คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไดอารี่วันที่ 1 ของคุณกิน By : มายองเลอร์
บทที่1
ความซวยน่ะมันไม่เข้าใครออกใครหรอกนะ!!
"ไดอารี่วันที่ 1 ของคุณกิน By : มายองเลอร์"
อาจจะเป็นเวรกรรมของผมก็ได้ที่ดันมีไปรษณีย์เจ้ากรรมมาขี่รถชนร้านของยายแก่ชั้นล่างซะพังยับแถมยังปาดเจ็บจนทำงานต่อไม่ได้จนผมต้องรับหน้าที่มาส่งของแทนเข้า
“ดูเหมือนนี่จะเป็นของสำคัญ”นั่นคือคำพูดที่ไปรษณีย์เวรนั่นพูดก่อนจะนอนตายเลือดกลบปากไปแบบต่อหน้าต่อตาเหมือนจะเป็นลางบอกนิดๆว่า”ถ้าไม่ไปส่งของให้ตูเดี๋ยวนี้ ตูจะนอนตายแม่มตรงนี้แหละ!”ประมาณนั้น
และสถาที่ที่ผมต้องเอาของที่ว่าสำคัญนั่นมาส่งให้ถึงที่คือสถานทูต…
สถานที่ที่ทำให้เรา...
ได้เจอไอ้บ้านั่น....
ฉันเห็นนายครั้งแรกผ่านทางกล้องส่องทางไกล...
ทันทีที่ได้ยินมาว่ามีคนมาลอบวางระเบิดที่สถานทูตก็อดคิดไม่ได้จริงๆว่าใครมันช่างกล้า
แล้วฉันก็เห็นนาย...
ผู้ชายที่มีผมสีเงินสวย ราวกับปีศาจสีขาว...
“ในที่สุดก็โผล่หางออกมาจนได้นะ หึ”ผมพูดบอกยามาซากิที่ยืนอยู่ไม่ห่างนักก่อนจะหันหน้าสั่งงานให้ลูกมือฝีมือดี(?)
“ยามาซากิ เกาะไว้อย่าให้หลุด...จนกว่าจะรู้ที่ซ่อนของพวกมัน”
“ครับรอง”ยามาซากิรับคำสั่งก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆทิ้งผมให้อยู่ในห้องกว้างนี้คนเดียว
ผมยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมาอีกครั้งแล้วจับจ้องไปที่กลุ่มคนวางระเบิดพวกนั้น
มองกี่ที ผมหงอกๆนั่นก็เด่นเหลือเกิน...
อยากสัมผัส....
ไม่สิ!!!ผมรีบสายหัวสะบัดความคิดบ้าๆนั่นออกไป เฮ้ยฮิจิคาตะ นั่นผู้ชายนะเฟ้ย!!มันมีดุ้นนะเฟ้ย!!นี่คิดบ้าอะไรเนี่ย!!
ผมมองไปที่กล้องส่องทางไกลอีกเป็นคั้งที่3ก่อนจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง
“หือ?”เหมือนว่าเจ้าหงอกนั่นจะเห็นผม?รึเปล่า ผมสังเกตเห็นเจ้าหมอนั่นหันหน้ามาทางกล้องด้วย?หรือผมแค่ตายฝาดไปนะ?
เหมือนจะไม่ใช่ เพราะหมอนั่นดันกระตุกยิ้มนิดๆให้กล้องซะด้วย
อา ชั้นเห็นหน้านายแล้ว...ชัดเเจ๋วเลยล่ะ...
ช่างเป็นผู้ชาย ที่มีหน้าปลาตาซะเหลือเกินนะ…….
แล้วเรา จะได้เจอกันแน่.....
ครั้งแรกที่นายเจอฉัน นายเอาคมดาบพุ่งเข้ามาหาฉันโดยไม่ถงไม่ถามสุขภาพซ๊ากคำ…
“อย่าเอาแต่หนีสิวะ อุตสาห์มีวิวาททั้งทีมาสำเริญสำราญด้วยกันหน่อยสิ”น้ำเสียงที่ฟังดูไม่ค่อยรื่นรมนักออกมาจากปากของนาย ริมฝีปากกระตุกยิ้มเล็กน้อยราวกับว่าแกกำลังสนุกกับอะไรบางอย่างอยู่
อย่ายิ้มแบบนั้น มันทำให้ตูหวั่นไหวนะเฟ้ย....
“เฮ้ๆ นี่แกเป็นข้าราชการจริงหรือเปล่าเนี่ย อุตสาห์ทักทายกันถึงพริกถึงขิงเลยนะ ม่านตางี๊เบิกโพล่งเลยว่ะ”ปากบอกไปงั้น แต่ก็ยังหน้าเหมือนเดิมอยู่ดี........เพราะอารมณ์ในหัวผมตอนนี้มันแปรปรวนเกินกว่าจะชักสีหน้าอื่นออกมาได้
“พูดจากับคนอื่นน่ะหัดมีมารยาทซะมั่งสิฟะ!!ทำหน้าตาจืดชืดไร้อารมณ์อย่างกะปลายตายท้องกลมได้ไงกันน่ะแก!!” หมอนั่นทำหน้าไม่พอใจพร้อมกับตะคอกใส่หน้าซะเสียงดังจนหูแทบแตก อ้าว ไอ้หมอนี่ ตูหน้าปลาตายแล้วมันทำไมฟะ สถานการณ์ที่ศัตรูรอบตัวแบบนี้ตูยิ้มไม่ออกหรอกนาเหวย!
“จุ้นน่าเจ้าบ้า บทจะเก๊กเดี๋ยวก็เก๊กเท่เองแหละ!”ผมชักสีหน้าไม่พอใจนิดๆ เป็นคนที่เสือกไม่เข้าเรื่องจริงๆ
แค่การเจอกันของเรา2คน ก็แลดูไม่ค่อยน่าพิศวาทเท่าไหร่ มันทำให้อดคิดไม่ได้จริงๆว่าต่อไปมันจะเป็นยังไง
มันจะ สนุกยิ่งขึ้นกว่านี้รึเปล่านะ?.......
เราปะดาบกันเล็กน้อยก่อนที่ระเบิดของเจ้าซึระจะก่อเรื่องให้ปวดหัวอีกรอบจนวุ่นไปหมดแต่ถึงจะวุ่นวายยังไงตาเจ้ากรรมของฉันก็กลับมองไปเห็นว่า เจ้านั่นมองฉันอยู่ซะงั้นละ…
อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นนะ.....
ได้แต่คิดอยู่อย่างนั้นเมื่อจังจ้องดวงตาคมคู่นั้น
รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมา...
จู่ๆก็รู้สึกเขินขึ้นมานิดๆอย่างไม่รู้สาเหตุจนอยากหายไปไกลๆจากหมอนั่น
ฉันรีบหนีออกจากที่นี่แบบไม่คิดชีวิต.......
แอบชำเลืองมองไปทางเจ้าบ้าที่สูบบุหรี่นั่นนิดๆแล้วมันก็อดคิดไม่ได้....
หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ คุณนิรนามที่คิ้วขมวดเข้าหากันตลอดที่มีผมสำดำสนิดและสูบบุหรี่......
………..
….
…
..
.
.
ติดตามตอนต่อไป............
จบไปอีก1ตอนกับฟิคDiary Loveไดอารี่รักเค้อ
บอกได้คำเดียวว่า เหนื่อย เหนื่อยจริงๆ เพราะฟิคเรื่องนี้จะแต่งอิงมังงะมากกระทั่งบทพูดหลายๆบทค่ะ555
แต่ก็สนุกดีนะ เหมือนได้กลับมาอ่านกินทามะอีกรอบตั้งแต่ตอนที่1เลยค่ะ หุหุหุ เอาคุณกินเล่ม1มาเปรียบเทียบกับเล่ม44เนี่ย หน้ามันต่างกันจริงๆ(โฉดขึ้นเยอะ#ไม่ใช่)
ยังไงก็ขอฝากติดตามฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ แม้ตอน1จะสั้นไปหน่อยก็ตามทีTwT
รักนักอ่านทุกคนค่ะ(แต่นักอ่านไม่รัก#ผิด)
ความคิดเห็น