าวห่อใบบัว' " ไป๋หลันนำ้าวเหนียวนุ่มๆ มาผัับเห็หอม ุนเีย และเรื่อปรุรส่าๆ ห่อ้วยใบบัวแล้วนำไปนึ่นสุ ลิ่นหอมอใบบัวอบอวลอยู่ใน้าวเหนียว ทำให้อาหารานนี้มีรสาิและลิ่นที่เป็นเอลัษ์
เมื่อสำรับทั้สามเสร็เรียบร้อย บ่าวรับใ้็นำไปัวาใส่ภานะที่วาอยู่บนโ๊ะอาหารอย่าสวยาม ไป๋หลันมอสำรับอาหารที่ัวเอบรรทำ้วยวามภาภูมิใ นามั่นใว่าไทเฮาะ้อพอพระทัยในรสาิอาหารอนาอย่าแน่นอน ่อนที่ะลับไปยัผลัเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่วนอหิสาว
วามวุ่นวายปะทุึ้นในห้อรัวหลวเมื่อเฟยหยามาถึ นาอาละวาทำลาย้าวอและวัถุิบที่เรียมไว้สำหรับถวายอาหารแ่ไทเฮา
"อ๊า!" นารีร้อเสียั มือว้าแันลายรามใบให่ใล้ัว ฟามันลับพื้นอย่าแร เสียแัสนั่นหวั่นไหว บ่าวไพร่ในรัว่าะลึ หยุิรรมในมือ มอมาที่เฟยหยา้วยวามหวาลัว
วามโรธอเฟยหยาไม่หยุอยู่แ่นั้น าน าม เรื่อเลือบ่าๆ ถูปัปาลพื้นแระายไม่ยั้ เรื่อเทศนานานิถูว่ำเทลพื้น ลิ่นหอมอเรื่อเทศแปรเปลี่ยนเป็นลิ่นุนเมื่อปะปนับฝุ่นผที่ฟุ้ระาย
"ทำลายมันให้หม!" นาะโนลั่น น้ำาแห่วามับแ้นไหลอาบสอแ้ม นาว้ามีทำรัวึ้นมา ฟันมันลบนเียไม้เสียัสนั่น นเียเป็นรอยลึ
บ่าวไพร่บานพยายามเ้ามาห้าม แ่เฟยหยาผลัพวเาออไปอย่าแร "อย่ามายุ่ับ้า! ปล่อยให้้าทำลายมัน!"
เสียัโรมรามั่อเนื่อ เฟยหยาไม่สนใว่าารระทำอนาะนำมาึ่ผลลัพธ์ใ นา้อารเพียระบายวามับแ้นในใออมาให้หมสิ้น
เป่า ันทีผู้รัภัี่อไทเฮา แทบลั่้วยวามโรธเรี้ยว เาไม่เยพบเห็นารระทำที่อุอาและหมิ่นเบื้อสูเ่นนี้มา่อน
้วยวามเือาล เป่าสั่ให้ทหารไปามินอ๋อมาโยพลัน เา้อารให้ินอ๋อมาัารับายารออเาที่่อเรื่ออื้อาวนี้ ินอ๋อมาถึ้วยสีหน้าเร่เรีย เาไม่าิว่าเฟยหยาะล้าทำเรื่อเ่นนี้ เาเ้าใีว่าารระทำอเฟยหยาไม่เพียแ่เป็นารูหมิ่นไทเฮาเท่านั้น แ่ยัเป็นารท้าทายอำนาอเาอี้วย
ความคิดเห็น