คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เจอกันอีกครั้ง & อาจารย์จำเป็น
เจอกันอีกครั้ง & อาจารย์จำเป็น
พอร่างสูงเดินกลับมาที่โต๊ะเจอทิฟฟานี่กับแทยอนนั่งจู๋จี๋กันอยู่เลยไม่อยากกวนจึงเลือกที่จะนั่งเงียบพร้อมกับกินอาหารที่เขาสั่งมาทันทีเพราะหิวและเสียเวลาอย่างได้ประโยชน์ที่หน้าห้องน้ำเมื่อตะกี้ ฮ้าาา คิดแล้วก็ยิ้มเขินๆ หน้าขอยูริจึงเห่อร้อนขึ้นมาจนแทยอนเห็นแล้วจึงถามเขาว่าเป็นอะไร
“ไอยูล แกเป็นอะไรว้ะ อยู่ดีๆหน้าก็แดงเฉยเลย ฉันเห็นตั้งแต่ที่แกมานั่งแล้วนะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ได้”
“ฉันยิ้มขนาดนั้นเลยเหรอว้ะ ไอแท” ยูริพูดออกมาพร่างอมยิ้มอยู่คนเดียว จนกระทั้งได้ยินเสียงรอเท้ากระทบพื้นดังขึ้นมาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จึงเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วพอกับ…
“ยัยสิก้า!” “พี่ยูล” “สิก้า” เสียงแรกที่เป็นขอทิฟฟานี่เรียกเพื่อนสาวของตัวเอง ส่วนเสียงที่ตามมาทีหลังอีกสองเสียงนั้นไม่ใช่ใครถ้าไม่ใช่ เจสสิก้า และ ยูริ
“อ้าวนี่พี่ยูลรู้จัก ยัยสิก้าด้วยเหรอค้ะ ไม่ยักรู้แหะ” ทิฟฟานี่เอ่ยมาอย่างสงสัยและเป็นคำถามกลายๆของเธอ
“อ๋อ! พี่เจอสิก้าหน้าห้องน้ำน้ะ” “อืม เจอกันหน้าห้องน้ำอ่ะแก” เมื่อทั้งคู่ได้ยินเสียงจากฝ่ายตรงข้ามจึงได้แต่อมยิ้มออกมาพร้อมกับหัวเราะอีกนิดหน่อย
“ใจตรงกันจังน้ะพวกเธอทั้งสอง ฮ่าๆ” “อืม รู้จักกันแล้วก็ดี พี่ยูลฟานี่ฝากยัยสิก้ามันด้วยแล้วกันน้ะ รู้สึกจะเรียนคณะเดียวกัน” เสียงแรกที่เป็นของแทยอนที่เอ่ยแซวร่างบางและร่างสูงทันทีที่ทั้งคู่พูดจบ ส่วนทิฟฟานี่ก็ได้หันไปพูดกับยูริพร้อมฝากร่างบางให้เขาดูแลเพียงเพราะอยู่คณะเดียวกันแล้วก็เป็นเพื่อนกับแฟนของตัวเองเลยมีความเชื่อใจว่าจะดูแลร่างบางได้
“อืม ได้สิ พี่เต็มใจอยู่แล้วล้ะ คงต้องถามเจ้าตัวดูว่าอยากให้พี่ดูแลหัวใจ เอ๊ยย! เรื่องตอนที่อยู่คณะหรือเปล่านะ” พอร่างสูงพูดจบจึงหันไปมองที่ร่างบางเพียงเพราะอยากดูปฏิกิริยาว่าเป็นยังไงต่อคำพูดที่เขาพูดไปเมื่อกี้
“อ๋อ อืมโอเค ‘ถ้าพี่ยูลดูแลร่างกายของสิก้าดี บางทีพียูลอาจจะได้ดูและหัวใจสิก้าก็ได้นิค่ะ’ ” พอร่างบางเห็นร่างสูงหันขึ้นมามองตนเองที่หน้าแดงอยู่ในขณะนั้น จึงพูดออกไปในประโยคแรก และประโยคต่อมาจึงก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูของร่างสูงทำให้หน้าของร่างบางนั้นแดงขึ้นไปอีก และร่างสูงก็หน้าแดงไม่แพ้กัน
“นี่ๆ เลิกจีบกันได้แล้ว ได้เวลาแล้วไปหาพวก ไอซูยุน กันได้แล้ว พวกมันรอนานแล้ว ” พอร่างเล็กพูดเสร็จจึงหันไปเรียกพนักงานมาเช็คบิล “น้องๆ เช็คบิล ไอยูลแกจ่ายน่ะ แต๊งกิ้วเพื่อนเลิฟ”
“อ๊ะ เอ่ออ ก็ได้ว้ะ” หลังจากพูดเสร็จจึงหันไปจ่ายเงินกับพนักงานแล้วเดินออกจากร้านทันทีโดยไม่รอเงินทอน
“เฮ้! ซู ยุน รอพวกฉันนานยังว้ะ”
“นานมากกอ่ะ แล้วนี่ใครอ้ะ แฟนแกเหรอว้ะ สวยดีนี่” ซูยองถามยูริอย่างแซวๆ
“เห้ยย ไม่ใช่ๆ เพื่อนของฟานี่น่ะ เขาฝากฉันดูแล”
“ไม่ใช่งั้นฉันจีบน้ะเว้ย” ซูยองพูดออกมาเพื่อดูกิริยาของเพื่อนตัวเองที่แสดงออกมาเมื่อเขาพูด “น่ารักๆ อย่างนี้ฉันชอบว้ะ คนนี้ฉันขอนะถ้าแกไม่ชอบอะ” พอซูยองพูดจบประโยคนั้นยูริจึงตะโกนออกมาทันที
“ไม่ได้เว้ย!! คนนี่ฉันเจอก่อน ฉันชอบสิก้าด้วย ห้ามยุ่งเด็ดขาด!” ร่างสูงที่ตะโกนออกมาเสียงดังจนคนรอบๆข้างหันมามองที่ร่างสูงเป็นตาเดียว
“พวกพี่จะเสียงดังทำไมเนี่ย คนมองทั้งมหา’ลัยแล้ว” ยุนอาพูดขึ้นมา
“เห้ยๆ ใจเย็นดิๆ ฉันแค่ล้อเล่น จริงจังไปได้”
“เออๆ ช่างเถอะไปเรียนกัน ไอแทพาฉันกับสิก้าไปที่ตึกหน่อย ฉันยังไม่รู้ทางเลยว้ะ”
“เออๆ ได้ๆปะไปกัน ไอยูล น้องสิก้า ไอยุน” “ไอซูแกพาฟานี่ ไปรอที่คณะเลยนะเดียวฉันตามไป” แทยอนที่พูดอยู่กับยูริและไม่ลืมให้ซูยองพาทิฟฟานี่ไปรอที่คณะของตนก่อน แทยอนจึงลากยูริไปตามทางโดยมี เจสสิก้า กับ ยุนอาที่คุยกันอยู่ข้างหลัง และเดินตามแทยอนไปเรื่อยๆจนถึงที่ตึกเรียนของพวกเธอ
16:00 น. ณ บ้านของซอฮยอนที่นั่งอ่านหนังสือฆ่าเวลารอที่จะเห็นหน้าพี่ยุนของเธอ ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวโทรหายุนอาทันที เหตุผลง่ายๆ ก็แค่คิดถึง แต่เรื่องแบบนี้เธอคงไม่บอกเขาหรอก รอให้เขารู้เองจะดีกว่า
[พี่ยุนค้ะ อยู่ไหนแล้วค่ะ ซอรอนานแล้วน่ะ] ซอฮยอนรอสายไม่นานยุนอาก็รับทันทีเพราะเขาไม่อยากให้เธอรอนานเพียงเพราะเป็นห่วงความรู้สึกของอีกฝ่าย
[อ้าว พี่ก็นึกว่าพี่อยู่ในใจน้องซอซ่ะอีก] ยุนอาพูดอย่างยิ้มๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าทางด้านซอฮยอนนั้นหน้าแดงเพียงใด
[พี่ยุนบ้า! พูดอะไรของพี่เนี่ย รีบๆมาเลยน่ะ ถ้ามาช้าซองอนจริงๆด้วย ชิส์] ซอฮยอนที่แกล้งทำเสียงแข็งใส่ยุนอา
[โอ้ยย พี่ขอโทษๆ ตอนนี้พี่อยู่หน้าบ้านน้องซอ มาเปิดประตูให้พี่หน่อยซิค่ะ] ยุนอาพูดเสียงอ่อนเสียงหวานใส่
[อ๊ะ..เออ..รอสักครู่นะค่ะ เดียวซอไปเปิดให้ ] [ค้ะ เร็วๆน้ะค่ะพี่คิดถึงง] ซอฮยอนที่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ยุนอาก็ว่างสายไปเป็นที่เรียบร้องแล้วได้แต่สบถในใจ ‘พี่ยุนบ้า ถ้าไม่คิดอะไรกันอย่ามาทำให้ซอหวั่นไหวน่ะ’ ซอฮยอนเลิกคิดแล้วไปเปิดประตูให้ผู้มาใหม่ทันที พอประตูเปิดออกมาซอฮยอนคงตกใจไม่น้อยกับดอกไม้ช่อโตที่ยุนอาแบกมาให้
“พะ..พี่ยุน เอาดอกไม้มาให้ใครเหรอค่ะ” ซอฮยอนถามออกไปพลางคิดไม่ตก ‘พี่ยุนเอาดอกไม้มาให้เราเหรอ ไม่มั้ง มีเหตุผลอะไรที่พี่เขาจะเอามาให้เราละ’
“อ๋อ พี่เอามาให้พ่อตาพี่อะ” ทันทีที่ยุนอาพูดจบพ่อของซออยอนก็เดินลงมาพ่อดี
“อ้าว ยุนอามาพอดีเลยลูก พ่อมีเรื่องจะคุยด้วย ซอไปรอที่โต๊ะอาหารได้เลยนะลูก” พูดเสร็จพ่อของซอฮยอนก็เดินขึ้นไปบนห้องทำงานโดยมียุนอาเดินตามมาติดๆ
“ยุน พ่อมีเรื่องจะใช้ช่วยหน่อย” เปิดประตูเข้ามาไม่ทันไรพ่อของซอฮยอนก็พูดขึ้นทันที
“เรื่องอะไรคะ ถ้ายุนช่วยได้ยุนจะช่วยทำเต็มที่เลยค่ะ” ยุนอาพูดด้วยความเต็มใจเป็นอย่างยิ่งเพราะ ‘นี่แหล่ะ พ่อตาที่เขาพูดกับซอฮยอน’
“ครูสอนพิเศษให้กับซอฮยอน”
“เรื่องนี่ยุนเต็มใจนะค่ะ จริงๆก็แล้วแต่เจ้าตัวล่ะค่ะว่าจะยอมมีครูอย่างยุนรึเปล่าเท่านั้นเอง”
“เดียวพ่อถามให้ ป่ะ ไปกินข้าวกัน ยัยหนูคงรอนานแล้วล่ะ” พอคุณพ่อตาของยุนอาพูดจบก็เอามือไปคล้องคอครูพิเศษของลูกสาวด้วยความเป็นกันเองเดินไปคุยไปจนถึงโต๊ะอาหารที่ซอฮยอนรออยู่
“คุยอะไรกับค่ะ 2 คน ลืมซอแล้วล่ะสิ ลงมาช้าขนาดนี้” ซอฮยอนพูออย่างงอนๆแต่ไม่จริงจังสักเท่าไหร่
“โอ๋ๆ พี่ขอโทษนะค่ะ งั้นวันหยุดพี่พาไปเที่ยวเพื่อไถ่โทษน้าค้า”
“พี่ยุนพูดจริงน้ะ! อย่าผิดสัญญาล่ะ”
“ลองถามพ่อน้องซอดูสิค่ะ ว่าให้พี่พาไปรึเปล่า” ยุนอาพูดอย่างยิ้มๆเพราะเห็นท่าทางของซอฮยอนที่กระตือรือร้นกับการที่เขาชวนไปเที่ยว
“พ่อค้ะ หนูไปได้รึเปล่าค้ะ ให้หนูไปน้ะ น้ะๆๆ” ซอฮยอนพูดอย่างออดอ้อนพ่อของตัวเองทันทีเพราะขอไปเที่ยวกับยุนอา
“อืม ได้สิลูก ถ้าจะกลับดึกโทรมาบอกพ่อก่อนแล้วกันนะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณพ่อ น่ารักที่สุดเลยย” แล้วทั้งสามคนก็ทานอาหารไปคุยกันไปอย่างออกรสเพราะนานๆทียุนอาจะมาทานข้าวที่บ้านพอทานเสร็จยุนอาก็กลับบ้านทันทีเพราะว่ามีงานค้างอยู่ยังทำไม่เสร็จเพราะงานนี้ต้องส่งพรุ่งนี้เช้า
>>> ติดตามตอนต่อไปน้ะจ้ะ <<<
แล้วๆๆๆ น้องซอจะพี่ยุนของเราเป็นครูสอนพิเศษไหมนะ
ความคิดเห็น