คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ราชโองการด่วน
วันหนึ่ ราโอาราฮอเฮาถูนำมาส่ถึวนอินอ๋อ มู่หรเยว่ ราวับสายฟ้าฟา ฮอเฮาผู้มีศัิ์เป็นน้าแท้ ๆ อไป๋หลันมีพระประส์ะให้หลานสาวเ้าเฝ้าในวัหลว้วยวามิถึ
เฟยหยา อนุภรรยานโปรอมู่หรเยว่ ลับร้อนใอย่าที่สุ นาไม่เยรู้มา่อนว่าไป๋หลันมีสายสัมพันธ์อันสูส่เ่นนี้ วามริที่ว่าไป๋หลันไม่เยโอ้อวหรือใ้สถานะวามเป็นหลานฮอเฮามา่มู่นา ยิ่ทำให้เฟยหยาหวาลัว
เิมทีเฟยหยาวาแผนะวายาพิษไป๋หลันให้าย่อนที่ินอ๋อะลับมาาายแน แ่เมื่อรู้ว่าไป๋หลันเป็นหลานสาวอฮอเฮา แผนารอนา็เปลี่ยนไป นาระหนัว่าหาไป๋หลันายล นาเอ็ะไม่รอพ้นาารถูฮอเฮาลโทษอย่าแน่นอน
"ถ้าฮอเฮาทรทราบเรื่อที่้าทำับไป๋หลันล่ะ็..." เฟยหยาพึมพำับัวเอ ใบหน้าามีเผือ้วยวามหวาหวั่น ภาพอไป๋หลันที่ถูนาทารุรรมปราึ้นในมโนสำนึราวับภาพหลอน
เฟยหยารีบเรียบ่าวรับใ้นสนิทมาหารือ
"เ้าไปบอนอฮอเฮาว่า พระายาเอไป๋หลันไม่อยู่ ไป่าเมือับท่านอ๋อ ถ้าลับมาแล้ว้าะรีบบอล่าว"
บ่าวรับใ้มอเฟยหยา้วยวามประหลาใ
"แ่... ท่านอ๋อ็ออไปราารที่ายแนนะเ้าะ"
เฟยหยาัริมฝีปาแน่น
"้ารู้! แ่เ้า็พูไปามที่้าสั่ เ้าะัำสั่้าหรือ?"
บ่าวรับใ้้มหน้า
"เ้า่ะ" แล้วรีบไปทำามำสั่
เฟยหยาถอนหายใอย่าโล่อั่วราว อย่าน้อยนา็ื้อเวลาไ้บ้า แ่นารู้ีว่านี่เป็นเพียารแ้ปัหาที่ปลายเหุ
ในะเียวัน ที่ห้อนอนอไป๋หลัน เหม่ยหลิในร่าอไป๋หลันำลัพัฟื้นาบาแผล นาไ้ยินเรื่อรับสั่าฮอเฮา ท่านน้าอนาาอาหลิ บ่าวรับใ้ที่ภัี่อนา แม้ะรู้สึประหลาใ แ่นา็พอเ้าใไ้ว่าทำไมไป๋หลันึ่เป็นบุรสาวนเล็อเสนาบีรมรวารถึไม่เยพูถึเรื่อนี้
"ไป๋หลันไม่อยาใ้อำนาอฮอเฮามา่มู่ใร" เหม่ยหลิิในใ "นาอยาให้ท่านอ๋อภัี่อนา้วยใริ ไม่ใ่เพราะสถานะทารอบรัวอนา"
วามินี้ทำให้เหม่ยหลิรู้สึสสารไป๋หลันับใ ไป๋หลันเป็นผู้หิที่อ่อนโยนและมีิใี แ่ลับ้อทนทุ์ทรมานเพราะีวิู่ที่ไม่สมหวั
"้าะไม่ยอมให้วามหวัอเ้า้อสูเปล่า" เหม่ยหลิบอับัวเอ "้าะทำให้เ้าไ้รับวามยุิธรรม และะทำให้นที่ทำร้ายเ้า้อใ้"
เหม่ยหลิในร่าอไป๋หลันเริ่มวาแผนอย่ารอบอบ นาระหนัีว่าารเปิเผยวามสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นับฮอเฮาอาเป็นาบสอม แม้ะทำให้เฟยหยาและพวพ้อหวาลัว แ่ในะเียวัน็อาทำให้นาเป็นเป้าหมายไ้เ่นัน
รุ่เ้า เหม่ยหลิเรียอาหลิ บ่าวรับใ้ที่นาไว้ใที่สุมาพบ นาสั่ให้อาหลิไปส่่าวถึฮอเฮาว่าพระายาำลัป่วยหนั ไม่สามารถเ้าเฝ้าไ้ในอนนี้ แ่ะรีบไปทันทีที่อาารีึ้น
อาหลิทำามำสั่โยไม่รีรอ ่าวนี้สร้าวามผิหวัให้ฮอเฮาไม่น้อย แ่พระอ์็เ้าพระทัยและมีรับสั่ให้ส่หมอหลวมาูแลอาารอไป๋หลันโยเร็ว
ารมาถึอหมอหลวทำให้เฟยหยาร้อนใเป็นอย่ามา นาหวั่นใว่าหมอหลวะับไ้ว่าไป๋หลันไม่ไ้ป่วยริ และวามลับำมือนาที่ทำร้ายร่าายไป๋หลันนมีบาแผลาารเี่ยนีอย่ารุนแระถูเปิโป
เฟยหยาัสินใ่อนยาพิษไว้ นายัไม่ิะลมือวายาไป๋หลันในอนนี้ แ่เหม่ยหลิที่อยู่ในร่าอไป๋หลันรู้ทันแผนารทั้หม นาไม่ใ่หิสาวผู้บอบบาที่ะยอมให้ใรมาปั่นหัวไ้่ายๆ
เหม่ยหลิึัสินใเล่นามน้ำ นาแสร้แสละร ทำทีเป็นว่าอาารทรุหนัลอย่ารวเร็ว ราวับว่ายาพิษที่เฟยหยาแอบ่อนไว้ับัวำลัออฤทธิ์อย่ารุนแร
เมื่อหมอหลวมาถึและรวอาาร เา็ใสุี "พระายาทรถูยาพิษ!" ำประาศอหมอหลวั้อไปทั่ววนอ๋อ สร้าวามื่นระหนให้ับทุน
เฟยหยา้อเบิาว้า้วยวามใ เมื่อถูบ่าวรับใ้นสนิทอไป๋หลันนำยาพิษที่เฟยหยาแอบ่อนไว้ออมา เฟยหยาหน้าีเผือ้วยวามหวาลัว แผนารอนาำลัะพัทลายล่อหน้า่อา ไม่เพียเท่านั้น มันยัย้อนลับมาทำร้ายัวนาเอเสียแล้ว
แว้นหยาอันอันว้าให่ไพศาล รับสั่าฮอเฮาไ้ถูส่ไปยัินอ๋อ มู่หรเยว่ ผู้ึ่ำลัปิบัิราารอยู่ ายแนอันห่าไล ำสั่นั้นเรียบ่าย แ่ลับ่อให้เิลื่นวามรู้สึอันับ้อนในใอินอ๋อ
"ไป๋หลัน" ื่ออพระายาเอที่เาไม่เยใส่ใลับั้ออยู่ในวามิ เารู้มาั้แ่แรว่าหิสาวที่เาแ่าน้วย้วยเหุผลทาารเมือ แท้ริแล้วือหลานสาวอฮอเฮา แ่เาไม่เยยย่อและทำีับนาเลยสัรั้
วามรู้สึผิีื้นึ้นมาในใเา เาปล่อยให้ไป๋หลัน้อเียวายและทนทุ์ทรมานในวนอเาเอโยไม่เยเหลียวแล
มู่หรเยว่เยเ้าใว่าารแ่านรั้นี้เป็นเพียลเมทาารเมือ บิาอไป๋หลันือเสนาบีรมรวารผู้ทรอำนา ารที่บุรสาวอเสนาบีไ้มาเป็นายาอเา ินอ๋อผูุ้มอำนาทาทหาร ทำให้เิารถ่วุลอำนาในราสำนั หรือพู่ายๆ ือเหล่าุนนา้อารลทอนอำนาอเาลนั่นเอ
ส่วนเฟยหยาเป็นบุรสาวนรออเสนาบีรมลั แ่นานั้นเป็นบุรที่เิาอนุภรรยา ึไม่สามารถบแ่ให้เป็นายาเออเาไ้ เาึ่รู้สึเห็นใในาิำเนิอเฟยหยา และวามอ่อนหวานเอาอเอาใอเฟยหยาทำให้เาไม่สามารถใแ็ับนาไ้เลยสัรั้
่าาไป๋หลันึ่เป็นนเ็บัว ไม่เยอออ้อนเอาใเา แถมเายัไ้ยินมาว่าที่ริแล้วไป๋หลันมีนรัอยู่แล้ว พระายาเอนนี้ึไม่อยู่ในสายาอเา และเฟยหยายัอยบอับเาว่าไป๋หลันที่แท้ริเป็นสรีั่ว้าและร้ายา ทำให้เาเลียพระายาเอนนี้เ้าระูำ
ไม่นานนั หลี่ินนสนิทอเา็ไ้นำหมาย่วนบับหนึ่ส่ให้ับเา มู่หรเยว่ยำระาษในมือแน่น วามร้อนรนพลุ่พล่านในอ เาลุึ้นาโ๊ะทำานอย่ารวเร็ว ้าวับๆ ไปยัประูห้อ
"หลี่ิน!" เาะโนเรียอรัษ์นสนิทเสียั
หลี่ินผู้รัภัีปราัวในทันที
"อรับท่านอ๋อ"
"เรียมรถม้า! เราะลับเมือหลวเี๋ยวนี้!" มู่หรเยว่สั่เสียเ้ม
"อรับ! แ่... ท่านอ๋อะไม่รอให้ารรวาร์ายแนเสร็สิ้น่อนหรืออรับ?" หลี่ินถามอย่าประหลาใ
"ไม่! เรา้อรีบลับเี๋ยวนี้ ไม่มีเวลาแล้ว!" มู่หรเยว่อบอย่าร้อนรน
หลี่ินเห็นสีหน้าเร่เรียอนายท่าน็ไม่ล้าถาม่อ เารีบไปัเรียมรถม้าและแ้่าวแ่นอื่นๆ ในะ
ภายในเวลาไม่นาน รถม้าที่หรูหราและแ็แร่็ถูนำมาอรออยู่หน้าวนผู้ว่าาร มู่หรเยว่้าวึ้นรถม้าอย่ารวเร็ว หลี่ินและอรัษ์นอื่นๆ รีบามึ้นไป
"ไป! เร็วที่สุ!" มู่หรเยว่สั่
เสียแส้ระทบหลัม้าัึ้น รถม้าพุ่ทะยานออไป ทิ้ไว้เพียฝุ่นวันลบอบอวล มุ่หน้าสู่เมือหลว้วยวามเร็วสูสุเท่าที่ะทำไ้
ความคิดเห็น