คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : การจากลา
แสันทร์สาส่อลมายัพื้นินที่เียบัน เบื้อหน้าือเาอันสบเียบอ่ายทหารหมิอี้ ลู่หยวนฮวายืนเียบอยู่ที่ทาเ้าระโม ฝีเท้าอนาเบาราวับะลืนไปับวามมืที่รายล้อม แ่ใอนาลับเ็มไป้วยวามสับสนวุ่นวาย
วาอหิสาวเลื่อนไปยัแสไฟที่สาเ้ามาาภายนอ แ่แม้แสนั้นะให้วามอบอุ่นเพียใ หัวใอนา็ยัเย็นเยียบ้วยวามลัวและวามัวล
ลู่หยวนฮวาพยายามไม่สบสายาับาิหยวนที่อยู่ไม่ไลานเอมานั นารู้สึถึวามหวาลัวที่วิ่วนอยู่ในอ ทุรั้ที่าิหยวนมอมา้วยสายาู่นั้น หัวใอนาเ้นรัวเร็วเหมือนมันะหลุออาอ
้วยรู้ีว่าวามลับที่นเอเ็บำไว้ หาเปิเผยออไปะทำลายทุอย่า วามริที่ว่าพี่ายอนาเป็นผู้ทรยศ ทำให้หิสาวไม่อาเผิหน้าับาิหยวนไ้อี่อไป
แม้ว่าแม่ทัพหนุ่มะไม่เยเอ่ยปาถามหรือาั้นำอบ แ่สายาอเาที่เ็มไป้วยวามสสัยลับเป็นสิ่ที่ทำให้หิสาวไม่สามารถหลีเลี่ยไ้
ารเฝ้ามอเ่นนั้นเหมือนมีบาอย่าที่รัรึหัวใอนาอย่าแน่นหนา
แ่ลู่หยวนฮวา็ไม่ล้าเผิหน้า ไม่ใ่เพราะวามเลียั แ่เพราะวามริที่ไม่อาเปิเผยไ้ สายใยบาเบาระหว่านาับาิหยวนเริ่มลายเป็นภาระที่นาเอไม่อาแบรับไหว
หิสาวาาร์เอาไว้ว่าำสาปที่เิึ้นนั้นไ้่อยๆ ืบลานเ้าไปหาาิหยวน รอยำสาปที่เริ่มปราบนร่าอเาเป็นหลัานัเนว่าวามรัที่นามีให้เาำลัทำลายีวิอเาทีละนิ วามรู้สึผิัร่อนในานไม่อาหาำอบไ้ว่าวรทำอย่าไร่อไป
เสียฝีเท้าอทหารวิ่เ้ามาใล้ึนาลับสู่วามริ ทหารหนุ่มนหนึ่วิ่มาพร้อมับสีหน้าที่เ็มไป้วยวามัวล "แม่นาลู่! แย่แล้ว ท่านแม่ทัพบาเ็บาารฝึ้อม!"
ท่ามลาเสียาบระทบันั้อ่ายทหาร ารฝึ้อมรบออทัพหมิอี้ำเนินไปอย่าเ้ม้น ภายใ้ารนำอาิหยวน แม่ทัพผู้ล้าหา ทุนมอเา้วยวามเารพในฝีมือและวามเป็นผู้นำ าิหยวนฟาาบลไป้วยวามแม่นยำ แ่แล้ววามผิพลาเล็ๆ น้อยๆ ลับเิึ้น ทหารฝึหัที่ไม่ทันระวันทำให้าิหยวน้อลื่นสะุ ะที่ยาบึ้นป้อันารโมี มืออเาพลา และมาบอทหารฝึหั็บาลึลบนแนอาิหยวน
เลือสีแสทะลัออมาาบาแผลที่แนอเา วามเ็บปวทำให้แม่ทัพหนุ่ม้อทรุลับพื้น ทหารรอบ้าส่เสียฮือฮา้วยวามใ แ่ยัไม่มีใรล้าเ้าไป่วยโยทันที วามลัวและวามเารพในัวแม่ทัพทำให้พวเาเพียยืนมอ้วยวามัวล
"อทาให้้าที!" เสียอลู่หยวนฮวาัึ้น นารีบวิ่มาที่าิหยวน ่อนะทรุัวล้าๆ เา หิสาวรีบเปิถุยาที่พิัวไว้ และเริ่มพอสมุนไพรลบนแผลอเา้วยวามรวเร็ว แ่ะที่นาทำเ่นนั้น สายาู่าม็เหลือบไปเห็นบาสิ่ที่ไม่วระเิึ้น
รอยำสาปสีำที่เยเลือนลาบันี้ลับัเนึ้น ไอำลอยออมาารอยแผลนั้นอย่าน่าประหลา ราวับว่ามันำลัแผ่ยายออไปทั่วร่าอาิหยวน
ลู่หยวนฮวารู้สึัวสั่น นาไม่เยเห็นำสาปที่มีลัษะแบบนี้มา่อน มันเหมือนับว่ารอยำสาปนั้นมีีวิ เลื่อนไหวอย่า้าๆ ราวับมันำลัะลืนินาิหยวนาภายใน
แม่ทัพหนุ่มหอบหายใอย่าหนั เาพยายามฝืนลืมาึ้น และวามอเามอรไปยัลู่หยวนฮวา วามเ็บปวายัในแววาอเา แ่็ยัแฝไป้วยวามอ่อนโยน เายื่นมือออมาเล็น้อย แม้แ่ในสภาพนี้ เา็ยัเป็นห่วหิสาว
"หยวนฮวา..." าิหยวนเรียื่ออนา้วยน้ำเสียแหบพร่า แม้นาะสะุ้เมื่อไ้ยินเสียเรีย แ่ลู่หยวนฮวา็ยัพยายามวบุมัวเอ
ะที่นามอไปยัใบหน้าที่ีเผืออเา นิมิที่ไม่วระปราึ้น็พลันผุึ้นในวามิอนา
ภาพอาิหยวนนอนอยู่บนเีย ร่าายอเาเ็มไป้วยบาแผลและรอยำสาปที่แผ่ยายไปทั่วทุอูอผิว ผิวีเียวอเาบ่บอว่าลมหายใอเาใล้ะสิ้นสุล วาที่เยแ็แร่และทรพลัอเาลับปิสนิทล้าๆ ร่าายที่แ็แรนั้นลับอ่อนแอลเรื่อยๆ นในที่สุเา็หยุหายใไป
วามเียบที่ปลุมทุสิ่ทิ่มแทหัวใอลู่หยวนฮวาอย่าไม่มีที่สิ้นสุ
"ไม่..." หิสาวพึมพำออมาอย่าแผ่วเบา ะที่สอมืออนาำแน่นอยู่บนั วามรู้สึที่นาพยายามไว้เริ่มทะลัออมา หัวใอนาเ้นรัวอย่าวบุมไม่ไ้ ้วยรู้ีว่านิมิที่เห็นมันะ้อไม่ลายเป็นวามริ
ลู่หยวนฮวารู้สึถึมือที่อ่อนแรอาิหยวนยื่นมาแะนา แม่ทัพหนุ่มมอนา้วยสายาที่เ็มไป้วยวามอ่อนโยน แม้แ่ใน่วเวลานี้เา็ยัพยายามะปลอบประโลมนา
"้าไม่เป็นไร หยวนฮวา" น้ำเสียอเาฟัูเหนื่อยล้า แ่แฝไป้วยวามห่วใย วามอเา้อลึลไปในวาอลู่หยวนฮวา ราวับะยืนยันว่าเายัไม่เป็นอะไร
แม้ว่าลู่หยวนฮวาะพยายามปิบัวามรู้สึอนา แ่เพียเสี้ยววินาทีที่นาเผลอเผยวามัวลออมา าิหยวน็รู้แล้วว่าลึๆ นาห่วใยเามาเพียใ สำหรับเา แม้วามรัอายัไม่ัเน แ่ารที่ลู่หยวนฮวาอยู่้าเาในยามยาลำบานั้น็เพียพอแล้ว
หลัาที่นาพอแผลเสร็ นานั่มอเาไฟที่วูบไหวอยู่ภายนอระโม วามเียบเ้ามาแทนที่ทุสิ่ ราวับเวลาไ้หยุหมุนไปั่วะ หัวใอนาหนัอึ้ นารู้ีว่าถึเวลาที่ะ้อัสินใแล้ว
"้าไม่อาอยู่ที่นี่ไ้อี่อไป..." เสียอนาแผ่วเบา แ่หนัแน่น มืออนาสั่นเล็น้อยะที่หยิบอใ้ใส่ลในถุผ้า ร่าบานั่นิ่อยู่ในระโมเพียลำพั วามเียบที่ปลุมรอบัว่าน่าลัว ลู่หยวนฮวารู้ีว่าหานายัอยู่ที่นี่่อไป าิหยวนะ้อไ้รับผลระทบาำสาปมาึ้นเรื่อยๆ
หิสาวหลับาล สูลมหายใลึ รวบรวมวามล้า ่อนะเปิประูระโมออไป ลมเย็นระทบใบหน้าอนาทันทีที่นา้าวออไปภายนอ วามหวาลัวที่แทรึมในใทวีึ้นเรื่อยๆ แ่ลู่หยวนฮวา็ยัเินหน้า่อไป
แสไฟาบเพลิไหววูบามสายลม นา้าวผ่าน่ายทหารที่เียบสั แ่ละ้าวที่เินออไปเหมือนะยิ่เพิ่มระยะห่าระหว่านาับาิหยวน วามรู้สึอ้าว้าเ้ารอบำิใอนา ราวับนาำลัเินไปสู่เส้นทาที่ไม่มีวันหวนลับ
"ลา่อน... ท่านแม่ทัพ" นาระิบเบาๆ ราวับลมที่พัผ่านไป เสียนั้นแผ่วเบาราวับะถูพัหายไปับสายลม นาไม่เหลียวหลัลับไปอี เส้นทาที่นาเลือในืนนี้ นารู้ีว่าะ้อเินหน้า่อไปเพียลำพั
ความคิดเห็น