คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : - 6 -
6
- myungsoo -
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมต้องมาซ้อม บอกตามตรงผมไม่เคยมีความสุขกับการที่ต้องมาซ้อมที่ตึกเลยซักนิด ไม่ใช่เพราะผมไม่ชอบร้องเพลง ผมชอบร้องเพลง ผมชอบเต้น แต่ว่าเป็นเพราะ คนที่ฝึกกับผม เขาคือศัตรูหมายเลขหนึ่งของผมครับ ผู้ชายที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของผมและแย่งแฟนของผมไปอย่างหน้าด้านๆ ผมไม่ได้โกรธเขาแค่คนเดียวหรอกนะครับ อาจจะเป็นเพราะผมดูแลแฟนของผมไม่ดีก็ได้เลยทำให้เธอเดินหนีจากผมไปอย่างนั้น แต่ถึงอย่างนั้นพวกเราก็คงกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนแต่ก่อนไม่ได้แล้วล่ะครับ…
ผมนั่งพักหลังจากที่ซ้อมเต้นมาได้ประมาณ 2-3 ชั่วโมง ซักพักประตูห้องซ้อมก็ถูกเปิดจากผู้หญิงวัยกลางคน เจ้าของค่าย เทรนนี่ทุกคนลุกขึ้นยืนพร้อมกับโค้งหัวให้ประธาน ส่วนใหญ่แล้วค่ายเพลงมักจะมีผู้ชายเป็นประธานแต่สำหรับค่ายนี้แล้วไม่ใช่เท่าที่ผมเคยได้ยินมาเพราะว่าลูกชายของประธานนั้นชอบแต่งเพลงความฝันของเขาคือ มีคนรู้จักเพลงที่เขาแต่ง ซึ่งประธานนั้นก็ทำธุรกิจอยู่แล้วนั่นไม่ยากเลยหากจะสร้างค่ายเพลงขึ้นมา และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของค่าย Hk ล่ะครับ
“นั่งเถอะพวกเธอคงจะเหนื่อย” ประธานพูดพร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนที่ประดับบนใบหน้า
“พวกเธอผ่านเข้ามาเพราะการออดิชั่นที่จัดขึ้นมาเมื่อเดือนที่แล้วใช่ไหม?”
“ครับ” ทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียง
“พวกเธอคงเหนื่อยน่าดู… จริงๆแล้วไม่ใช่ทุกคนในห้องนี้ที่จะได้เดบิวต์อาจจะมีแค่ 1 หรือ 2 คนมากสุดก็อาจจะแค่ 3” คนนับ 10 คนในห้องเริ่มทำสีหน้ากังวล …นั่นก็หมายถึงทุกคนอาจจะถูกตัดออกได้ทุกเมื่อสินะ?
“พอถึงเวลาที่พวกเธอจะได้เดบิวต์เธอจะได้รวมกลุ่มกับคนอื่นที่อยู่ห้องข้างๆ หรืออยู่อีกชั้น แต่นั่นก็ยาวไกลพอสมควร ทุกๆ 1-2 เดือนคนในห้องนี้อาจจะเริ่มน้อยลงไปเรื่อยๆ เพราะอย่างนั้นเธอควรจะเต็มที่กับการฝึกซ้อมหากเธออยากทำให้ถึงฝัน มีคนมากมายที่อยากมายืนในจุดที่ที่เธอยืนอยู่”
“ทุกอย่างล้วนมีกฎเกณฑ์และนั่นก็รวมไปถึงบริษัท Hk นี้ด้วยซึ่งกฎสำหรับเทรนนี่คือ ข้อแรก พวกเธอต้องมาซ้อมทุกวันอย่างน้อย 2-3 ชั่วโมง ข้อที่สอง ห้ามมีแฟน ฉันไม่ใช่พวกที่ไม่เชื่อในความรักหรอกนะ แต่ที่ฉันไม่อยากให้พวกเธอมีแฟนตอนนี้เพราะนั่นอาจจะทำให้นายไม่มีสมาธิและทำให้ความตั้งใจของนายลดลง นายจะมีแฟนก็ได้เมื่อนายเดบิวต์และประสบความสำเร็จตามที่นายต้องการแล้ว แต่นายก็ควรจะรู้ไว้ว่าความนิยมของนายอาจจะตกลงไปได้”
“ที่ฉันจะพูดก็มีเท่านี้ ขอให้พวกนายทำให้เต็มที่เพื่อความฝันของพวกนาย แล้วเจอกันใหม่เดือนหน้า” พูดจบเธอก็เดินออกไป ทั้งห้องมีเสียงพูดคุยพร้อมกับเสียงของความวิตกกังวลในนั้น ใช่สิ….ใครบ้างจะไม่กังวลเพราะบางทีเราอาจจะโดนคัดออกได้เสมอ ผมมองไปรอบๆห้องก็พบกับ แบคโฮ ศัตรูหมายเลขหนึ่งที่กำลังจ้องมาทางผม …เขาคบกับนาบีอยู่ ผมไม่เชื่อหรอกนะครับว่าเขาจะเลิกกับนาบี จริงๆแล้วนาบีน่ะเป็นนักแสดงเพียงแต่อาจจะไม่ค่อยมีคนรู้จักแต่ฝีมือการแสดงของเธอน่ะใช่ย่อยที่ไหนกัน
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์เราจะเริ่มซ้อมตั้งแต่ตอนบ่ายเพราะฉะนั้นมาให้ตรงเวลาด้วย ถ้าเธอมาสายแสดงว่าเธอไม่มีความรับผิดชอบต่องานของเธอและนั่นอาจจะส่งผลต่อการประเมินผลในเดือนหน้าที่สามารถทำให้เธอหลุดออกจากการเป็นเทรนนี่ได้อย่างง่ายๆ กลับบ้านได้” ผมคว้าผ้าขนหนูบนเก้าอี้มาซับเหงื่อของตัวเองหลังจากครูฝึกเดินออกจากห้องไปแล้ว ตอนนี้ก็เที่ยงคืนครึ่งแล้วเมื่อก่อนผมไม่เคยกลับบ้านหลังห้าทุ่มเลยแต่ตั้งแต่วันที่ผมผ่านการออดิชั่นผมก็ต้องกลับบ้านช้าเป็นประจำ พูดถึงการออดิชั่นผมก็ต้องขอบคุณอีซองจงนะที่ลากผมมาออดิชั่นแบบนี้ ไม่มีใครสนับสนุนผมด้านนี้เว้นแต่ซองจง…เขาทำให้ผมมีความกล้า พอผมออดิชั่นติดพ่อแม่ก็เชื่อแล้วว่าผมสามารถทำได้
“คิมมยองซู” เสียงหวานๆของผู้หญิงดังขึ้นหลังจากที่ผมเดินออกมาหน้าตึก
“นาบี?” ผมมองผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับความสงสัย…เธอมาที่นี่ทำไม?
“ฉัน….ทำข้าวกล่องมาให้” นาบียื่นข้าวกล่องมาให้ ผมยังลังเลที่จะรับมันไว้
“เรื่องที่ผ่านมาฉันขอโทษนะ…ในเมื่อเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ไหม?”
“…..”
“มยองซู… ฉันยังรักนายอยู่แต่นายไม่ได้รักฉันแล้วฉันรู้ดี นายไม่อยากให้ฉันไปยุ่งกับชีวิตนาย… ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกก็ได้ ฉันขอโทษนะ” เธอหันหลังกลับไป… ผมควรจะทำยังไงดี?
“เดี๋ยว” เธอหันหน้ากลับมาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กและน้ำใสๆในตา
“เธอจะไม่ให้ข้าวกล่องฉันแล้วเหรอไง” เธอฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาผม ….สุดท้ายแล้วผมก็ใจอ่อนกับผู้หญิงคนนี้ทุกทีเลยสินะ
“ฉันเห็นนายเลิกดึกทุกวันน่ะ…ฉันเป็นห่วง” เธอพูดพร้อมกับเปิดฝากล่องข้าวพร้อมกับกระติกน้ำและตะเกียบ ผมไม่ตอบอะไรเพียงแค่ตักข้าวเข้าปากทีละคำ
“ฉันขอโทษนะ…” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย
.
.
.
.
.
ผมสะดุ้งตื่นในที่ที่ผมไม่เคยเห็น มันเป็นเหมือนโกดังเก็บของที่มีแต่ของพังๆอยู่ในนี้ ดูท่าจะไม่มีคนเปิดมันมาหลายปีแล้ว แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่และทำไมถึงถูกมัดไว้กับเก้าอี้แบบนี้
“ฉันขอโทษนะ…”
นาบี… เหอะ ผมผิดเองที่เชื่อใจเธออีกแล้ว ยังไงก็ต้องเป็นฝีมือแบคโฮแน่ๆ ผมมองไปรอบๆโกดังเผื่อจะมีอะไรที่ทำให้ผมสามารถหลุดออกไปจากเชือกบ้าๆนี่ได้ มีของเพียงชิ้นเดียวในห้องนี้ที่ยังใช้การได้และยังดูใหม่ นาฬิกา ที่ตอนนี้กำลังบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงสี่สิบนาที
“เราจะเริ่มซ้อมตั้งแต่ตอนบ่ายเพราะฉะนั้นมาให้ตรงเวลาด้วย ถ้าเธอมาสายแสดงว่าเธอไม่มีความรับผิดชอบต่องานของเธอและนั่นอาจจะส่งผลต่อการประเมินผลในเดือนหน้า…”
เสียงของครูฝึกดังเข้ามาในหู ตอนนี้เที่ยงสี่สิบ! แบคโฮมันไม่อยากให้ผมเป็นเทรนนี่นี่เอง… คนชั่วนี่มันชั่วตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ!
- Nabee -
โอเคทุกคนอาจจะเกลียดฉัน ตอนนี้ฉันก็กำลังเกลียดตัวเองอยู่ ทำไมฉันต้องไปทำอะไรมากมายให้กับคนที่ไม่ได้รักฉันด้วยนะ? แล้วทำไมฉันต้องไปทำร้ายคนที่รักฉันและฉันเคยรัก ฉันมันโง่เอง
ที่ฉันเลิกกับมยองซูไปเพราะว่าตอนนั้นฉันปันใจไปให้แบคโฮ…ฉันคิดว่าแบคโฮเขาจะรักฉันแต่จริงๆแล้วเปล่าเลย เขามีปัญหากับมยองซูและใช้ฉันเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นของเขา ฉันรู้สึกผิดต่อมยองซูจริงๆ แต่ฉันก็ทำ…เพราะฉันรักแบคโฮไปแล้ว
ฉันรู้สึกผิดต่อมยองซูมากนะฉันอยากไปช่วยมยองซูออกมา แต่ฉันทำไม่ได้… ฉันไม่อยากเสียแบคโฮไปแม้ว่าเขาจะไม่รักฉันก็เถอะ เหตุผลที่แบคโฮให้ฉันทำแบบนั้นก็เพราะเขาไม่อยากให้มยองซูเป็นเทรนนี่ ถ้ามยองซูไปสายซักครั้งหนึ่งนั่นจะมีผลต่อการคัดเลือกมยองซูอาจจะไม่ได้ฝึกอีกต่อไปและคู่แข่งของเขาก็จะน้อยลง… อย่างที่บอกฉันไปช่วยมยองซูไม่ได้ แต่ฉันจะให้คนอื่นไปช่วยเขาออกมาแทน…
- SungJong -
ผมรีบวิ่งไปยังโกดังแถวโรงเรียนหลังจากที่วางสายจากพี่นาบีไปแล้ว
“รีบไปช่วยมยองซูซะแล้วก็อย่าบอกเขาเรื่องฉัน”
นั่นเป็นคำพูดของพี่นาบีที่พูดกับผม ตอนแรกผมมองพี่นาบีเป็นคนไม่ดี..แต่จริงๆแล้วเธอเป็นคนดีมากจนผมรู้สึกผิดทีเดียว
“พี่มยองซู!” ผมเปิดประตูโกดังที่เต็มไปด้วยฝุ่นเกาะก็พบกับพี่มยองซูที่พยายามแก้เชือกอยู่
“ซองจง? นายมาได้ยังไงน่ะ”
“เดินมาครับ” ผมวิ่งเข้าไปหามยองซูฮยองแล้วจัดการแก้เชือกที่มัดพี่มยองซูให้ติดกับเก้าอี้ออก
“ขอบคุณนะซองจง”
“พี่รีบไปเถอะครับจะบ่ายแล้วนะเดี๋ยวไปไม่ทัน” ผมหันไปเตือนพี่มยองซูหลังจากหันไปมองนาฬิกาที่บอกว่าอีกไม่ถึงสิบนาทีก็จะบ่ายโมงตรง
“เวรแล้ว ขอบคุณอีกทีนะซองจงแล้วเจอกัน!” พี่มยองซูตบไหล่ผมเบาๆก่อนจะรีบวิ่งออกไป ผมนั่งลงบนพื้นแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ ผมรู้สึกว่าในอนาคตอาจจะมีเรื่องที่เลวร้ายกว่านี้เกิดขึ้น…
------------------------------
จบไปอีกตอนนนน ><
จริงๆเอาลงเพิ่มนิดเดียวเอง เคยมีความรู้สึกที่มันตันคิดอะไรไม่ออกบ้างไหม ;____; นั่นแหละไรท์เลย 55555
ตอนนี้ไรท์คิดว่าจะแต่งฟิคเรื่องใหม่แต่ก็แต่งเรื่องนี้ต่อนะ 5555 พอดีมันมีพล็อตเข้ามาในหัว ถ้าไรท์แต่งอย่าลืมไปอ่านกันน้า 55 ><
แล้วก็ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ชอบฟิคของไรท์มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกจริงๆนะ 55555
ติดต่อไรท์ ทวงฟิค ยืมเงิน ทวงเงิน บลาๆๆๆ > @waniiz2 เลยจ้า
แอคหลักไรท์เลยมีอะไรก็เมนชั่นมาหาได้เลยน้า ไรท์ตอบทุกคนเลย เย้เย้
ตอนหน้าอาจจะนานหน่อยน้าต้องไปต่างจังหวัดอีกแล้ว แล้วก็จะเปิดเทอมแล้วด้วย ฮึก ; ;
แต่แอดมาต่อแน่ๆล่ะ~ รอหน่อยนะคะะะ ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ทุกคอมเมนต์ค่ะ <3
ความคิดเห็น