คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ไดอารี่วันที่ 2 ของฮิจิคาตะ By: เฟเซเนีย รีเซ็ท
Diary Love บันทึกรัก
ไดอารี่วันที่ 2 ของฮิจิคาตะ By: เฟเซเนีย รีเซ็ท
“รองคร้าบ!!” เอาแล้วสิ ตะโกนมาแบบนี้ต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างแหงๆ …แล้วมันก็ดันเป็นจริงอย่างที่คิดเสียด้วยเนี่ยสิ…
“ที่ว่าหัวหน้าโดนสาวไม่รับรัก!!”
“แถมยังแพ้เพราะโดนเล่ห์เก๊ในศึกชิงนางน่ะเป็นความจริงเร้อ!!!”
“ไอ้อกหักรักคุดหญิงทิ้งน่ะเป็นเรื่องธรรมชาติชินตา แต่ไอ้วิวาทแพ้นี่เชื่อไม่ลงนะเนี่ย!!”
“ไอ้ซามูไรผมเงินนั่นมันเป็นใครมาจากไหนกัน!!?”
เสียงตะโกนโวกเวกโวยวายอย่างดุเดือดเผ็ดร้อนทำให้อดอาละวาดออกไปไม่ได้ จริงอยู่ที่ฉันจะรู้เรื่องข้อข่าวลือบ้าบอนี่ดีแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่ารู้เท่าไหร่หรอก…
ไม่น่าพลั้งปากไปพูดกับไอ้บ้าโซโกะเลยโว้ยยยยยย!!
..
.
.
มือฉีกกระดาษบ้าๆ บอๆ ของเจ้าพวกบ้าพวกนั้นออกจากเสาไฟฟ้าก่อนขย่ำใส่ลงถังที่เจ้าโซโกะถืออยู่อย่างเบื่อหน่าย แน่นอนว่าในนั้นมีของแบบเดียวกันอีกเพียบ
“ว่าไงนะครับ …สับ?!”
“ใช่ จะฟันให้เป็นชิ้นเลย”
“ซามูไรผมเงินคนที่ว่าน่ะเหรอครับ?” เจ้าโซโกะถามกลับมา ซึ่งแน่นอนว่าเวลานี้มันเป็นไปได้แค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละ
“เรื่องมันเกี่ยวพันกับชินเซ็นกุมิน่ะ นับจากตอนนั้นเจ้าพวกนั้นก็กระเหี้ยนกระหือรือตามหาศัตรูของคุณคอนโดกันให้ควั่ก” …ถึงจะไม่ค่อยอยากยุ่งเท่าไหร่ แต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เลย… “ก่อนที่มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ฉันต้องปิดบัญชีเรื่องนี้โดยเร็ว”
…จะว่าไปแล้วพอพูดถึงซามูไรผมเงินแล้วก็ทำให้กลับไปนึกถึงเจ้านั่นอีกจนได้แฮะ…เจ้าของเรือนผมสีเงินน่าสัมผัสและดวงตาสีทับทิมสวยคู่นั้น…. .
…เราจะได้พบกันอีกไหมนะ?
ขณะที่คิดเรื่อยเปื่อนอยู่นั้นก็มีใครบางคนเหมือนจะเรียกเขา
“เฮ้ พี่ชาย อันตรายนะ” เสียงเนิบนาบที่แว่วมาเรียกให้มองหาก่อนที่ฉันจะเห็นว่าข้างบนไม้มัดไม้อัดร่วงลงมา!
“เฮ้ย!!?” ถอยหลังก้นลงพื้นหลบได้อย่างเฉียดฉิวก่อนตะโกนด่าคนที่กำลังไต่บันไดลงมา “มะ มันอันตรายไม่ใช่เหรอฟะ!”
“ก็บอกแล้วว่าอันตราย” ยังมีหน้ามาตอบแบบนี้อีกเรอะ!?
“จะเตือนอันตรายชาวบ้านก็ช่วยแหกปากใส่อารมณ์มากกว่านี้หน่อยเซ่!” ฉันเกือบตาย ไม่ได้สืบทอดลูกหลาน(?)แล้วนะโว้ย!!
แต่เจ้าคนที่ลงมากลับบ่นกระปอดกระแปด “น่ารำคาญฟะ ทีฉันน่ะไม่มีคนอื่นมาแหกปากบอกอันตรายอย่างนี้นะเฟ้ย” แล้วมือที่ขาวราวกับไม่ใช่คนก่อสร้างนั้นถอดหมวกก่อสร้างออก…
ใบหน้าที่ถูกบังจนถึงเมื่อครู่จึงเผยออกมา…
ดีใจ…นั่นคือสิ่งแรกที่ฉันรู้สึก…
เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่ฉันคิดถึงอยู่ตลอด!
“แกมัน! คนที่เจอตอนคดีอิเคไดยะนี่หว่า!!” ต้องใช่แน่นอน เพราะฉันไม่มีทางลืมเจ้าคนตรงหน้าได้แน่นอน เล่นสวยสะดุดตาขนาดนี้ … เอ๊ะ? ไม่ใช่สิ! ฉันหมายถึงเด่นสะดุดตาต่างหาก!
…แต่มันโคตรไร้ประโยชน์มากมายกับการที่ฉันจำเขาได้
เพราะเขาจำฉันไม่ได้เลย!
“เอ…นายเป็นใครเรอะ? อ๊ะ หรือว่าจะเป็นโองุชิคุง? ท่าทางภูมิฐานขึ้นนะ ปลาทองตัวนั้นมันโตขึ้นอีกแล้วเหรอ?” เดี๋ยวสิเฮ้ย ใครคือโองุชิคุงวะ?! แล้วตูเลี้ยงปลาทองด้วยเรอะ?! ไม่ใช่สมองแกหรอกเรอะที่เลี้ยงปลาทองน่ะ!
“ต้องขอโทษด้วยนะโองุชิคุงฉันมีงานต้องทำน่ะ” พอพูดจบเจ้าตัวก็ไต่บันไดกลับขึ้นไปบนหลังคา … แล้วสรุปว่าไอ้โองุชิคุงนี่มันเป็นใครวะ! แฟนเรอะ?! กิ๊กเรอะ?! หรือแฟนเก่า(?)?!!!!
“ไม่ได้เจอกันไม่เท่าไหร่ดันลืมกันได้นะ” เจ็บใจโว้ย! แล้วที่ฉันนั่งคิด นอนคิด กินคิด(?) คิดถึงแกตลอดเวลาทุกวี่ทุกวันมันมีความหมายอะไรฟะ! …โว้ย!!!!
“โซโกะ ยืมดาบหน่อยสิ”
.
.
.
“ต่อจากกำจัดระเบิดก็ซ่อมหลังคารึ?” สิ่งแรกที่ฉันเห็นหลังจากการปีนขึ้นมาคือการพูดกวนๆ ให้เขานึกออกว่าลืมอะไรไป…ลืมเรื่องใหญ่เลยนะเฮ้ย! “ทำตัวเป็นไอ้บื้อที่ไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเอง แกมัวเล่นอะไรอยู่วะ!”
มัวไปควงสาวที่ไหนมาละถึงได้ลืมฉัน…แค่ก ฉันหมายถึงจะสมองปลาทองไปไหน!
เจ้านั้นทำหน้านึกอยู่สักพักพร้อมพึมพำว่า “ระเบิด” ที่ฉันบอกใบ้ไป ก่อนที่ตาปลาตายนั้นจะเบิกกว้าง “อ้อ! แกในตอนนั้นเอง!!?”
…เออ ฉันเนี่ยแหละเจ้าคนสวยสมองปลาทอง
“จากตอนนั้นมาไม่ว่ายังไงก็สลัดเรื่องของแกไม่หลุดซักที!” ความจริงล้วนๆ เลยที่พูดไปน่ะ “เพราะคนที่บ้าระห่ำขนาดนั้นที่ชินเซ็นกุมิของเรามันไม่มีสักคน”
…ส่วนอันนี้ข้ออ้าง…
“อีกอย่างหนึ่ง ฉันไม่เชื่อว่าจะมีคนที่ทำให้คุณคอนโดได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้อยู่…แต่ถ้าเป็นแกมันก็อีกเรื่อง” กับคนที่หลบดาบของฉันได้ …กับคนที่ทำให้ฉันหลงไหลได้ขนาดนี้…
“คุณคอนโด?”
“เพิ่งจะแย่งผู้หญิงกันมานี่? ถ้าเป็นผู้หญิงที่ดีขนาดนั้นละก็ ช่วยแนะนำให้ฉันรู้จักบ้างสิ”
…ฉันจะได้ไปเชือดมันทิ้งซะ
ฉันโยนดาบของเจ้าโซโกะให้เขาไปก่อนที่พวกเราจะคุยกันสองสามประโยค…แล้วฉันก็พุ่งเข้าไปปะดาบกับเขาอย่างแรง!
เจ้าของเรือนผมสีเงินสวยตรงหน้ารับดาบของฉันเอาไว้ได้ แต่ก็กระเด็นไปหลังคาอีกฝั่งเพราะแรงปะทะอยู่ดีแล้วก็ลุกขึ้นมาตั้งหลักได้…เราคุยกันเรื่องคุณคอนโดกันสักพัก ฉันก็พุ่งเข้าหาเขาอีกครั้ง!
…และเป็นครั้งที่สามที่เขาหลบดาบของฉันได้
“อย่าเอาของมีคมมาแกว่งเล่นสิโว้ย!” เขาพุ่งเข้ามาถีบที่หัวของฉันอย่างแรงจนฉันเสียหลัก … แต่นั่นก็ทำให้เจ้าตัวเปิดช่องว่างให้ฉันฟันกลับไปที่ไหล่ของเขาได้หนึ่งแผล…
…ฉันอ่านทางเข้าไม่ออกเลย…
…เขาเหมือนไม่สนใจว่าตัวเองกำลังถูกจ้องเอาชีวิต…
แบบนี้มันอันตรายกับคนเป็นสามี(?)นะโว้ย!!
ชิ้ง! เสียงของดาบถูกดึงออกจากฝักเรียกสติของฉันกลับมา และเห็นว่าเขาชักดาบของโซโกะออกมาแล้วนั่นทำให้ฉันไม่ลังเลเลยที่จะเข้าไปตวัดดาบฟันเขาอีกครั้ง … ไม่ได้กะเอาให้ตายแต่เอาให้สลบแล้วอุ้มกลับไปเคลียร์ที่ชินเซ็นกุมิก็พอ…
…แต่ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้ากลับกลายเป็นผ้าที่เขาใช้ซับเลือดของเขาจนถึงเมื่อกี้
ส่วนเจ้าตัวก็หลบคมดาบมาทางด้านซ้ายของฉัน นั่นทำให้ฉันคิดว่าฉันตายแน่!
เคร้ง!
หากแต่สิ่งที่แยกออกเป็นสองส่วนกลับเป็นดาบของฉันเอง… เขาไม่ได้ออมมือให้ฉันแต่กลับบอกฉันด้วยรอยยิ้มบางๆ ชวนให้หลงไหลกว่าเดิมเมื่อฉันถามว่าเขา …กำลังปกป้องอะไร…
“ปกป้อง … วิถีของฉัน…”
อา…ให้ตายสิ
ขอโทษนะครับคุณคอนโด … ผมเอง ก็แพ้หมดรูปเลยละ
…แพ้ให้กับแสงสีเงินที่งดงามดวงนั้น…
……….
….
…
..
.
.
ติดตามตอนต่อไป
ไอ้ฟิคมาราธอนนี่มันอะไรฟะ?
สวัสดีครับนักอ่านทุกท่าน ก็จบไปอีกหนึ่งตอนแล้วนะครับกับฟิค Diary Love บันทึกรักนะครับ
สำหรับตอนนี้นี่บอกตรงๆ ว่านั่งอ่านมังงะตอนนี้ไปประมาณสิบรอบ(ระหว่างรอตอน1)
ทำให้รับการซึมซับ(?)และรู้สึกได้ว่าฮิจิมันซึนแค่ไหน =<___=”
นอกจากนั้นจะเห็นว่าบทพูดส่วนมากมาจากมังงะทำให้ไอ้ที่โดนตัดๆ ไปก็ไปอ่านเอาเองนะครับ #โดนโบก
และสำหรับคนที่รอSoulอยู่…รอไปก่อนครับ ขออู้ก่อน #หลบหม้อไหกะละมัง
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่อ่านนะครับ
FesenyAReseT.
ความคิดเห็น